คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : CHAPTER 31 อยากหยุดเวลา
CHAPTER 31
อยาหยุเวลา
Chanyeol part:
“ยอู!!!”
เสียร้อลั่นอแฟนลับทำให้ผม้อเินลับเ้ามาหาเธอที่ห้อแ่ัวอีรอบ อนนี้ยอูำลััวเอนไปหาแฟนลับ้วยสภาพที่อ่อนแรเ็มทน ผมมออย่าใ่อนะรีบวิ่เ้าไปหาสอนนั้นแล้วพยุยอูออมาาแฟนลับเพราะเธอรับน้ำหนัอเาไม่ไหว
“เิอะไรึ้น ทำไมนายเป็นแบบนี้” ผมถามยอูที่ท่าทาะไม่มีแรเอามาๆทันที
“เาบอว่าเาปวท้อ” แฟนลับบอผมอย่าระวนระวาย “นายแบเาออไปให้ันที ันะไปเรียลุนับรถให้ับมารอที่หน้าสูิโอ
แล้วานั้นแฟนลับ็วิ่หน้าาื่นออไปท่ามลาวามอผม ผมมอหน้ายอูอย่าเป็นห่ว่อนะแบเาึ้นมาให้ี่หลัแล้วผม็รีบเินเร็วๆออมาทันที
อนนี้ทุนมอมาที่ผมเป็นาเียวอย่าใสุๆ ส่วนยอู็เหื่อแแทบไม่ไ้สิ ผมแบเาออมา้าหน้าสูิโอามที่แฟนลับบอ่อนะพายอูึ้นรถ แล้วผม็โึ้นไปนั่ามานั้นุลุนับรถ็ับออไป
“โอ้ย!!” ยอูร้อและบิัว้วยวามเ็บปว
ผมมอเพื่อนรัอย่าเป็นห่วพลาหันไปมอแฟนลับที่นั่้าๆยอูอีทา อนนี้เธอำลัน้ำาไหลพราเหมือนน้ำ ผมไม่อบเห็นเธอร้อไห้เลย แฟนลับปาน้ำา่อนะับยอูเอาไว้แน่น
านั้นไม่นานเรา็มาถึันทีโรพยาบาล ยอูถูนำัวส่ไปในห้อุเินทันที ผมและแฟนลับึ่วิ่ึ่เินามไปหยุรอที่หน้าห้อุเินานั้นแฟนลับ็นั่ลที่เ้าอี้หน้าห้ออย่าเหนื่อยๆ
ผมเินไปนั่้าเธอ่อนะับมือเธอเอาไว้แน่น “ไม่้อห่วนะ ยอูถึมือหมอแล้ว”
แฟนลับพยัหน้าและไม่พูอะไร่อ เธอเอียอไปมอแ่ห้อุเินเพราะวามเป็นห่วยอู ผมรีบมือถือโทรหาทาบ้านอยอูทันที แล้วไม่นานนัุหมอ็เินออมาาห้อนั้น
“อ่า ใรเป็นาินไ้รับ?”
“ผมเป็นเพื่อนเารับ อนนี้ผมโทรไปบอรอบรัวอเาแล้ว” ผมบอ
“เาเป็นอะไระุหมอ” แฟนลับถามอย่าเป็นห่ว
ุหมอยิ้ม “เาไม่เป็นอะไรมาหรอรับ แ่ไส้ิ่อัเสบ อนนี้หมอทำารผ่าัให้เาเรียบร้อยแล้ว เี๋ยวหมอะย้ายนไ้ไปไว้ที่ห้อพัผู้ป่วยแทนนะรับ”
“เอ่อ อบุนะะ” แฟนลับบออย่าโล่อ่อนะโ้ใหุ้หมอที่เินผ่านไป
านั้นยอูที่นอนสลบ็ถูเ็นออมาพร้อมเียนไ้ ผมและแฟนลับเินามไปนถึห้อพัผู้ป่วย แล้วแฟนลับ็โทรไปหาุนมยอนฮยอเพื่อบอ่าวราวอยอูับพวเมมเบอร์นอื่นๆ
หลัาทีุ่พยาบาลเินออไปสัพัรอบรัวอยอู็มาถึ ผมล่าวสวัสีพ่อ แม่ และพี่ายอเาึ่สิทับผมอย่าเารพพร้อมๆับแฟนลับที่ยืนอยู่้าๆ หลัาที่รอบรัวอยอูทราบว่าเาไม่เป็นอะไรแล้ว็พาันลับไปเพราะผมบอว่าผมะูแลยอูให้แทนึ่รอบรัวอยอู่อน้าะยุ่ ผม็เลยอาสา
แล้วไม่นานนัผู้หิที่มาับผม็เผลอหลับไปที่โฟาในะที่เราสอนำลันั่เฝ้ายอูอยู่ที่โฟา้วยัน ผมมอแฟนลับที่ำลัหลับาพริ้ม่อนะยิ้ม
....อยาหยุเวลาเอาไว้อนนี้ะมั(^^)
“ยิ้มปาะีแล้วมั้” เสียห้วนๆัึ้นมาาเีย ยอูที่เพิ่ฟื้นลืมาึ้นมามอผมวนๆพร้อมับยัิ้วให้ผม “นับวันนายนี่ะเหมือนพวโริึ้นทุวันนะานยอล”
ผมมอยอูลับ “ฟื้นแล้ว็แวะันเลยนะ นายน่ะ...เป็นไบ้า”
“็เ็บท้อนิหน่อย” ยอูับท้อ “แ่็โอเึ้น อบในายมาที่แบันึ้นหลั”
“ไม่เป็นไรหรอ ไว้ถึาันนาย็แบันบ้าละัน”
“ันะไปแบนายไหวไ้ยัไ พูไปเรื่อย” ยอูบอ่อนะมอแฟนลับ “ยัยนั่นะใมาทีู่่ๆัน็เป็นแบบนี้”
ผมพยัหน้า “อื้ม แฟนลับเป็นห่วนายมาถึั้นร้อไห้เลยล่ะ”
“ยัย๊อเอ๊ย” ยอูบอยิ้มๆ่อนะหันลับมาหาผม “แล้วนี่นายับเธอมันยัไัน ันไ้ยินที่นายุยับเธอในห้อแ่ัวนะ นายเป็นู้ับยัย๊อั้นเหรอ”
“เฮ้ย....” ผมอ้าปา้า “นายไ้ยินหมเลยเหรอเนี่ย”
“แหล่ะ ันเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ห้อ้าๆ ทำไมะไม่ไ้ยิน”
ผมลืนน้ำลาย่อนะมอยอูอย่านิ่ๆ “็ามนั้นแหละ”
“ามนั้นแหละ ามอะไร?”
“็ู้ไ”
“านยอล” ยอูมอผมโหๆ “เล่นบ้าอะไรอนายอยู่เนี่ย แฟนลับับริสฮยอเ้าำลับันนะ ทำแบบนี้นายะลายเป็นัวร้ายในหนัเ้าใมั้ย”
ผมถอนหายในิ่ๆ “แล้วิว่าันอยาเป็นเหรอไ”
“เอ้า”
“ทานี้มันเป็นทาเียวที่ันะูแลแฟนลับไ้ ถ้าะให้ันเป็นเพื่อนเธอัน็เป็นไม่ไ้ หรือะให้เป็นแฟนัน็เป็นไม่ไ้ แล้วนายะให้ันทำยัไยอู ”
ยอูเอามือมาุมมับทันที “านยอล นาย....”
“โอ้ย ปวอ....”
แล้วเสียแฟนลับ็ัึ้นมาะ่อน เธอื่น่อนะับอัวเอแล้วหันหน้ามามอผมที่ให้ยืมไหล่ับเธอ “ันพินายอีแล้วเหรอ โทษทีนะ ันไม่่อยไ้นอนเมื่อืนอ่านหนัสือึ”
“ไม่เป็นไรหรอ” ผมบอยิ้มๆ
แฟนลับบิอไปมา่อนะหันไปหายอู “นายฟื้นแล้ว!”
“ยั”
“ฮะ?”
“ยัไม่ฟื้นมั้ ลืมาะนานี้” ยอูบอแฟนลับวนๆ “อบในะที่พาันมาส่โรพยาบาล”
แฟนลับส่ายหัว “ไม่้ออบใันหรอ เป็นใร็้อทำแบบนี้ทั้นั้นแหละ”
“อืม แล้วเรื่อรายาร....”
“ไม่้อห่ว รายารนั้นถ่ายทำไปแล้ว โยที่ไม่้อมีนายับานยอลเพราะเหุุเิน ไม่มีใรว่าอะไรหรอ” แฟนลับอบยอูยิ้มๆ่อนะลุึ้นแล้วเินเ้าไปยืน้าเีย “นายเ็บแผลอยู่มั้ย”
ยอูพยัหน้า “นิหน่อย”
“อ่า นายฟื้นแล้วัน้อไปเรียุหมอ” แฟนลับบอ่อนะรีบเินออไปาห้อ
ผมมอเธอำๆ่อนะหันลับมาหายอู “เธอเป็นห่วนายมานะ”
“อืม ยัยนั่นเป็นเพื่อนที่ี” ยอูบอผม “เหมือนนาย”
“อ่า.....”
“ถ้านายไม่ใ่นี ันะไม่่วยนายเลยริๆ” ยอูบอผม่อนะถอนหายใ “นาย้ออบแฟนลับอย่าใสสะอา ไม่ใ่มาเป็นมือที่สามแบบนี้นะานยอล”
ผมฟัเาอย่าุๆ “ยอูอ่า....”
“เฮ้อ ันไม่รู้ะ่วยนายเรื่อนี้ยัไเลย” ยอูบอหน่ายๆ่อนะหันไปมอทาประูึุ่หมอุพยาบาลำลัเินเ้ามาพร้อมับแฟนลับ
ผมละสายาาเาแล้วยืนึ้นมอแฟนลับ ่อนที่ผมะเินไปุยับุหมอ เมื่อุหมอทำารรวร่าายอยอูเสร็แล้ว็ลับออไปพร้อมุพยาบาล
านั้นไม่นาน็มีเ็ผู้หิัวเล็เินเ้ามาสวนันับุหมอพอี น้อเมย์น้อสาวอุนมยอนฮยอเินเ้ามาพร้อมับน้อิม ผมมอสอนนั้นพร้อมยิ้มให้อย่าเป็นมิรแล้วพาแฟนลับมานั่ที่โฟาเหมือนเิม านั้นไม่นาน เมมเบอร์นอื่นๆ็ทยอยันมานเ็มห้อ
นำโยลีเอร์อวนั่น็ือุนมยอนฮยอที่เินนำหน้ามาอย่าเป็นห่ว เาเินไปุยับยอูเลยน้อย่อนะถอนหายใหมห่วแล้วหันไปุยับลู่หานฮยอ
“านยอล” เสียห้วนๆัึ้น ริสฮยอเินมาหยุอยู่้าๆผม้วยหน้านิ่ๆ่อนะพยัหน้าบอให้ผมเินามออไป้านอ
ผมมอามเา่อนะ้าวาเินแ่แล้ว็มีมือเล็ๆับแนผมเอาไว้ ผมหันไปมอแฟนลับที่ทำหน้าเป็นเรื่อหมายำถามมอผมอย่าสสัย
“มีอะไรรึเปล่า” เธอถามผม
ผมส่ายหัวยิ้มๆ “ไม่รู้สิ เาอาะเรียันไป่อยอีรอบมั้”
“านยอล” แฟนลับทำหน้าเป็นห่ว “ันไป้วย”
“ไม่เป็นไรหรอ ราวนี้ันไม่ยอมให้เา่อยันฟรีแน่ๆ อย่าห่วไปเลยนะู้” ผมบอพลาหัวเราะวนๆใส่แฟนลับ่อนะเินออมาาห้อ
อนนี้ริสฮยอำลัยืนพิผนัอยู่หน้าห้อ้วยวามเียบ ผมถอนหายใ่อนะเินเ้าไปยืนรหน้าเาอย่าไม่ไ้เรลัวอะไร
ริสฮยอเยหน้ามามอผมหลัาที่้มหน้ามอพื้น “เรื่อเมื่อวานันอโทษ”
“อโทษ เรื่ออะไรฮะ?” ผมมวิ้ว
“็ที่ัน่อยนาย” ริสฮยอบอ่อนะถอนหายใ “ันใร้อนเอ”
“อ่า ...ไม่เป็นไร ผมเ้าใฮยอี”
“แ่เรื่ออแฟนลับ ันะให้อภัยนายไม่ไ้” เาบอ้วยเสียริั “นายิว่านายะพาแฟนลับไปาันไ้ั้นเหรอานยอล”
“ฮยอ.....”
“นายิว่านอย่าแฟนลับะนอใันไ้ลเหรอ”
“เรื่อนั้น......”
“เลิยุ่วุ่นวายับแฟนันะที” ริสฮยอบอเสียเรียบ “แ่นี้แฟนลับ็ลำบาใะแย่อยู่แล้ว”
ผมฟัเาพูนบ “แล้วที่ฮยอลาเธอมาบ้วยทั้ๆที่เธอ็ไม่ไ้ิว่าฮยอเป็นมาว่าไออล ฮยอทำไมฮยอไม่เลิยุ่ับเธอบ้าล่ะ”
“ันไม่ไ้บัับเธอ” เาบอผมเสียเ้ม
“ถึฮยอะไม่ไ้บอว่าบัับ แ่ฮยอ็บัับเธอ” ผมบอห้วนๆ “ถ้าไม่เื่อไปเรียแฟนลับมาุยรนี้เลยมั้ยะไ้รู้เรื่อ”
ผมบออย่าหัวเสีย่อนะลับหลัแล้วเินแ่แล้วริสฮยอ็ระาผมลับไป “ไม่้อไป”
“ฮยอ”
“ั้นเรามาทสอบันมั้ยล่ะว่าแฟนลับะเลือใรระหว่านายับัน” ริสฮยอบออย่านิ่ๆ
ผมมวิ้ว “นี่ฮยอ....”
ยัไม่ทันที่ผมะพูบเสียเปิประูห้อ็ัึ้น แฟนลับเินออมาอย่าไ้ัหวะพอี เธอหัน้ายแล้ว็หันวามาเอพวผมยืนอยู่้วยัน่อนะทำหน้าีเรียสแล้วเินเ้ามาในารสนทนา
ะเินมาทำไมอนนี้นะ....
“แฟนลับ” ริสฮยอเรียเธอทันที่อนที่เาะ...
ผลัวะ!
่อยเ้ามาที่หน้าอผมนผมหน้าหัน ผมัปา่อนะหันลับไปหาเาแล้วำลัะ๊าหมั่อยเาืนบ้าทันที แ่ผม็่อยเาไม่ไ้เพราะแฟนลับเ้ามายืนวาเาเอาไว้
“แฟนลับ” ผม้อผู้หิรหน้าที่ยืนหลับาปี๋าแนวาริสฮยออย่าอึ้ๆ
แฟนลับ่อยๆลืมาึ้นมา่อนะมอหน้าผมลัวๆ “นายอย่าทำอะไรริสโอป้าเลยนะ”
“เธอเ้ามาวาทำไม ออไป” ผมบอห้วนๆ
“ถ้าันออไปนาย็่อยริสโอป้าน่ะสิ” แฟนลับบอและยัยืนนิ่ “ันไม่ไปไหนแน่”
ผมมอสายาที่มุ่มั่นอแฟนลับ่อนะเ็เลือที่มุมปาอัวเอพร้อมยิ้มเล็ๆ “เป็นห่วริสฮยอ แ่ไม่เป็นห่วันเลยสินะ”
“นี่านยอล......”
“ไม่้อพูอะไรหรอ ันเ้าใแล้ว ่อไปะไม่ทำให้ลำบาใอี” ผมบอนิ่ๆ่อนะหันไปมอริสฮยอที่ยืนอยู่้านหลัเธอ “ผมเ้าใแล้วฮยอ นที่เธอเลือือฮยอ ไม่ใ่ผมริๆ อโทษ้วยที่ผมทำให้เรื่อมันวุ่นวายนานี้”
ผมบอ่อนะเินออมาาารสนทนาทันทีอย่าไม่้อิ นี่สินะสิ่ที่ริสฮยอ้อารพิสูน์ ผมไม่น่าิเ้า้าัวเอเลยว่าแฟนลับะเลือผม เฮอะ...เ็บใไม่เหลือีเลยิแบบนี้
“อ้าว านยอล”
เสียแหลมๆอหิสาวัึ้น ผมหันไปมอหน้าผู้หิัวสูประมาร้อยเ็สิบที่เินสวมแว่นันแสวนับผมเมื่อี๊อย่าๆ เยินถอแว่นันแออ่อนะยิ้มให้ผม
“อ่า เยิน...”
“นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ” เธอถามผมอย่าสสัย
ผมถอนหายใเล็น้อย่อนะอบ “ยอูมาผ่าัไส้ิ่น่ะ”
“อ้าวเหรอ” เธอบอพลาพยัหน้า “ัน็มาเยี่ยมเพื่อนสมัยมัธยมเหมือนัน”
“อ๋อ”
“ีใที่เอนายนะ” เยินบอ “ว่าแ่อนนี้ว่ามั้ย ไปินาแฟเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
ผมิเล็น้อย่อนะมอเยิน “็ไ้ ยัไอนนี้ัน็ไม่มีที่ไปอยู่แล้ว”
END CHANYEOL PART…………………..
D.O.part:
ผมำลันอนมือถือเล่นอยู่ในห้อพัผู้ป่วยพลาเ็่าวราวในมือถือไป้วย ่าวเรื่อผมที่เ้าโรพยาบาลเผยแพร่ออไปเร็วมา ผมเลื่อนอ่าน้อวามาบรราแฟนลับ่อนะอมยิ้ม มีแ่นเป็นห่วผมแฮะ อบุทุำลัใริๆแ่ผมไม่สามารถอบพวุไ้
เพราะผมเล่นแ่Kakaoเท่านั้น ฮ่าๆ
“ันอยาป่วยบ้าะไ้ินนมอร่อยๆแบบนี้บ่อยๆ” เสียแบฮยอนัึ้น เาำลันั่ินนมาระเ้าที่แฟนลับเอามาให้ผมโยผ่านทาโรพยาบาล
“เียท่าทาะนอนสบายใ่มั้ยฮยอ” อินถามผมอย่าอยารู้สุๆ
“อยารู้็ลอมานอนูิ” ผมอบ
“ฮยอ็บ้า วนผมนอน นเยอะผมอายนะ” อินบอผม้วยรอยยิ้มวนๆ
(-_-!) นี่แหละมั้สาเหุที่ทุนิว่าผมับหมอนี่ิ๊ัน ูมันพูเ้าิ
“ย่า! รสนี้ไม่ไ้เรื่อเลย ใริวะ” เสียแบฮยอนที่ายนมออมาาปาเอ่ยึ้นพลาเอาสิ่ที่ายไปทิ้ยะ้าๆโฟา
ผมมอแบฮยอนที่เี้ยวนมอย่าไม่ไ้สนใใรอย่าำๆ “นายนี่ินไม่เลือริๆเลย”
“็มันอร่อยริๆนี่นา” แบฮยอนเี้ยวุ้ยๆ่อนะหันไปมอที่ลู่หานฮยอึ่ำลัยืนมือถืออยู่เหมือนๆับผม “ฮยอ มาินนี่ิ อร่อยนะ”
“ลู่หานฮยอไม่ินหรอ เาำลัอบWeiboาิอเาอยู่” เทาบอ่อนะเินมานั่้าแบฮยอน “ผมอินบ้าิฮยอ”
แบฮยอนพยัหน้า่อนะยื่นนมไปให้เทา “อันนี้อร่อย”
แล้วสอนนั้น็นั่ินนมัน่ออย่าไม่ไ้สนในป่วยอย่าผม ผมถอนหายใพลามอไปยัประูห้อ แฟนลับและริสฮยอเินลับเ้ามาสมทบันนอื่นๆแล้ว แ่านยอลลับหายไป
ไม่ใ่เิเรื่ออะไรึ้นอีนะ...หน้าริสฮยอู้ำๆ?
“โอป้า!”
แล้วเสียแหลมๆ็ึูวามสนใอทุน ยัยเมย์ที่เพิ่ะมาถึะโนลั่นห้อทันทีที่เห็นหน้าผม ยัยนั่นมาแบบเหนื่อยหอบ ่อนะเินุ่มๆมาหาผมที่นอนอยู่บนเีย
ยัยเ็นี่ะู่โมอะไรผมอีล่ะ(-..-)
“โอป้าเป็นยัไบ้าะ” เธอถามผมอย่าไม่ไ้สนใใรเลย แม๊ระทัุ่นมยอนฮยอ็ยัทำหน้าเอ๋อทีู่่ๆเธอ็พุ่เ้ามาหาผม่อนะับมือผมไปอิับแ้มนุ่มๆ
ผมรีบึมืออัวเอลับมา่อนที่ะเลิ้มไปมาว่านี้ “็ไม่เป็นอะไรมา”
“โห อบไ้เย็นาะมั” เสียเฮุน “เธออุส่าห์มาเยี่ยมฮยอนะ พูอะไรให้มันูน่ารัๆหน่อย”
“แล้วันไปพูไม่ีบนหัวนายเหรอไเฮุน” ผมหันไปบอเฮุนอย่าโหๆ
เฮุนยัไหล่ “ผม็แ่บอเอาไว้ ผู้หิน่ะไม่มีใรอบวามเย็นาหรอนะ”
“แล้วันไปเย็นาใส่นายเหรอไ”
“โอ้ยฮยอ เมื่อไหร่ฮยอะเลิทำหน้านิ่แล้ว่าผมะทีเนี่ย”
“นายหาเรื่อันั้นเหรอเฮุน”
“ฮยอนั่นแหละ.....”
“โอ้ย! พอ!” เสียแบฮยอนัึ้น่อนที่หมอนั่นะยืนึ้น “ะเถียันให้ไ้อะไรึ้นมาเนี่ย”
“นายนั่ินไปเถอะแบฮยอน” แบอบ้า “เสียนายน่ะัออไปนอห้อแล้ว”
“อย่าับนายไม่เสียัั้นแหละแ” แบฮยอนหันไปหาแ่อ
“ันเสียเบาว่านายแล้วัน”
“เหรอ.....”
“หนวหู” แล้วเสียทุ๊มๆ็ัึ้นลบทุเสีย
เสียนั้นือเสียอ....ริสฮยอ(-_-)
ผมถอนหายใ่อนะหันลับมามอเมย์ที่ยืน้าเีย้วยสีหน้าเป็นห่วผม เหื่อผุออาหน้าผาอเธอพร้อมับเสียหายใอเธอที่ยัหอบไม่หาย
นี่ะวิ่มาั้แ่หน้าโรพยาบาลสินะยัยเ็เ้าปัหา หึหึ
“ยิ้มอะไรอนายยอู” เสียุนมยอนฮยอัึ้นห้วนๆนผม้อรีบหุบยิ้มที่ไม่ไ้ั้ใ
(-_-) บ้าิบ เมื่อี๊ผมยิ้มไ้ไนะ
แล้วผม็ั้สิ “ผม็แ่ิถึที่บ้านแล้วยิ้ม”
“อ้อเหรอ” แล้วแบฮยอน็โพล่ึ้นพร้อมับมอผมอย่าับผิ “ิถึบ้าน หืม....มันใ่เหรอ”
“เออิ” ผมบอ่อนะนั่ปั้นหน้านิ่ๆเหมือนเิม
แล้วแบฮยอน็หัวเราะผม่อนะหันไปหาเลย์ฮยอที่ำลั้มๆเยๆอยู่แถวพื้น “เลย์ฮยอ”
“ฮะ” เลย์ฮยออบแ่็ไม่ไ้เยหน้ามามอ
เาทำอะไรอเาที่พื้นนะ ผม็เพิ่ะสัเุ(-_-!)
“ฮยอทำอะไรน่ะ” แบฮยอนถาม่อ
“อ๋อ หา่าหู” เลย์ฮยออบ่อนะหยิบบาอย่าึ้นมาาพื้น “นี่มันสร้อย้อมืออแฟนลับนี่”
แฟนลับหันวับไปมอเาทันที “ะ?”
“ผมำไ้ สร้อย้อมือสีฟ้าอันนี้น่ะอแฟนลับใ่มั้ย” เลย์ฮยอูมันึ้นมานิ่ๆ
“บ้า อานยอล่าหา” แบฮยอนบอ “เมื่อวานอนอยู่ในห้อผมเห็นานยอลนั่้อมันอยู่ั้นาน มันเป็นอเาแน่ๆ ผมเห็นสๆร้อนๆ”
เลย์ฮยอเาหัว “แ่อนที่ันเอแฟนลับแรๆันเห็นเธอใส่มันนี่”
“แ่ผมเห็นเมื่อวาน เพราะั้น นี่เป็นอโยาแน่นอน” แบฮยอนบออย่ามั่นใ่อนะว้าสร้อย้อมือเือนั่นไปไว้ในมือัวเอมั่นๆ
“ันำไ้ว่าเป็นอเธอริๆนะ” เลย์ฮยอบอ่อนะหันไปมอหน้าแฟนลับที่ำลัยืนทำหน้าเื่อนๆอยู่ใล้ๆ “ไม่ใ่อุแฟนลับริๆเหรอ?”
แฟนลับยิ้มแห้ๆ “เอ่อ...”
“ไม่ใ่หรอฮะ นั่นอานยอลริๆ” ผมรีบบอ “ผมยืนยันอีน”
เลย์ฮยอพยัหน้าเ้าใ่อนะ้มลหา่าหู่อไป ผมมอเา่อนะถอนหายใามแฟนลับที่ำลัยืนยิ้มเื่อนๆอยู่้าๆริสฮยอ
ใรว่ามันเป็นอานยอลันล่ะ...ผมำไ้แม่น นั่นน่ะอแฟนลับแน่นอน เพราะเธอเยบอผมว่าเธอถัมันเอับมืออนผมถามเธอว่าื้อมาาไหน ว่าแ่ว่าทำไมมันถึไปเป็นอานยอลามที่แบฮยอนบอไ้ล่ะ ผม็ไม่ทันสัเุ้วยิ
ผมมอหน้าแฟนลับพลามอลไปที่้อมืออเธอเพื่อให้แน่ใว่าานยอลอาะมีสร้อย้อมือที่เหมือนันับเธอ แ่อนนี้ที่้อมืออแฟนลับลับเป็นสร้อย้อมือที่านยอลไ้รับมาาแม่อน่วปีใหม่ปีที่แล้วแทน มันเป็นสร้อยที่ใส่แล้วะุ้มรอนใส่านยอลเยบอผม
นี่หรือว่า...สอนนั้นะแลสร้อย้อมือัน?
“อ้าวเฟิน” เสียอแบฮยอนเอ่ยอย่าเริร่า “มาหาลู่หานฮยอเหรอ”
ผมหันไปมอหน้าอหิสาวผิวาวที่วามสูไล่ๆันับยัยเมย์แบบๆ เฟินเินุ่มๆเ้ามาในห้อ่อนะส่ายสายามอหาใรบาน านั้นเธอ็หยุอยู่ที่ลู่หานฮยอ
เฟินเินเ้ามา่อนะ....
ปั!
(o_o) เฮ้ย.....
เะเ้าที่หน้าแ้อลู่หานฮยอนนถูเะทำหน้าเหวอแล้วล้มลไปับาัวเอ
“โอ้ย! ยัยบ้า!”
“มีเรื่ออะไรันฮะ ใเย็นๆ่อน” เสียเฮุนัึ้น่อนที่เาะเ้ามาวาเฟินที่ะเินเ้าไปใส่ลู่หานฮยออีรอบ
“ถามหมอนั่นูิ ล้าียัไถึส่้อวามไปใหุ้นโฮแบบนั้นฮะ!” เฟินโวยลั่น
“ุนโฮ? ใรอ่ะ” แบฮยอนถามอย่าๆ
นั่นิ...ใรือุนโฮ?(-,,-)
“แฟนยัยุ้แห้ไ” ลู่หานฮยอบอนิ่ๆ่อนะยัไหล่แบมือ่อนะพยุัวเอพลาับอบเียแล้วลุึ้นมอเฟินวนๆ “็หมอนั่นโทรมาไม่เลิเอนี่นา มัน็่วยไม่ไ้”
อ๋อ แฟนอเฟินนี่เอ....
“โทรมาอะไรอ่ะ ผมไปหมแล้วนะ” เฮุนถาม
“ือันน่ะยืมมือถือไอ้เ้โทรไปหาแฟนเพราะมือถือันแบฯหมอนที่ันมาล้าห้อน้ำ” เฟินบอ “แล้วพอันลับไปแฟนัน็โทรลับมาเบอร์อหมอนี่ หมอนี่ไม่รับไม่ันไม่ว่า แ่มันส่้อวามลับไปหาุนโฮ...บอว่าเป็นผู้ายในสััอันเนี่ย!!! มันะบ้ารึไ!!”
“หา!” พวเราอ้าปา้าอย่าใ
“็ันรำา โทรมาอยู่ไ้” ลู่หานฮยอบออย่าไม่มีอะไรเิึ้น “ัน็เลยับทส่้อวามไป”
(-,,-) นี่ือทาแ้ที่ีที่สุสำหรับารไม่รับสายแล้วเหรอฮยอ
“ทำไมฮยอทำแบบนี้เล่า” แบฮยอนเริ่มบ่น
“ทำแบบนี้แฟนเ้า็ทะเลาะันิฮยอ” เสียแ
“มัน็เรื่ออพวเาไม่ใ่เรื่ออัน” ลู่หานฮยอบออย่าไม่สนใใยี
(-_-!) เอ่อ...มันะีเหรอแบบนี้
เฟินเม้มปาอย่าโรธั “ทำแบบนี้นอื่นเ้าเือร้อนรู้บ้ามั้ยวะ!”
“เธอเือร้อนแ่ันไม่เือร้อนนี่” เาบอหน้านิ่
“อยาายมาใ่มั้ย!!” พูบเฟิน็พยายามที่ะเินไปเะลู่หานฮยออีรอบแ่เฮุน็บัเอาไว้ะ่อน านั้นเธอ็ถูเฮุนันออมานนับแฟนลับที่ยืนเอ๋อๆอยู่้าหลั “อโทษ่ะพี่แฟนลับ”
แฟนลับยิ้มแหยๆ “ไม่เป็นไร่ะ”
“หลบไป ันะ่ามัน” เฟินหันลับมาบอเฮุนอีรอบ
“ใเย็นๆ่อนนะ ที่นี่มันโรพยาบาลนะ แล้วยอู็ำลัป่วย” เสียุนมยอนฮยอัึ้น่อนที่เาะหันไปหาลู่หานฮยอ “นายโทรไปเลียร์ับแฟนอเธอเลยลู่หาน ทำแบบนี้มันไม่ี”
ลู่หานฮยอส่ายหัว “ันไม่โทร”
“ไอ้เ้!”
“อะไร ยัยุ้แห้”
(-_-!) ผมป่วยนะ บาทีผม็้อารวามสบ
“ทุนะ! อโทษนะะ อนนี้ยอูโอป้าป่วยอยู่ อเิทุนออไปนอห้อ้วย่ะ” เมย์บอ้วยเสียเรียบเยและใบหน้าิ้มลิ้มที่อนนี้ลับมานิ่เหมือนำลัะไปีับใร
านั้นไม่นานเสียเ็แ่็หายไปพร้อมับทุนในั่วพริบา....
(-_-) ยัยเ็บ้านี่มีพลัวิเศษอะไรรึเปล่าเนี่ย แ่สั่นิเียวทุน็เื่อเธอแล้ว
านั้นเธอ็ถอนหายใแล้วหันมามอหน้าผม “สบแล้วนะโอป้า โอป้านอนเถอะ”
“เอ่อ....อบใ” ผมบอ่อนะมอเมย์ที่เินไปนั่ที่โฟา “เธอไม่ไปไหนเหรอวันนี้?”
“ริๆ็้อไปเรียนเปียโน่ะ แ่ว่าพอรู้ว่าโอป้าเ้าโรพยาบาลัน็โเรียนมา” เมย์อบโยที่สายายั้ออยู่ับหนัสือที่เธอหยิบาโ๊ะมาอ่าน
ผมพยัหน้าเ้าใ่อนะถาม่อ “ปิุนมยอนฮยอบอว่าเธอไม่เยโเรียนนี่”
“่ะ” เมย์อบนิ่ๆ
“ถ้าอย่าั้น เธอ.......”
“ถ้าไม่ใ่โอป้าันไม่มีทาโเรียนหรอนะ” เมย์บอ “ันน่ะอบเสียเปียโนที่สุ”
“เธอ...เอ่อ...ทิ้มันมาหาัน เอ่อ...อโทษนะ ือ.....”
“โอป้าอโทษทำไมะ” เมย์เยหน้ามอผม้วยแววาสสัย “โอป้าทำผิอะไรเหรอ?”
แววาใสแป๋วที่้อผมอย่าสสัยมันทำให้ผมยิ่รู้สึผิแฮะ.....
ผมถอนหายใ่อนะมอเธอลับ “มานี่ิ”
“ะ?” เมย์ทำหน้าน่อนะวาหนัสือลที่โฟาแล้วเินุ่มๆพร้อมับทำหน้าใสื่อเ้ามาหาผมแล้วหยุยืนที่้าเียผมนิ่ๆ
ผมมอนรหน้า่อนะยื่นมือไปลูบผมเธอพร้อมับพู่อ “ทีหลัอย่าทำอะไรที่มันฝืนใัวเอแบบนี้อีนะรู้มั้ย เสียเปียโนที่เธออบน่ะ ันเทียบับมันไม่ไ้หรอ”
“อ่ะ โอป้า” เมย์มอผม่อนะพยัหน้าเ้าใพร้อมับแ้มที่เริ่มแ “แ่ว่าโอป้าสำัับันมาพอๆับเปียโนเลยนะ”
“ริเหรอ” ผมมวิ้วมอเธอแบบแล้ๆ “ั้นถ้าให้เลือระหว่าเปียโนับัน เธอะเลืออะไร”
เมย์อ้าปาอย่าอึ้ๆ่อนะ่อยๆอบ้าๆ “ันเลือไม่ไ้หรอ่ะ เปียโนัน็อบ ส่วนโอป้า”
“......เธอ็อบ อ่า....” ผมพูแทนเธอพลาอมยิ้ม “ั้นหลับา”
“ะ? หลับทำไมะ?”
“เหอะน่า ะื้อับันเหรอ” ผมบอวนๆ
เมย์ึรีบหลับาลอย่าไม่ถามอะไร่อ ผมยิ้ม่อนะเอานิ้วแะปาัวเอแล้วยื่นมันไปแะที่ปาอเธอเบาๆ เธอลืมามามอนิ้วผมที่แะปาเธออย่าๆทันที
“โอป้าทำอะไระ?” เมย์มวิ้ว
ผมึนิ้วลับมา่อนะทำหน้านิ่ๆเหมือนเย “ไถ่โทษที่ทำให้เธอ้อโเรียนเปียโนไ”
“ไถ่โทษเหรอะ?”
“ใ่ ไถ่โทษ” ผมทำหน้าาไม่รู้เรื่อ่อนะนั่้วยท่าปิ “ไปนั่ที่โฟาไ้แล้วไป แล้ว็นั่เียบๆ้วยนะ ันะนอน่อแล้ว”
เมย์ทำหน้าไม่หายแ่็ยอมเินลับไปนั่ที่เิม ผมมอามหลัเธอ่อนะล้มัวลนอนแล้วพลิัวไปอีทาอย่าอมยิ้ม
(O_O) ผมอมยิ้ม แล้ว แล้วเมื่อี๊....ที่ผมพูแล้ว็ลูบผมยัยนั่นืออะไร?
เมื่อี๊นี้ผมทำอะไรลไปนะ...นี่ผมำลัิอะไรับเ็นนี้อยู่เนี่ย ไม่ริอ่ะ ผมะอบยัยเ็เอาแ่ใัวเอแล้ว็ไร้เียสาไม่รู้เรื่อรู้ราวอะไรอย่ายัยนี่ไ้ยัไ
นายะอบเธอไม่ไ้นะยอู นาย้อิเอาไว้ นายมีวามฝัน....วามฝันับผู้หิ นาย้อเลือวามฝัน...ห้ามเลือผู้หิ
แ่ว่า.....อ้า! ผมห้ามไม่ไ้ แ่ผมเห็นหน้าิ้มลิ้มๆที่มัะส่้อวามแล้ว็วีีโอมาหาผมทุืนอยัยเมย์ผม็ใเ้นูมามไปหมแล้ว
เฮ้ย...วามริแล้วนที่ลำบาใอนนี้ไม่ใ่แ่านยอลนะ แ่เป็นผม้วย ผมำลัหลุมรัน้อสาวลีเอร์อวนะ ให้ายเถอะ...ทำไมโะาถึเล่นลับผมแบบนี้...
ผมไม่เยิอยารัใรนะแ่ทำไม...ับเธอนนี้ผมถึ...ห้ามใัวเอไม่ไ้นานี้
END D.O. PART.....................................................................
สนทนาประสาเรียนไรท์เอร์
อันยอ ท่านผู้มีอุปาระุ
วันนี้ไรท์มาอัพอีแล้วรับท่าน
แล้ว็ไล่อ่านอมเม้นท์ไป้วย
โว้ววว สนุอ่ะ แ่ละน เม้นท์
ไ้น่ารัมาๆ รี๊ร้า ฮี่ๆ
555 สาระเ้าไม่เยมีอย่าถือสานะ
ือเอาริไรท์เียนไป้วยอัพไป้วยละ
ไม่มีเวลาเียนเท่าไหร่ ือแบบานน่ะ
ะทับหัวาย...ทั้สอบทั้าน
อาารย์สั่เหมือนมีเรียนวิาเียว ฮี่ๆ
หัวเราะให้ับสถานาร์อนนี้
อาารย์ใีุเบย...(-_-)
ปล.เ้าะรออ่านอมเม้นท์อีเหมือนเิม
เ้ามายืนถือะเียรอรีมาเิมที่ท่าน้ำทุวันเลยนะ
รัรีเอร์ ุ๊บๆ ^3^
ความคิดเห็น