ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #32 : ไม่มีทาง

แม้จะผ่านมาหลายวันแล้วแต่วันนี้ยังเป็นวันที่ยากลำบากมากอยู่ดีสำหรับมาสฟ้า ความสูญเสียที่เกิดขึ้นนั้นแม้ว่าจะกะทันหันแต่ความจริงที่ว่าผู้ชายที่อยู่เคียงข้างเธอตลอดหลายวันที่ผ่านมา ต้องกลับไปจัดการเรื่องของเขาแล้วจริงๆ ก็อดที่จะทำให้หญิงสาวยกมือขึ้นกอดตัวเองแน่นๆ อีกหนไม่ได้

“ไปกับผมเถอะ งานศพก็เรียบร้อยแล้ว” อู่อี้เทียนเอ่ยของร้องคนรักของตน มั่นใจว่าญาติผู้น้องของเขาเองก็คงทำแบบเดียวกันเพราะว่าทางบ้านก็กดดันให้พวกเขารีบกลับไป โชคดีที่ปัญหาการรวมตัวของญาติๆ นั้นถ่วงเวลาการเปิดพินัยกรรมไปได้นานพอๆ กับงานศพของเพื่อนสนิทของมาสฟ้าและเหมือนฝัน แต่กระนั้นอย่างช้าที่สุดพวกเขาก็ต้องกลับไปไม่เกินวันมะรืน “คุณบอกว่าเขาจะเผาศพกันวันพรุ่งนี้ใช่ไหมครับ”

“ฉันไม่อยากทิ้งบ้านไปค่ะ” มาสฟ้าพยายามคลี่ยิ้ม หากแต่รอยยิ้มของเธอก็ยังดูเศร้ามากในสายตาของคนที่รักเธออย่างอู่อี้เทียน “เรื่องที่บ้านคุณเองก็คงวุ่นวายไม่น้อยใช่ไหม ฉันไม่อยากมีให้คุณต้องพะวง”

“ผมจะยิ่งพะวงถ้าคุณไม่อยู่ในสายตาของผม” อู่อี้เทียนบอกเสียงเฉียบ เขาพยายามเข้าใจคำตอบนั้นของมาสฟ้า แต่ในใจเขาก็รู้สึกว่ามันไร้เหตุผลสิ้นดี เรื่องที่มาสฟ้าเสียใจที่จู่ๆ เธอก็เสียเพื่อนสนิทไปอย่ากะทันหันนั้นเขายอมรับได้ แต่อีกความรู้สึกหนึ่งก็คืออี้เทียนรู้สึกว่ามาสฟ้ากำลังซ่อนบางอย่างไว้ไม่ให้เข้ารู้ เธอมีความลับกับเขา อู่อี้เทียนมั่นใจว่าตอนนี้เธอกำลังพยายามดึงตัวเองให้อยู่ห่างจากเขา “พ่อกับแม่ของคุณบอกว่าพวกท่านจะไปญี่ปุ่น คุณจะอยู่ที่นี่คนเดียวงั้นเหรอ”

“ฉันอยู่กับยายฝัน”

“ที่รัก เวยหลงไม่ปล่อยให้เหมือนฝันอยู่ที่นี่หรอก” อู่อี้เทียนกลอกตา มาสฟ้าอาจจะยังไม่รู้แต่ว่าจ้าวเวยหลงมีแผนการยังไงสำหรับเหมือนฝัน “คุณก็รู้เวลานี้มันไม่ปกติ ต่อให้เวยหลงจะสู้น้องสาวคนไม่ชนะ แต่ผมก็ไม่ยอมให้คุณอยู่ที่นี่คนเดียวหรอกมาสฟ้า”

“นี่บ้านของฉันนะคะอี้เทียน ฉันไม่เป็นไรหรอก” เรื่องความไม่ปกติที่อู่อี้เทียนพูดถึงนั้นมาสฟ้ารับรู้ได้ดี เมื่อวันก่อนจำนวนบอดี้การ์ดของจ้าวเวยหลง หรือกระทั่งตัวของอู่อีเทียนเองก็เพิ่มขึ้นมาหลายคน ทั้งการความถี่ที่แม่ของอู่อี้เทียนโทรติดต่อกับเขาในช่วงสองสามวันนี้ก็ทำให้มาสฟ้าพอจะเดาเรื่องราวได้

ที่ว่ายิ่งครอบครัวใหญ่ยิ่งปวดหัวว่าจริงแล้ว การเป็นครอบครัวใหญ่ที่ร่ำรวยและมีปัญหาเรื่องพินัยกรรมนั้นปวดหัวยิ่งกว่า และครอบครัวที่ว่านั่นก็คือครอบครัวคนรักของเธอเอง

“ฉันย้ายไปอยู่คอนโดฯก็ได้ ถ้าคุณไม่สบายใจ”

“ถ้าคุณย้ายที่อยู่ได้ ทำไมคุณถึงกลับเซี่ยงไฮ้กับผมไม่ได้” อู่อี้เทียนกังขา “ผมเองก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นถาวร พอหมดเรื่องเราก็ไปสิงคโปร์ด้วยกันได้”

“ฉันแต่อยากคิดอะไรเงียบๆ คนเดียว” มาสฟ้านิ่วหน้า เธอเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกันว่าเธอนั้นกำลังรู้สึกอะไรอยู่ มันสับสนและหวาดกลัว กลัวเพราะไม่รู้ว่าเธอกำลังเจอกับอะไรอยู่ ตั้งแต่วันนั้นที่เกิดเรื่องกับปาริชาตมาสฟ้าตื่นมาพร้อมความสับสน

โดยคนรักที่นั่งหน้าเครียดอยู่ข้างเตียงสีหน้าที่ย่ำแย่ของอู่อี้เทียนยามที่สบตากับเธอนั้น มันทำให้มาสฟ้าร้องไห้โฮออกมาอีกหนมั่นใจว่าหนนี้นิมิตของเธอไม่ได้ผิดพลาด เพื่อนสนิทของเธอได้จากไปแล้วจริงๆ แม้ว่าจะเป็นการตัดสินใจด้วยตัวเองแต่ทุกคนที่ใกล้ชิดกับปาริชาตก็ทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างยากลำบาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับครอบครัวของเจ้าตัว

ท่ามกลางความวุ่นวายเพราะการจากไปอย่างกะทันหันนี้ มีมาสฟ้าที่ต้องแข็งใจรีบไปให้ให้ปากคำกับตำรวจและตอนนั้นเองที่เธอตระหนักได้ว่านิมิตของเธอหายไปแล้ว หายไปอย่างสนิทจริงๆ ในครั้งนี้ ไม่ใช่แค่ขาดๆ หายๆ และมีเปลี่ยนแปลงเหมือนก่อนหน้าอีกแล้ว

กระนั้นมาสฟ้าก็ไม่ทันได้นึกห่วงเรื่องนิมิตเจ้าปัญหา เธอให้ปากคำกับทางตำรวจไปตามจริงว่าเธอไม่รู้ว่าพราวจะฆ่าตัวตาย ถ้ารู้เธอคงห้าม ไม่นานมาสฟ้าร้องไห้ฟูมฟายเป็นครั้งที่สองที่เธอสติแตก ร้อนถึงอู่อี้เทียนก็รีบพากลับบ้าน โดยทิ้งให้ทนายจัดการเรื่องคดีไป

มารู้อีกทีก็ได้ข่าวว่าอิงจันทร์เป็นแม่งานจัดการเรื่องงานศพทุกอย่างแทนครอบครัวของปาริชาติเพราะยังไม่มีใครตั้งตัวติด ทั้งพ่อแม่และคนใกล้ชิดของปาริชาติโทษทุกอย่างเป็นความผิดของสามีเจ้าตัวที่ทำให้ปาริชาติคิดสั้น และตอนนี้พวกเขากำลังมีปากเสียงกันเรื่องใครจะได้เลี้ยงดูลูกที่เพิ่งคลอดของปาริชาต

ซึ่งมาสฟ้าก็เพิ่งมารู้ตอนนี้เองว่าเพื่อนของเธอนั้นกลับมาโรคซึมเศร้าอีกหลังจากที่รักษาหายไปนานแล้ว เป็นอาการซึมเศร้าขั้นรุนแรงบวกกับการตั้งครรภ์ที่ไม่ง่าย ทั้งสามีก็นอกใจเรียกว่าหนักหนาสาหัวเอาการ ทั้งปาริชาติก็เคยพยายามฆ่าตัวตายแล้วครั้งหนึ่งตอนที่ท้องสี่เดือนแต่ไม่สำเร็จจากนั้นก็เหมือนจะดีขึ้นจนวันนี้ ใครจะคิดว่าเจ้าหล่อนจะคิดสิ้นทั้งที่เพิ่งคลอดลูกได้ไม่กี่วัน ดังนั้นเมื่อเรื่องกลับกลายเป็นเช่นนี้จึงไม่มีใครตั้งข้อสงสัยกับสาเหตุการตาย เพียงแต่เรื่องวุ่นวายทั้งหลายคงไม่จบง่ายๆ แน่

“คุณอย่าบังคับฉันได้ไหมคะอี้เทียน”

“ครั้งนี้ไม่ได้จริง” ชายหนุ่มสั่นศีรษะ เขาเองก็อยากให้ความสัมพันธ์ครั้งนี้ของเขานั้นเป็นความสัมพันธ์ในอุดมคติ ความสัมพันธ์ที่ดีที่ใครๆ นิยามกัน แต่เงื่อนไขชีวิตของเขาตอนนี้มันเป็นอย่างนั้นไม่ได้ “เพื่อความปลอดภัยของคุณ และเพื่อไม่ให้ผมต้องเป็นบ้า คุณไปเซี่ยงไฮ้พร้อมกันผมเถอะ”

มาสฟ้าหลับตานิ่ง รู้อยู่แล้วว่าชายหนุ่มคงไม่ยอมลงให้เธอง่ายๆ ในเรื่องนี้ แต่เธอในใจของมาสฟ้าก็ยังรู้สึกไม่ยินยอม ก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆ มาสฟ้าก็มั่นใจว่าตนสามารถรับมือได้ทั้งนั้น ต่อให้เธอจะต้องหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้นกับนิมิตของเธอ เธอก็ไม่กลัว

หากแต่การที่สูญเสียปาริชาติไปอย่างกะทันหันโดยไม่มีสันญาณเตือนมาก่อนเช่นนี้ ทำให้หญิงสาวเย็นเยือกไปทั้งสรรพางค์ มาสฟ้ารู้ว่าแท้จริงแล้วตนเองนั้นทั้งขี้ขลาดและหวาดกลัวแต่ไหนแต่ไร ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองสิ้นหนทางเมื่อต้องปราศจากภาพนิมิตที่ครั้งหนึ่งเธอเคยนึกชิงชังที่มีมันไปแล้วจริงๆ

“ขอเวลาฉันหน่อยนะคะอี้เทียน” หญิงสาวยิ้มเศร้า เหลือบมองหน้าคมคายของคนรักด้วยสายตาอ้อนวอน เท่านั้นอู่อี้เทียนก็ไปไหนไม่รอด คำพูดดร้อยแปดที่เตรียมไว้หว่านล้อมหญิงสาว กระทั่งแผนการร้ายอาจที่จะลักพาตัวมาสฟ้ากลับไปกับตนหากว่าเธอยังดื้อรั้นที่จะอยู่ต่อ ก็ล้วนมลายหายไปสิ้นแค่เพียงเขาสบตาเข้ากับมาสฟ้า

ความจริงแล้วไอ้คำว่ารักมันก็เท่านี้แหละ...เท่านี้เลยจริงๆ

“คุณกลัวผมเข้าใจ...” ได้ฟังคำนั้นแล้วมาสฟ้าก็ต้องรีบเบือนหน้าหนี เหม่อมองออกไปยังสวนดอกไม้ของคุณทวดเธอ หวังจะซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงของตนจากอู่อี้เทียนได้บ้าง “เชื่อผมเถอะ ว่าผมเข้าใจจริงๆ มาสฟ้า”

“งั้นเหรอคะ”

“เพราะผมเองก็กำลังกลัวอยู่เหมือนกัน” คำนั้นของอู่อี้เทียนทำให้มาสฟ้าตวัดสายตากลับมามองเขาอย่างกังขา ในใจก็ค้านว่าเขาเพียงพูดไปอย่างนั้นเอง อู่อี้เทียนไม่รู้หรอกว่าเธอกำลังเผชิญกับความกลัวแบบไหนอยู่ “ที่รัก เราโตเกินกว่าที่จะเล่มเกมเด็กๆ นี่แล้วนะ เราเกือบจะคลาดกันมาหนหนึ่งเพราะว่าคุณเชื่อนิมิตคุณแล้ว คราวนี้เพราะอะไรล่ะ?”

มีเพียงว่าเงียบงันเป็นคำตอบจากหญิงสาวข้างกายเขา

“คราวนี้คุณเห็นนิมิตแบบไหนถึงได้เลือกที่จะซ่อนตัวอยู่ที่นี่คนเดียว”

“ไม่มีนิมิตแบบไหนหรอกค่ะ” เสียงหวานนั้นเศร้าจับใจ แต่กระนั้นมาสฟ้าก็ยังไม่กล้าพอที่จะบอกความจริงกับอู่อี้เทียนว่านิมิตของเธอได้หายไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว “ฉันแค่ยังตั้งตัวไม่ทัน”

“ไปกับผมเถอะ อย่างน้อยเราอยู่ด้วยกันมันก็ต้องดีกว่าคุณอยู่ที่นี่คนเดียว” อู่อี้เทียนใช้ไม้อ่อน พร้อมขยับตัวไปยืนใกล้มาสฟ้าอีกนิด ทั้งยังถือวิสาสะคว้ามือเล็กๆ ของหญิงสาวมากอบอุมไว้อย่างถือสิทธิ์ ยิ่งมาสฟ้าไม่ขัดขืนเขาก็ยิ่งได้ใจกระชับมือเล็กๆ นั้นของมาสฟ้าไว้แน่น “อยู่บนหอคอยงาช้างที่มีบอดีการ์ดของผมเฝ้าอยู่ข้างล่าง ใครก็แตะคุณไม่ได้”

“คุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันยังอยู่นี่เหรอคะอี้เทียน” มาสฟ้าหลุดหัวเราะ เอนศีรษะซบกับไหล่ข้างหนึ่งของชายหนุ่มอย่างไว้เนื้อเชื่อใจ ทั้งสองแอบอิงกันอย่างใกล้ชิดจนหากใครมาเห็นอาจจะเข้าใจว่าพวกเขาแต่งงานกันมาหลายปี ไม่ใช่คู่รักที่ฝ่ายหญิงปฏิเสธคำขอแต่งงานมานับครั้งไม่ถ้วน

“ถามผมในฐานะคนที่รักคุณ หรือในฐานะคนที่ครั้งหนึ่งเคยอยากคิดจะกำจัดคุณล่ะครับ”

“คุณนี่เสมอต้นเสนมอปลายไม่เปลี่ยนจริงๆ นะคะ” มาสฟ้าหัวเราะออกมาจริงๆ เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดเรื่อง เมื่ออู่อี้เทียนเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงกระด้าง แต่เข้าใจว่านี่เป็นตัวตนของเขาอยู่แล้ว เขาที่พยายามอ่อนโยนกับเธอต่างหากที่เป็นสิ่งใหม่ที่เพิ่งเพิ่มเข้ามา แต่ไม่ว่าอู่อี้เทียนจะเป็นแบบไหนมาสฟ้าก็ไปไหนไม่รอดแล้ว

“ถ้าคุณหมายถึงเรื่องที่ผมอยากจะนอนกับคุณล่ะก็ เรื่องนั้นก็ยังเหมือนเดิมครับคุณผู้หญิง” เขาว่าเสียงเข้ม คิดว่าหากทุกอย่างเป็นปกติ ไม่แน่ว่าป่านนี้มาสฟ้าอาจจะแต่งงานและกำลังตั้งท้องลูกของเขาแล้วก็ได้ แต่นี่เรื่องของเธอและเขามันผิดแฝดผิดฝา มีเรื่องวุ่นวายให้ต้องตามแก้เต็มไปหมด เวลาที่จะอยู่ด้วยกันสองคนก็ยาก ความสัมพันธ์ที่แม้จะดีมากๆ จึงพัฒนาไปได้ไม่ถึงไหน

“ฉันคิดว่าคุณจะปล่อยวางเรื่องนี้ไปแล้วเสียอีก” คนตัวเล็กที่ลืมเรื่องนี้ไปแล้วนั้นนิ่วหน้า หันมองคนข้างตัวด้วยความเร็วที่อู่อี้เทียนแอบเป็นห่วงไขกระดูกในบริเวณต้นคอระหงนั้นของเจ้าหล่อน

“ผม...ปล่อยว่างเรื่องคุณเหรอ ไม่มีทาง”

บู๊สๆๆๆๆ เอ็นเนอร์จี้ๆ ไม่อ่อมๆค่ะ นี่เป็นนิยายรักหวานแหว๋ว เศร้าแป๊บเดียวพอค่ะที่รัก // กัดคีย์บอร์ด