[Fic Reborn] CR - The Lost Memory

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1

-   1   -

            ร่างบางในชุดเสื้อขาด ๆ เอวลอยสีแดงเลือดหมูกับกางเกงยีนส์ขาสั้นที่คล่องตัวสุด ๆ เดินลงมาจากเรือยอร์ชที่แลดูไฮโซขนาดใหญ่ที่ตอนนี้กำลังจอดเทียบท่าเกาะลอยอยู่บนน้ำทะเลสีฟ้ามรกตใส หญิงสาวเดินตรงไปที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของเกาะทันทีที่เท้าก้าวลงแตะกับพื้นดิน

            “ฉันมาติดต่อขอพบโคโรเนโล่ ที่ดูแลทางด้านหลังของเกาะ” รัลพูดด้วยน้ำเสียงกระแทก

            พนักงานสาวสุดสวยเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะฉีกยิ้มหวานที่ดูเหมือนถูกตั้งโปรแกรมบนริมฝีปากที่เคลือบลิปสติกสีแดงจนมันวาว “เดี๋ยวรอดิฉันติดต่อคุณโคโรเนโล่สักพักนะคะ คุณรัล มิลจิ” พลางใช้หางตามองป้ายชื่อที่ติดอยู่ตรงหน้าอกเธอ

            รัลใช้นิ้วชี้เคาะโต๊ะประชาสัมพันธ์อย่างร้อนใจ ตอนที่รอพนักงานสาวคุยโทรศัพท์กับผู้ชายที่เธอกำลังขอเข้าพบ พนักงานสาววางหูแล้วหันมายิ้มให้เธออีกครั้ง แล้วขยับริมฝีปากสีแดงสดพูดคำที่เธอฟังแล้วแทบปรี๊ดแตกขึ้นมา

            “ขอโทษนะคะ ...แต่เราคงให้คุณเข้าพบไม่ได้”

            “ทำไม !!” หญิงสาวใช้มือทุบโต๊ะประชาสัมพันธ์เสียงดังปัง “บอกเหตุผลมาเดี๋ยวนี้เลยนะป้า !!”

            “คุณโคโรเนโล่เขาบอกว่าเขาไม่รู้จักคุณน่ะค่ะ” พนักงานสาวตอบกลับ ริมฝีปากยังคงไม่หยุดฉีกยิ้มไม่จริงใจ แต่คราวนี้รัลอดคิดในใจไม่ได้ว่า ...เหมือนกำลังยิ้มเยาะเย้ยเธอเสียมากกว่า

            “...เกิดอะไรผิดพลาดขึ้นแน่ ๆ !!” ร่างบางยังคงไม่เลิกโวยวาย “นี่เธอ !! ไอ้หัวขี้ที่ฉันถามหาเมื่อกี้น่ะ มันรู้จักฉันดีเสียยิ่งกว่าพ่อของฉันเสียอีกนะยะ !!”

            “ขออภัยด้วยค่ะ แต่ทางเราก็คงไม่สามารถให้คุณไปได้จะ...” แต่ก่อนที่พนักงานสาวจะพูดจบประโยค ร่างบางก็ยื่นบัตรประจำตัวสมาชิกวองโกเล่ไปตรงหน้า ซึ่งบัตรนั้นทำเอาพนักงานสาวอดถลึงตาโตไม่ได้

            ‘รัล มิลจิ

            ตำแหน่ง : รองผู้ดูแลนอกแก๊งของวองโกเล่’

            รัลอดยิ้มเยาะบ้างไม่ได้เมื่อเห็นสีหน้าช็อคค้างของยัยพนักงานที่ทาสีทาบ้านลงบนปากของตัวเอง

            พนักงานสาวที่เธอแอบลอบเห็นเมื่อกี้ว่าชื่อ ‘สเตฟานี่’ (ป้ายชื่อที่ติดอยู่บนหน้าอก) หันไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับพนักงานสาวอีกคน แล้วหันมาพูดกับรัลอีกครั้ง

            “...เดินขึ้นรถไฟขบวนนั้นไปได้เลยค่ะ” ...หึ รัลยิ้มที่มุมปาก เก็บบัตรลงไปในกระเป๋าเงิน พลางหมุนตัวหันหลังเดินออกไปขึ้นรถไฟขบวนเล็กที่จอดเทียบชานชาลาอยู่ออกไปไม่ใกล้ไม่ไกลเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์

            รถไฟแล่นผ่านอุโมงค์ที่เชื่อมอยู่ระหว่างหน้าเกาะกับหลังเกาะอย่างรวดเร็วจนหญิงสาวอดรู้สึกหวาด ๆ ในใจลึก ๆ ไม่ได้

            หลังจากที่นั่งรอไปได้เพียงไม่กี่นาที รถไฟก็แล่นมาจอดอยู่ตรงบริเวณหน้าผาสูงชันที่อยู่ติดกับทะเลลึก ...ที่นี่ที่โคโรเนโล่ใช้ทดสอบคนพวกนั้นสินะ

            รัลค่อย ๆ เดินลงมาจากรถไฟ พลางสอดส่องสายตามองหาผู้ชายผมสีทองที่เธอนั้นรู้จักดี เธอทั้งตะโกนเรียก ทั้งเดินตามหาไปมาแต่หาเท่าไหร่ยังไงก็ไม่เจอเขาคนนั้นสักที หญิงสาวเริ่มสบถเป็นภาษาอิตาลียาวเหยียด ล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา

            ในขณะที่รัลกำลังจะโทรหาอิเอมิสึเพื่อที่จะเช็คความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ก็มีเสียงเคลื่อนไหวดังขึ้นในพุ่มไม้ข้างหลังเสียก่อน “ใครน่ะ” รัลตะโกนออกไป ก่อนจะเอื้อมมือออกมาคว้าหมับเข้าให้ที่ปืนขนาดพกพาที่เธอซ่อนเอาไว้ที่ต้นขาขึ้นมาถือเอาไว้ในมือ แล้วจ่อไปที่พุ่มไม้ที่กำลังสั่นอยู่

            ผู้ชายผมสีทองโผล่หัวขึ้นมาจากพุ่มไม้ตรงนั้น พยายามที่จะใช้มือทั้งสองข้างปัดใบไม้บนหัวของตัวเองออก พลางมองมาที่หญิงสาวผมดำ “มาที่นี่มีธุระอะไรเว้ยเฮ้ย ?” ชายหนุ่มพูดเสียงห้วน

            “นี่ฉันไงโคโรเนโล่ รัล มิลจิ” รัลพูดเสียงแผ่ว ๆ เพราะยังไม่ทันได้เตรียมตัวหลังจากไม่ได้เจอกับชายหนุ่มตรงหน้ามานานนับสิบปี แววตาสีแดงกล้าสะท้อนแววอ่อนโยนขึ้นมาวูบหนึ่งเมื่อเห็นใบหน้ากร้านแดดของชายหนุ่ม

            ...ผอมขึ้นนะตาบ้าเอ๊ย

            ...นี่ก็คงจะตั้งหน้าตั้งตาฝึกไม่ยอมพักผ่อนเลยสินะ

            “รัล ? หรือว่าคุณคือผู้หญิงคนที่สเตฟานี่โทรมาบอกผมน่ะเว้ยเฮ้ย ?” ชายหนุ่มพูดต่อพลางส่งสายตาไม่ไว้วางใจมาให้หญิงสาวตรงหน้า

            ดวงตาสีแดงเข้มสะท้อนแววบาดลึกเข้าไปข้างใน หญิงสาวหลบตาสีเข้มของตัวเองไปอีกทางหนึ่ง

            ... ‘คุณ’ กับ ‘ผม’ แถมยังสายตาแบบนั้นอีก

            ...นาย ...ลืมฉันแล้วจริง ๆ หรอ ?

            “ใครหรอคะ ? โคโรเนโล่ ?” เสียงหวานใสปานระฆังแก้วดังขึ้นตรงพุ่มไม้ที่ชายหนุ่มพึ่งโผล่ขึ้นมาเมื่อตะกี้นี้

            รัลมองไปที่หญิงสาวที่เพิ่งจะเดินออกมาด้วยสายตาทึ่ง ๆ ...ผมสีบลอนด์ทองธรรมชาติที่เป็นลอนยายสยายอยู่กลางแผ่นหลัง ดวงตากลมโตสีฟ้าใสสวยราวกับลูกแก้ว แพขนตางอนหนาที่ยาวจนเธอเทียบไม่ติดสักนิด ไหนจะยังจมูกที่โด่งเป็นสันรับกับปากสีชมพูระเรื่อ แถมด้วยผิวสีขาวใสเนียนและเรียบราวกับไข่มุกอันดามันที่ได้ชื่อว่าสวยที่สุดในโลกอีก

            ...แต่ที่อธิบายมาสี่บรรทัดนั้นก็ไม่น่าตกใจเท่าตอนที่ผู้หญิงคนนั้นเอาแขนเข้ามาเกี่ยวแขนของโคโรเนโล่อย่างสนิทสนม !!?

            ...นี่มันจะมากเกินไปหน่อยแล้วนะ !

            ดวงตาสีฟ้างามของผู้หญิงคนนั้นจ้องมองเธออย่างสังเกตสังกาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยิ้มเยาะที่มุมปากออกมาเล็ก ๆ แล้วหันไปพูดกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงหวานหยดปานน้ำผึ้งเติมน้ำตาล “คนรู้จักหรือคะ ?”

            หญิงสาวหันขวับไปมองหน้าร่างบางที่เธอไม่รู้จักชื่อด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็ก ๆ ก่อนจะใช้ดวงตาสีแดงจ้องมองดวงตาสีน้ำทะเลขุ่นของชายหนุ่มอย่างคาดหวัง

            ...ตอบว่าใช่สิโคโรเนโล่ ...ใช่

            “ไม่ ...ฉันไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้” เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มที่ตอบกลับมาช่างดูเย็นชาและราบเรียบได้อย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งมันทำให้แววตาของรัลฉายอะไรบางอย่างออกมา

            ...แต่มันก็แค่เพียงวูบเล็ก ๆ วูบเดียว

            ...ดั่งเช่นสายลมที่พัดมาแล้วก็ผ่านไป

            “...งั้นก็ไปกันเถอะนะคะ” ผู้หญิงผมลอนหันมายิ้มมุมปากให้รัล ก่อนจะเดินควงแขนโคโรเนโล่ออกไป

            “ดะ เดี๋ยวก่อน แต่ว่าฉันมีไอ้นี่นะ” รัลวิ่งไปกระชากเสื้อลายพลางสีเขียวของชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะยัดรูปตอนที่เธอใส่ชุดครูฝึกถ่ายรูปคู่กับโคโรเนโล่เมื่อตอนหลายปีมาแล้ว “ทีนี้นายก็รู้จักฉันแล้วใช่ไหมล่ะ ?”

            ชายหนุ่มปรายตาสีน้ำทะเลของตัวเองหันมามองดูรูปเพียงแค่วูบเดียว “ขอโทษทีนะ แต่เธอเล่นอะไรของเธอ ?”

            “วะ ว่าไงนะ ?”

            “...ของแบบนี้มันแต่งเอาเองก็ได้ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่มีเวลาว่างมากพอที่มาเล่นกับ ‘ผู้หญิงอย่างเธอ’ หรอกนะ” ชายหนุ่มสะบัดตัวเพื่อที่จะให้มือของหญิงสาวที่จับหมับเข้าที่ชายเสื้อของตัวเองหลุดออก ก่อนจะเดินหมุนตัวออกไป ไม่สนใจหญิงสาวที่ตัวเองปล่อยให้ยืนหน้าชาอยู่แค่ตัวคนเดียว

            ...นายลืมแล้วจริง ๆ น่ะหรอ ?

            ...ทำไมถึงพูดด้วยแววตาเย็นชากับน้ำเสียงแบบนั้นกับฉันคนนี้ ?

            ...ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ ฉันเป็นฝ่ายเฝ้ารอนายอยู่เพียงแค่ข้างเดียวใช่ไหม ?

            ...โคโรเนโล่ ?

___________________________
ตอนนี้สั้นจังเลยขอโทษนะคะ
ตอนหน้ายาวกว่านี้แน่นอนค่ะ ไรเตอร์สัญญา !!

20.22 @ 4/09/54

I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)