ลำดับตอนที่ #3
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CL0SE FRIEND|CHAN X D.O |ONE SH0RT
Close Friend
Chanyeol x D.O
By Psycho_iz
ผมไม่รู้ผมวระพอใ ะีใับสิ่ที่ัวเอเป็นอยู่ไหม
เวลามีอะไรเา็นึถึผมลอ เพราะผมเป็นเพื่อนสนิทอเา
แ่ผม...ไม่ไ้ิับเาแ่เพื่อน
“ยอูเพื่อนรั”เสียทุ้มให่เรียผมไว้ ในะที่ผมำลัะ้าวเท้าเ้าโรเรียน ผมหันไปมอเพื่อนทีุ่้นเย ปาร์ านยอล ร่าสูเินเ้ามาึระเป๋าไปามือผม แล้วเริ่ม้นหาารบ้านทันที ถ้าเป็นเมื่อ่อน ผมใมาับารระทำอเพื่อน แ่พอเวลาผ่านไป ผม็เริ่มิน
“เอแล้วว”เาร้อออมา พร้อมับหยิบสมุารบ้านออมา แนอี้า็โอบรอบอผม
เราเินเ้าโรเรียนันไปในสภาพแบบนี้ มันไม่แปลหรอ ็เราเป็นเพื่อนัน เพื่อนสนิทันนี่
ผมแอบเยหน้าลอบมออีฝ่าย เาไม่รู้สินะ ว่าผมรู้สึยัไ หัวใอผมเ้นแร เพราะวามเินและเพราะวามเ็บปว ที่ไม่สามารถพูอะไรไ้
“ิน้าวมารึยั”ผมเอ่ยถาม้วยวามเป็นห่ว เพราะำไ้ว่าอีฝ่ายมัะื่นสายนไม่ไ้ิน้าวเ้า
“เอ่ออ ยัเลยอะ”านยอลบอ พร้อมับหาวออมา นั่นไ นอนึอีแล้วสินะ
“นอนี่ทุ่มเนี่ย มัวแ่ทำอะไรอยู่”ผมอะุไม่ไ้ ี่ทีๆ เา็เป็นแบบนี้
“ีหนึ่ว่ามั้ ำไม่ไ้ เล่นเมอยู่”อบแบบไม่ใส่ใ แล้วพาผมเ้าโรอาหาร
เรานั่ลที่โ๊ะประำ ผมิน้าวมาแล้ว เลยนั่รอานยอลไปื้ออาหาร ัพัเา็ลับมาพร้อมสปาเ็ี้
“นี่ ินอาหารที่ไม่มีผัอีแล้วนะ”ผมอะบ่นไม่ไ้ เมื่อเห็นเาเริ่มม้วนสปาเ็ี้เ้าปา
“อ้ออั้นไอ้อ้อบอ่า”านยอลอบลับมาทั้ๆที่ สปาเ็ี้ยัเ็มปา ผมเลยถลึาุๆเาไปทีนึ
เห็นเาิน็นึึ้นไ้ว่าเายัไม่ไ้ทำารบ้าน ้อส่าบแร้วยะ้วยสิ
“นี่ ส่สมุารบ้านนายมาสิ”
“ะลอให้ันหรอ ยอู”เาถามาโ้วยวามีใ นผมอหัวเราะออมาไม่ไ้
“อื้อ ็นายิน้าวอยู่นี่ เอามาันทำให้” พูบานยอล็รีบส่สมุารบ้านให้ผมทันที “ันเอาานไปเ็บ่อนนะ”นัวสูบอผม หลัาที่ิน้าวเสร็ ผมพยัหน้า ่อนะ้มหน้า้มาลอานัวเอไปเรื่อยๆ ัแปลลายมือนิหน่อย็เหมือนอานยอลแล้ว ทำไปไ้หลาย้อ ็สัเว่าานยอลหายไปนานมา ึอะเ้อหาไม่ไ้
“มันไปอยู่ับแบฮยอนนู่น”เ้าอี้สั่นเพราะมีนนั่ล้าๆผม ลู่หาน เพื่อนที่นั่้วยันนั่นเอ “ลอานให้มันอีล่ะหรอ”
“อื้อ”ผมสะอึไปเล็น้อย เมื่อไ้ยินาลู่หานว่าานยอลไปหาแบฮยอน พยายาม้มหน้า้มาทำาน่อ แ่็อไม่ไ้ที่ะมอให้แน่ใว่า ลู่หานพูไม่ผิ ึ่มัน็ไม่ผิริๆ
านยอลำลัหัวเราะมีวามสุับแบฮยอน เพื่อนห้อเอ ผมรู้ว่าานยอลอบแบฮยอนมา เพราะเามัะมาปรึษาบ่อยๆ ว่าะีบแบฮยอนยัไ
ึ่ทุรั้ ผม็พูอะไรไม่ออ โีที่หลายๆรั้ เามัะโทรมาถามไม่ไ้ถาม่อหน้า ผมถึสามารถเลี่ยที่ะไปทำอย่าอื่นไ้ ผมไม่อยา ะร้อไห้ให้เารู้ ผมไม่อยา ะเสียเาไป
“นายนี่มัน...”ลู่หานเียบ “เฮ้อ ไม่รู้ะพูยัไีเลยว่ะ”
พูบ็ลุออไป ไม่ว่าผมะพยายามปิยัไ แ่ลู่หาน็ูออ ผมเลย้ออให้เาปิเป็นวามลับแทน และเมื่อมีปัหา เา็ือนที่ผมมัะโทรไประบายเสมอ ึ่สิ่ไ้ลับมา็ือำ่อว่า่าๆ แ่ผมไม่โรธเาหรอ ผมมันโ่ริๆ ที่ไม่ยอมัใัที
นระทั่อ็อเ้าเรียนั ผม็ยัไม่เห็นานยอลลับมา สุท้ายผม็ัสินใหอบหิ้วระเป๋าอัวเอและอเาเ้าเรียนไป แม้ะโรธไม่น้อยที่อีฝ่ายหายไปนาน แ่ ไม่รู้สิผมีใที่ผมสามารถทำอะไรเพื่อเาไ้บ้า
านยอลมาเ้าเรียนในห้านาที เาโนอาารย์ุเล็น้อย แ่็ไม่สะทสะท้านเท่าไร รอยยิ้มยัปราบนใบหน้าเาอยู่ลอ ผมิว่านั้นเป็นเพราะเาไุ้ยับแบฮยอนมา
“หื้อ”ผมราออมา เมื่อพบว่าโนสะิา้านหลั านยอลนั้นเอ เาส่ระาษแผ่นเล็ๆมาให้ผม
อโทษนะ พอีุยิลมไปหน่อยน่ะ
วามโรธที่มีทั้หม ละลายหายไปในพริบา ผมำลัใอ่อนอีรั้ ลู่หานที่นั่้าๆ ยับเ้ามาู ่อนะเียนอะไรบาอย่าลที่หนัสืออผม
นาย้อว่าเาไ้แล้วนะ เาน่ะอบเป็นแบบนี้บ่อยๆ
ใ่ เาน่ะอบทิ้ผมไปับแบฮยอนบ่อยๆ... วามรู้สึปวหนึบเิึ้นทันที
ผมลัเลที่ะอบลับ แ่สุท้าย ผม็เียนอบลับไป
ไม่เป็นไรหรอ แล้วเป็นไบ้าล่ะ (:
แม้ะยิ้มแ่ลายมือมันสั่น เพราะผม้อใ้ำลัในารเียนเยอะว่าปิหลายเท่าทีเียว
ผม่อยๆม้วน และส่ลับไปให้านยอลที่นั่อยู่้าหลั ทันทีที่ลู่หานเห็นแบบนั้น เา็ยับเ้าอี้ออห่าาผมทันที เป็นสัา ว่าเาอนผมแล้ว
็ีนะ เราะินมื้อเที่ย้วยันแหละ อบุนะยอู อนลับบ้านันเลี้ยไอิมนายเอ
แม้ะเ็บับประโยที่ว่า เาะไปิน้าวเที่ยับแบฮยอน แ่ผม็ั้ารอให้ถึอนเย็นเร็วๆ เพื่อะไ้ไปินไอิม และลับบ้านับเา
อนเที่ย
แ่มันไม่ใ่อย่าที่ผมิ
“ยอู นายะไปไหนน่ะ”านยอลร้อถาม เมื่อผมะวิ่ามออไป้อลู่หาน เพื่ออเาไปิน้าว้วย “ันยัเ็บอไม่เสร็เลยนะ”
“หื้อ”ผมมอเาอย่าๆ ็เาะไปิน้าวับแบฮยอนนี่นา
“ไปิน้าวัน”แล้วเา็ทำเหมือนเิมือ ออผมเินไปโรอาหาร
ผมพยายามประมวลวามิว่าัวเออ่านอะไรผิรึป่าว านยอลพาผมไปนถึโ๊ะที่แบฮยอนนั่อยู่ เายิ้มให้านยอล และหันมายิ้มให้ผม แบบๆ
“นี่ไ ยอู เพื่อนผมเอ นิสัยีมา”านยอลแนะนำผม ผมยิ้มให้แบฮยอน เ็บอยู่ลึๆับำว่าเพื่อนที่แสนี “เอ้า มึนอะไร วาระเป๋า ไปื้อ้าวัน แบฮยอนรับไปันเถอะ ินร้านไหนี”
ผมำลัมึนริๆ นี่ผม้อิน้าวับพวเาสอนใ่มั้ย ลแล้วแหละ ใรมันะไปรับไหว
สุท้ายผม็ัสินใไปื้อ้าว แ่็มอหาลู่หานไป้วย แ่ผมไม่รู้ว่าลู่หานไปไหน ผมมอไม่เห็นเาเลย ผมึำใลับมาที่โ๊ะ ึ่านยอลำลัเล่าเรื่อลให้แบฮยอนฟัอยู่ ลอเวลา ผมพยายามอยู่เียบๆ แ่ยัไะผมเหมือนแ่มาออาศัยโ๊ะิน้าวอยู่แล้ว ไม่ไ้มีส่วนเี่ยวอะไร้วย ทุๆำล้วนลืนล้วยวามยาลำบา เพราะไ้ฟัำพูที่านยอลใ้ีบแบยอล พยายามแล้วนะ ผมสาบานว่าผมพยายามไม่ฟัแล้ว แ่หูมัน็ไ้ แ่ามัน็เห็น ผมวระทำยัไี มันเ็บไปหมริๆ
“อร่อยมั้ยล่ะ”เสียุ้นเยทัผมทันทีที่ประูห้อเปิ ลู่หานนั้นเอ้าๆเามีเฮุนรุ่นน้อปีสอนั่อยู่ เหมือนทุรั้ที่เห็นหน้า หรือไ้ยินเสียเา วามเสียใ วามเ็บปวทุอย่า็ระเบิออมาเป็นน้ำา ผมพูอะไรไม่ออ มีแ่น้ำาที่ไหลออมาเท่านั้น เมื่อเห็นแบบนี้ เพื่อนหน้าหวาน็เ้ามาอผมทันที
“ัน...”ผมพยายามะพูออมา อยาะระบายออมาให้เาฟั แ่ลับพูอะไรไม่ออทั้นั้น
เ่นเียวัน ไม่มีำพู่อว่า หรือปลอบโยนออมาาปาลู่หาน มีแ่สัมผัสทาายที่เป็นารปลอบผม
หลัาร้อไห้นน้ำาแทบหมแล้ว ลู่หาน็พาผมออไปล้าหน้าพร้อมับส่เฮุนลับห้อ เราไม่ไ้พูอะไรัน แ่เา็ับมือผมไว้ลอ แ่นี้ผม็รู้สึีแล้ว
“แล้วมันไปไหนแล้ว”ู่ๆ ลู่หาน็เอ่ยถามึ้นมา หลัาที่เราเียบันไป ผมที่ำลัีๆเียนๆอะไรไปเรื่อยเปื่อยหยุะั ำไ้แ่ว่าแบฮยอนอให้านยอลพาไปห้อสมุเพื่อหา้อมูล ผมทนอึอัไม่ไหว เลยอลับห้อมา
“ไปห้อสมุน่ะ”
“ไปหาทีู่๋ี๋สินะ”ลู่หานว่า ทำเอาผมหันไปุเาไม่ไ้
“ลู่หาน! ไม่ใ่ะหน่อย”
“็ใระไปรู้”แล้ว็้มลไปเล่นเมในมือถือ่อ เฮ้อ ำพูอลู่หานทำเอาผมิมาามไม่ไ้
ไม่อยาให้านยอลับแบฮยอนบัน ลัวที่ว่า้าๆานยอละหายไป ผมยัะล้าุยับเาอยู่ไหม ถ้าเามีแฟน ผมะแสนิสัยไม่ีออไปรึป่าว ผมะเ็บมาไหม ...ิไม่ริๆ
อนเ้าผมภาวนาให้ถึอนเย็นเร็วๆเพื่อะไ้ไปไอิมับานยอล แ่อนนี้ผมลับไม่รู้สึแบบนั้นแล้ว ผมไม่มอหน้า ไม่หันไปุย ไม่อะไรับานยอลทั้นั้น อนลับบ้านผมึเินออาห้อไปพร้อมลู่หาน ึ่แน่นอนว่าานยอล็รีบามออมา
“เป็นอะไรน่ะ”้อมืออผมถูระาแรๆานสู
“โอ๊ยย านยอล”ผมร้อออมา นลู่หานที่เินนำไป หันมาลับมามอ
“ไม่ไ้เป็นอะไร ปล่อยเถอะั้นเ็บ”ผมบอ แล้ว่อยบิ้อมือออ านยอลเหมือนะรู้ัว เารีบปล่อยมือและผละออทันที
“แล้วทำไมนายไม่สนใันเลยอะ สอวิาเมื่อี้อะ”เาถามำถามที่ผมไม่รู้ะอบยัไ
“อโทษที พอีันปวหัวน่ะ”ผมเลี่ยอบ “ลับ่อนนะ”
“เี๋ยวสิ แล้วไอิมล่ะ”อบุนะที่เาอุส่าำไ้ “นายลืมหรอ ไปินไอิมันแบฮยอนรออยู่”
วามีใทั้หมมลายหายไปับำว่า แบฮยอนรออยู่
“นายอยาะไปินับแบฮยอนแล้วะมาวนั้นทำไม”ผมถามออไป ระบายวามเ็บปวทั้หมลับมือัวเอ ำหมัแน่นเพื่อเ็บวามเ็บปวไว้ในนั้น
“็นายเป็นเพื่อนันนี่”เพื่อนอีแล้ว ผมเลียำๆนี้ั อนนี้ผมอยาเป็นนที่ไม่รู้ัเา้วย้ำ มันทำให้ผมสบายใไ้มาว่านี้
“หรอ”ผมมอหน้าานยอล ่อนะหันไปมอลู่หาน “นายไปเถอะ แบฮยอนรอนานแล้วแหละ”
พูบ็วิ่ไปหาลู่หาน และเป็นอีรั้อวันนี้ที่ผม ร้อไห้
ผมไม่รู้ว่าานยอละเป็นยัไบ้า ปิเา้อโทรมาหาแล้ว แ่นี่เียบเลย ทำไมนะ ผมลับรู้สึอยาะุยับเา ผม้อบ้าไปแล้วริๆ เฮ้ออ
และลอทั้ืน ็ไม่มีโทรศัพท์าานยอลริๆ มันรู้สึโหวๆ แ่มัน็ีแล้ว ผมิว่าผมะพยายามห่าาเาออมาะีที่สุ
เ้านี้ผมไม่เอานยอล ึเินึ้นห้อเลยและ็พบลู่หานับเฮุนำลัุยันอยู่ ทั้สอเียบลทันที เมื่อเห็นผม
“อะไรหรอ ุยันไปเถอะน่า”ผมรีบบอ เฮุนมอหน้าลู่หาน แล้ว็ส่สายาอะไรันัอย่า ึ่ลู่หาน็ทำหน้าลัเล ่อนะเอ่ยถามผม
“เมื่อืนานยอลโทรหารึป่าว”
“ป่าว” ทำไมไม่รู้ ไ้ยินื่อนี้แล้วเ็บั “ทำไมหรอ”
“านยอลบับแบฮยอนแล้วนะ”
ผมมอหน้าลู่หานสลับับเฮุน แม้ะเรียมใไว้แล้ว แ่วามเ็บปว็ยัแวะเ้ามาทัทายผมเสมอ
“อื้อ ัวันเา็้อบันอยู่ีแหละ”
“พี่โอเนะรับ”เฮุนที่ไม่เยุยับผมเลย ถึับรีบถาม นั้นมันทำให้ผมเือบะหัวเราะออมา
“โอเ อนนี้โอเนะ”
และ็เป็นวามริ เมื่อานยอลมาถึห้อเพื่อนๆ็่าส่เสียแว เาันให่ ึ่เา็หัวเราะออมา ผมวระีใ ที่เาสมหวัะที ทันทีมาถึโ๊ะผมเลยรีบยิ้มให้เา แ่ทว่า...านยอลลับมอผ่านมันไป ผมพูอะไรไม่ออ มันรู้สึแย่ะยิ่ว่าที่รู้ว่าเาบับแบฮยอนะอี
หลัานั้น านยอล็ไมุ่ยับผมอีเลย ผมไม่รู้ว่าเาโรธอะไรผม ผมอยาะุยับเานะ แ่เมื่อผมอ้าปาะพู เา็มัะหันไปสนใสิ่อื่นเสมอ ารระทำอเามันทำให้ผมลับบ้านมาร้อไห้ทุวัน าเพื่อนสนิท ที่ทำอะไร้วยันเยอะแยะ ลายเป็นเมินเยเย็นา ผมทำใรับไม่ไ้ริๆ
สามอาทิย์แล้วที่ผมับานยอลไม่ไุ้ยัน ผมเริ่มปรับัวับมันไ้ แม้ะเ็บับารที่ไ้เห็นพวเาอยู่้วยัน แ่็ไม่ไ้ลับบ้านมาร้อไห้ทุวันแล้ว
วันนี้เป็นเวรทำวามสะอาห้ออผมับานยอล ริๆมันมีเพื่อนนอื่น้วย แ่พวเานั้นันไปแ่อบปัหาวิทยาศาสร์เลยไม่ไ้ลับเ้าโรเรียน ึเหลือผมับานยอลแ่สอน ผมอยาะบอเาว่าไม่้อทำ็ไ้ ผมทำนเียว แ่ยัไม่ทันะไ้พู ็เห็นเารีบร้อนออาห้อไป
“หนีลับไปแล้วมั้”ลู่หานว่า ะ่วยผมยเ้าอี้ึ้น
“เา้อไปส่แบฮยอนน่ะ ไม่เป็นไรหรอ นาย่วยแ่นี้พอแล้วแหละ เี๋ยวเฮุนรอนะ”
“ไม่เอาอะ เี๋ยวันไปเรียมันมา่วยีว่านะ”ลู่หานปิเสธพร้อมับะเินออไปเรียแฟนัวเอมา่วยผมทำเวร
“ไม่้อเลย ลับไ้แล้ว ถ้าไม่ลับ ันะอน”ผมู่ ึ่แน่นอนว่ามันไ้ผล หายันไปทัู้่
ในะที่ผมำลัถูห้อ เสียรอเท้าระทบับพื้น็ัมาเป็นระยะ เพราะึมันเียบมา ผมอลัวไม่ไ้ เมื่อมันัใล้เ้ามาเรื่อยๆ ่อนะพบว่า านยอลนั้นเอที่ลับมา
“านยอล”ผมร้อออมา ้วยวามโล่อ
“ยัไม่ลับอีหรอ”เาอึ้ไปเล็น้อย ่อนะถาม ผมพยัหน้า
“นายลับมาทำไม”ผมถาม เพราะเห็นอนนั้นเารีบร้อนออไป
“ลับมาทำเวรไ ั้นมีวามรับผิอบนะ”เาว่า พลาเ้ามาึไม้ถูพื้นในมือผมออไปถู ผมยืนมอพลานึึ้นไ้ว่านานแล้วนะ ที่เราไม่ไุ้ยัน
“บับแบฮยอนเป็นไบ้า”ผมเอ่ยถามออไป ทั้ที่วามริไม่ไ้อยาะถาม้วย้ำ แ่เพราะมัมเียบเินไป่าหา
“็ี”แ่เสียเาไม่ไ้ีเลย มันทำให้ผมอเป็นห่วไม่ไ้
“เล่าไ้ไหม”
“เฮ้ออ เาเอาแ่ใน่ะ ไม่รู้ิ”
“หรอ...เฮ้!” ผมร้อออมา เมื่อู่ๆนัวสู็เ้ามาึผมไปอ
“ั้นิถึนาย ิถึนายมาๆ”น้ำาผมไหลออมา ทันทีที่ไ้ยินำว่าิถึ แ่เาิถึผม ผม็ีใแล้ว “แบฮยอน ห้ามไม่ให้ันุยับนาย เาบอว่านายอบัน”
ผมพูไม่ออ แบฮยอนูออสินะ ทำไมใรๆ่าพาันูออ แ่านยอลลับไม่เยรู้เลย
“อื้อ ันอบนาย”ผมัสินใพูออไป ไม่ว่าผลลัพธ์ะเป็นยัไ ผม็ะยอมรับมัน
านยอลผละออาัวผมทันที นี่สินะ ือผลลัพธ์อารพูวามริ
“ยอู ันไม่รู้ว่ามันืออะไร หรือเพราะเราเป็นเพื่อนสนิทัน อนที่แบฮยอนบอั้นว่าะยอมบ้วยถ้าันเลิยุ่ับนาย ันอยาะปิเสธออไป แ่เพราะวามอยาเอานะ ันเลยอบล แ่มันเ็บปวที่้อทำเป็นเมินใส่นาย ไม่พู ไมุ่ย ันเสียใ ทั้ๆที่ันบับแบฮยอน แ่พอเาบอว่า นายอบัน ันลับรู้สึีใมา ีใมาว่าที่แบฮยอนยอมบับันะอี”
และ็เป็นอีรั้ที่ผมพูไม่ออ ไ้แ่มออีฝ่าย ะเรียว่าารสารภาพรัไ้ไหมนะ
“หรอ”
“ใ่สิ แล้วเมื่อี้ที่นายบอว่า อบัน ัน็ีใมาๆเลยนะ”เายิ้มออมา มันทำให้ผมรู้สึีอย่าบอไม่ถู รอยยิ้มที่ผมิถึมานาน
“แ่นายบับแบฮยอนอยู่นะ”
“ั้นะไปบอเลิเาเี๋ยวนี้แหละ” เาว่า พลาหยิบโทรศัพท์ออมา
“เฮ้ยยย ะบ้าหรอ”ผมรีบแย่โทรศัพท์ในมือเามาถือไว้
“ันไม่ไ้รัเาหรอ ันอยาบเา เพราะว่าเป็นเือนโรเรียนเยๆ”เาสารภาพเสียอ่อย
และเย็นวันนั้น ็บล้วยไอิมที่ผมถล่มานยอละเรียบ เินในระเป๋าเาอะนะ
ลาึเาโทรมาหาผม และบอว่าเลิับแบฮยอนแล้ว
{ยอู นายรัันมาไหม}
ผมอยาะบอว่า ไอโ่ านยอลเอ๊ย ันทำให้นายหมทุอย่า แบบนี้รัมาไหมล่ะ
“อื้อ รัมาสิ”
{บันนะ}
“ะบ้าหรอ นายพึ่เลิับแบฮยอนเมื่อี้นี้นะ”
{แล้วไล่ะ}
“มันเร็วไป เราเป็นแบบนี้ไป่อน็ไ้นะ”
{็ไ้ ั้นันนอนล่ะ ฝันีนะ ุ้บ}
“อื้อ -////-”
THE END
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
20ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
20ความคิดเห็น