It's l Hazard แค่อยากให้เธอรักฉัน

ลำดับตอนที่ #3 : - INTRO เขาคือ ' หมาป่าผู้บ้าคลั่ง ' [100%]

0

บทนำ

ตอน เขาคือ ‘หมาป่าผู้บ้าคลั่ง’

วันอังคาร์ เดือน กุมภาพันธ์ พ.ศ. 25XX

ภายในค่ำคืนมืดมิดมีแสงสีสว่างที่เต็มไปด้วยเมืองโตเกียวประเทศญี่ปุ่น ในช่วงฤดูหนาว ประเทศนี้เป็นประเทศที่อันตรายมากยิ่งกว่าประทศอื่นคือประเทศจะมีพวกมาเฟีย ยากูซ่า อื่นๆ มีมากมาย แม้ว่าพวกนี้จะมีคนดีบ้างคนไม่ดีบ้างก็ตาม หลายคนในเมืองแห่งนี้ยังเชื่อว่าพวกเขาคือเป็นพวกที่อันตรายที่สุด พวกเขาเลยไม่กล้าเข้าใกล้และต้องห่างจากพวกเขาหน่อย และมีแก๊งส์กลุ่มหนึ่งที่ดังมากที่สุดทั่วประเทศและทั่วโลกนี้นั่นก็คือ ‘ยามาอินุ เบน จิน’ แก๊งส์นี้ที่เต็มไปด้วยมีความเกลียดชังและความแค้นของลูกน้อง สมาชิกเป็นมากมาย ผู้เป็นบอสที่แสนเย็นชา เลือดเย็นและบ้าคลั่งไม่เหมือนใครซึ่งมีนามชื่อว่า ‘มิอุระ เคนชิน’ หนุ่มที่ชอบมัวแต่ติดอยู่กับในความอดีตโหดร้าย ไม่เคยสนใจแม้แต่ในด้านปัจจุบันนี้ด้วยเลย

“เอาไงกับผู้หญิงคนนี้ครับ เคนชินซัง”

“...”

เคนชินนั่งด้วยท่าไขว่ห้างบนโซฟาสีดำ มองผู้หญิงผู้บริสุทธิ์ด้วยสายตาดุเดือดอาฆาตพยาบาท แม้เด็กสาวผู้หญิงเหมือนกำลังหวาดกลัวจนตัวสั่นแบบน่าสงสารก็เถอะแต่เคนชินเขา...

“อยากทำอะไรก็เชิญ” น้ำเสียงเย็นชาของเจ้าของไม่เคยสนใจความสงสารของผู้หญิง

“อะไอสารเลว!!” เด็กสาวด่าเขาไปพร้อมกับน้ำตาของเธอไหลออกมาด้วยความกลัวผู้น่าสงสาร

“...ฉันเลวก็จริงนะ แต่ก็พอๆ กับผู้หญิงแหละ...!”

“ฮะเฮือก!” เด็กสาวก็ตะลึงกับคำพูดของเคนชินเล็กน้อยจนพูดอะไรไม่ออก

อันในนั้นเด็กสาวคนเมื่อกิ้ก็กลับออกจากห้องของเคนชินไปแล้ว แม้เด็กสาวคนนั้นก็ยังหวาดกลัวเขาไม่เลิก ทั้งแววตาและสีหน้าก็ดุเดือดและอาฆาตเหมือนคราวกับฆาตกรรมของเคนชินในสายตาของเด็กสาวคนนั้นหากผู้หญิงคนใดคนหนึ่งเข้าใกล้กับเคนชิน ผู้หญิงคนนั้นก็คงไม่รอดแน่นอนเพราะเคนชินเขาไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย

“เคนชินซังครับ รายต่อไปเป็นตระกูลใดครับ?”

“ฮาคาเรย์...” เคนชินพูดน้ำเสียงด้วยเย็นชาพร้อมกับยิ้มแสยะอย่างกับโรคจิตจึงทำให้ทั้งห้องเงียบ

“ตะตระกูลพรรคยากูซ่ารุ่นที่ 3”

“หืม? พวกนายกำลังกลัวพวกมันงั้นเหรอ?”

“ปะเปล่าครับ พวกผมยินดีจะทำตามคำสั่งทุกอย่างของท่านเท่านั้นครับ พวกผมจะไม่ ‘ทรยศ’ ต่อท่านเป็นครั้งสุดท้ายอีกแล้วครับ” ลูกน้องคอยรับใช้ก้มหัวและทุกคนก็ก้มหัวตามเพื่อเป็นเกียรติกับท่าน

“อืมก็ดี ถ้าพวกแกทำแบบนั้นอีกก็ต้อง ‘คว้านท้อง’ ตัวเองด้วยละเพราะมันคือกฎของพวกแก!!” เคนชินพูดพร้อมลุกออกจากโซฟาแล้วจะตะโกนดังๆ ว่า “แล้วฆ่ามันอย่าให้เหลือ เข้าใจไหม!!”

“ขอรับ!!! เฮ!!!!”

.

.

.

ขณะนั้นบรรยาอากาศสายฝนพร้อมกับหิมะร่วงลงที่วัยรุ่นรอคอยแสนโรแมนติก เด็กสาวใบหน้าเรียวสง่างามดวงตาคมเรียวสีเทานัยน์ตาเยือกเย็นชื่อของเธอคือ ‘ฮาคาเรย์ คุราเกะ’ เป็นลูกสาวของยากูซ่ารุ่นที่สามนี่เองเธอเป็นเพียงเด็กมัธยมต้นปลายปีที่สาม อายุเพียงแค่ 18 ปีเองตอนนี้เธอยืนกางร่มหลบฝนหิมะเพื่อรอคุณพ่อของเธอมารับกลับบ้าน ใบหน้าของเธอกำลังยิ้มอ่อนโยนที่กำลังเห็นวัยรุ่นเดินไปไหนด้วยกัน เธอแค่เห็นพวกเขารักกัน เธอก็มีความสุขแล้ว ความรักของวัยรุ่นมันช่างเป็นที่วิเศษมากเลยใช้ม้าล้า?

ปัง!!

เด็กสาวตกใจสะดุ้งที่ได้ยินเสียงดังจากเสียงปืนของใครกำลังยิงใครบางคนอยู่

ปัง!!

เธอตกใจอีกซ้ำอีกเล่าที่ได้ยินเสียงมันอีกครั้งเธออดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“มีคนตาย มีคนตาย!!”

เธอกลับหันไปมองเขาที่ห่างไกลเล็กน้อยและเขากำลังตะโกนขอความช่วยเหลือแล้วทุกคนก็กลับเป็นมุงกันเพื่อดูคนนอนตายอยู่ในกลางพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะนั้น เธอจึงอยากรู้อยากเห็นว่าคนที่ตายเป็นใครเธอก็เลยเดินไปอย่างช้าๆ ไม่กี่นาทีเธอกลับมาถึงมองไม่เห็นคนตายซึ่งคนมุงเยอะกันชอบบังกันบ้างและเธอจะได้ยินเสียงการสนทนาของชาวบ้าน

“นั่นคนนี้จากตระกูลฮาคาเรย์หรือเปล่า?”

“ดูเหมือนน่าจะใช่นะ”

เอ้ะ?

“ขอโทษนะค่ะ หลีกหน่อยค่ะ”

.

.

.

เธอได้เห็นคนตายชัดต่อหน้าต่อตาเธอ เธอยืนตะลึงอึ้งค้างอ้าปากเล็กน้อยค้างมือก็ค้างจึงคราวกับทิ้งกางร่มลงในที่พื้นขาวสะอาดเฉยเลย คนที่ตายแท้จริงก็คือ...

“พ่อ...ค่ะ?”

เธอเดินไปหาพ่อของตนเองแล้วนั่งยองมองเห็นเลือดของพ่อตนเองไหลออกมาไม่ยอมหยุดและมือสองข้างของหญิงสาวมาปกปิดใบหน้าของหญิงสาวเพื่อไม่ให้คนอื่นได้น้ำตาของเธอ เธอจึงเสียใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นพ่อสุดที่รักถูกฆ่าตายไปอย่างโหดร้ายนั้น

“ฮื่อ...ฮื่อ...”

คนอื่นเห็นน้ำตาของเธอไหลออกมาเป็นอย่างมาก คนอื่นมองเธอเป็นคนที่น่าสงสารมากที่สุด

“อ๊าาาาาาาาาาาาาา!!!”

เธอหลับตาร้องไห้เงยหน้าขึ้นตะโกนกรีดร้องออกมาเหมือนกับคนบ้า ก็เธอเขาเสียใจมากนี่นา

มีผู้ชายคนหนึ่งในชุดสูทกางเกงสีดำยืนกางร่มอย่างสะใจอยู่ด้านหลังคนอื่นกำลังมองหญิงสาวผู้ใบหน้าสง่างามผิวขาวสะอาดคราวกับหิมะกำลังร้องไห้เหมือนกับคนบ้าด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่ขยับไปทางไหนเลยทีเดียว เขามัวแต่มองหญิงคนนั้นอย่างเดียวเลย สีหน้าของเขาก็ยังนิ่งอีกเช่นเคย เขาก็เริ่มยิ้มออกมาเหมือนจะสนใจอะไรอยู่บางอย่างพอดูเธอร้องไห้เสร็จเขาก็กลับไปหานั่งรถหรูหราสีดำราคาแพงที่เคนชินซื้อมาและยังมีลูกน้องชายในรถอยู่ด้วยคนหนึ่งแต่ลูกน้องซึ่งเป็นคนขับรถเองนี่นา

“เคนชินซัง ทำหน้าแบบนี้ เจอสนใจเข้าแล้วมาสินะครับ” ลูกน้องสงสัย

“อืม... ผู้หญิงคนนั้นทำให้ฉันรู้สึกสนใจมากขึ้นเยอะ” เคนชินยิ้มกัดปากตัวเองเล็กน้อยเหมือนเขากำลังหื่น

“ผู้หญิงคนนั้น?”

“ฮาคาเรย์ คุราเกะน่ะ”

“!!”

“อย่าตกใจไปเลยน่า ฉันไม่สั่งให้นายไปฆ่าแม่นางคนนั้นหรอกนะและฉันอยากให้นายจับตัวแม่นางคนนั้นมาให้ฉัน” เคนชินเข้าไปกอดไหล่ของลูกน้อง

“เอ๋... แต่ว่าท่านไม่ชอบผู้หญิงไม่ใช่เหรอครับ”

“ก็ใช่... แต่”

“?”

“แต่ฉันจะให้แม่นางคนนั้นมาเป็น ‘ของเล่น’ ของฉันต่างหากไงล่ะ”

พอลูกน้องได้ฟังคำพูดของเจ้านายทำเอาซะลูกน้องเงียบจนพูดไม่ออกเลยสักนิด ใช่แล้วเคนชินน่ะเหมือนเป็น ‘หมาป่า’ ที่ชอบไล่ล่า ‘สาวน้อยหมวกแดง’ หมาป่าต้องการทั้งร่างกายและหัวใจของสาวน้อยหมวกแดงไปเป็นของเล่นของหมาป่า แม้หมาป่าชอบทั้งทำลายทารุณทั้งข่มขืนสาวน้อยหมวกแดงเพราะเป็นเพียงความแค้นและความเกลียดชังของหมาป่า แต่ที่แท้จริงเขาก็คือ ‘หมาป่าผู้บ้าคลั่ง’ ต่างหากไงล่ะ!

อีกไม่นาน ‘ฮาคาเรย์ คุราเกะ’ จะกลายเป็น ‘สาวน้อยหมวกแดง’ ของเล่นที่น่าสงสารของ ‘หมาป่า’

โปรดติดตามตอนต่อไป

_______________________________________________________

            เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! #วิ่งหนีก่อนจะโดนฆ่า(?) เอ่อ... มันดูดราม่าไปป่ะ ปล. ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ป้าขอไปตายก่อน T^T  ยังไงก็ฝากเม้นท์ด้วยนะคร้าบ ถ้าชอบนะ T^T