คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : CHAPTER 29 แผนการร้ายของนายปีศาจ
CHAPTER 29
แผนารร้ายอนายปีศา
ทา้านแฟนลับ.................
“านยอล ปล่อยันะที!” ันำลั่อสู้ับแรมหาศาลอานยอลึ่เาลาันมายัแม่น้ำฮัน ้วยรถแท๊ี่่อนะพาันเินมาเรื่อยๆอย่าไม่หยุ
แล้วเา็หยุเิน่อนะหันมามอหน้าัน “ันปล่อย็ไ้ แ่เธอห้ามหนีลับ”
“ันะไปหนีไ้ยัไฮะ เินไม่มีัะวอน” ันบอ่อนะัปา “พาันลับเี๋ยวนี้เลย”
“อ่า เินเธอไม่มี ีแล้วๆ” านยอลบอ่อนะเินผิวปาไปามทาและมาหยุที่สนามบาส
สนามบาส? ริมแม่น้ำฮัน? พี่ริสอบมาเล่นบาสที่นี่นี่หว่า...
แล้วัน็เินุ่มๆามหลัานยอลไป “นี่านยอล”
“วันนี้ ริสฮยอไม่มาเล่นบาสที่นี่หรอ” านยอลยัิ้ว “ที่ๆอันรายที่สุือที่ๆปลอภัยที่สุ อ่าฮะ ันนีลาริๆเลย”
“ไ้ฟัที่ันพูบ้ามั้ยฮะ ันบอว่าให้พาันลับไ” ันลั้นหายใบออย่าเริ่มเือ
านยอลมอัน่อนะยัไหล่ “แ่ันยัไม่อยาลับอ่ะ”
“านยอล!”
“อ่า ลืมไปเลยว่าุประส์ที่พาเธอมาที่นี่เพื่ออะไร” แล้วานยอล็หันหน้ามามอันยิ้มๆ “ส่มือมานี่มา มีอะไระให้”
“ฮะ? นี่านยอล........”
แล้วเา็ยื่นมือมาึมือันไปเอ่อนะถอสร้อย้อมืออัวเอมาใส่ให้ัน “ใส่เอาไว้นะ มันะ่วยให้เธอปลอภัย”
ัน้มลมอที่้อมือัวเออย่าๆ “แล้วมาให้ันทำไมไม่ทราบ”
“อยาให้เยๆไม่ไ้เหรอไ” านยอลบอและอมยิ้ม่อนะี้มาที่สร้อย้อมือเือสีฟ้าึ่ันถัเอับมือ(ไอ้แฟรบเป้็มีแ่เป็นสีน้ำาล) “แลัน”
“แลอะไร?”
“สร้อย้อมือเือสีฟ้านั่นไ” านยอลบอ่อนะัารถอมันออา้อมือันแล้วใส่มันที่้อมืออเาเออย่าภูมิใ “อ่า ันนี่ใส่สีไหน็เ้าหมเลยแฮะ”
(-,,-) มันใ่เวลามาื่นมัวเอมั้ยวะ?
ันมอ้อมือ่อนะเยหน้ามอเา “ันะลับ”
“อยาลับ็ลับเอิ” านยอลบอ่อนะผิวปาอย่าสบายอารม์แล้ว็เินเ้าไปในสนามบาสึ่ำลัมีนเินมาหาเาพอี
านยอลแท็มือับผู้ายัวสูนนั้น่อนะุยอะไรันบาอย่า ันยืนเท้าเอวมออยู่นอสนามอย่าเริ่มะอารม์เือในวามไม่ทุ์ร้อนอะไรอานยอล
ในเมื่อเรื่อมันเป็นแบบนี้...รูลับเอ็ไ้เว้ย!
ไม่้อรอฤษ์ัน็เินุ่มๆออมาอย่าวหัวเสีย เออ อยาประันแบบนี้ใ่มั้ย ลับเอ็ไ้ ไม่เห็นะ้อ๊อ ับอีแ่ไม่มีเิน ไม่มีมือถือ เินลับแม่ม็ไ้
“นี่!” เสียานยอละโนมาแ่ไล “ะไปไหนน่ะแฟนลับ!”
ันเม้มปาแล้ว็อ้าปาพูอย่าไม่หันไปมอ้าหลัทันที “เรื่ออัน!”
แล้วานยอล็วิ่มาัหน้าัน้วยวามหอบ “ะไปไหน”
“็บอว่ามันเรื่ออันไ” ัน้อหน้าานยอลอย่าเอาเรื่อ่อนะเินนไหล่หมอนั่นผ่านไปอย่าโมโหสุี
แล้วมือเรียวอานยอล็ึันลับไป “อ่ะๆ เี๋ยวพาลับ็ไ้ อย่าอนเลยนะ”
“ไม่ไ้อน”
“ไม่อนแล้วทำหน้าแบบนี้หมายวามว่าไล่ะ” านยอลบอำๆ
“็ไม่ไ้หมายวามว่าอะไรทั้นั้นแหละ”
“อ่าฮะ”
“อ่าฮะอะไร” ันเหล่ามอเาอย่าวนๆทันที
านยอลยัไหล่ “เปล๊า ็แ่ิว่าเธออนแล้วน่ารัี”
“็บอว่าไม่ไ้อนไ”
“อน อน อน อน”
“นี่!”
“เฮ้! านยอล!”
แล้วเสียห้วนๆัมาา้าๆสนามบาส่อนที่ันะไ้อ้าปาพูอะไร่อ ันและานยอลมอามไป่อนที่ะมีผู้ายัวสูๆไล่ับานยอลเินูมือเ็ผู้ายอายุประมาห้าวบเ้ามาหาพวเรา
านยอลละาันแล้วมอผู้ายนนั้นๆ “แทมิน มาไ้ไเนี่ย”
“พอีพาลูพี่สาวมาเินเล่นน่ะ” ผู้ายนนั้นอบ “ว่าแ่นายเถอะมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย”
“อ๋อ ัน็พาแฟนมาเินเล่นเหมือนัน” านยอลอบนิ่ๆ
“แฟน?!” ันหันวับไปมอน้าๆทันที “นายะบ้าเหรอ!”
“โห แฟนน่ารัีนะ” ผู้ายทีู่มือเ็เอ่ย
“แน่นอน” านยอลอบ
โอ้ย! มีใรฟัอะไรรูบ้ามั้ยเฮ้ย!
“เออ เอัน็ีละ พอีเมื่อี๊ไอ้พวนั้นมันวนันเล่นบาสน่ะ ฝาหลานหน่อยิ” นายแทมินอะไรนั่นบอหน้าาย่อนะ้มหน้ามอเ็ผู้ายัวเล็ “แอ อยู่เล่นับพี่ๆเ้า่อนนะ เี๋ยวน้ามา”
“เฮ้ยแ่.......” เสียานยอล
ยัไม่ทันที่านยอละพูบแทมิน็วิ่โบมือเ้าไปในสนามเป็นที่เรียบร้อย ันมอามหมอนั่น่อนะหันลับมามอเ็ผู้ายัวเล็ที่ำลัยืนาแป๋วมอเราสอนอยู่
(^^) น่ารัั...แอูเนียร์สินะ ฮ่าๆ
“ื่อ็มีั้หลายื่อ ทำไม้อื่อแอ้วย ันล่ะไม่เ้าใ” เสียานยอลบอห้วนๆพลาถอนหายใแล้วเา็เอามือลูผมแอ “ื่อเหมือนไอ้แว่นแ่นิสัย้อไม่เหมือนันนะรู้มั้ยัวเล็”
(-,,-) อะไรอมันเนี่ย
แล้วมือเล็ๆอเ็าย็ยื่นมาับมือัน “เล่นๆ”
“ฮะ?” ันเอ่ยๆ
“นูน่าไปเล่นัน” แอูเนียร์ึมือัน
“อ่าๆ เล่นอะไรล่ะ” ันถามเาๆ
“วิ่ๆ นูน่าเป็นหมาป่าวิ่ไล่แอ”
“วิ่อะไรล่ะัวเล็ นูน่าวิ่ไม่ไหวหรอ นูน่าแ่แล้ว” เสียานยอลเอ่ย้าๆันอย่าหน้านิ่
ันหันวับไปมอานยอลทันที “พูอย่าับนายอายุน้อยว่าันั้นแหละ อายุ็เท่าัน เฮอะ”
“ฮ่าๆ ริ้วยสินะ ลืมไปเลย” านยอลบอวนๆ่อนะับมืออี้าอแอูเนียร์ “ไปเล่นันเถอะัวเล็ นูน่าเ้าอนฮยอแล้ว”
แล้วานยอล็ึมือแอูเนียร์เินไป ันที่แอูเนียร์ับมืออยู่็เลย้อเินามไป ้าหน้ามันเป็นแม่น้ำนาให่มา บรรยาาศอนนี้็ีมาๆ แ่ไม่่อยมีนหรอ อาะเป็นเพราะยัไม่ถึ่วเลิ
านล่ะมั้นะ
านั้นานยอล็ปล่อยมือแอูเนียร์ออ “นายอยาะเล่นอะไร ให้ฮยอวิ่ไล่ับใ่มั้ย”
แอูเนียร์ส่ายหัว “ไม่เอา ผมะให้นูน่าวิ่ไล่เพราะนูน่าเป็นหมาป่า”
(-,,-) เป็นนอยู่ีๆ เป็นหมาป่าไปแล้วรู
“บอแล้วไว่านูน่าวิ่ไม่ไหว ฮยอะวิ่แทนเอ” านยอลบอ่อ
“ไม่อาววววววว......... ผมะให้นูน่าวิ่ไล่นเียวเท่านั้น”
“เออๆ ันวิ่ไล่็ไ้” ันบอแล้วถอนหายใพลามอเ็ัวเล็ที่ทำท่าะวิ่หนี “ะวิ่แล้วนะ”
“เี๋ยว่อน นูน่า้อไล่ฮยอนนี้้วยนะ” แอูเนียร์บอห้วนๆ
“แอ ฮยอเ้าไม่เล่นหรอ มาเล่นับนูน่าสอนพอแล้ว” ันบอ
านยอลแสยะยิ้ม “ฮยอะเล่น้วย(^^)”
“านยอล(-_-)”
“อ่ะๆ อย่าัใเ็สิแฟนลับ” านยอลบอวนๆ่อนะึแอไปยืน้าัวเอ “มาๆ มาับพวันให้ไ้ะีๆ เ้าหมาป่า ฮ่าๆ”
(-,,-) ร่าเริเินไปป่ะวะ
แล้วัน็เริ่ม้น้วยารวิ่เหยาะๆไล่ับแอ เ็นนี้วิ่เร็วอย่าับทีมาิ ันวิ่หอบๆไปมาวนรอบเานเหื่อเริ่มแ
“อ่าๆ นูน่าอย่าับผม” แอบอเมื่อเาเือบะถูันับไ้ แล้วัน็ับแอูเนียร์ไ้ แอทำหน้าอนๆใส่ัน่อนะเินออไปยืนอีทาแล้วส่เสียึ้นมา “ฮยอ้อหนีนูน่าให้ไ้นะ”
านยอละเป๊ะใส่แอ่อนะมอหน้าันวนๆ “ฮยอหนีไ้แน่ๆ วาใไ้เลย”
“านยอล มาให้ันับเร็วๆเลย เมส์ะไ้บๆ ันเหนื่อยแล้ว” ันบอเา้วยเสียเบา
“บ้า เรา้อเล่นามิาิ อย่ามาิสินบนแบบนี้” านยอลบอันวนๆ “เี๋ยวันฟ้อหมอนั่นเลยนี่ว่าเธอบอให้ันโ”
“โอ้ย! ไม่เล่นแล้ว เหนื่อย!”
“อ่ะๆ ะัใเ็เหรอ เี๋ยวหมอนั่นร้อไห้นะ” านยอลเหล่าไปมอแอที่ำลัยืน้ออยู่
ันมอาม่อนะหันลับมา “นายนี่มัน....”
“หมาป่าพูไม่ไ้นะ ฮ่าๆ” เสียานยอลบอวนๆ “มาเลยุหมาป่า มาับผมเลย ฮ่าๆ”
(-_-!) อยูนะ ันะับแล้วบหัวมันัที
“ฮยอ ฮยอสู้ๆ” เสียแอูเนียร์ะโนลั่น
(=_=) เียร์นูน่าบ้า็ไ้นะแอูเนียร์
แล้วัน็ถอนหายใทิ้เล่นๆพลาเินเ้าไปหาานยอลที่ำลัเรียมวิ่หนีันอย่าับลิ ันวิ่ไล่เาอีรั้ รั้นี้มัน็ไม่ไ้่าอะไรับที่วิ่ไล่แอเลยสันิ อีาานยอลมันวิ่อย่าหลบหลีไ้เร็วมา ันที่วิ่ามนี่็วิ่ไปหอบใส่ไป้วยวามเหนื่อย
แบบนี้ไม่ีแน่...ืนยัเป็นแบบนี้ัน้อลไปนอนหอบับพื้นแน่ๆ
“โอ๊ะ” แล้วัน็แอ่ยึ้นอย่าเล่นละร่อนะทำเป็นับหัวใ “ัน....หายใ ไม่ออ.....”
านยอละั่อนะมอันอย่าเริ่มเหวอ “เธอ.... เป็นอะไร”
“ไม่รู้ แฮ่ ันหายใ ไม่ออ”
“แฟนลับ” แล้วานยอล็เินเ้ามาหาัน้วยวามเป็นห่ว
หมับ!
“ับไ้แล้ว! เย่!” แล้วัน็ว้าานยอลเอาไว้แน่น่อนะูมืออี้า “หมาป่านะแล้ว!”
แอูเนียร์ทำหน้าเ็ทันที “โถเอ๊ย เ็เ็”
(^o^) ันลาล่ะสิ
“ทีหลัอย่าทำแบบนี้อีเ้าใมั้ย” านยอลบอห้วนๆ้วยสีหน้าริัอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน “ถ้าเธอเป็นอะไรไปริๆันะทำยัไ”
“เอ่อ........”
“่าเถอะ พูไปเธอ็ไม่รู้สึ” แล้วานยอล็ทำหน้านิ่ๆ่อนะถอนหายใแล้วเินผ่านไหล่ันไปานั้นเา็เินไปหาแอูเนียร์ “ไอ้ัวเล็ ฮยอว่าไปเินเล่นีว่านะ วิ่แล้วเหื่อมันออ”
“็ไ้ฮะ” แอบอ่อนะพยัหน้าแล้วับมือานยอล
“โอ้ย!” แล้วู่ๆานยอล็ล้มลไปนั่ับพื้น่อนที่ะเอามือุมหัว “ปวหัว!”
(O_O) หมอนั่นเป็นอะไรไปน่ะ!
ันรีบวิ่เ้าไปูานยอลทันทีอย่าไม่้อิ “านยอล! นายเป็นอะไรไปฮะ?!”
“ัน.....ัน..........” แล้วานยอล็หายใเ้าลึๆ่อนะพู่อ “ัน......ล้อเธอเล่น ฮ่าๆ”
“หา!”
แล้วเา็ลุึ้นยืนามปิ่อนะยัิ้วให้ันวนๆ “หายัน”
“านยอล! ไอ้!..”
“แน่ะๆ ไอ้อะไร เี๋ยว็โนูบโว์เ็หรอ” านยอลี้ันแล้วัน็ปิปาทันที เาหัวเราะ่อ่อนะหันไปหาแอที่ำลัยืนอยู่ “ไปันเถอะัวเล็ ฮยอัารหมาป่าให้แล้วนะ(^^)”
(>o<) ปาร์ านยอล ถ้ามีโอาส ันะ่าแ๊!!! อ้า!!!
Sehun part :
หลายั่วโม่อมา..........
ในะที่ทุนำลัวุ่นวายอยู่ับารเ็บานไปล้า(วันนี้เป็นเวรอลู่หานฮยอับมินอฮยอ) ผม็เินไปนั่พัท้อที่ัารินไ่ไปเยอะที่โฟาพร้อมับอินแล้ว็เทา รีนนูน่าลับไปนานแล้วและุนมยอนฮยอ็เป็นนไปส่เธอ
สัพัในะที่ผมำลันั่เล่นเมส์อยู่ประู็ถูเปิออพร้อมับานยอลฮยอที่เินหน้านิ่ๆเ้ามาในหอ ผมมอเาอย่าไม่ไ้ิอะไรนระทั่ริสฮยอเินเ้าไปหาเาแล้ว็......
ผลัวะ!
“เฮ้ย!”
เสียผม เทา และอิน ร้ออย่าพร้อมเพรียัน แ่่อนที่ะมีใรไ้พูอะไร เลย์ฮยอ็เินออมาาห้อนอนแล้วเ้าไปึริสฮยอออมาาานยอลฮยอทันที ผมมออย่าอึ้ๆ่อนะรีบวามือถือลแล้วเ้าไปึานยอลฮยออออีฝั่เพราะเหมือนเาะ่อยืน
“่อยอีสิฮยอ ่อยเลย” านยอลฮยอบอริสฮยออย่าไม่เรลัวพลาปาเลือที่ไหลอยู่ที่มุมปาอย่าหน้านิ่ๆ
“ท้าันเหรอฮะ!” ริสฮยอที่ะเินมา่อยอีรอบถูเลย์ฮยอึเอาไว้ “ปล่อยันอี้ิ”
“ุ้ยา อย่ามีเรื่อันเลยน่า” เลยฮยอบอ
“ปล่อย”
“ฮยอ ผมว่าใเย็นๆ่อนนะ มีอะไร็่อยๆพูัน” ผมบอริสฮยอ่อนะหันไปหาานยอลฮยอที่ำลัยืนอย่าท้าทาย “านยอลฮยอ ฮยอไปทำอะไรให้ริสฮยอไม่พอใฮะ เรื่อมันถึเป็นแบบนี้”
านยอลฮยอหัวเราะในลำอ่อน่ะพูึ้น “ฮยอปล่อยแฟนลับะเถอะ”
“ว่าไนะ! อยาายรึไวะ!” เสียริสฮยอบออย่าโมโห
“านยอลฮยอ ไม่เอาน่า” อินเินเ้ามา่วยพูอีน “อย่าให้ปัหามันหนัว่านี้เลยนะ”
“ัน็ไม่ไ้อยาะมีปัหาหรอ แ่เรื่อนี้ันห้ามไม่ไ้ เพราะันะทวแฟนลับืน” านยอลฮยอบอ่อ้วยสีหน้าริั
“ไอ้านยอล!” ริสฮยออ้าปา “เธอเป็นแฟนัน!”
“โนบัับให้บนั่นไม่เรียว่าแฟนหรอ เฮอะ” านยอลฮยอบอ่อ
“นี่!”
“โวยวายอะไรันวะ เสียัออไปนอห้อ”
แล้วเสียห้าวๆ็ัึ้นพร้อมใบหน้าอหิสาวที่มีหน้าาย้าน รีนนูน่าที่เพิ่ะเปิประูเ้ามาในห้อพร้อมับุนมยอนฮยอและวา ฮะ? วามาพร้อมสอนนี้ไ้ไ(แวระถามว่า...รีนนูน่าลับมาทำไมมาว่าป่ะวะ?)
“อ้าว รีนนูน่าลับมาอีทำไมอ่ะรับ” เทาถามเธอๆ
รีนนูน่าถอนหายใ “เ้าห้อไม่ไ้”
“ฮะ?”
“ลืมุแเอาไว้ในห้อ” เธอบอเ็ๆ “เลยว่าะมาอนอน้วยสัืน ืนนี้เ้าอแมนั่นที่ันพัมันไม่อยู่ันเลยไม่รู้ะทำยัไ มันไป่าัหวั”
“้า!” ริสฮยอทวนำ “เธอะบ้าเหรอ...”
“ไม่เป็นไรหรอน่า ปิยัยนี่็นอนับพวเราประำ” ุนมยอนฮยอบอแทนผม
ริสฮยอทำหน้า็อโล “นอน้วยันประำ หมายวามว่ายัไ?!”
“็หมายวามามนั้นแหละฮะ เมื่ออนยัเป็นล่ามรีนนูน่า็้าที่หอพัเ่าอพวเราบ่อยๆ ไม่มีปัหาอะไร” ผมยัไหล่่อนะหันไปมอวา “ว่าแ่ว่า...ที่รัอเ้ามาไ้ไเนี่ย”
วายืนมอผมหน่ายๆ่อนะูมือถือึ้นมา “นี่มันมือถือนายใ่มั้ย”
(^^) อ๋อ ผมแล้ลืมมือถือเรื่อที่สอไว้ที่ห้ออวาเอแหละ ฮี่ๆ
“อ้าว....ันลืมเหรอเนี่ย แหม ันนี่วามำไม่ีเอาะเลยนะ อิอิ” ผมบอ่อนะว้าแนวามายืน้าๆแทน่อนะหันไปมอุนมยอนฮยอับรีนนูน่า “อบุนะฮะที่พาแฟนผมึ้นมา้วย”
ุนมยอนฮยอทำหน้าเ็ๆใส่ผม “เออ...ถ้าันไม่พาเธอึ้นมา้วยเธอไ้ยืนหนาวายล่ะ โทรหานายี่สาย็ไม่รับ”
“อ่า ผมเล่นเมส์อยู่อ่ะเลยรับไม่ไ้” ผมอบ
“เหุผลีริๆ” วาบอ “ที่ันึ้นมาที่นี่ไม่ใ่แ่ะเอามือถือมาืนนะ แ่ว่าันมาเอาอๆัน้วย นายเป็นนเอาระเป๋าเินันไปใ่มั้ยฮะ”
(^^) แน่นอนอยู่แล้ว
“อ๋อ มันิมือมาอนไปหาเธอที่ห้ออ่ะ” ผมบอยิ้มๆ
“ร้ายริๆเลยนะไอ้ปีศาเฮุน”
“็เ้าอยาเอที่รัอีนี่” ผมบอ่อนะียิ้มแล้วเาะแนวาอย่าอ้อนๆ
ผลัวะ!
ฝ่ามือมารรอยมาประทับที่หัวผมทันทีพร้อมับใบหน้านามารร้ายอย่ารีนนูน่า “มันใ่เวลามอ้อนแฟนอนนี้มั้ยวะ เมื่อี๊ที่ันถามยัไม่ไ้ำอบเลยนะ เมื่อี๊มันเสียอะไรแล้วเิอะไรึ้นฮะ”
(-,,-) เธอือผู้ทรอิทธิพล อย่าไ้หือับเธอเ็าผมบอเลย นี่แหละเ้าแม่ปีศาัวริเสียริ เฮุนอนเฟิร์มรับ
“เอ่อ...” เสียอิน “ือว่า.........”
“ไม่มีอะไรหรอนูน่า” านยอลฮยอบอ่อนะเินหนีไปอีทา
รีนนูน่ามอามานยอล่อนะหันลับมามออิน “อิน ไหนเล่ามาิ๊”
“เอ่อ.......”
“ะมาอยารู้เรื่อนอื่นไปทำไม” เสียริสฮยอัึ้น่อนที่เาะเินหายเ้าไปทาโนห้อนอนแล้วทิ้ให้ทุนยืนเอ๋อเรียัน
(-_-) ผมล่ะปวหัวริๆ
“ไอ้โย่มัน่าว่าันเสือเหรอวะ” รีนนูน่าเอ่ย่อนะัปาแล้วะโนลอยๆ “หนอย! ไอ้โย่! แอยาายมาใ่มั้ยฮะ ันไม่ไ้เสือเว้ย ันแ่อยารู้ว่ามันเิอะไรึ้น!”
(-_-!) นี่แหละที่มันแปลว่าเสืออ่ะ
แล้วุนมยอนฮยอ็ถอนหายใ่อนะหันมาหาผม “เรื่อแฟนลับอีแล้วใ่มั้ยเนี่ย”
“ฮะ” ผมพยัหน้า “เมื่อี๊ริสฮยอ่อยานยอลฮยอ”
“หา!” รีนนูน่าและุนมยอนฮยออ้าปา้า
ผมและมัเน่ไลน์ทุนพยัหน้าอย่าพร้อมเพรียัน แหล่ะ อนนี้ที่เิเหุาร์มันมี็แ่พวเราสามนที่อยู่ในเหุาร์นี้นี่นา เห็นเ็มๆาเลยแหละว่าใร่อยใรแล้ว็รู้ว่าเพราะอะไร้วย
านั้นรีนนูน่าับุนมยอนฮยอ็ุยอะไรันบาอย่าแล้ว็แยย้ายันโยุนมยอนฮยอเินเ้าไปทาห้อนอน ส่วนรีนนูน่า็เินไปหาานยอลฮยอ แล้วผมะามไปฝั่ไหนีล่ะ...ไปฝั่านยอลฮยอแล้วันเพราะเาเป็นนเาหลี(เี่ยว?)
“ที่รั” ผมหันไปหาวา “ไปรอเ้าในห้อนอน่อนนะ”
“ฮะ?” วาอ้าปา้า
“เฮุน นายหัเรใเพื่อนฝูบ้าสิวะ” อินบอ่อนะส่ายหัวแล้วเินไปลาเทา “ไปนั่เล่นห้อยอูฮยอเถอะเทา ันไม่อยาเห็นาเลี๊ฟีน”
วาทำหน้าเหวอพลามอเทาับอินที่เินออผ่านไปอย่า็อๆ่อนะหันมามอผม “เฮุน นายพูบ้าอะไรอนายเนี่ย”
“ันหมายถึให้เธอไปนั่เล่น นั่เล่นเยๆ ไม่ไ้ทำอะไรสัหน่อย ไอ้พวนั้นเ้าใไปเออีละ” ผมบอพลามอามหลัอินับเทา
“เออๆ เร็วๆล่ะ ันะเอาระเป๋าเินืน” วาบอแล้ว็เินุ่มๆเ้าไปในห้อนอนอผมึ่็เป็นห้อนอนอรูมเมทหลายๆนรวมทัุ้นมยอนฮยอ้วย แ่็ไม่มีใรว่าอะไรวาหรอเพราะเธอมาที่นี่บ่อยพอๆับแฟนลับ แถมบารั้ที่เธอมาเธอยั่วยพวเราทำวามสะอาห้อ้วย
มีแฟนเป็นแม่ศรีเรือนมัน็ีแบบนี้แหละนะรับทุน ฮ่าๆ(^0^)
ผมโบมือให้วาพร้อมสู่บในะที่วาูำปั้นใส่ผมวนๆ านั้นผม็เหลียวลับมามอฝั่รีนนูน่าที่ำลัเินไปนั่ที่โฟา้าๆานยอลฮยออย่าอยารู้
“หมอนั่น่อยนายเรื่อผู้่วยเมเนเอร์อวั้นเหรอ” รีนนูน่าถามานยอลฮยอนิ่ๆ
านยอลฮยอถอนหายใ “ผมวอนหาเรื่อเอนั่นแหละ ริสฮยอไม่ผิหรอ”
“โนมัน่อยยัะไปปป้อมันอีนะ” รีนนูน่าบอ่อนะพู่อ “แล้วมัน่อยนายทำไม”
“อ้าว ผม็ิว่านูน่าเ้าใแล้วนะ” านยอลฮยอหันไปบอเธอ
“ถ้าเ้าใันไม่มานั่ยุ่เรื่อาวบ้านอยู่รนี้หรอเว้ย” รีนนูน่าบอ่อนะหันมามอผม “เฮุน ะเ้ามานั่็มานั่ ยืน้ำหัวผู้ให่อยู่ไ้”
(-__-) นี่ผมผิ?
ผมพ่นลมหายใ่อนะเินไปนั่อาร์มแร์้าๆโฟาที่พวเานั่นิ่ๆ “ว่าแ่แฟนลับล่ะฮะานยอลฮยอฮยอ”
“แฟนลับ? เธออายุมาว่านายไม่ใ่เหรอเฮุน” รีนนูน่าหันมาทำาวาใส่ผม
“็ผมไม่อยาเป็นน้อเธอนี่” ผมบอห้วนๆ
“สัมมาารวะไม่มีเลยริๆ” รีนนูน่าโวยใส่ผม่อนะหันไปหาานยอลฮยอ่อ “อบำถามเฮุนไปสิยะ ัน็อยารู้ว่านายพาเธอไปไหน”
านยอลฮยอถอนหายใ “ลับหอไปแล้วฮะ ผมเพิ่ไปส่มา”
“อืมๆ แล้ว...สรุปเรื่อนี้มันยัไ นายับไอ้โย่แย่ผู้่วยเมเนฯเหรอ” เธอถาม่อ
านยอลฮยอส่ายหัว “ผม่าหาที่ะแย่ สอนนั้นเ้าเป็นแฟนัน”
“เฮ้ย ทำไมนายเลวแบบนี้วะานยอล” รีนนูน่าบอห้วนๆ “เ้าเป็นแฟนันนะเว้ยเฮ้ย”
“ผมรู้ แ่ผมห้ามใไม่ไ้นี่ นูน่าไม่เยอบใรมานอยาะรอบรอโยไม่สนผิถูเหรอไ”
“ะเยไ้ยัไยะ แฟนันยัไม่เยมีเลย”
“ถึว่า นูน่าเลยาย้านทาวามรู้สึนานี้” ผมบอเบาๆอย่าเ้าใ
ผลัวะ!
แล้วฝ่ามือมาร็ลมาที่หัวอผมอีรอบ “าย้านทาวามรู้สึ อยาายเหรอเฮุน”
(=_=) ฮื่อ บ่นเบาๆยัไ้ยินเลยให้ายเถอะ หูทิพย์รึเปล่าวะเนี่ย
เธอหันมามอผม้อนๆ่อนะหันหลับไปหาานยอลฮยอ “นาย้อเลิล้มวามิั่วๆะเ้าใมั้ยว่ามันบาป บาปมา้วย”
“ผมเลิไม่ไ้หรอนูน่า อย่าบัับผมเลย” านยอลฮยอบอ
รีนนูน่าเลยเม้มปา “พาไปเลิที่ถ้ำระบอีมั้ยวะ”
“หะ? นูน่าบอว่าถำ ถ้ำ อะไรนะ?” เธอพูภาษาอะไรอเธออ่ะ?
“่าเถอะๆ” เธอบอทุน่อนะพู่อ “านยอล ถ้านายยัื้อแบบนี้นะ....ันะัารั้นเ็า เรื่อนี้ะไปถึหูออฮวานโอป้าแน่ๆ”
แล้วานยอลฮยอ็หันหน้ามามอเธอนิ่ๆ “ถ้านูน่าอยาะทำแบบนั้น็ามใ แ่ถ้าห้ามผม ผมบอเลยว่าผมห้ามใัวเอไม่ไ้ และไม่ิที่ะห้ามมันแล้ว้วย”
“านยอล!! ไอ้เ็บ้านี่!” รีนนูน่าถึับอ้าปา้า
“ผมอโทษนะนูน่า ผมอัว่อน” แล้วานยอลฮยอ็เินหายไปในห้อนอน
ผมมอามเา่อนะหันลับมามอรีนนูน่าทีำลัหน้าเหวอ “เอ่อ......”
“านยอลนที่เยเื่อฟัันหายไปไหนวะเนี่ย” เธอบอบ่นๆพร้อมยีผมัวเอ
“ผมว่า...นูน่า้อเปลี่ยนแผนอ่ะ” ผมเสนอ “ในเมื่อห้ามานยอลฮยอไม่ไ้แบบนี้ นูน่า็ทำให้เาสมหวัโยาร่วยเาไปเลยสิ”
แล้วเธอ็หันมามอผมพร้อมมวิ้ว “นายะให้ัน่วยหมอนั่นทำบาปเหรอไเฮุน”
“ไม่บาปหรอนูน่า แฟนลับับานยอลฮยออบัน ่วยให้พวเาสมหวัมันไ้บุนะนูน่า ไ้บุเยอะ้วย”
“ริิ”
“ริที่สุ เื่อผม ถ้านูน่า่วย ผมว่าทุนะ้อมีวามสุแน่ๆ” ผมบออย่ามั่นใ
านั้นเธอ็ถอนหายใ “เฮ้อ ทำไไ้ านยอลมันเป็นน้อที่ีอันมาลอ เออ เอาไเอาันวะ”
“เย่เฮท!” ผมโพล่ึ้น่อนะูมือ “นูน่าิถูแล้วล่ะ”
“เออ แล้วัน้อ่วยยัไบ้าล่ะ”
“ถามผมเหรอ?” ผมี้ัวเอ่อนะิ “อ่า ผมว่า่อนอื่นเลย นูน่า้อ...ทำให้ริสฮยอบอเลิแฟนลับเพราะถ้าให้แฟนลับบอเลิเา เธอไม่ทำมันแน่ๆอ่ะ”
รีนนูน่าทำหน้า “แล้วันะไปทำให้ไอ้โย่มันบอเลิับแฟนลับไ้ยัไวะ”
“็...เอ้อ หาผู้หิให้ริสฮยอินูน่า...พอเาเอผู้หินใหม่เา็ะบอเลิแฟนลับ แล้วราวนี้เรื่อมัน็ล็อเป๊ะๆ ทุนสมหวั ไม่มีใรเสียใ้วย” ผมบอพลาอออย่ามั่นใ แน่นอนล่ะ ผมน่ะลาอยู่แล้ว
“เออว่ะ ทำไมันิไม่ไ้นะ” รีนนูน่าีนิ้ว “เพื่อนันสวยๆ็มีเยอะแยะ ถ้าะพามาให้ไอ้โย่มันเอมัน้ออบแน่ๆ เอาวะ เอาไเอาัน ันะ่วยานยอล”
“นูน่าน่ารัที่สุ มาุ๊บที.......”
“ทะลึ่แล้วไอ้เฮุน เมียแนั่รออยู่ในห้อนู่น ะไปไหน็ไปเลยไป วนบาทาลอเวลาริๆไอ้เ็ปีศา” รีนนูน่าบอ่อนะลุึ้นแล้วเินเ้ารัวไป
ผมมอเธอำๆ่อนะนั่ยิ้ม...านยอลฮยอับแฟนลับ ผม่วยพวุสุีวิเลยนะรับ ส่วนริสฮยอ...อ่า ผมอโทษนะที่ผมเลือ้าานยอลฮยอ...ที่ผมทำแบบนี้็เพราะแฟนลับอบานยอลฮยอไม่ใ่ริสฮยอนะ ให้อภัยผม้วย ผมไม่อยาให้ริสฮยอ้อเ็บไปมาว่านี้ผมเลย้อทำแบบนี้อ่ะนะ
หวัว่าริสฮยอะเ้าใเนาอผม...ยัไผม็รัฮยอทุนเท่าๆันนะ เฮ้อ.......
END SEHUN PART......................................
สนทนาประสาเรียนไรท์เอร์
อันยอ.....อิอิ เ้าะบอว่า
เ้าอบเพลที่เปลี่ยนอนนี้
(เี่ยว??) 5555555
มาอัพเพราะเรื่อแร
เพิ่ะพิมพ์เสร็ ิ๊บๆ
ไรท์มาอัพเ็มอน
เพราะ...ไม่มีเหุผล 55
เอาเป็นว่า รีเอร์ที่น่ารั
ที่ิามเรื่อนี้มาโยลอ
สามารถมาเม้นท์ไ้
ไรท์ไม่ั5555
เอาริๆนะ ไรท์เียนสนอ
วาม้อารัวเอล้วนๆอ่ะ
สิ่ที่อยาะถามือ...มันสนุป่ะ
ถามไปั้นแหละ เพราะยัไ
็เียน่ออยู่ี5555
ฟิเรื่อนี้ยัไป่อันยาวๆนะ
อย่าเพิ่ทิ้เ้าไปไหนนะ
เ้าเียนเรื่อยๆ แ่ว่า่วนี้
อาะมาอัพไ้แ่่วศุร์เสาร์
เพราะไรท์านยุ่มาๆ
อำลัใหน่อย ปรบมือ!!!
"........." เียบ 55555
ความคิดเห็น