(exo) ❛ police force ❜ { chan x baek . all couple♡ }

ลำดับตอนที่ #3 : police force 2nd : โดคยองซู

CRY .q

 

           “จ่าหมิน! จ่าเฉิน! กลัวไม่โตรึไงถึงได้เขี่ยผักทิ้งแบบนั้นน่ะ” น้ำเสียงติดไม่พอใจของผู้หมวดคนสนิทของจ่าทั้งสองดังแทรกศึกชิงหมูของจ่าหมินและจ่าเฉิน

          หมวดชานยอลดึงจานผักคะน้ามาไว้ตรงหน้าตนแล้วจัดการตักหมูที่เหลืออยู่ในจานแค่สองชิ้นมาจนหมด ก่อนจะยื่นจานกับข้าวกลับไปไว้ตรงกลางระหว่างจ่าหมินและจ่าเฉินเหมือนเดิม

            “อะไรอ่ะหมวด เล่นตักหมูไปหมดแล้วพวกผมจะกินอะไรล่ะ”

            “นั่นดิ พวกผมไม่มีเงินไปซื้อกับข้าวใหม่หรอกนะ”

          แหม.. ทีแบบนี้ล่ะเข้าขากันดี ทีเมื่อกี้จะตีกันตายเพราะหมูสองชิ้น-_-

          “ไม่เห็นต้องไปซื้อกับข้าวใหม่.. ก็ผักนั่นไง กินเข้าไปสิ มีประโยชน์ออก” พูดจบ หมวดชานยอลก็ตักหมูและข้าวเข้าปากไป ก่อนจะลุกเดินเอาจานไปเก็บที่ร้านข้าว

            จ่าทั้งสองมองตามชานยอลด้วยสายตาละห้อย ก่อนจะหันมามองจานกับข้าวที่เหลือแต่ผักอย่างเซ็งๆ

            “เพราะจ่าน่ะแหละ เราเลยต้องมานั่งกินผักแบบนี้”

            “อ้าวจ่าหมิน ทำไมพูดแมวๆแบบนี้ล่ะ เมื่อกี้จ่าเองไม่ใช่หรอที่แย่งหมูในช้อนผมไปก่อนอ่ะ”

            “ใครไปแย่งหมูแกไอ้จ่าเฉิน หมูมันดิ้นมาที่ช้อนฉันเองต่างหาก”

            “หมูกรอบบ้านจ่าสิดิ้นได้-_- อย่ามาแถเหอะ สรุปจ่าน่ะแหละต้นเหตุที่ทำให้เราต้องมานั่งกินไอ้ผักเขียวๆนี่”

            ผู้หมวดตัวสูงที่สุ่มดูจ่าทั้งสองอยู่ไม่ไกลไม่ใกล้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับความเป็นเด็กของลูกน้องตัวเอง

            “ก็ไม่ยอมโตกันแบบนี้ไงถึงไม่มีลูกมีเมียกับเขาซักทีน่ะ” หมวดชานยอลเอ่ยออกมาเบาๆกับภาพตรงหน้า

            “ว่าเขา..เราน่ะหาเมียได้แล้วหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับแขนแกร่งของสารวัตรคริสที่ยกมาคล้องคอชานยอล ผู้หมวดมองเจ้านายตัวเองแล้วหัวเราะเบาๆก่อนจะเอ่ยปากแซว “แหม... ใครจะไปไวไฟเหมือนสารวัตรล่ะครับ มีลูกก่อนมีเมียซะอีก”

            “ลามปามนะลามปาม”

            ชานยอลยักไหล่กวนๆกลับ ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับหน้าโหดๆของเจ้านายที่ส่งมาให้ หน้าตาแบบนั้นนอกจากจะไม่ได้ทำให้เขากลัวแล้ว มันยังทำให้เขารู้สึกอยากจะแหย่สารวัตรร่างยักษ์ที่กอดคอเขามากกว่าเสียอีก

            “แล้วนี่ว่างมากรึไงถึงได้มาสุ่มยืนมองลูกน้องทะเลาะกันเนี่ย”

            “ว่างครับ แต่อีกสิบห้านาทีหลังจากนี้คงจะไม่ว่างเพราะได้เวลางานแล้ว... สารวัตรล่ะครับ ว่างมากเลยใช่มั้ยถึงได้มายืนกอดคอผมไม่ไปทำงานทำการเนี่ย”

            “โว้ะไอ้หมวด.. ว่าจะมาคุยธุระด้วย ไม่คุยด้วยแม่งละ-_-;”

            “เอ้า สารวัตรมีอะไรจะคุยกับผมล่ะ”

            “ค่อยคุย ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าแกละ พอ เลิกคุย!”

            คริสจิกตามองชานยอลอย่างเอาเรื่องก่อนจะเดินกระทืบเท้าปึงปังหนีไป ทำเอาชานยอลที่มองอยู่ถึงกับยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

            “อะไรของเขาวะ”

          ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตำรวจพวกนี้จับคนร้ายได้จริงๆ .. ทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องเลย-_-

.

.

.

            ฝนเม็ดใหญ่สาดกระหน่ำลงมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่น ทำเอาร่างเล็กที่นั่งกำลังฟังอาจารย์สอนอยู่สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจตลอดเวลาที่ท้องฟ้าส่งเสียง

            “ฝนตกแบบนี้จะกลับหอยังไงวะเนี่ย”

            “นั่นดิ วันนี้ต้องรีบกลับไปทำรายงานด้วย”

เพื่อนที่นั่งเรียนร่วมคลาสเริ่มส่งเสียงบ่นกัน บยอนแบคฮยอนหันมองไปด้านนอกหน้าต่างแล้วถอนหายใจออกมา .. วันนี้คงกลับบ้านเองไม่ได้แล้วล่ะ

ร่างบางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะกดส่งข้อความไปหาใครบางคน

ว่างป่ะ? เย็นนี้มารับหน่อยสิ

รอไม่ถึงหนึ่งอึกใจ ใครอีกคนก็ส่งข้อความตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว ... รับทราบครับ! ตัวเล็ก.. J

อ๊อดดดดดดดดด

เมื่อเสียงออดดังขึ้น นักศึกษาในคลาสก็พากันเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเตรียมกลับบ้าน ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าอาจารย์ที่กำลังยืนพูดอยู่ปาวๆสอนเสร็จหรือยัง

            “เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะ...” สิ้นเสียงอาจารย์ นักศึกษาทุกคนก็พากันวิ่งกรูออกจากห้องด้วยความรวดเร็ว

            บยอนแบคฮยอนเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ทว่าร่างบางที่กำลังจะวิ่งออกจากห้องไปก็ต้องชะงักลงเมื่อมีเสียงเรียกชื่อเขาขึ้นมาก่อน “แบคฮยอนจ้ะ อาจารย์ขอเวลาครู่นึงสิ ..อาจารย์อยากจะคุยกับเราเรื่องวันงานมหาลัยน่ะ”

            “อ้อ ได้ครับ” แบคฮยอนยิ้มให้อาจารย์แล้วเดินตามหลังไป แต่เพียงเสี้ยววินาทีที่อาจารย์หันหลังกลับไป ใบหน้ายิ้มแย้มที่แสนน่าเอ็นดูก็แปรเปลี่ยนกลับกลายเป็นใบหน้าที่ดูถมึงทึงแทน

            แน่นอนว่าอาจารย์สาวไม่ทันได้เห็นสีหน้าแบบนั้นของบยอนแบคฮยอน เธอหันกลับมาพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนให้ศิษย์รักแล้วยื่นเอกสารชุดนึงให้ร่างบางที่กำลังปั้นหน้ายิ้มอยู่

            “นี่เป็นสคริปต์คร่าวๆที่เราจะต้องพูดในวันงานมหาลัย แล้วก็ส่วนพูดของคนอื่นๆผอ.เขาอยากให้เธอช่วยจัดการให้ด้วย.. ไม่ลำบากไปใช่มั้ยจ๊ะ?”

            “ไม่หรอกครับ แค่นี้เอง...” ก็ใช้กูมาสามปีติดแล้วหนิ.. จะมากลัวลำบากอะไรปีนี้

            แบคฮยอนได้แต่ถอนหายใจอยู่ในใจพลางสบถอะไรไปเรื่อยอย่างเบื่อหน่าย ใช้เวลาอยู่พักนึงอาจารย์สาวก็คุยธุระกับแบคฮยอนเสร็จ ร่างบางจึงรีบขอตัวออกมาทันที

          “อะไรๆก็โยนให้กูทำตลอดแหละ ทั้งมหาลัยนี่มีแค่กูคนเดียวรึไงถึงได้เรียกใช้แต่กูเนี่ย..” พอลับตาอาจารย์มาได้ปุ๊บ แบคฮยอนก็สบถพ่นคำบ่นออกมารัวๆพลางเดินจ้ำๆหวังจะเดินลงไปหาคนที่รออยู่ด้านล่างให้ไวที่สุด

            แต่แล้วร่างบางก็ต้องหยุดฝีเท้าเอาไว้เมื่อมีใครอีกคนเดินมาขวางหน้าไว้ก่อน “ดีโอ..”

            ดีโอหรือโดคยองซู เป็นน้องรหัสและรุ่นน้องที่เคยสนิทกับแบคฮยอนมาก...แต่มันก็แค่เคย.. ตอนนี้เขาไม่ได้สนิทกับดีโอเหมือนเคยแล้ว...ติดจะเกลียดกันเสียด้วยซ้ำ

            ไม่สิ ต้องพูดว่าดีโอเกลียดขี้หน้าเขาถึงจะถูก

            “ไงพี่... จำคนที่พี่แย่งแฟน แย่งงาน แย่งทุนไปได้ด้วยหรอ” ดีโอเน้นเสียงหนักๆตอนพูดถึงทุน แม้ว่าดวงตาของดีโอจะกำลังฉายแววของความเคียดแค้นออกมาตอนมองแบคฮยอน แต่ถ้าจ้องดวงตาคู่นั้นเข้าไปลึกๆแล้ว... จะรู้ได้ว่าเด็กคนนี้กำลังเสียใจอยู่

            ความจริงแล้วจะพูดว่าเขาแย่งดีโอไปก็ไม่ถูก ก็ในเมื่อทุกอย่างมันมาประเคนให้เขาถึงที่ จะไม่รับไว้ก็ยังไงอยู่ .. ทั้งฮันยุนอาแฟนสาวของดีโอที่ทิ้งคนรักของตัวเองที่คบกันมานานถึงสี่ปีมาหาเขา ทั้งงานพิธีกรประจำมหาลัยที่อาจารย์ยกให้เขาทำแทนดีโอ แล้วก็ทุนเรียนดีของคณะและมหาลัยที่ในตอนแรกที่ถูกวางตัวไว้ว่าดีโอจะได้รับ ก็ตกมาเป็นของเขาในตอนสุดท้าย..

            “พี่แย่งทุกอย่างไปจากผม.. ทั้งๆที่ผมรักแล้วก็เคารพพี่มาก แต่พี่กลับมาหักหลังผม... เบื้องหน้าพี่เป็นเด็กแสนดี แต่จะมีใครรู้บ้างว่าเบื้องหลังมีมันเลวแค่!!!”

            “…”

            “เงียบทำไมล่ะบยอนแบคฮยอน ไม่กล้าตอบโต้เพราะกลัวคนอื่นมาเห็นด้านชั่วๆของตัวเองรึไง”

            แบคฮยอนมองรุ่นน้องตัวเองนิ่ง .. ใช่ เขาไม่คิดที่จะตอบโต้โดคยองซูเพราะไม่อยากให้ใครมาเห็นด้านไม่ดีของตัวเอง แต่นั่นไม่ใช่เพราะตัวเขา...

            เขาไม่ต้องการให้ภาพลักษณ์ลูกชายที่แสนดีของสารวัตรคริสเสียต่างหาก

            “นายไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย.. งั้นฉันขอตัวนะ” เพื่อเป็นเลี่ยงการถกเถียง แบคฮยอนจึงตัดบทด้วยการจะเดินหนี แต่แขนเล็กก็ถูกดีโอกระชากเอาไว้จนตัวเซถลากลับมาอยู่ที่เดิม

          ปัดโธ่เว้ย! อะไรนักหนาวะวันนี้

          แบคฮยอนได้แต่กัดฟันแล้วสบถในใจอย่างรำคาญ พยายามอย่างมากที่จะไม่ตอบโต้อะไรรุ่นน้องตรงหน้าที่กำลังหาเรื่องเขา ซึ่งมันดูจะเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากสำหรับคนอารมณ์ร้อนอย่างเขา

            “นายจะเอายังไงก็ว่ามา ฉันมีธุระที่ต้องไปทำต่อ”

            “ธุระหรอ? กลับไปสร้างภาพกับพ่อต่อสินะ.. ฮึ”

            “โดคยองซู.. อยากจะหาเรื่องพี่ยังไงก็ได้นะ แต่อย่าลามปามมาหาพ่อพี่” แบคฮยอนเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเพื่อบอกให้อีกคนได้รับรู้ว่าเรื่องนี้เขาไม่เล่น

ถ้าลองเด็กตรงหน้าเขาเอ่ยถึงพ่อเขาออกมาอีกสักรอบสองรอบ มั่นใจได้เลยว่าเด็กคนนี้ไม่ได้กลับบ้านไปด้วยสภาพดีๆแบบนี้แน่

            “เลิกตอแหลเหอะพี่ ทุกวันนี้สิ่งที่พี่ทำมันมีอะไรบ้างที่มันเป็นความจริง...”

            ผลั่ก

          สิ้นประโยค หมัดหนักๆก็ซัดเข้าไปที่มุมปากสวยของดีโออย่างแรงจนร่างเล็กล้มลงไป แบคฮยอนกำหมัดแน่นเพื่อบังคับอารมณ์ตัวเองไม่ให้พุ่งเข้าไปชกรุ่นน้องที่เคยสนิทด้วยอีกครั้ง

            “ฟังไว้นะโดคยองซู ฉันอาจเสแสร้งในทุกๆเรื่อง แต่ไม่ใช่กับเรื่องพ่อฉัน!”

            “งั้นหรอ.. พี่ไม่เสแสร้งเรื่องพ่อพี่งั้นหรอ...”

            “…”

            “แสดงว่าพ่อพี่รู้ใช่มั้ยว่าพี่คบกับเอเย่นต์ค้ายาอยู่น่ะ..”

            “…!!!!”

            “ฮึ.. เงียบ” ดีโอแค่นหัวเราะออกมาแล้วมองแบคฮยอนด้วยแววตาสมเพช “จะเป็นยังไงถ้าพ่อพี่รู้เรื่องนี้เข้าน่ะ”

            “คยองซู..”

            “สารวัตรอู๋ฟานคงจะช็อคน่าดู ถ้ารู้ว่าลูกชายสุดที่รักของตัวมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ร้ายที่มีคดีติดตัวเป็นสิบ..” มุมปากของคนที่ยังนอนกองอยู่ที่พื้นยกยิ้มขึ้นอย่างมีชัย

            “ถ้านายเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร อย่าหวังว่าจะได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีก”

            “เอาซี้บยอนแบคฮยอน.. ถ้านายทำอย่างนั้นจริง นายก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ร้ายที่พ่อนายจับไปวิสามัญหรอก” ดีโอลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับแบคฮยอนอย่างท้าทาย

          “ฉันเตือนแล้วนะว่าอย่าลามปามถึงพ่อฉัน..!!”

          ผลั่ก

          ร่างบางทรุดลงไปทันทีที่สิ้นเสียง “ขอโทษด้วยนะพี่.. ผมต้องทำจริงๆว่ะ”

            คิมจงอินลดไม้หน้าสามในมือลงแล้วมองร่างแบคฮยอนที่นอนสลบอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด ดีโอมองจงอินอย่างความหงุดหงิดเล็กน้อยที่เห็นแววตาอาลัยอาวรณ์ทอดออกมาจากสายตาคู่สวย

            “รู้สึกผิดมากนักก็ปลุกมันให้ลุกมาต่อยฉันอีกทีเลยสิ..”

            จงอินเงยหน้ามองดีโอเล็กน้อยก่อนจะก้มหลบสายตาไม่พอใจนั่น

            “ถ้าไม่กล้าก็เลิกทำหน้าอาลัยอาวรณ์มันได้แล้ว ไป..รีบพามันไปจากที่นี่ก่อนที่ใครจะมาเห็น” สิ้นเสียงสั่งของดีโอ จงอินก็อุ้มร่างไร้สติของแบคฮยอนขึ้นมาแล้วเดินตามอีกคนไปอย่างว่าง่าย

          โดคยองซูที่เขาเคยรู้จัก...เคยหลงรัก...ไม่ใช่คนแบบนี้

          เพราะอะไรกัน..ทำไมนายถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ล่ะคยองซู...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ออกตัวก่อนว่าไม่ถนัดแนวนี้ ไม่รู้จะเป็นไงมั่ง แต่งๆลบๆเป็นสิบรอบ พยายามบรรยายไม่ให้วกวนที่สุดแล้ว
แบคฮยอนเรื่องนี้บอกเลยว่าเลว แต่นางมีข้อดีคือรักพ่อ(คนอื่นขอไม่สปอยล์)
ยังไงก็ฝากติดตามฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ -..-
รักคนอ่านทุกคนนะจุ้บๆ เลิ้ป lmL

#ปล. เราคงจะมาอัพช่วงดึกๆเพราะเน็ตตอนเช้าคือฝอยหอยกอยดอมากๆ