ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #31 : ไม่ใช่

มาสฟ้าตั้งใจว่าเธอจะแวะดูร้านระหว่างทางกลับบ้าน แต่ก่อนนั้นเธอขอแวะซื้อกาแฟในโรงพยาบาลเสียก่อนโดยมีอู่อี้เทียนยิ้มหน้าบานอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา จนมาสฟ้านึกหมั่นไส้เขาขึ้นมานิดๆ แต่ตระหนักได้ว่าที่อู่อี้เทียนเป็นอย่างนี้ก็เพราะเธอบอกรักเขาแค่ไม่กี่คำ ความขัดใจของมาสฟ้าก็คลายลง บอกตัวเองแม้ว่าเธอนั้นจะต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวนิดหน่อยๆ เพื่อเอาชายหนุ่ม แต่ก็ยังดีกว่าที่ต้องรับมือกับอู่อี้เทียนในภาคงี่เง่าที่เธอเคยเจอตอนที่อยู่เซี่ยงไฮ้ แม้ว่าจะเป็นเวลาสั้นๆ ที่เขาเอาแต่ใจใส่เธอแต่มาสฟ้าก็ไม่นึกอยากต้องเจอเขาแบบนั้นอีกแล้ว

“ยายฝันโทร.มาค่ะ สงสัยคงรู้ว่าฉันออกมากับคุณแล้ว”

“เพื่อนๆ ของคุณนี่น่ารักกันจริงๆ” อู่อี้เทียนเอ่ยทั้งรอยยิ้ม พลางคิดคำนวนว่าเขากับมาสฟ้าเพิ่งออกมาจากห้องได้ไม่นาน เหมือนฝันก็รู้ว่าเขาฉกตัวพี่สาวคนสวยของเธอมาแล้ว ไม่แน่ว่าเพื่อนๆ ของมาสฟ้าจะบอกเหมือนฝันตั้งแต่ที่พวกเขายังอยู่ข้างบนแล้วก็ได้ ไม่แปลกเลยที่เหมือนฝันจะมีความสามารถในการกำจัดผู้ชายทุกคนที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับมาสฟ้า ที่แท้เธอก็มีผู้ช่วยอยู่รอบกายแบบนี้นี่เอง

“ทีนี้เข้าใจหรือยังคะว่าเป็นแฟนฉันต้องเจออะไรบ้าง” หญิงสาวว่าด้วยรอยยิ้ม แล้วล้วงมือถือขึ้นมารับสายระหว่างยืนรอกาแฟ โดยที่มืออีกข้างนั้นยังเกี่ยวกับมือสากระคายของอู่อี้เทียนไม่ปล่อย ฝ่ายชายเองก็สนิทใจกับการกระทำนั้นของมาสฟ้า อู่อี้เทียนเพียงหอมขมับของมาสฟ้าหนักๆ หนึ่งหนแล้วนิ่งรอคนรักคุยโทรศัพท์

ภาพของคู่รักที่แอบอิงกันประหนึ่งคนที่เพิ่งผ่านการแต่งงานมาหมาดๆ นั้นไม่นับเป็นเรื่องประหลาดในสายตาลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการร้านกาแฟ นั่นก็เพราะว่าพวกเขาไม่รู้ว่าทั้งมาสฟ้าและอู่อี้เทียนนั้นเพิ่งรู้จักและคบหากันได้ไม่นาน

“ว่ายังไงฝัน” มาสฟ้ารับสายด้วยน้ำเสียงหวานหยด ไม่สะทกสะท้านแม้ว่าปลายสายนั้นจะร้องวี๊ดแหลมหูใส่เธออย่างคับแค้นใจ แต่เหมือนฝันคงแค้นอู่อี้เทียนที่ฉกพี่สาวของเจ้าหล่อนไปตอนที่เธอยังหลับอุตุอยู่บนเตียงมากกว่าที่จะโกรธมาสฟ้า

“ใช่จ้ะ พี่กำลังกลับ...แต่คงแวะที่ร้านก่อน”

“หือ ไม่มีนะ ไม่เห็นพราวว่ายังไง...ไม่มีใครพูดถึงด้วยพี่ก็ไม่กล้าถาม” มาสฟ้าว่าพลางถอนหายใจ เมื่อน้องสาวนั้นถามถึงสามีของปาริชาต ที่กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา

เรื่องปัญหาของปราริชาติกับสามีนั้นมาสฟ้าพอจะได้ยินได้ฟังมาบ้าง แต่ก็ไม่มีใครกล้าพอที่จะซักไซ้ไล่เลี่ยงว่าในความสัมพันธ์นั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุผลหนึ่งก็เพราะว่าตอนที่เกิดเรื่องนั้นปาริชาติเพิ่งตั้งท้องใหม่ๆ เพื่อนทุกคนจึงกลัวว่าหากพูดอะไรไปแล้วจะกระทบกระเทือนถึงหลานในท้อง จากที่ไม่กล้าพูดมาจนเลี่ยงที่จะพูดจนตอนนี้กลายเป็นว่าไม่มีใครอยากพูดถึงสามีไม่ได้เรื่องของปาริชาติไปแล้ว จนกระทั่งเหมือนฝันถามขึ้นมานี่แหละ มาสฟ้าจึงนึกถึงสามีเพื่อนคนนี้ขึ้นมาได้

“พี่ออกมาแล้วน่ะสิ จะให้กลับไปถามหรือไง...จะให้ถามว่ายังไงล่ะจ๊ะ” มาสฟ้าถอนหายใจ ก่อนเหลือบมองอู่อี้เทียนที่จับมือเธอมาข้องเข้ากับท่อนแขนของเขา เพื่อที่เขาจะได้ถือเครื่องดื่มทั้งสองแก้วได้อสะดวก จากทั้งทั้งเธอและคนรักก็เดินตามกันออกมาจากร้าน

“ผมจะไปเอารถ คุณรอยู่นี่แหละ” อู่อี้เทียนเหลือบมองไอแดดที่ร้อนระอุในเวลาเกือบบ่ายโมงแล้วตัดสินใจ ส่งเครื่องดื่มของมาสฟ้าให้หญิงสาวแล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มคนรักทิ้งท้ายก่อนผละไป

“ขอบคุณค่ะ” มาสฟ้าพึมพำ เอียงหน้ารับจุมพิตแผ่วเบาจากคนรัก เล่นเอาคนที่อยู่อีกฟากของปลายสายนั้นเงียบกริบไปด้วยความรู้สึกขัดใจ แว้บหนึ่งในหัวมาสฟ้าเห็นใบหน้าง้ำงอของผู้เป็นน้องสาวกำลังกลอกตาไปมาในหัว และภาพนั้นทำให้มาสฟ้าหลุดยิ้ม

พักหลังมานี้มาสฟ้าไม่ค่อยได้เห็นนิมิตแล้ว...จะเห็นก็เพียงภาพสั้นๆ ที่ไม่ประติดประต่อกัน แว่บเข้ามาในหัวแบบเมื่อครู่ ยิ่งเป็นภาพของน้องสาวตัวเองหัวใจที่เคยหนักอึ้งที่ไม่สามารถหาคำตอบว่าเกิดขึ้นอะไรขึ้นกับนิมิตของตนของมาสฟ้าก็ค่อยผ่อนคลายลง

ภายใต้รอยยิ้มและท่าทีแสแสร้งว่าเธอนั้นสบายดี มาสฟ้าย่อมรู้ว่าตนไม่เคยรู้สึกปกติได้อีกเลย ตั้งแต่วันที่อู่อี้เทียนกลับเข้ามาชีวิตของเธอ ความเชื่อมั่นในนิมิตของเธอก็สั่นคลอนจน วันนี้หลายครั้งหลายคราวที่สิ่งที่เธอเห็นในนิมิตนั้นไม่เป็นจริง มันอย่างที่คุณย่าทวดของเธอเคยบอกไว้จริงๆ ว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่ความสามารถที่เธอและน้องสาวมี แต่เป็นความกลัวเพราะไม่รู้ต่างหาก

และมาสฟ้าก็กำลังหวาดกลัว...

“ฝัน...”

ริมฝีปากอิ่มของมาสฟ้านั้นเม้มเข้าหากันแน่นหลังจากเอ่ยชื่อของน้องสาวฝาแฝด ถ้อยคำที่อยากจะสารภาพกับคนที่นับได้ว่าเป็นอีกครึ่งหนึ่งของเธอนั้นถูกหยุดไว้ที่แค่ลำคอ ไม่สามารถเอ่ยต่อได้เพราะร่างระหงของเจ้าหล่อนค่อยๆ สั่นเทิ่มเมื่อถูกภาพมากมายหลั่งไหล่เข้ามาในหัว

นิมิตมากมายที่เคยหายไปนานนั้นกระดังประเดเข้าหามาสฟ้าจนหญิงสาวไม่ทันตั้งตัว กระทั่งเผลอปล่อยกาแฟในมือให้ร่วงลงพื้น โดยภาพสุดท้ายที่เธอเห็นในหัวนั้นทำให้แข้งขาของมาสฟ้าอ่อนแรง ทรุดฮวบไปกองกับพื้นพร้อมกับน้ำตานองหน้า

“คุณ!” เสียงเวรเปลที่เห็นมาสฟ้าโงนเงนนั้นร้องเรียก ก่อนเข้าจะเข้ามาประคองร่างบอบบางของเจ้าหล่อนที่กองอยู่แทบพื้น “เป็นอะไรไหมครับ หน้าซีด...”

ตุบ!

“กรี๊ด!”

เสียงของหนักๆ ร่วงลงมากระแทกพื้นพร้อมกับเสียงหวีดร้องนั้นดังความสนใจจากเวรเปลที่กำลังประคองมาสฟ้า ให้หันไปยังด้านนอกตัวอาคาร

“คนกระโดดตึก!” เสียงนั้นตะโกนมาจากที่ไกลลิบๆ ในความรู้สึกของมาสฟ้า หญิงสาวไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่สุดท้ายเธอก็พยายามเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายในตัว ตะเกียกตะกายออกมาจากประตูเพื่อดูให้เห็นกับตาว่าที่เธอเพิ่งเห็นในนิมิตนั้นไม่ได้เป็นความจริง

ไม่มีทางที่จะเป็นความจริงไปได้หรอก...นิมิตของเธอผิดพลาดหลายครั้งหลายครา ตั้งแต่เกิดเรื่องกับอู่อี้เทียนครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน

หญิงสาวปลอบใจตัวเองทั้งที่น้ำตานองหน้า สอดสายสายตาไปยังทิศทางที่คนมุงกันอย่างแตกตื่น...พยายามสุดความสามารถแล้วมาสฟ้าก็เห็นชุดสีฝ้าอ่อนที่เธอมั่นใจว่าต้องเป็นชุดของผู้ป่วย ชุดนั้นเหมือนที่เธอเห็นนิมิตจริงแต่ไม่มีทางที่คนจะเป็นคนคนเดียว

“มาสฟ้าอย่าเข้าไป” ก่อนที่มาสฟ้าจะแทรกวงล้อมไปได้อู่อี้เทียนก็วิ่งมาถึงตัวเธอ เขากอดคนรักของตัวเองไว้อย่างหวงแหนสีหน้าของเขาก็ใช่ว่าจะดีไปกว่ามาสฟ้า แค่เขาไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายออกมาเหมือนเธอก็เท่านั้น “อย่าเข้าไป”

“อี้เทียน...นั่นใครคะ” มาสฟ้าเหลือบมองคนรักของเธอ มองเขาด้วยด้วยสายตาเว้าวอนภาวนาให้คำตอบของเขานั้นไม่ใช่อย่างที่เธอคิด “คุณเห็นไหมคะว่าเป็นใคร”

“ที่รัก...”

“ใคร!” มาสฟ้าตะคอกคนรักด้วยอารามสติแตก แต่ชายหนุ่มกลับเพียงจ้องเธอด้วยสายตาเวทนา ทำให้ร่างกายของมาสฟ้ายิ่งสั่นเทิ้มเพราะความหวาดกลัว ก่อนหญิงสาวจะดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแกร่ง พยายามจะเข้าไปไปหาคำตอบด้วยตัวเอง

“อย่าไปมาสฟ้า ไม่เอา”

“ปล่อยฉัน!” มาสฟ้าดิ้นรนทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกสิ้นหวังที่ประดังประเดเข้ามาในหัว ทั้งสองต่อสู้กันหอบฮักทั้งคู่แต่สุดท้ายอู่อี้เทียนก็เป็นผู้ชนะ เพราะเขายังรั้งคนตัวเอาไว้ในอ้อมแขนได้จนตลอดรอดฝั่ง ทำให้มาสฟ้าเข้าใกล้ร่างที่นอนนิ่งอยู่กับพื้นเกินกว่านี้ไม่ได้

“ปล่อยฉัน...นั่นเพื่อนฉันนะ...อี้เทียน...พราวเป็นเพื่อนฉัน” หญิงสาวอ้อนวอนคนรักทั้งน้ำตา ความสิ้นหวังแสนน่าสงสารของเธอทำให้หัวใจของอู่อี้เทียนพลอยสลดไปด้วย แต่เขาก็ทำได้แต่กอดคนรักของตัวเองไว้แน่น รู้ว่านี่จะดีต่อมาสฟ้าที่สุด ไม่ว่าจะถูกเธอจิกข่วนอย่างไรเขาก็ยังคงกอดเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมผ่อนแรง “ปล่อยฉัน...อี้เทียนปล่อย...”

สิ่งสุดท้ายที่มาสฟ้ารับรู้นั้นไม่ใช่ภาพใบหน้าของเพื่อนที่เธอต้องการยืนยันกับตัวเอง แต่กลับเป็นเสียงวิ้งยาวๆ ที่กลบทุกความวุ่นวายรอบตัว ก่อนโลกตรงหน้าทั้งใบของเธอจะดับลงไปพร้อมกับนิมิตที่เคยขาดๆ หายๆ ที่พรั่งพรูกลับมาหาเธออีกครั้งก่อนหน้านี้

แฮะๆ หวัดดีครับ