สาวน้อยผู้มั่งคั่ง (จบแล้ว) มี E-BOOK

ลำดับตอนที่ #32 : คู่เวรคู่กรรม

ตอนที่ 32 คู่เวรคู่กรรม

ตัดภาพมายังเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายของบรรดาหนุ่มสาว ฉินฉินรักษาอาการบาดเจ็บเบื้องตนแล้ว คาดการณ์ว่านางอาจจะแค่ขาพลิกเท่านั้น คงจะเดินไปไหนมาไหนไม่ได้สักพักจนกว่าอาการบาดเจ็บจะดีขึ้น

ท่านหมอที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในเมืองหลิงหลงเป็นคนรักษาให้หญิงสาวเอง โดยไม่เรียกเก็บค่ารักษาแม้แต่อรแปะเดียว

เพราะเขาเคยได้ยินชื่อเสียงของแม่นางน้อยคนนี้มาบ้าง นางไม่ใช่หญิงสาวเรียบร้อยออกจะทโมนเหมือนบุรุษไปสักนิด แต่นางมีจิตใจเมตตาอ่อนโยนมักจะยื่นมือช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ

"ข้ามียานวดอยู่ เจ้าต้องนวดยาทุกวันจะได้หายเร็วยิ่งขึ้น"

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะท่านหมอ"

ชายชราพยักหน้ารับแล้วหยิบกระปุกยามาเปิดออก ด้านในเป็นตัวยาสีเขียว ๆ ดูเข้มข้นมาก ส่วนกลิ่นไม่ต้องพูดถึง แค่ดมอยู่ห่าง ๆ ยังขมคอเลย

"กลิ่นอาจจะแย่ไปนิดแต่มันได้ผลดียิ่งนัก ระหว่างนวดยาเจ้าอาจจะรู้สึกร้อน นั่นแหละที่จะยิ่งทำให้เจ้าหายเร็ว อ้อ นวดแล้วห้ามล้างออกเล่า"

ฉินฉินพยักหน้ารับ แต่จางหมินกลับเป็นฝ่ายตรวจสอบ เขารับกระปุกยานั้นไปถือ พลันเปิดฝาออกอีกครั้งแล้วจ่อจมูกไปดมใกล้ ๆ

ฉินฉินทำหน้าหยีรู้สึกเหม็นแทนเลย

"จางหมินเจ้าจะไปดมทำไม"

"หืม..เจ้าได้กลิ่นอะไรหรือ ข้าว่าออกจะหอมเสียอีก"

"จมูกเจ้าคงพังแล้วสหายรัก"

ก๊อก ๆ ๆ ๆ

ระหว่างที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ก็มีสาวใช้คนหนึ่งหน้าตาสะสวยเปิดประตูเข้ามาด้านใน

ฉินฉินซื้อนางมาจากหอนางโลม ด้วยเห็นว่านางถูกมารดาเลี้ยงจับมาขายด้วยความไม่เต็มใจ นางจึงให้สตรีผู้นี้มาทำงานที่จวนของตนในตัวเมือง

"คุณหนู...นายท่านเรียกไปพบเจ้าค่ะ"

"อืม..ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไปเถิด"

ฉินฉินหันกลับไปคุยกับหมอชราให้แน่ใจว่า กระดูกของนางไม่ได้แตกหักตรงไหนใช่หรือไม่ ระหว่างที่กำลังคุยอยู่นั้น สาวใช้คนเดิมที่ยังไม่ขยับไปไหนก็จ้องมองมาทางหญิงสาวด้วยท่าทีไม่พอใจ

จางหมินเป็นฝ่ายสังเกตเห็นพอดี จึงจ้องตากลับส่งสายตาดุ ๆ ไปให้นาง จนสาวใช้สะดุ้งสุดตัวรีบเดินออกไปด้านนอกทันที

สาวใช้ผู้นั้นนามว่าจิ้งเถียน นางรีบสาวเท้าเดินไปหลบในมุมลับตาคนแล้วยกนิ้วขึ้นมากัด นางอิจฉาเจ้านายอย่างฉินฉินที่มีวาสนาพบเจอแต่คนดี ๆ

...ทำไมต้องเป็นนางถึงไม่เป็นข้า

"หากนายท่านเจอข้าก่อน อาจจะรับข้าเป็นลูกบุตรธรรมก็ได้ คุณชายใหญ่จะได้หันมามองข้าบ้าง ข้าจะได้ไม่ต้องมาเป็นคนรับใช้ของเจ้าเช่นนี้ฉินฉิน"

หญิงสาวกำลังหัวเสียและรู้สึกอิจฉาจนเลือดขึ้นหน้า ก่อนจะหันไปจิกต้นไม้ระบายความโกรธออกมา

ในคราแรกจิ้งเถียนซาบซึ้งมาก ที่หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันยื่นมือให้ความช่วยเหลือ ทำให้นางรอดพ้นจากแม่เลี้ยงใจร้ายคนนั้น

แต่เมื่อนางมารู้ประวัติความเป็นมาของเจ้านายสาวภายหลัง จิ้งเถียนก็เกิดความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

"ชะตาชีวิตเจ้าไม่ได้ดีไปกว่าข้า เหตุใดเจ้าถึงได้ขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุด มีผู้คนรักมากมาย ต่างจากข้าที่เป็นได้แค่สาวใช้ของเจ้า!"

จิ้งเถียนใช้วิธีต่าง ๆ พาตนเองให้ไปอยู่ในสายตาของนายท่านใหญ่ แต่ชายชราไม่สนใจ นาน ๆ ครั้งจะมาเยี่ยมเยียนที่จวนหลังเล็ก ๆ ของบุตรสาว ทำให้จิ้งเถียนมีโอกาสน้อยมากที่จะได้เจอกับนายท่านอี้เทียน

สาวใช้คิดทำการใหญ่ นางแกล้งขอโอกาสกับหูต้าลู่ ขอให้แต่งตั้งตนเป็นสาวรับใช้ส่วนตัวของฉินฉิน

"คุณชายใหญ่ข้าอยากตอบแทนความเมตตาที่คุณหนูมอบให้ ขอให้ข้าได้รับใช้คุณหนูด้วยเถิดเจ้าค่ะ"

หูต้าลู่ฟังแล้วก็ไม่พอใจ เพราะเขาต้องการมารับน้องสาวกลับจวนเท่านั้น ไม่คาดคิดว่าระหว่างทางจะเจอสาวใช้นางหนึ่งรีบวิ่งมาคุกเข่าขวางทางเช่นนี้

"ข้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเรื่องนี้ เจ้าไปถามกับเจ้าตัวเองเถิด"

หูต้าลู่จะเดินอ้อมตัวสาวใช้ไป แต่นางกลับใจกล้านอนขวางทาง แล้วใช้มือจับข้อเท้าเขาเอาไว้แน่น และเริ่มร้องห่มร้องไห้ร้องขอความเป็นธรรม

"คุณหนูไม่ต้องการข้าเจ้าค่ะ นางด่าทอว่าข้าอัปลักษณ์ไม่สมควรอยู่เคียงข้างนาง มีแต่ทำให้นางอับอายเสียเปล่า ๆ ข้าแค่อยากตอบแทนคุณหนูเท่านั้น คุณชายใหญ่ท่านช่วยเกลี้ยกล่อมให้คุณหนูรับข้าเอาไว้ด้วยเถิด ต่อให้ต้องเป็นที่รองรับอารมณ์ของคุณหนู หรือจะถูกทุบตีจนตายข้าก็ยอมเจ้าค่ะ"

จิ้งเถียนแต่งเรื่องขึ้นมา นางมั่นใจว่าตนเองหน้าตาดีกว่าสตรีทั่วไป มิเช่นนั้นแม่เลี้ยงคงไม่นำนางไปขายให้กับหอนางโลม

นางวางแผนไว้ในใจว่าหากทำให้นายท่านทั้งสองคนเกลียดนางผู้หญิงคนนั้นได้ นางจะได้กลายเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลหูแทน

หูต้าลู่ขมวดคิ้วก้มมองสาวใช้ที่กำลังทำสีหน้าชั่วร้าย ร่างเล็กนี้กำลังคิดเหม่อลอยไปไกลจนเก็บสีหน้าไว้ไม่อยู่

ชายหนุ่มเหยียดยิ้มมุมปาก คิดว่าเขาจะเชื่อหรือว่าน้องสาวที่ใจดีกับบ่าวไพร่ทุกคน จะต่อว่าคนโดยไม่มีมูลได้ ยิ่งเหยียดหยามคนที่ด้อยกว่ายิ่งไม่ใช่ตัวนาง

"ปล่อยมือเสีย มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน อย่าให้ข้าได้ยินว่าเจ้าไปนินทาน้องสาวข้าให้ผู้อื่นฟัง ระวังต่อไปจะไม่มีลิ้นให้พูดอีก!"

จิ้งเถียนหน้าเสียไม่คิดว่าตนจะถูกจับได้เร็วเช่นนี้ จึงรีบปล่อยมือผู้เป็นนายออกแล้วลุกขึ้นนั่งคุกเข่าตัวสั่นเทา ทั้งโกรธทั้งอับอายที่ถูกจับได้

เหตุใดถึงไม่มีใครสงสารข้าบ้างเลยเล่า

"นายท่านพูดเรื่องอะไรหรือเจ้าคะข้าไม่เข้าใจ ข้าไม่เคยใส่ร้ายคุณหนูเลยแม้แต่ครั้งเดียวเจ้าค่ะ"

หูต้าลู่ไม่อยากเสียเวลาจึงเดินหนีไปไม่สนใจนางอีก เมื่อสองเค่อที่แล้วองครักษ์เงามารายงานว่าน้องสาวของตนถูกชายหนุ่มขายไก่โอบไหล่ไม่ยอมปล่อย ก็ให้รู้สึกหึงหวงขึ้นมาจึงต้องรีบมายังสถานที่เกิดเหตุทันที

......

จิ้งเถียนนึกย้อนเรื่องราวที่ประสบพบเจอมาทั้งหมด ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจมากกว่าเดิม นางอาศัยจังหวะที่ไม่มีใครเฝ้าประตูแอบออกไปด้านนอก

หญิงสาวเดินลัดเลาะตามตรอกซอกซอยจนไปหยุดอยู่ที่หน้าจวนหลังหนึ่ง นางหันมองซ้ายขวาจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครเดินตามมา จึงเคาะประตูเรียกคนด้านใน..

ก๊อก ๆ ๆ

"ข้าเองเจ้าค่ะ..จิ้งเถียน"

ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก หญิงสาวใส่ชุดคลุมหัวเป็นคนออกมาเปิดประตูให้ ก่อนจะปล่อยให้คนเข้ามาด้านใน โดยไม่ลืมถามเพื่อความปลอดภัย

"เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าไม่ได้ถูกใครตามมา"

"แน่ใจเจ้าค่ะ"

"เข้ามาได้"

จิ้งเถียนเดินเข้าไปในตัวบ้านพบหญิงวัยกลางคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว หญิงผู้นั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นางคือนางเฉียนนั้นเอง

นางเฉียนไม่ยอมถูกไล่ออกจากเมืองที่ตนเองเกิดง่าย ๆ ถึงกับยอมยกบุตรสาวให้หลับนอนกับทหาร ที่มีหน้าที่คุมตัวสองแม่ลูกออกไปปล่อยกลางป่า

หลานชิงไม่ขัดขืนด้วยนางไม่ใช่สตรีไร้มลทิน อีกทั้งรูปร่างหน้าตาของทหารทั้งสามนายก็ไม่ได้ย่ำแย่ จึงยอมตกลงทำตามแผนของมารดา

ตกกลางดึกของวันนั้นที่พวกนางถูกขับไล่ออกนอกเมือง ทหารทั้งสามนายตกลงกันว่าจะพักแรมในป่าก่อน รุ่งสางค่อยออกเดินทางต่อ เพราะหากฝืนเดินทางต่อไปจะเกิดอันตรายขึ้นได้

หลานชิงถือโอกาสตอนที่กำลังเดินลงจากรถม้า แกล้งเซล้มไปกองกับพื้นให้กระโปรงเปิดออกจนเห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมด

"โอ๊ย..ว้าย..พวกท่านกำลังมองอะไรกันอยู่"

หญิงสาวแสร้งทำเป็นใสซื่อหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย แต่แทนที่นางจะหุบขาและของสงวนลง กลับอ้าขากว้างมากยิ่งขึ้นอย่างยั่วยวน

ทหารทั้งสามนายจ้องมองไปยังจุดเดียวกัน พลันลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

"พวกท่านสนใจมาเล่นสนุกก่อนจากกันหรือไม่เจ้าคะ"

หลานชิงส่งสายตายั่วยวนบุรุษทั้งสาม พลันแลบลิ้นเลียริมฝีปากอวบอิ่ม ค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินย่างกรายเข้าใกล้ทหารทั้งสามนาย ควงแขนพวกเขาแล้วลากเข้าไปในป่า

ไม่กี่อึดใจก็มีเสียงร้องครวญครางของสตรีดังออกมาถึงด้านนอกป่า

นางเฉียนตกใจยิ่งนัก นางเข้าใจว่าบุตรสาวเป็นเด็กใสซื่อมาโดยตลอด ยามที่บุตรสาวตอบตกลงเข้าร่วมแผนการด้วยก็ตกใจมากพอแล้ว

ไม่คิดว่าบุตรสาวที่ตนทะนุถนอมมาโดยตลอด จะกลายเป็นหญิงงามเมืองเช่นนี้

ระหว่างที่หลานชิงกำลังถูกทำรักอย่างเร่าร้อนอยู่กลางป่า เมื่อห้วงอารมณ์อยู่เหนือความคิดทำให้นางไม่ทันระวัง มือเรียวดันไปคว้าจับงูพิษเข้า จนถูกมันฉกพิษแล่นสู่หัวใจทันที ภายในไม่กี่อึดใจนางก็สิ้นใจจากโลกนี้ไป โดยไม่ทันได้ดิ้นทุรนทุรายร้องขอความช่วยเหลือ

ทว่าไม่นานร่างที่ไร้วิญญาณก็กลับมีลมหายใจอีกครั้ง เป็นเร่อเปาน้องสาวบุญธรรมของมนตราจากโลกเดิม ที่ถูกวางยาจนตายระหว่างไปเที่ยวกับแฟนหนุ่มที่ผับกลางกรุงปักกิ่ง

วิญญาณของเธอได้เข้ามาอยู่ในร่างของหลานชิงโดยไม่ทันตั้งตัว

ถึงแม้จะงุนงงกับสถานการณ์ในตอนนี้อยู่บ้าง แต่เร่อเปากลับชอบที่ถูกชายสามคนปรนเปรอตนเองอย่างถึงพริกถึงขิง

กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่นางเฉียนเข้ามาปลุก เมื่อเห็นว่าทหารทั้งสามนายเดินออกจากป่าขี่ม้ากลับเมืองหลิงหลงไปแล้ว

เมื่อนางเฉียนไม่เห็นบุตรสาวเดินออกมาเสียที จึงเข้ามาตามหาในป่า ก็เห็นบุตรสาวนอนเปลือยกายอยู่กลางป่า จึงรีบเข้าไปดูทันที

"ตื่นสิหลานชิง เป็นอย่างไรบ้างลูก พวกมันป่าเถื่อนเสียจริง ดูรอยตามตัวเจ้าสิ เจ็บหรือไม่ลูกแม่"

นางเฉียนหยิบเสื้อผ้าของบุตรสาวที่ถูกโยนทิ้งไปคนละทิศละทางมาสวมใส่ให้นาง

เร่อเปาในร่างของหลานชิงลืมตาขึ้นมองหญิงวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วนหน้ามันแพร่บ ด้วยความรังเกียจหญิงสาวจึงลุกขึ้น แล้วผลักนางเฉียนออก ก่อนจะหันไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่เอง

ทันใดนั้นก็มีภาพบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวเล็ก ๆ เร่อเปาได้รับความทรงจำทั้งหมดของร่างเดิมมาแล้ว เธอรู้สึกว่าหญิงสาวที่ทำให้ร่างเดิมต้องมาอยู่ในสภาพนี้ มีนิสัยหยิ่งทะนงเหมือนพี่สาวบุญธรรมในโลกเดิมของตนไม่มีผิด

"ท่านแม่...เราต้องหาทางกลับเข้าเมืองเจ้าค่ะ ถึงแม้จะต้องอยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ ข้าต้องกลับไปจัดการนางตัวดีนั่นให้ได้!"

"ได้จ้ะลูกรัก แม่จะพาเจ้ากลับไปเอง"

"ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกอีกแล้ว"

---