สาวน้อยผู้มั่งคั่ง (จบแล้ว) มี E-BOOK

ลำดับตอนที่ #34 : ท่านเป็นพี่ชายข้าเสมอ

ตอนที่ 34 ท่านเป็นพี่ชายข้าเสมอ

คืนวันนั้นฉินฉินนอนไม่หลับ นางเลือกที่จะกลับไปนอนที่จวนบนภูเขา บิดายังคงอาศัยอยู่ในจวนหลังใหม่ในตัวเมือง ยามนี้นางจึงต้องอยู่คนเดียว

กลางดึกหญิงสาวนอนพลิกตัวไปมาพยายามข่มตาหลับ เสียงนกเค้าร้องยามค่ำคืนเป็นเสียงกล่อมเด็กชั้นดีสำหรับนาง แต่วันนี้กลับใช้ไม่ได้ผล

"โถ่เว้ย..ทำไมข้าต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย"

หญิงสาวลุกขึ้นนั่งปาหมอนออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดอยู่ก่อนแล้ว นางรู้สึกอึดอัดใจ ยกมือชกเตียงนอนหลาย ๆ ครั้งติด ๆ กันระบายสิ่งที่ติดอยู่ในใจออกมาจนหมด

ตุบ ๆ ๆ

ฉินฉินน้ำตาไหลอาบหน้า ไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไรต่อไป ยามนี้นางรู้สึกผิดยิ่งนัก ไม่รู้ว่าหากเจอหน้าพี่ชายเขาจะทำสีหน้าอย่างไร

แล้วพวกเราจะเป็นพี่น้องที่สนิทกันดังเดิมได้หรือไม่

แล้วท่านพ่อเล่า...ถึงตอนนี้ท่านพ่อจะไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาให้นางเห็น แต่ภายในใจต้องรู้สึกผิดหวังมากแน่ ๆ

"ฮือ ๆ ๆ ข้าทำอะไรผิดนักหนา ทำไมถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย เอาครอบครัวของข้าคืนมานะ ไม่ว่าใครหน้าไหนที่มันเขียนชะตาชีวิตข้าให้เป็นแบบนี้ จะยิ่งใหญ่มาจากไหนก็ตาม ข้าจะตามไปอัดให้เละคามือเลย ฮึ่ย"

บนสวรรค์ชั้นเก้าเทพแห่งชะตาที่กำลังนั่งจิบชาอยู่กับเทพแห่งความรัก ต่างพากันจามออกมาเสียงดัง จนคนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สะดุ้งตัวโยน

"ใครมันนินทาข้ากัน"

เทพแห่งความรักหลับตาลงนึกภาพนิมิต ก็เห็นเด็กสาวที่กำลังเป็นที่สนใจของท่านเทพสูงสุดกำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง นางด่าถึงคนบนสรวงสวรรค์แทบทุกชนชั้นที่นึกขึ้นได้

โดยไม่รู้เลยว่าคนที่นางกำลังพูดถึงอยู่นั้น ได้ยินเสียงก่นด่ากันทุกคน

"นางหนูคนนั้นโกรธแล้วสิหรือว่าข้าเขียนชะตาชีวิตให้นางเลวร้ายมากเกินไป"

"ไม่หรอก มันเป็นบาปที่นางต้องชดใช้และผ่านมันไปให้ได้ มนุษย์ต้องพบเจอกับความทุกข์ ความเศร้าโศก และความเสียใจบ้างเป็นธรรมดา"

"แล้วเจ้าเล่า ผูกด้ายแดงให้นางกับใครหรือ ด้ายแดงหายไปหนึ่งเส้นเหลือเพียงสองเส้นแล้วนี่ เฉลยให้ข้ารู้ล่วงหน้าที"

เทพชะตาแอบหลอกถามสหายที่นั่งจิบชาด้วยท่าทีนิ่งสงบ

"เรื่องนี้นางต้องเป็นคนตัดสินใจเอง ข้ายื่นมือเข้าไปยุ่งไม่ได้"

เทพชะตาหัวเสียเล็กน้อย เขาคงต้องรออีกหลายปีถึงจะรู้คำตอบ หรือจะเร่งเวลาให้นางหนูข้ามไปอีกสิบปีข้างหน้าเลยดี

เทพชะตาแห่งความรักเห็นสหายทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ก็อดเตือนเขาไม่ได้

"เจ้าอยู่มาเป็นหมื่นปี คงไม่อยากทำผิดกฎร้ายแรงจนถูกลงโทษให้ไปเกิดเป็นไส้เดือนสามร้อยปีหรอกใช่หรือไม่"

เทพชะตาส่ายหน้าทันควัน

เขาไม่อยากเป็นไส้เดือน! ยอมถูกคุมขังในคุกน้ำแข็งแสนปียังดีกว่ากลายเป็นสัตว์น่าขนลุกนั่น

.....

ฉินฉินเดินออกมานอกจวนด้วยท่าทีสงบจิตสงบใจ นางนั่งยอง ๆ ริมลำธารตื้นเขินที่ใสแจ๋วจนเห็นปลาตัวเล็ก ๆ แหวกว่ายไปมาอยู่ในน้ำ

ลมหนาวใกล้จะมาเยือนแล้ว ยามค่ำคืนลมเย็น ๆ พัดผ่านร่างหญิงสาว แต่ดูเหมือนนางจะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด

หญิงสาวนั่งเหยียดขาแช่น้ำ สายตาจับจ้องไปยังเงาของดวงจันทร์ที่สาดส่องมายังเบื้องล่าง แสงสีนวลตกกระทบบนผิวน้ำเป็นเกลียวคลื่นเล็ก ๆ พัดผ่านดูงดงามแปลกตา

หญิงสาวมัวแต่เหม่อมองภาพเบื้องหน้าไม่ทันได้ระวังตัว

นางหารู้ไม่ว่ามีเงาชายร่างใหญ่ย่างกรายเข้ามาใกล้นางขึ้นเรื่อย ๆ

......

หูต้าลู่แวะเวียนเข้าหอนางโลม แล้วเรียกสตรีนางโลมผู้งามล่มเมืองในเมืองหลิงหลงให้มาดูแลตน นางจะลูบจะคลำส่วนไหนของร่างกายเขาไม่สนใจ ทำเพียงยกจอกเหล้ากระดกกลืนลงคอรวดเดียวหมด

เหมยเจียงชอบลูกค้าหน้าตาดี นางเป็นหญิงนางโลมที่มีรูปร่างเย้ายวน บุรุษต่างพากันนำสมบัติมากองตรงหน้า หวังจะได้หลับนอนกับนางสักครา

แต่หญิงสาวเป็นคนช่างเลือก รับแขกเดือนละหนึ่งคนเท่านั้น และคนที่นางเลือกในวันนี้คือหูต้าลู่

"นายท่านอย่าเอาแต่ดื่มสิเจ้าคะ ข้าไม่รู้ว่าท่านมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ แต่เหมยเจียงคนนี้จะดูแลท่านเองเจ้าค่ะ"

หูต้าลู่ปาจอกเหล้าที่หมดแล้วลงบนพื้น เศษกระเบื้องแตกเป็นชิ้น ๆ เขาก้มลงมองสตรีที่นอนบนต้นขาแกร่ง มือของนางกำลังปลดเชือกกางเกงของตนออก

ชายหนุ่มกระชากผมหญิงสาว แล้วดึงตัวนางขึ้นมาหมายจะจูบ แต่ภาพในหัวของเขากลับปรากฏเป็นภาพของน้องสาวคนที่เขารักขึ้นมาแทนที่

"ออกไป!"

หูต้าลู่ผลักหญิงสาวออกแล้วหยิบตั๋วเงินออกมาวางบนพื้น เขาลุกขึ้นยืนมัดกางเกงลวก ๆ พุ่งกระโจนออกทางหน้าต่างชั้นสามไป เขาใช้วิชาตัวเบามุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่ภายในใจร่ำร้อง

ใช้เวลาไม่นานหูต้าลู่ก็มาถึงจวนบนภูเขาของน้องสาว เขาได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาทางฝั่งริมน้ำ แล้วรีบสาวเท้าเดินไปยังทิศทางของเสียงกลัวว่านางจะคิดสั้น

เมื่อเห็นน้องสาวของตนนั่งเปลือยเท้าแช่น้ำเย็นจัด หูต้าลู่รีบเดินเข้าไปหานางจากทางด้านหลัง แล้วอุ้มนางขึ้นมานั่งบนตักของตน เขาถอดเสื้อตัวนอกมาพันบริเวณเท้าที่ถูกน้ำเย็นกัดจนแดงให้นาง

ฉินฉินที่กำลังเหม่อลอยถูกอุ้มขึ้นกะทันหัน ก็พลันตกใจยกมือกอดคอคนที่อยู่ตรงหน้าแน่นพลางหลับตาปี๋

เมื่อเห็นว่าตนไม่ได้กำลังตกอยู่ในอันตราย จึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองดู เห็นเป็นพี่ชายกำลังซับน้ำที่ขาออกให้ด้วยความอ่อนโยน

หญิงสาวพลันน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

"พี่ใหญ่ท่านเองหรือ"

"อืม..ข้าเอง"

หูต้าลู่ตอบรับในลำคอเบนสายตาไปจับจ้องใบหน้าของน้องสาวนิ่ง เขายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้นาง

"อย่าร้องไห้ ข้ามาเพราะคิดถึงเจ้า"

ฉินฉินจะลุกขึ้นออกจากตัวเขา แต่หูต้าลู่กระชับนางเข้าไปกอดแน่นขึ้น พลางวางคางเกยบนศีรษะเล็กของนาง

"ขอให้ข้าได้กอดเจ้าเช่นนี้เป็นครั้งสุดท้ายเถิดฉินฉิน ในเมื่อเจ้าไม่รักข้าเช่นนั้น ข้าก็จะเป็นพี่ใหญ่ของเจ้าไปตลอดชีวิต เจ้าอย่าผลักไสข้าอีกเลย ข้าไม่อยากไปจากเจ้า"

"พี่ใหญ่ท่านไม่อึดอัดใจหรือ หากวันใดวันหนึ่งข้ามีคนรักขึ้นมา ท่านจะทำอย่างไรเล่า"

หูต้าลู่ถอนหายใจยาว

"เฮ้อ..เด็กโง่ ถึงวันนั้นข้าอาจจะเจอหญิงที่รักก่อนเจ้าก็เป็นได้ ดีแล้วที่เจ้าปฏิเสธข้าตั้งแต่เนิ่น ๆ ข้าจะได้ทำใจได้เร็วขึ้น"

ฉินฉินไม่พูดอะไรอีกกลับนั่งนิ่ง ๆ ให้พี่ชายกอดจนกว่าเขาจะพอใจ เมื่ออยู่ในอ้อมกอดที่ไว้วางใจของพี่ชาย นางก็เผลอหลับกลางอ้อมกอดเขาทันที

หูต้าลู่ก้มมองเด็กน้อยในสายตาของตน เห็นนางพิงตัวเขาหลับสบายไปแล้วก็ยกยิ้มมุมปากกระชับแขนให้แน่นขึ้น

"เจ้ายังน่ารักเช่นเดิม เหมือนที่เราเจอกันวันแรกไม่มีวันเปลี่ยน ข้าคนนี้สัญญาว่าจะดูแลเจ้า ต่อให้ต้องเอาชีวิตตนเองเข้าแลกข้าก็ยอม ท่านเทพทั้งหลายที่ดูอยู่โปรดเป็นพยาน"

บนสวรรค์ชั้นฟ้ากำลังจัดงานรื่นเริงขนาดย่อมขึ้น บรรดาเทพทั้งหลายพากันนั่งล้อมวงจ้องอ่างน้ำศักดิ์สิทธิ์ใบใหญ่ ที่ปรากฏภาพเงาของสองพี่น้องที่กำลังนั่งกอดกันข้างริมลำธาร

"เจ้าหนุ่มคนนี้ใช้ได้ ถึงแม้ตนจะครอบครองไม่ได้แต่ไม่ทอดทิ้งให้นางเผชิญหน้ากับปัญหาอยู่ผู้เดียว ข้าเลือกคนไม่ผิดจริง ๆ”

"ตาเฒ่าจันทรา! เจ้าไม่ถูกลงโทษหรือที่ลงไปปรากฏตัวให้มนุษย์เห็น ยังจะมีหน้ามานั่งดื่มสุราดอกท้อพันปีของข้าสบายใจเช่นนี้อีก"

เทพจันทราหัวเราะขบขัน ใครเห็นก็รู้ได้ทันทีว่าเขาเมาเสียแล้ว

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ ...ท่านเทพสูงสุดเป็นคนสั่งการข้าเอง แล้วเขาจะลงโทษข้าได้อย่างไร พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไป ทำหน้าที่ของตนเองให้ดีก็พอ เทพแห่งสงครามเอ๋ย เด็กหนุ่มที่มีพันธะสัญญากับเจ้าเล่า ไม่เปิดตัวกับเขาบ้างหรือ หากช้ามากไปกว่านี้ระวังจะสายเกินแก้เล่า"

"นางสิต้องเป็นฝ่ายไปหาคนของข้า"

เทพแห่งสงครามจ้องเด็กสาวที่นอนน้ำลายยืดซบอกพี่ชาย ปรากฏสีหน้าเจ้าเล่ห์ขึ้นพลางยกยิ้มมุมปาก เขามีแผนในใจอยู่แล้ว

"ข้าไม่มีวันยอมแพ้เจ้าเทพธรรมชาตินั่นหรอก นางต้องเลือกคนของข้า"

เทพทั้งหลายต่างหันหน้ามองกัน ดูเหมือนเทพธรรมชาติที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าบนโลกมนุษย์ต้องทำงานหนักแล้ว

.....

หูต้าลู่เริ่มรู้สึกหนาว ตัวเขาทนได้อยู่แล้ว แต่เกรงว่าหากฝืนนั่งอยู่ต่อน้องสาวจะจับไข้เอาได้ จึงอุ้มนางกลับไปนอนที่ห้อง ไม่ลืมต้มน้ำอุ่นเช็ดคราบน้ำตาที่แห้งเป็นคราบบนใบหน้านางออกให้

ก่อนจากกันหูต้าลู่แอบจูบหน้าผากน้องสาว ก่อนกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตน เขาเองต้องเริ่มต้นใหม่เช่นกัน

"ข้าคงต้องหาหญิงสาวมาแต่งงานเร็ว ๆ นี้แล้วสินะ"

นางจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเขาอีก

---