Fic~Reborn Bleach and other

ลำดับตอนที่ #3 : Bleach:My lovely boss 1 (Renji x Byakuya)

 
       “เร็นจิ   นั่นเจ้าจะไปไหนงั้นรึ?” เสียงเย็นๆ ของหัวหน้าหน่วยที่หก คุจิกิ เบียคุยะดังขึ้นด้านหลังของอาบาราอิ เร็นจิจนเจ้าตัวสะดุ้งโหยง

                “คือ...คือข้า...ข้าจะไปโลกมนุษย์   ตะ...แต่ข้า...ข้ากำลังจะไปรายงานหัวหน้าพอดีเลยขอรับ แฮ่ๆ” รองหัวหน้าอาบาราอิยิ้มแห้งๆ เหมือนเด็กถูกจับได้ว่าทำความผิด

                “เรื่องไร้สาระ   เจ้าไม่จำเป็นต้องมารายงานข้า   อยากไปไหนก็ไป” ท้ายเสียงดูเหมือนจะสะบัดเล็กน้อย

                “หะ...หัวหน้าโกรธข้าเหรอขอรับ?” อาบาราอิรีบเดินตามหัวหน้าของตนไปทันที

                “ทำไมข้าต้องโกรธเจ้างั้นเหรอ? เจ้ารีบไปซะสิ   ถ้าข้าเปลี่ยนใจไม่ให้เจ้าไปแล้วเจ้าจะเสียใจนะเร็นจิ” เบียคุยะพูดนิ่งๆ ก่อนจะเดินจากไปจนลับสายตาของเร็นจิ

                “หัวหน้า...” เร็นจิมองตามหัวหน้าตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

                ทั้งๆ ที่ข้ารักท่านมากมายขนาดนี้แต่ทำไมท่านมองไม่เห็นความรักของข้าเลย   หัวหน้า...

                “เร็นจิเจ้ามาได้ยังไง” เมื่อเร็นจิปรากฏตัวต่อหน้าลูเคียก็สะดุ้งตกใจและถามออกไปทันที

                “ข้ามาหาเจ้า   แล้วนี่อิจิโกะอยู่รึเปล่า” ถามพลางมองหาเจ้าของห้อง

                “นั่งหัวโด่อยู่นี่แหละเฟ้ย” เสียงกวนๆ ของอิจิโกะดังขึ้นเร็นจิจึงหันไปทักทาย(หาเรื่อง)

                “แกออกไปหน่อยดิ๊” เร็นจิโบกมือไล่อิจิโกะ

                “เฮ้ยยยย ฉันเป็นเจ้าของบ้านนะเฟ้ย   แกนั่นแหละไสหัวไป” อิจิโกะทำหน้ายักษ์

                “ข้ามีเรื่องจะคุยกับลูเคียตามลำพัง   แกออกไปก่อนไป ชิ่วๆ”

                “ก็บอกอยู่นี่ไงว่าฉันเป็นเจ้าของ...”

                “อิจิโกะออกไปก่อน” ยังไม่ทันที่อิจิโกะจะว่าอะไรเร็นจิลูเคียก็หันไปไล่อิจิโกะออกไปเจ้าตัวก็เลยได้แต่เดินคอตกออกจากบ้านของตัวเองไปโดยมีคนอื่นไล่ออกมา

                “เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้างั้นรึ?” เมื่อหมดตัวก่อกวนลูเคียก็ถามขึ้น

                “ข้า...ข้าละอายใจเหลือเกินที่ต้องเอาเรื่องนี้มาพูดกับเจ้า” เร็นจิก้มหน้าลง

                “แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ?”

                “ข้า...ข้าชอบ...หัวหน้า” เร็นจิแทบจะมุดดินได้แล้ว

                “หา!?!” ลูเลียตกใจจนตกจากตู้เก็บที่นอนที่เป็นที่นอนของเธอ

                “ข้า...ข้ารู้ว่ามันผิดแต่...แต่ข้า...ข้าก็รักท่านหัวหน้าไปแล้ว   ข้าละอายใจจริงๆ นะลูเคีย” เร็นจิยังคงก้มหน้าพูดต่อไปอย่างสมเพชตัวเอง

                “ไม่เป็นไรเร็นจิ   ข้าจะช่วยเจ้าเองก็แล้วกัน   ท่านพี่น่ะเห็นอย่างนั้นแต่ท่านเป็นคนอ่อนโยนนะ” ลูเคียตบไหล่เร็นจิอย่างให้กำลังใจ

                “อันนั้นข้ารู้ดี   แต่ท่านหัวหน้าก็เย็นชากับข้าเหลือเกิน   ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว”

                “เผด็จศึกเลยสิ”

                “บ้าเรอะ!! ถ้าทำอย่างนั้นนอกจากจะโดนโกรธแล้วข้ายังจะโดนฆ่าอีกน่ะสิ!!” เร็นจิเงยหน้าแดงๆ ขึ้นมาต่อว่าลูเคีย

                “ฮ่าๆ นั่นสินะ   หน้าเจ้าแดงเชียวล่ะเร็นจิ” ลูเคียหัวเราะคิกคัก

                “ข้าไม่น่ามาปรึกษาเจ้าจริงๆ เลยลูเคีย” เร็นจิงอนกระฟัดกระเฟียดออกจากบ้านของอิจิโกะไป

                “ข้ากลับมาแล้วขอรับหัวหน้า” เร็นจิไปรายงานตัวกับเบียคุยะหลังจากกลับมาจากโลกมนุษย์แล้ว

                “อืม” เบียคุยะพยักหน้าขณะที่ทำงานเอกสารอยู่

                “หัวหน้าขอรับ...ท่านงานเยอะขนาดนี้...ให้ข้าได้แบ่งเบาภาระท่านจะได้รึเปล่าขอรับ?”  เร็นจิถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

                “เจ้าไปพักผ่อนซะเถอะเพิ่งกลับมาจากโลกมนุษย์ไม่ใช่เหรอ?” เบียคุยะละสายตาจากงานแล้วมามองที่เร็นจิ

                “ข้าอยากช่วยหัวหน้าได้บ้าง   อยู่อย่างนี้ข้าเหมือนเป็นภาระ...”

                “ไปพักผ่อนซะเถอะเร็นจิ   เจ้าไม่ใช่ภาระหรอก” เบียคุยะยังยืนยันคำเดิม

                “ขอรับ” แล้วเร็นจิก็เดินคอตกกลับห้องไป

                ข้าจะต้องทำยังไงดีเนี่ย   ข้ารักหัวหน้าเหลือเกินข้าอยากจะทำให้หัวหน้ามีความสุขข้าอยากจะ...เห็นรอยยิ้มของหัวหน้าซักครั้ง   ข้าจะต้องทำยังไงถึงจะได้เห็นสิ่งเหล่านั้นนะ

                “เร็นจิ! เร็นจิ!” เสียงเรียกของรองหัวหน้าหน่วยมัตสึโมโต้ดังขึ้นปลุกเร็นจิขึ้นจากห้วงการหลับใหล

                “มีอะไรเกิดขึ้นรึไงกัน” เร็นจิถามเสียงงัวเงีย

                “มีเรียวกะบุกมาในเซเลเท! เจ้ารีบไปที่ห้องประชุมเร็วเข้า   มีประชุมหัวหน้าหน่วยกับรองหัวหน้าหน่วยน่ะสิ   แว้กๆๆ ข้าสายแล้วววว” มัตสึโมโตะโวยวายยกใหญ่เล่นเอาเร็นจิสะดุ้งไปด้วยก่อนทั้งสองจะรีบวิ่งไปประชุม

                “มาช้าเชียวนะเร็นจิ” คิระทักทายเสียงหยอกเย้า

                “หุบปากไปเลย” เร็นจิหอบแฮ่กๆ แล้วหันไปมองปฏิกิริยาจากหัวหน้าของเค้าแต่ก็ได้รับมาแต่ความเย็นชาเท่านั้น   เห็นอย่างนั้นมันเลยทำให้หัวใจเร็นจิห่อเหี่ยวยิ่งนัก

                “เอ้า หัวหน้าคุจิกิ เบียคุยะเจ้ามีความเห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เรียวกะบุกมาหรือเปล่า?” หัวหน้าใหญ่หันไปถามเบียคุยะหลังจากทุกคนได้ถกเถียงกันเรื่องนี้แล้ว

                “ข้าขออาสาให้หน่วยของข้าจัดการเรื่องนี้” เบียคุยะพูดเสียงเย็น

                “มีใครคัดค้านมั้ย?”

                “ข้าว่าหัวหน้าคุจิกิทำงานหนักแล้วให้ข้าจัดการเรื่องนี้เถอะ” ฮิสึกายะขัดขึ้นมา

                “งั้นข้าก็ไม่ขัดข้องหรอกนะ” เบียคุยะตอบไป

                “เลิกประชุม”

                ตูมมมมม

                เสียงระเบิดดังขึ้นทางทิศตะวันตกของเซเลเททำให้ยมทูตหลายๆ คนตื่นตัวและแบ่งกำลังกันไปจัดการกับคนที่นำความโกลาหลมาให้

                “เร็นจินั่นเจ้าจะไปไหน?” เบียคุยะถามเมื่อเร็นจิทำท่าจะออกวิ่ง

                “ข้าจะไปจัดการกับพวกนั้นน่ะสิขอรับ!” นั่นจิบอกเบียคุยะอย่างใจร้อน

                “นั่นเป็นหน้าที่ของหน่วยฮิสึกายะ   เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่ง” เบียคุยะกล่าวเสียงเย็น

                “แต่...”

                ตูมมมมม

                ไม่ทันที่เร็นจิจะได้แย้งอะไรเสียงระเบิดก็ดังขึ้นใกล้ๆ พวกเค้าทั้งสอง

                “หัวหน้า!!” เร็นจิตะโกนเมื่อแรงระเบิดทำให้เบียคุยะกับเค้ากระเด็นออกห่างจากกัน

                “หนอย~ พวกแก๊~” เร็นจิโกรธปรี๊ดขึ้นหัวกระชากดาบฟันวิญญาณเตรียมไปปลิดชีวิตคนที่มาป่วน

                “เร็นจิใจเย็นก่อน” คิระวิ่งมาดึงเร็นจิไว้

                “ข้าเย็นไม่ได้! มันทำให้หัวเจ็บหน้าเจ็บตัว!” เร็นจิตะโกนทั้งๆ ที่เค้าก็ยังไม่เห็นเบียคุยะด้วยซ้ำ

                “ท่านเป็นถึงหัวหน้านะเรื่องแค่นี้ไม่ระคายผิวของหัวหน้าเบียคุยะหรอก   เจ้าปล่อยให้มัตสึโมโต้จัดการเหอะ” คิระดึงแขนเร็นจิไว้

                “ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะ! ไอ้บ้าคนไหนทำให้หัวหน้ารำคาญใจข้าจะกำจัดให้หมด!!” เร็นจิปลดบังไคทันทีที่พูดจบทำให้คิระปลิวออกมาเพราะต้านแรงไม่ไหว

                “เร็นจิ หยุด!!” เสียงเย็นยะเยียบของเบียคุยะดังขึ้นทำให้เร็นจิชะงัก

                เคร้ง!

                ดาบฟันวิญญาณของเร็นจิหลุดจากมือก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งเข้าไปสำรวจเบียคุยะว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือเปล่า

                “เจ้าทำอะไร...”

                หมับ!

                ไม่ทันที่เบียคุยะจะได้ถามอะไรเร็นจิก็กอดเบียคุยะแน่นจนพ่อหนุ่มเย็นชาเบิกตากว้างอย่างตกใจ   คิระที่อยู่ใกล้ๆ บริเวณนั้นก็ตกใจจนพูดไม่ออกไปเหมือนกัน   ‘เจ้าเร็นจิช่างกล้า’ นี่เป็นสิ่งที่คิระคิด

                “ดีจังเลยที่ท่านไม่เป็นอะไร” เร็นจิผละออกมาแล้วลูบใบหน้าสวยของเบียคุยะอย่างทะนุถนอม

                “ข้า...ข้าก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่” เบียคุยะหน้าร้อนผ่าว

                “ท่านเป็นอะไรขอรับหน้าแดงเชียว” เร็นจิตกใจรีบเอามืออังหน้าผากของเบียคุยะไว้

                “ข้าไม่เป็นไร” เบียคุยะปัดมือเร็นจิออกก่อนจะก้มหน้าเดินหนีไป

                “เร็นจิ...เจ้ารู้มั้ยว่าเจ้าทำอะไรลงไป!?!” คิระเดินเข้าไปหาเร็นจิอย่างอึ้งๆ

                “ข้า...ทำอะไร?” เร็นจิเอียงคองงๆ

                “เจ้ากอดหัวหน้าเบียคุยะน่ะสิ” คิระเตือนสติเร็นจิ   พักหนึ่งเร็นจิก็เบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเค้าทำอะไรลงไป

                “ข้าตายแน่ๆ” เร็นจิทรุดลงอย่างหมดอาลัยตายอยากแต่ลึกๆ ในใจกลับดีใจไม่น้อยเพราะเมื่อกี้เค้าได้กอดเบียคุยะอย่างเต็มรัก

                ข้ารู้ว่าสิ่งที่ข้ารู้สึกตอนนี้มันผิดต่อเจ้ายิ่งนัก   หลังจากที่เจ้าจากข้าไปข้าคิดว่าข้าคงไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วแต่ตอนนี้ข้ามีความรักอีกครั้ง   เป็นความรักที่เหนือความคาดหมาย...ข้าไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้เจ้าจะโกรธข้าเหมือนที่ข้าโกรธตัวข้าเองหรือเปล่า? แต่ข้าก็ไม่สามารถหักห้ามใจไม่ให้รักเค้าคนนั้นได้   ข้าขอโทษนะ...ฮิซานะ

                ร่างสูงนั่งกล่าวขอโทษอยู่หน้าหลุมศพของอดีตคนรัก   เค้าค่อยๆ วางช่อดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ไว้เพราะวันนี้ก็เป็นวันครบรอบที่เค้าเสียคนรักไป
________________________________________________________________________________
บลีชๆๆๆ