[EXO]The Vow..ขอแค่ฉันได้รักนาย (HunHan)

ลำดับตอนที่ #3 : The Vow..2

ในความฝันอันยาวนานของเขา เขามักจะฝันเห็นมือคู่นั้นอยู่บ่อยๆ

มือขาวๆที่แสนจะอบอุ่นและอ่อนโยนที่มักจะยื่นมาลูบเส้นเส้นผมเบาๆราวกับจะปัดเป่าเอาความเจ็บปวดทั้งหลายให้หายไป...

  “ลู่ฮาน..ไม่เป็นไรแล้วนะ..เดี๋ยวก็หายแล้ว..” เสียงทุ้มๆที่พร่ำบอกเขานั้นราวกับจะปลอบโยนร่างกายที่รวดร้าวนั้นคลายความเจ็บปวดและความเหงาลง...

 
   ลู่ฮานยกมือขึ้นหวังจะคว้ามืออุ่นๆนั้นเอาไว้ แต่ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่มันหลับยิ่งห่างไกลออกไปเรื่อยๆ.. ”เดี๋ยว..นั้นใครน่ะ?”เสียงเล็กๆที่เปร่งออกไปอย่างสุดเสียงนั้นหวังจะให้ทุกอย่างหยุดอยู่กับที่พร้อมๆกับมือที่เอื้อมออกไปสุดแขน

“เดี๋ยวสิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

            ตี๊ด..ตี๊ด...ตี๊ด.. ดวงตาคู่กลมโตเบิกกว้างตื่นขึ้นมาทันที ก่อจะไล่สายตาไปรอบๆห้องนอนสีครีมอ่อนของเขาก่อนจะลุกขึ้นคว้าไอโฟนที่สงเสียงร้องอยู่ขึ้นมาดูหน้าจอที่แสดงรายชื่อของคนที่ทำให้ชีวิตของลู่ฮานแทบอยู่ไม่สุขทุกทียามเมื่อเห็นชื่อนี้ปรากฎขึ้น

จาง อี้ชิง!!!!!!!!!!!!!!!!!!

   “แม่ครับ!!!!!!!!!!เลย์โทรตาม แม่บอกด้วยว่าอาลู่ออกไปแล้วลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านนะครับ” คุณนายเสี่ยวที่นั่งจัดดอกไม้อยู่ดีๆถึงกับสะดุ้งเมื่ออยู่ๆเสียงลงบันไดดังบึงบังก็ดังลั่นพร้อมกับเสียงของลูกชายตัวดีที่รีบวิ่งมาด้วยความเร็วสูงพร้อมกับส่งเจ้าไอโฟนใส่ในมือเธอ  “อาลู่เดี๋ยวสิลูก!!” เธอเรียกร่างบางๆที่กำลังจัดแจงใส่รองเท้าอยู่หน้าประตูบ้านและดูท่าทางไม่สนใจเสียงเรียกของเธอเมื่อกี๊แม้แต่นิด

“อาลู่!!! แม่บอกแล้วไม่ใช่หรอว่าวันนี้เซฮุนจะมาน่ะ”

  “วันนี้อาลู่มีอัดรายการกับเลย์ตอนเที่ยงนี้ครับ เดี๋ยวอาลู่จะไปคุยกับเซฮุนเขาเอง” ลู่ฮานวิ่งมากอดร่างบางๆของมารดาอีกครั้งเป็นธรรมเนียมทุกครั้งก่อนออกไปทำงาน  “อาลู่ เซฮุนเขาเพิ่งกลับมาเมื่อวาลเองนะเขาอยากเจอหนู รอเจอกับเขาก่อนไม่ได้รึไงเดี๋ยวเซฮุนเขาก็มาแล้ว” คนเป็นแม่พยายามหวาดล้อมลูกชาย สายตาของเธอจับจ้องไปที่นาฬิกาที่ตอนนี้บ่งบอกเวลา11โมง

  “เซฮุนคนนั้นสำคัญขนาดนั้นหรอหรอครับ..เดี๋ยวอาลู่จะไปขอโทษเขาทีหลังก็ได้ เดี๋ยวอาจจะกลับเย็นนะครับวันนี้หมอนัดเอาไว้” ว่าแล้วร่างเล็กเพรียวนั้นก็รีบวิ่งขึ้นรถมินิคูเปอร์สีดำแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วไม่ทันให้คนเป็นแม่ได้พูดอะไรอีก

  คุณนายเสี่ยวได้แต่ถอนหายใจก่อนจะกดรับสายคนที่โทรเข้ามาอีกครั้ง “สวัสดีจ๊ะ...ลู่ฮานออกไปแล้วนะจ๊ะ...ก็นานพอสมควรแล้วล่ะจ่ะ..ลู่ฮานลืมเอาไว้น่ะจ่ะ..ขอโทษแทนด้วยนะจ่ะ” และนี้คืออีกครั้งที่เธอจำต้องโกหกเลย์เพื่อนร่วมงานของลูกชาย

 







   รถสปอร์ตสีดำคันเงาเคลื่อนเข้ามาจอดสนิทนิ่งอยู่ที่โรงจอดรถตระกูลเสี่ยว พร้อมกับร่างสูงโปร่งที่ก้าวลงจากรถคันงามพร้อมๆกับถุงกระดาษ2-3ใบที่หิ้วตามลงมา สายตาคู่คมมองหาร่างของคุณน้าที่รู้จักกันมาตั้งแต่เล็กหรือไม่ก็ร่างเล็กๆที่เขาเฝ้าคิดถึงมาโดยตลอด..

 
  “คุณน้าสวัสดีครับ” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นเรียกรอยยิ้มจากกลีบปากบางของหญิงสาววัยกลางคนได้ในทันที  “เซฮุน!!! สบายดีไหมจ๊ะ?” ร่างสูงเดินเข้ามายืนใกล้ๆพร้อมรอยยิ้มที่น้อยคนนั้นจะได้เห็น ก่อนที่เธอจะพาร่างสูงเข้ามาในตัวบ้าน นั่งลงตรงโซฟารับแขก

 
“เหนื่อยไหมจ๊ะ เพิ่งกลับมาเมื่อวาลนี้เองแม่ล่ะเป็นห่วงจริงๆ”

“ไม่เป็นไรครับ หายเหนื่อยแล้ว คุณแม่ฝากให้เอาของมาฝากคุณน้าด้วยครับ นี้ผมซื้อมาฝากจากอเมริกา”

  “แหม เรียกคุณแม่ก็ได้ ทำอย่างกับเป็นคนอื่นคนไกลกันนะจ่ะ” คุณนายเสี่ยวกล่าวก่อนจับลูบเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของร่างสูงเบาๆอย่างเอ็นดู “ไม่หรอกครับ..คุณน้าอย่าคิดมากเลย” คำกล่าวสั้นๆที่มาพร้อมกับดวงตาที่แสนเจ็บปวดนั้นทำเอาคุณนายเสี่ยวอดไม่ได้ที่จะคว้าตัวร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆกันมากอดปลอบโยน..

“ไม่เป็นไรนะจ๊ะ แม่รอได้จ่ะเซฮุน..”

  แม้คนตรงหน้าจะแทนตัวเองด้วยคำว่า”แม่”แต่เซฮุนยังเลือกที่จะใช้คำว่า”น้า”ไม่เคยเปลี่ยน คงเพราะเขาว่ามันยังไม่เหมาะสมที่จะเรียกสรรพนามที่สนิทสนมอย่างนั้นเท่าไหนในตอนนี้

...แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อน... ก่อนจะเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นเขาก็คงไม่ลังเลที่จะเรียกว่าคุณแม่แน่นอน...

///////////////////////////////////////////////////////

เข้ามาตกตะลึกกับคอมเม้น ขอบคุณมากนะค่ะที่เม้นกันเข้ามาบอกว่าน่าติดตามกัน^0^/
มีใครปะติดปะต่อเนื้อเรื่องพอจะออกแล้วบ้างง(ยกมือหน่อยค่ะ>w<)แต่ใครยังงงๆอยู่ ขอให้ติดตามอ่านต่อไป มันจะค่อยๆปะติดปะต่อกันเองค่ะ (บอกแล้วว่าไรเตอร์อยากลองเขียนแนวอย่างนี้ดู)
ช่วงนี้ตีตั๋วบินไปฟินแลนด์ เพราะป๊ากับม๊าเป็นพิเศษ
รู้สึกคิดถึงคู่ชานมไข่มุกเว่อร์ๆ เมื่อไหร่เขาจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกเนอะTvT
แต่ถ้าจำไม่ผิดไม่เกินสิ้นปีนี้exoจะcomebackข้อมูลผิดรึป่าว?? ช่วยบอกทีนะค่ะTvT ที่แน่ๆรอคอยน้องฮุนกับพี่ฮานอยู่นาา55
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ^^"

เม้นติชมกันเยอะๆนะค่ะ>///<