[FIN] Roller selector รักครั้งนี้คุณพี่ขอแซ่บ ! (krisyeol)

ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 : ศัตรูตัวฉกาจ

Chapter 2

            “ ใช่..คนนี้แหละ ไม่ผิดแน่ หึหึ ” เสียงกริ่ม ๆ ของใครคนหนึ่งดังขึ้นในมุมมืด เจ้าของเสียงนั้นพึมพำอยู่คนเดียวราวกับคนเสียสติ แต่กูถามหน่อยเถอะว่าเรื่องนี้ยังมีใครที่สติดีอยู่บ้าง - - ?

ว่าแล้วก็ตัดฉากกลับไปยังโรงเรียนศิลปะเกาหลี =_=; (เป็นการตัดฉากที่เห้จริง ๆ)

            “ ไปโรงเรียนก็ไม่ไป ไปที่ไรก็ไปสายยย ฮัดช่า ! ” พยอนแบคฮยอนผู้ร่าเริงเดินร้องเพลงเสียงดังไปตามทางขณะเดียวกันก็ส่ายก้นดุ๊กดิ๊กไปมาอย่างไม่แคร์สื่อ ทำเอาคนเดินตามถึงกับอึ้ง เชี่ยมึงอย่าเผลอปล่อยลมตดออกมาเชียวนะมึง ประเดี๋ยวกูถีบคว่ำ ว่าแล้วก็ส่ายหัวให้กับการกระทำของคนตรงหน้าอย่างเอือม ๆ

            “ มึงจะหยุดส่ายตูดใส่หน้ากูสักพักได้มั้ยครับอีพยอนแบคฮยอน ” คิมจุนมยอนพูดขึ้นเมื่ออิแบคมันเร่งจังหวะการสะบัดตูดเร็วซะจนน่าหมั่นไส้

            “ อ้าว ก็นึกว่ามึงชอบซะอีกเลยยิ่งสะบัดซะแรงเชี้ยะ ! ฮ่า ๆๆ ” แบคฮยอนว่ายังคงไม่หยุดส่ายตูด ห่าราก มึงเห็นกูเป็นอะร้ายยยย ? ใคร ๆ ก็ไม่ฟังที่กูพูดซักคน คิมจุนมยอนคิดในใจรู้สึกเศร้าสลดกับชะตากรรมของตัวเอง

            “ เออ..วันนี้ได้ข่าวว่าไอ้พวกนั้นมันมาเรียนกันด้วยนี่ ” อิแบคพูดขึ้นพลางเกาก้นไปมา - -; คือมึงช่วยแคร์สายตาคนมองหน่อยเถ้อะ อิแบค..กูขอ.. T^T

            “ หึ มาโรงเรียนกันได้แล้วเหรอ ไอ้พวกขี้เกียจตูดเป็นขนเอ้ย ! ” จุนมยอนตะโกนเสียงดัง ขณะเดียวกันเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังขึ้นข้างหลัง ชิบหาย อิพวกนั้นแม่งมาทันได้ยินประโยคเด็ด

            “ มึงว่าอะไรนะไอ้เตี้ย ” คริสถามขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันพลางก้มลงไปมองสองบุคคลตรงหน้าสายตาเย็นชา ทำเอาคิมจุนมยอนและพยอนแบคฮยอนตัวหดเล็กลงไปอีกเมื่อเทียบกับส่วนสูงของอู๋อี้ฟานคนนี้

            “ ใคร..ใครเตี้ย มึงว่ากูเตี้ยเหรอ !?! ” คิมจุนมยอนตะโกนใส่หน้าพลางเขย่งเท้า ทว่า..อิลีดก็ยังคงสูงไม่ถึงหูคริสมันอยู่ดี =_=;

            “ เออ ! มึงมีปัญหากับพวกกูเหรอ ? ” ร่างสูงถามขึ้นเสียงดัง เชี่ย น่ากลัวเกินไปแล้ววววว แต่คิดรึว่าคนอย่างคิมจุนมยอนจะกลัว ถึงแม้กูจะเตี้ยแต่กูก็มีพาวเวอร์ !!!

            “ เออ กูมีปัญหา แต่กูก็ไม่อยากจะมีปัญหากับพวกมึงนักหรอก สงสารคนตัวเล็ก ๆ น่าเอ็นดูน่ะ ” จุนมยอนตอบพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นปะทะกับแสงไฟนีออนทำเอาคนมองถึงกับแสบตา แต่ไอ้ที่พูดมาเมื่อกี้นี่มึงแน่ใจเหรอ -_-?

            “ พูดมาก.. ” จางอี้ชิงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

            “ เฮ้ย ! มันว่าให้มึงอ่ะ ” อิแบคว่าพลางสะกิดไหล่คริส กรรม ! มึงสะกิดผิดคนแล้ววว อิหมาแม่งมั่ว กูจะบ้าตายยยย !

            “ กูไปดีกว่าว่ะ อยู่แถวนี้ก็มีแต่อะไรรกหูรกตา ” หวงจือเถาพูดขึ้นมาบ้างก่อนจะเป็นฝ่ายเดินออกจากฉากไปอย่างเท่ ๆ เป็นคนแรก แต่ก็ยังไม่วายหันไปมองอิแบคด้วยหางตา

            “ ง่วงจะตายอยู่แล้ว กูไปล่ะ.. ” คิมจงอินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกคน ส่วนจางอี้ชิงนั้นยังคงยืนอยู่เฉย ๆ มองดูคิมจุนมยองที่ยืนเขย่งเท้าจ้องหน้าคริสผู้ซึ่งก้มลงมามองเขาด้วยสายตาเย็นชา

            “ ไปให้พ้น ๆ หน้ากู ! ” คริสว่าก่อนจะกระชากเสื้อคิมจุนมยอนขึ้นมา

            “ ไม่ ! ”

            “ กูจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ..ไปให้พ้น ๆ หน้ากู.. ” อิเฮียพูดเสียงดังฟังชัด สายตาโหดเหี้ยมมีรังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากร่าง

“ กูไปไม่ได้.. ”

“ ทำไมมึงจะไปไม่ได้ ! ”

            “ ไอ้ห่า ! กูจะไปได้ยังไงก็มึงกำคอเสื้อกูอยู่เนี่ย ! ” ว่าแล้วจุนมยอนก็ยกมือขึ้นชี้ทำเอาร่างสูงเหวอไปเล็กน้อย เออ..กูลืมไป ว่ากูกำคอเสื้อมันไว้อยู่ -____________-;

            “ ไงล่ะไอ้เงิงโผล่ นี่มันความผิดมึงชัด ๆ ! ” กรี๊ดดดดดด ! อิลีดแซ่บเว่อร์ !! ไม่พูดเปล่าคิมจุนมยอนยังยกมือขึ้นตบกบาลของคริสดังป้าบไปอีกสองสามที  

            “ เฮ้ย ! มึงอยากตายเหรอไอ้เตี้ย !!!!!! ” ร่างสูงตวาดเสียงดังด้วยโทสะเมื่อโดนสะกิดจุดอ่อนไหว (หืออ ?) ก่อนจะใช้แขนข้างเดียวกระชากตัวคิมจุนมยอนขึ้นจนร่างเตี้ย ๆ นั้นลอยหวือ โอ้แม่งเว่อร์มาก ! แต่มันก็เกิดขึ้นไปแล้ววว สายตาดุดันที่จ้องลงมานั้นทำให้คนมองสั่นสะท้านไปหมด ทว่าคิมจุนมยอนผู้มีพาวเวอร์เต็มเปี่ยมก็ยังคงไม่เกรงกลัวอยู่ดี เขาเพียงแค่รู้สึกราวกับฉี่จะราดเท่านั้น ! เชิ้บ ๆ -_-?

            “ ปะ..ปล่อยกู๊ ไอ้หน้าหนวด ! ” คนตัวเตี้ยด่าอย่างอับจนหันทาง และแน่นอน..กูอับจนคำพูด นึกคำด่าไอ้ห่านี่ไม่ออกจริง ๆ แม่งเพอร์เฟ็คไปซะทุกอย่าง !

            “ มึงน่ะ ชื่อคิมจุนมยอนใช่ไหม.. ” จางอี้ชิงเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนอย่างเคย แต่ทุกคนกลับต้องหยุดการกระทำทุกสิ่งอย่างเพื่อหันไปให้ความสนใจ -_-

            “ ส่วนมึง..ก็พยอนแบคฮยอนสินะ.. ”

            “ พวกมึง..เดือดร้อนแล้วล่ะ ^^ ” พูดจบก็ฉีกยิ้มโปรยเสน่ห์แล้วเดินจากไป (ม๊า : แหม่ กว่าจะส่งบทให้กูเล่นเอาเหงื่อตกแต่อิตอนให้กูออกจากฉากนี่ง่ายสัด)

            “ หึ ! ” คริสหัวเราะในลำคอพร้อมกับยกยิ้มขึ้นที่มุมปากก่อนจะผลักจุนมยอนออกไปอย่างแรงจนกระแทกเข้ากับร่างของแบคฮยอนไปด้วยทำเอาสองสหายแก๊งเดอะเตี้ยถึงกับหงายหลัง

            “ เฮ้ย ! หัดปล่อยให้มันเบา ๆ หน่อยไม่ได้รึไงวะ ไอ้ฟวยเอ๊ย ! ” อิลีดตะโกนด่าเสียงดังแต่ร่างสูงหาได้สนใจไม่ เพราะกว่าที่จุนมยอนมันจะรวบรวมความกล้ามาด่าประโยคนั้นออกไปได้อิเฮียมันก็เดินจากไปไกลจนลับขอบตึกแล้ว (แล้วมึงจะด่าไปทำไมวะลีด =_=?)

            “ คอยดูเถอะ..กูไม่ปล่อยพวกมันไว้แน่.. ” คิมจุนมยอนเอ่ยขึ้นเสียงโหดเหี้ยมขณะหัวเราะหึหึในลำคอพลางควักเข้าไปหยิบอาวุธร้ายจากในกระเป๋าเป้ขึ้นมาโชว์

            “ มึง..จะทำอะไรวะ - -? ” พยอนแบคฮยอนถามขึ้นอย่างเหวอ ๆ เมื่อได้เห็นอาวุธร้ายนั้น.. หึ ! เป็นไงล่ะแม้แต่อิแบคยังอึ้ง แล้วสำหรับไอ้พวกขี้เก๊กอย่างพวกมันมันจะเป็นฝันร้ายขนาดไหน กร๊ากกกกกกกกก อิลีดคิดอย่างสะใจพลางสะบัดอาวุธในมือไปมา

            “ คอยดู กูจะจิ้มให้พรุนไปทั้งตัวเลย กิกิกิ ! ” คิมจุนมยอนพึมพำด้วยใบหน้าของผู้ชนะ

            แต่ขอโทษเถอะ..ส้อมในมือมึงนี่มันจะไปทำอะไรได้วะ !!!!!!!!!!!!! ฟ๊าคคคคคคค =______=;;;

ทางด้านหนึ่งของมุมตึก

            “ โอ้..แม่งนี่มันดราม่าระดับพระกาฬเลยนี่ หิหิหิ ” เสียงกริ่ม ๆ ของใครบางคนดังขึ้นอีกครั้ง อย่าถามว่าไอ้คนพูดมันเป็นใคร เพราะขืนบอกไปก็คงจะไม่มีใครเชื่อแน่ ๆ ว่าเจ้าของเสียงจิต ๆ นั้นจะเป็น..

          ป้าบ !

            “ โอ๊ย ! ตบหัวกูหาเตี่ยมึงเรอะ ”

            “ แล้วมึงมายืนทำเช่อะไรอยู่ตรงนี้วะไอ้แป๊ะ =_= ” กรรม..ในที่สุดไอ้โรคจิตเพียงคนเดียวของเรื่องก็ถูกเปิดโปง (แน่ใจเหรอว่าทั้งเรื่องมีโรคจิตอยู่คนเดียวน่ะ)

            “ ห่าน ! มึงไปไกล ๆ ตีนกูเลยไปไอ้ซาลาเปาหน้าอ้วน =_=^ ” เฉินออกปากไล่ซิ่วหมินก่อนจะหันไปสนใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าต่อ

            “ เดี๋ยวก็โดนดีหรอกมึง เรื่องบางเรื่องไม่ต้องไปอยากรู้ให้มันมากนักก็ได้ ” ซิ่วหมินเอ่ยเตือนก่อนจะส่ายหัวอย่างปลง ๆ แล้วเดินจากไป ทิ้งให้อิแป๊ะยืนเหวอรู้สึกเหมือนเพิ่งโดนด่าว่าเสือกยังไงอย่างงั้น -[]-;

.................

            เจ้าของความสูงกว่า 187 เซนติเมตรเดินมาตามทางของอาคารเรียนที่เงียบสงบ ไม่นึกเลยว่าการกลับมาของเขาครั้งนี้จะมีแต่เรื่องน่าปวดหัว คริสแค่นยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะหยุดเดินเมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับแผ่นหลังคุ้นตานั้นเข้า

            ใช่แน่ ๆ ต้องเป็นผู้ชายคนเมื่อเช้านี้ที่สนามฟุตบอลแน่ ๆ

            รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากเมื่อคิดแผนการอะไรเด็ด ๆ ขึ้นมาได้ เสียใจด้วยนะ..แต่นับตั้งแต่วันนี้ไป คำว่า ‘ สงบสุข ’ น่ะมันได้หายไปจากชีวิตของนายอย่างเป็นทางการแล้วล่ะ..

            ศัตรูตัวฉกาจ J

TBC.
 

# ครบ 100% แล้วฮ่าาาาา 5555555
ปลื้มที่มีคนอ่านฟิคเรื่องนี้ กร๊ากกกกกก ถึงแม้มันจะเกรียน ๆ ไปบ้างก็เถ้อะ
แต่ว่าเม้นของทุก ๆ คนทำให้เรามีกำลังใจในการปั่นมากกกกก
เพราะมันเกินความคาดหมายมากเลยค่ะ จากตอนแรกที่คิดว่าคงไม่มีใครอ่านแน่ ๆ
เพราะงั้นถ้ารักในความเกรียนของฟิคเรื่องนี้
ก็อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะฮร้าาาาาา กิกิกิ ^______^