【Wanna be?】 ฉันเป็นของนาย [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #3 : R E V E G N

Wanna be?

7.10 น.

พอตื่นขึ้นมา ไดท์ก็ไม่อยู่ซะแล้ว

สงสัยลงไปข้างล่างแล้วมั้ง?

ผมลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟัน ให้ตาย ปวดหลังปวดตัวไปหมด หอนี้เถื่อนได้อีก = =!

พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็เดินมาหยิบกระเป๋าแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตสีขาวแปะไว้บนโต๊ะ

‘กูรู้เรื่องซิก้าร์แล้ว กูจะเคลียร์ให้ Dia’ หือ?

ไดท์หมายความว่าไง เรื่องจะเคลียร์ให้? ผมไม่ได้แค้นมากมายอะไรหรอกนะ(แค้นฝังหุ่นเลยล่ะ)

อย่าบอกนะว่า มันจะดักตีซิก้าร์?

ไวเท่าความคิดตอนนี้ผมเองไปยืนอยู่หน้าห้องเฟียสแล้วเปิดเข้าไปแล้ว

..

ไม่อยู่ เฟียสและเบล ไม่อยู่แล้ว

ตอนนี้ผมพยายามใช้โทรศัพท์โทรหาไดท์โดยที่กำลังวิ่งไปชั้นล่าง

‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’

เป็นอย่างที่คิดเปี๊ยบเลย ทั้งเฟียส ไดท์ เบล

โทรหาไม่ติดกันทุกคน นี่พวกแกไปอยู่ไหนว่ะ กูไม่ยอมให้พวกมึงทำอะไรซิก้าร์หรอก

ถึงชั้นล่าง ผมเห็นรุ่นพี่ที่เรียกพวกผมไว้เมื่อวาน ผมรีบเดินเข้าไปหาแล้วถามที่อยู่ซิก้าร์ทันที

“รู้สึกว่าจะถูกโทรเรียกไปหลังหอดนตรีนะ” รุ่นพี่คนนั้นบอกผม

“ไปทางไหนครับหอดนตรีเนี่ย!!” ผมพูดด้วยความรีบร้อน

“อยู่ทิศตะวันออกจากหอประชุมน่ะ อ๋อ! หลังตึกปีกซ้ายนะ หมอนั่นน่าจะอยู่ที่นั่น” ตรงไหนว่ะเนี่ย! แล้วจะรู้มั๊ยว่าตึกไหน!

“รบกวนพี่ช่วยไปส่งหน่อยสิครับ พี่ซิก้าร์กำลังตกอยู่ในอันตราย!!”

ทันทีที่ผมพูดจบ ผมก็ลากรุ่นพี่ออกมาด้วย ถึงรุ่นพี่ยังงงๆ แต่ก็นำทางผมมาแต่โดยดี

“เร็วๆสิพี่ ตรงไหนล่ะ!!”

“เออๆ อ้อมประตูตึกไปแล้วหาๆดูแล้วกัน พี่ช่วย!” รุ่นพี่คนนั้นคงเข้าใจสถานการ์ณแล้วมั้ง ตามที่ผมบอกไป

ที่รู้ๆตอนนี้ผมไม่ปล่อยให้ไดท์มันทำอะไรซิก้าร์เด็ดขาด

ผมวิ่งอ้อมประตูหน้าเข้าไปข้างหลัง เห็นประตูเหล็กกั้นถูกแง้มไว้ ทั้งๆที่ติดป้ายไว้ว่า ‘กำลังปรับปรุง’

ผมแอบมุดเข้าไป พอยืนได้ก็ดูบริเวณรอบๆ ข้างในเป็นห้องกว้างๆ คล้ายๆ โกดังเก่าๆ ดูท่าว่าจะไม่ได้ใช่งานมานาน

“ไดท์!!!!”

ผมตะโกนไปวิ่งไปรอบ ดูตามประตูห้องเก็บของ เอ? หรือจะอยู่ลานข้างหลัง

คิดได้ดังนั้นผมก็วิ่งไปหาประตูทางออก ที่ทะลุออกไปได้

“น้อง!! ทางนี้” เสียงรุ่นพี่ที่ผมลากมาด้วยเมื่อกี้ ตะโกนมาจากอีกด้านของประตูเหล็กม้วน

เสียงเคาะประตูดังติดต่อกันรัวๆ เหมือนกับว่าได้เจอสิ่งที่หาอยู่แล้ว

ผมรีบวิ่งติดสปีดไปปลดล็อกประตูแล้วลากขึ้น

...ภาพแรกที่ผมเห็นคือไอ้พี่ซิการ์ถูกมัดไว้นอนคว่ำลงราบกับพื้น ตามตัวมีแต่ร่องรอยการทุบตี

แล้วยังถูกพ่นสีเต็มตัว..

บอกได้คำเดียวว่า... อู๊ยยยย เจ็บสึด ! ผมแอบยิ้มกริ่มในใจ

.. เดี๋ยวก่อน นี้ไม่ใช่เวลามาสะใจ รีบไปดูก่อนดีกว่า = =

ผมพร้อมกับรุ่นพี่อีกคน(พี่เค้าไม่คิดจะแนะนำตัวกับผมบ้างรึไงนะ เรียกยาก !!)

รีบวิ่งไปดูพี่ซิการ์ พี่คนนั้นพลิกพี่ซิการ์ขึ้นมาแล้วเขย่าเบาๆ

“เชี่ยซิก!! มึงโดนใครรุมว่ะ!!! ตื่นขึ้นมาบอกกูก๊อนนน!!!”

พี่คนนั้นกรีดร้องโหนหวน = = เอิ่ม แมนแตกแล้วพี่

ไม่ใช่เวลาที่จะไปคิดอะไร สิ่งที่ผมตามหาอยู่คือ ไดท์ ในเมื่อผมห้ามสิ่งที่มัน

พยายามจะทำไม่ทันแล้ว

ผมก็อยากจะเรียกมันออกมาคุยให้รู้เรื่อง

“ไดท์!!!!!!!! มึงอยู่แถวนี้รึป่าววว!!!!!!”

ผมลองตะโกนเรียกมัน พี่คนนั้นมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ

“น้องไม่ได้มาหาไอ้ซิกเหรอ ?”

“ผมมาหาคนที่กระทืบพี่ซิการ์ครับ”

ทันทีที่ผมพูดจบ พี่คนนั้นจ้องผมตาเขม็ง ดูท่าว่าจะโกรธมากแน่ๆ(สมควรป่ะล่ะ)

“...”พี่คนนั้นมองผมเหมือนรอให้ผมพูดอะไรบางอย่าง จะให้ขอโทษเรอะ บ้าปล่าว ผมไม่ได้เป็นคนทำสักหน่อย

“.......”

“ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยรึไง?”

“ก็อยากขอโทษอยู่นะครับ แต่เรื่องมันยาว อีกอย่าง คนที่ควรขอโทษมันไม่ใช่ผม ผมว่าพี่รีบพาพี่ซิการ์ไปห้องพยาบาลก่อนเถอะครับ เดี๋ยวถ้าผมหาคนที่กระทืบพี่ซิกได้แล้วจะลากหัวไปขอโทษนะครับ”

ผมพูดเน้นตรง ‘คนที่ควรขอโทษมันไม่ใช่ผม’ แล้วมองไปทางพี่ซิการ์

ก่อนจะหมุนตัวหันกลับวิ่งไปทางหน้าหอประชุมโดยไม่บอกลา พลางกดมือถือหาเบอร์คนที่แสนดี แหม... กูไม่ได้ต้องการ

ให้มึงแก้แค้นอะไร มึงนี่ก็ดีเกินไปนะ ..ถุ๊ย!!! ไม่ใช่ล่ะ

..

ติ๊ด..

‘อ่ะโทรติดแล้ว’ ผมคิดในใจ

(ฮัลโหล)

“โหลป๊าเมิงเด้!!”

(กูไม่เจอป๊ากูมาหลายปีแล้ว = =a)

“มึงไปทำอะไรไอ้ซิการ์ ห๊ะ!”

(มึงนี่รู้ข่าวไวดีเนาะ ^ ^; )

“ไม่ต้องมาเนาะมาเนอะเลย -_+”

(นึกว่ามึงจะชอบซะอีก)

“กูจะบอกอะไรให้นะ”

(.......)

“จริงอยู่ที่กูแค้น กูเกลียดไอ้ซิการ์ แต่มึงรู้อะไรมั๊ย.....

กูไม่ต้องการให้ประวัติมึงมาเสียหายเพราะเรื่องของกู

อีกอย่าง ถึงมึงไม่ทำกูก็จะทำอยู่แล้ว......

เอาให้แม่งเจ็บ ให้แม่งอับอายกว่ากู เอาแม่งให้ก้มลงกราบขอโทษกูดีๆ

โดยที่กูไม่ได้เสียแรงอะไร”

(...)

“กูว่านะ แบบนั้นสนุกกว่าเยอะ มึงว่ามะ”

(มึงแม่ง..)

ไดท์ตัดสายทิ้งไป ผมลดโทรศัพท์ลง พร้อมกับยิ้มกริ่มในใจ

เห็นผมเงียบๆหงิ๋มๆ ใช่ว่าผมจะเรียบร้อยนี่นา การแก้แค้นของผมอ่ะ มันไม่แค่ทำให้รู้สึกเจ็บ

แต่มันคือทำให้รู้สึกผิด รู้สึกเศร้าเสียใจ รู้สึกอับอาย

นั่นล่ะ มันถึงจะสาแก่ใจผม :D

-------------------------------------------------------- 50%-----------------------------------

“ลิซ..” เสียงของเบลดังข้างหูผมเบาๆ

ผมหันไปมองทันที ตอนนี้กำลังจะเข้าคาบแรกครับ นักเรียนทุกๆคนต้องเข้าไปที่ห้องโฮมรูมของตัวเองก่อน

แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันห้องไหน

“ไงเบล..^___^” ผมหันไปยิ้มกว้างสุดๆให้เบล

ซึ่งดูก็รู้แล้ว ว่าฝืนยิ้ม

ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ใต้ต้นไม้หน้าอาคารเรียน เพิ่งโทรหาเบลให้ไปหาเมื่อกี้นี้เอง มาเร็วดีเหมือนกัน

“โกรธไดท์อยู่เหรอ ?” เบลนั่งลงข้างๆอย่างเงียบๆ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับเบลมา

เบลไม่เคยใช้คำหยาบกับผมเลย ยกเว้นตอนโกรธผมจริงๆ เคยด่าผมไปแค่สองครั้งเอง - -

เพราะงั้นผมเองก็ไม่ใช้คำหยาบกับเบล

“...”

“แกชอบซิการ์รึไง ??”

ห๊ะ!

“จะ..จะบ้าเรอะ!” ผมตะโกนขึ้นทันทีที่เบลถาม เอ๊ะ? ไดท์ไม่บอกเบลที่ผมโทรไปหางั้นเหรอ ?

“ก็อาการแกเหมือนหวงซิการ์มากเลยนิ ?”

“เปล่าหรอกน่า....”

“พอได้มันรับโทรศัพท์แกแล้วเหมือนมันโกรธมากๆเลย”

“...”

“เอาแต่นั่งพูดบ้าไรไม่รู้ใส่โทรศัพท์”

“ฉันยังไม่ได้พูดว่าอะไรเลยนา”

ผมว่าแล้วปล่อยตัวเอนไปพิงเบล แหงนหน้ามองฟ้า

“แกก็รู้ ถ้าชั้นจะแก้แค้น ชั้นไม่ทำแค่ลวกๆแบบนี้ อีกอย่าง ชั้นไม่อยากให้ไดท์มีประวัติไม่ดี..”

“....”

“ยังไงซะ ชั้นหมดความแค้นแล้ว และยังไง พี่ซิการ์ก็เป็นรุ่นพี่ของเรา”

ผมเว้นวรรคไปช่วงหนึ่งก่อนหันไปมองเบล

“แต่ชั้นว่า ฝ่ายนั้นไม่หยุดแค่นี้หรอก”

“...” เบลนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเหมือนทุกๆครั้ง

เฮ้อ..

ผมถอนหายใจยาวก่อนจะปล่อยตัวลงไปให้นอนหนุนตักเบล

“ฉันเบื่อแกจริงๆที่ชอบทำตัวแบบนี้”

เบลพูดพร้อมทำหน้านิ่ว แต่ก็ไม่ได้ผลักผมออกไป

“เบล...แกว่าไดท์เค้าแคร์ฉันมากไปรึเปล่า”

ผมถามตามที่รู้สึก เพราะตั้งแต่รู้จักกับไดท์มา ไดท์จะทำอะไรเพื่อผมเสมอ

บางทีมันก็มากไป......

“ไม่หรอก.” เบลตอบยิ้มๆ

“ก็เพื่อนกันนี่นา..”

ใช่.. ก็เพื่อนกัน

หลังจากนั่งเล่นนอนเล่นกันอยู่นาน ก็มีพวกสภานักเรียนมาไล่ขึ้นห้อง

ผมก็พยายามบอกไปว่าไม่รู้ห้อง - -

พี่เค้าก็ไล่ให้ขึ้นไปก่อน สรุปคือ ต้องเดินไปถามอาจารย์ในห้องพักครู

อาคารเรียนของผมมีแปดชั้น แยกตามระดับ และ สายที่เรียน แต่ผมเป็นเด็กทุนเรียนห้องพิเศษ

แต่เบลเป็นเด็กทุนห้อง A คือว่าเขาวัดคะแนนสอบแยกน่ะครับ ทำเหมือนสอบเข้าปกติ แต่โหดกว่า

ผมเดินขึ้นไปชั้น 2 กะว่าจะไปถามอาจารย์ เพราะ นี่ยังไม่ถึงเวลาโฮมรูมเลย

“นี่พวกเธอไม่เข้าห้องล่ะ!”

“..” ผมหันไปมอง คนที่เรียกเราเมื่อกี้เป็นมาสเตอร์อายุประมาณ 28-30

ตัวสูง(กว่าผม และ เบล T^T) ผมสีน้ำตาลอ่อนๆ ดวงตาสีเขียวเป็นประกาย ยิ้มหน้ารักเหมือนเด็กๆ

“คือว่าพวกเราไม่ทราบห้องครับมาสเตอร์”

“เอาใบทะเบียนมารึเปล่า”

มาสเตอร์เดินมาใกล้ๆแล้วถาม

“ไม่มีครับ แต่ผมเป็นเด็กทุนห้อง A”

“ส่วนผม S ครับ” ผมตอบมาสเตอร์ไป

“โฮ้..เก่งน่าดูเลยสิพวกเรา”

มาสเตอร์มองพวกผมด้วยสายตาชื่นชม

ไม่แน่ใจว่าเป็นการชมตามมารยาทรึป่าว

แต่มันก็เขินนะ -////-

“พี่ชื่อ ไทม์ นะครับ เป็นแค่ผู้ช่วยมาสเตอร์ และก็เป็น ผู้ช่วยมาสเตอร์ประจำชั้นห้อง S ด้วย”

“..”

“นายน่ะ ชื่ออะไรเหรอ ?”

เห๊ะ .. นี่เรากำลังทำเสียมารยาทอยู่หรือเปล่าเนี่ย ไม่พูดไม่จาอะไรเลยแหะ

“ผมชื่ออลิซครับ เอริส ไชน์เออเร่อ”

ผมรีบปั้นหน้ายิ้มแนะนำตัว ไชน์เออเร่อคือนามสกุลของเด็กกำพร้า ก็ตามตัวล่ะนะ

Child error เด็กที่มีข้อผิดพลาด.....

ไม่ใช่แค่ผม เบลก็เช่นกัน..

“ผมชื่อ เบลเฟกอล ไชน์เออเร่อ ครับ” เบลพูดนิ่งๆ ถึงแม้จะทำใจได้แล้ว

แต่มีคำๆนี้ติดตัวไปตลอด มันก็น่าเศร้าเหมือนกันนะ

..

ทั้งโดนดูถูก...

ทั้งโดนแกล้งสารพัด..

ผมกับเบลเอง ก็ไม่ได้รู้สึกดีกับชื่อตัวเองหรอกนะ ถ้าสักวันนึง

เปลี่ยนแปลง..คำนี้....ไปได้ก็ดี ..

“พวกเธอเป็น..เด็กกำพร้างั้นเหรอ?”

มาสเตอร์พูดขึ้นมา น้ำเสียงปนไปด้วยความสงสาร .. เป็นอย่างนี้กันทุกคนเลยรึไง

“ครับ” เบลตอบแทนผม ที่รู้สึกอึดอัดจนพูดไม่ออก

เค้าจะรังเกียจเราไหมนะ ..?

..

“ขอโทษนะ ที่ถามออกไป” มาสเตอร์ขอโทษอย่างจริงใจ

“เอาเถอะ ... ไม่ว่าพวกเธอจะเป็นอะไร

มันวัดความสามารถกันไม่ได้หรอกนะ”

ตอนนี้ผมคิดว่า มาสเตอร์พูดปลอบใจ พวกผมอยู่

“ถึงมีคนที่รังเกียจเรา แต่ก็ยังมีคนที่พร้อมจะเป็นเพื่อนเรา”

...

“ถึงจะมีคนดูถูก เหยียดหยาม แต่ไชน์เออเร่อ ก็เกิดมาเพื่อเป็นบุคลากรที่ดี

เกิดมาในสังคมที่เท่าเทียมกับคนอื่นๆ..”

...

“พี่แค่หวังว่า ถ้าเบลและอลิซมาอยู่ที่นี่แล้ว จะอยู่ได้อย่างมีความสุข โดยที่ทุกๆคนยอมรับนะ”

“ขอบคุณมากนะครับ” เบลขอบคุณจากใจจริงเลย หู้วว หายากนะเนี่ยคนที่ยอมรับเราเลยแต่แรก

“เดี๋ยวพี่พาเบลไปส่งก่อน แล้ว เดี๋ยว วันนี้พี่เข้าโฮมรูมไปด้วยกันนะ”

.

...

.....

...........

ว่าแต่ไดท์จะยังโกรธผมอยู่รึเปล่านะ

ผมไปส่งเบลหน้าห้อง ก่อนจะเดินตามพี่ไทม์ไปห้องโฮมรูม

“ไม่น่าเชื่อเลยนะ...”พี่ไทม์พึมพำออกมาเบาๆ

“อะไรเหรอครับ”

“อ่อ เปล่าหรอก เอ้อ เมื่อกี้ลืมไป ยินดีที่ได้รู้จักนะเบล เดี๋ยวเข้าไปหาที่นั่งข้างในก่อน พี่จะแนะนำตัวใหม่อีกครั้ง”

มาสเตอร์ไทม์ผลักประตูไม้โอ๊คขัดสนมันวาวเข้าไปเบาๆ

ผมเดินเข้าไปข้างใน ห้องเรียนใหม่ของผม

...

.....

.........

............

.................. มันจะอลังการไปไหนว่ะ =[]=

ห้องเรียนของผมถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนแรกคล้ายๆกับห้องพักผ่อน

มีตู้หนังสือวางเรียงอยู่ติดผนังทุกด้านยกเว้นโซนหน้าต่างประตูที่ทะลุเข้าไปอีกฝั่ง

ข้างในมีโต๊ะเขียนหนังสือยาวๆเหมือนในห้องสมุดอยู่คิดว่าคงจะเอาไว้ให้เด็กนั่งทำงานกลุ่ม

แล้วไอ้โต๊ะกาแฟนี่หมายความว่าไงฟะ?

ตรงริมหน้าต่างมีเคานท์เตอร์กาแฟอยู่ มีอุปกรณ์ทำชา กาแฟ ขนม ครบเป๊ะ!

นอกจากนี่ยังมีเซ็ตถ้วยชาที่ผมคิดว่ามันต้องแพงโครตฟ้าจนไม่กล้าใช้แน่ๆอีก

และก็ยังมีเสียงเพลงคลอเบาๆออกมาจากลำโพง

แอบเห็นเวทีอยู่หลังสุด(ไกลๆ เพราะห้องนี้ใหญ่พอๆกับห้องโสตเลยล่ะ)

ผมหันไปทางมาสเตอร์ช้าๆ

“มะ..มาสเตอร์”

คิดว่าตอนนี้หน้าผมคงแสดงความอึ้งออกมาสุดๆ

“ได้เวลาโฮมรูมแล้วนะครับ!!” มาสเตอร์ไม่ตอบผม แต่หันไปตะโกนบอกนักเรียนข้างในแทน

แล้วมาสเตอร์ก็เดินเข้าห้องเรียนไป

“ลิซ!! ” ไดท์หันมาตะโกนเรียกผม ก่อนจะวิ่งมาจากทางมุมหนังสือมืดๆ = =a

“ไปไหนมา...” ไดท์ถาม

“เรื่องมันยาว ว่าแต่ นี่มันอะไรฟะ ?” ผมทำหน้ากวนๆใส่ไดท์

“คนรวยก็งี้อ่ะ .. เข้าห้องกันเถอะ”

“เออๆ”

..

...

...

และผมก็เดินเข้าไปอีกฝั่ง

..

.....

......

เอิ่ม.. นี่ใช่รร.ของเด็กม.ปลายเหรอครับ

ข้างในไม่ต้องอธิบายมาก ห้องบรรยายในมหาลัยอ่ะ .. อันนั้นและ

ผมเก็บความตกใจไว้ในใจ(?)แล้วรีบเดินขึ้นไปแถวหลังสุด

ไดท์นั่งลงข้างๆ “เมื่อกี้มากับมาสเตอร์เหรอ ?”

“อืม ผู้ช่วยมาสเตอร์น่ะ ช่วยประจำชั้นเรา ชื่อพี่ไทม์..”

“...”

“เอาเหอะ พี่เค้าจะเริ่มโฮมรูมแล้ว”

.

..

...

....มาสเตอร์ไทม์เดินไปตรงหน้าชั้น  พูดออกไมค์ว่า

“สวัสดีนะครับ ผมเป็นผู้ช่วยมาสเตอร์ ซึ่งจะมาช่วยประจำชั้นห้อง S นี้ด้วย”

..

“แนะนำตัวอีกครั้งนะครับ... ผมชื่อ ไทม์เมอร์ ไชน์เออเร่อ ครับ”

ห๊ะ!

ผมสะดุ้งเล็กน้อยรู้สึกตกใจมากๆเลยนะ

มาสเตอร์.. เป็นเด็กของไชน์เออเร่อ ?

“ลิซ! มาสเตอร์เค้า...” ไดท์ดูท่าจะตกใจมากกว่าผมอีก

ผมนิ่งเงียบ มาสเตอร์ที่พูดอยู่ ส่งยิ้มมาให้ผม

เสียงหนึ่งยังคงดังอยู่ในหัว

..

....

“แนะนำตัวอีกครั้งนะครับ... ผมชื่อ ไทม์เมอร์ ไชน์เออเร่อ ครับ”