My Brother Lover พี่ชายแท้จอมเจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter - - 2 เธอคือใคร?

Chapter -- 2

ฉันเดินทอดน่องมาถึงหน้าคอนโด พี่เนย์กลับมายังนะแต่ถ้ากลับมาแล้วจะได้ยื่นจดหมายให้สักทีเพราะฉันไม่อยากเก็บไว้กับตัวเองน่ะสิ อ้อ...ฉันลืมบอกว่ายัยนั่นเขียนอะไรในจดหมาย ฉันจะเล่าให้ฟังละกัน

     ถึง : รุ่นพี่เนย์

ฉันรู้นะคะว่าพี่ยังไม่มีแฟนและฉันก็แอบชอบพี่มากๆด้วย งานโรงเรียนตอนม.3 ฉันเห็นรุ่นพี่มารับเนริด์แต่เมื่อฉันได้มองใบหน้าของพี่ ฉันก็ตกหลุมรักพี่เลย ฉันอยากจะบอกพี่ว่า...วันเสาร์ที่ 8 สิงหา มาหาฉันที่โรงเรียนได้มั้ยคะ ฉันอยากเจอพี่

รักรุ่นพี่เนย์เสมอ จุ๊บๆๆ

เรื่องราวก็เป็นแบบนี้แหละแต่ฉันไม่แน่ใจว่าคนอย่างพี่เนย์จะชอบผู้หญิงแบบนี้นะ ทำไมน่ะหรอก็ฉันเห็นพี่เนย์ควงผู้หญิงแบบหุ่นดีๆผิวสวยๆ หน้าตาคล้ายดาราแต่ยัยนี่หน้าตาก็พอใช้ได้แต่ถ้าเธอแต่งหน้าแต่งตัวดีๆหน่อย พี่ฉันอาจหันมามองเธอก็ได้ ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในตัวคอนโด

     ปึง!

ฉันปิดประตูลงแล้วเดินเข้าไปในห้อง ฉันเปิดไฟก่อนจะเดินไปนั่งโซฟา ฉันเปิดทีวีดูไปเรื่อยๆจนฉันเริ่มรู้สึกสั่นๆบนโซฟา

     ติ๊ด ติ๊ด

มือถือฉันเอง ฉันหยิบขึ้นมาก่อนจะกดรับโดยไม่ทันได้มองว่าใครโทรมา

          (เนริด์ วันนี้พี่กลับดึกหน่อยนะ)   นึกว่าใครที่แท้ก็พี่เนย์ ฉันตั้งใจฟังข้อแก้ตัวของพี่อย่างเงียบๆ

          “หรอ แล้วพี่อยู่ไหนล่ะ ทำไมมันเสียงดังจัง”

          (เอ่อ...)   ท่าทางพี่ฉันจะตอบไม่ได้จริงๆก็เสียงจากปลายสายมันไม่เหมือนคนอยู่มหา'ลัย มันเหมือนอยู่ใน...ผับ

          “ว่าไงคะ”   ฉันถามออกไปเมื่อพี่เนย์ไม่ยอมตอบสักที

          (โอเคๆ ยังไงพี่ก็หลอกเธอไม่ได้อยู่ดี พี่อยู่ในผับ)   นั่นไงฉันพูดผิดไหม

          “แล้วพี่ไปทำอะไรที่นั่น”  

          (พี่มาฉลองกับเพื่อนน่ะ)

          “ค่ะ จะกลับกี่โมง”

          (คงดึกอะ ไม่ต้องรอหรอก)

          “ฉันไม่รอหรอก ฉันแค่ถามเฉยๆ”

          (คงหลังเที่ยงคืน)

          “ค่ะ แค่นี้นะ”

ฉันไม่รอให้พี่พูดอะไร ฉันจึงกดวางสายใส่พี่เนย์ กลับบ้านดึกดื่นทุกวันเคยมีวันไหนบ้างที่พี่จะกลับมาก่อนเที่ยงคืน มันก็มีแต่มีแค่วันเดียวในหนึ่งเดือน ฉันไม่สนใจแล้วไปอาบน้ำดีกว่า เหนียวตัวจัง

ฉันเดินออกจากห้องน้ำพลางเช็ดหัวเพื่อให้ผมแห้งเร็วๆ  ฉันเงยหน้ามองนาฬิกาที่แขวนตรงผนังห้อง ทุ่มแล้วหรอ ทำไมวันเวลาช่างเร็วจริงๆ ฉันเดินเข้าไปห้องครัวเพื่อหาอะไรกินแต่เมื่อเดินเข้าไปก็พบความว่างเปล่า ไม่มีอาหารเลยแม้แต่มาม่าซองนึงก็ไม่มีแล้วฉันจะกินอะไรดี ฉันเปิดตู้เย็นพลางกวาดสายตามองหาของกินแต่ฉันก็ต้องเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็น...นมหนึ่งกล่อง มันก็ดีกว่าไม่มีอะไรกินละกัน ฉันหยิบกล่องนมแล้วเดินหาแก้วแถวๆตู้เย็น

ฉันเดินมาหยุดตรงโต๊ะของพี่เนย์ เมื่อไหร่พี่จะยกโต๊ะนี้ออกไปสักทีนะ ไว้ในห้องตัวเองก็ดีแล้ว
...แต่สายตาฉันไปสะดุดกับสมุดเล่มนึงมันเหมือนไดอารี่อย่างงั้น ฉันวางแก้วกับนมกล่องบนโต๊ะ

ฉันหยิบไดอารี่ขึ้นมาแล้วค่อยๆเปิดอย่างช้าๆ ฉันค่อยๆอ่านไปเรื่อยๆแต่ฉันกลับสะดุดกับประโยคนึง

“พี่น้องรักกันได้หรือไม่?  แต่ถ้ารักกันได้ฉันอยากจะบอกผู้หญิงคนนั้นว่า...ฉันรักเธอ”

          “...!!”

ฉันเผลอทำไดอารี่ของพี่เนย์หลุดมือ ทำให้ไดอารี่ของพี่เนย์ตกบนโต๊ะอย่างดังแต่ในหัวฉันไม่ได้สนใจเรื่องไดอารี่ที่ตกแต่ฉันกลับคิดเรื่องประโยคเมื่อกี้

“พี่น้องรักกันได้หรือไม่?  แต่ถ้ารักกันได้ฉันอยากจะบอกผู้หญิงคนนั้นว่า...ฉันรักเธอ”

ประโยคนั้นจะสื่อว่าพี่เนย์มีใจให้ฉันอย่างนั้นหรอ มันไม่จริงใช่ไหม ฉันทรุดตัวลงกับพื้นเหมือนคนหมดแรงไปดื้อๆ ฉันเอาแต่ทบทวนแต่ยิ่งคิดยิ่งทบทวนมันก็ทำให้ฉันอยากรู้ความจริงจากปากของพี่เนย์

ฉันรีบวิ่งเข้าห้องนอนตัวเองเพื่อหยิบมือถือโทรหาพี่เนย์แต่...เมื่อฉันกดโทรหาพี่เนย์

          (เลขหมายที่ท่านเรียกไม่...)

ให้ตายเถอะ! พี่เนย์กล้าปิดเครื่องหรอ ฉันเอาแต่กระวนกระวาย มันไม่จริงใช่ไหม

     ออด!  ออด!

ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงออดหน้าห้อง ฉันรีบหันขวับทันที พี่เนย์กลับมาแล้วหรอแต่ทำไม่พี่เนย์กลับมาเร็วจัง  มันพึ่ง...ทุ่มไม่ใช่หรอ ฉันเงยหน้ามองนาฬิกาแขวนก็ต้องเบิกตาโพลง สามทุ่ม! ทำไมเวลามันเร็วจังหรือฉันเอาแต่อ่านไดอารี่พี่เนย์เลยลืมดูเวลา

     ออด!   ออด!  

เสียงออดยังคงดังอยู่ ฉันรีบเดินไปที่ประตูเพื่อเปิดประตูให้พี่เนย์แต่เมื่อฉันเปิดประตูและเห็นผู้หญิงคืนหนึ่งกำลังพยุงพี่เนย์ที่หน้าตา...ดูไม่ได้จริงๆ ฉันมองหน้าผู้หญิงคนนั้นก็ต้องเบิกตาโพลงอีกรอบ ผู้หญิงคนนี้คือ...คนที่ฉันชนเมื่อวันก่อนนี่

เธอมาทำอะไรที่นี่และมาพยุงพี่เนย์ทำไม หรือว่า...!

          “ขอโทษนะคะ นี่ใช่ห้องเนย์เปล่าคะ”

ฉันที่ตกใจอยู่จึงไม่ได้ยินเธอถาม ฉันยังตาค้างอยู่แต่ฉันก็ต้องหลุดจากภวังค์ตกใจเมื่อพี่เนย์ส่งเสียงดังขึ้น

          “ม่ายย...ช้านม่ายกาบบ้าน~!”

          “เอ่อ..เข้าข้างในก่อนค่ะ เดี๋ยวห้องข้างๆจะว่าเอา”

          “ค่ะๆ”   เธอเอ่ยออกมาอย่างเบาก่อนจะพาร่างพี่เนย์ที่เมาเหมือนหมาเข้ามาในห้องอย่างทุลักทุเล ฉันเห็นท่าทางของเธอ  ถ้าให้เธอแบกคนเดียวฉันคิดว่า...เธอล้มแน่ๆ

ฉันจึงอาสาเข้าไปช่วยอีกแรง ฉันก็โง่จริงๆ ฉันกับผู้หญิงคนนั้นช่วยกันแบกพี่เนย์เข้ามาในห้อง ฉันวางพี่เนย์ลงบนโซฟาเบาๆแต่ดูผู้หญิงคนนี้ไม่บ่นอะไรเลยถ้าเป็นเพื่อนกันน่าจะบ่นอะไรหน่อยแต่เธอ...ไม่บ่น

          “คุณเป็นอะไรกับพี่ฉันหรอคะ”   ฉันเอ่ยถามออกไป

          “.....”

เธอเงียบสงสัยเธอไม่ได้ยินที่ฉันถามมั้ง ฉันจึงเอ่ยปากเรียกเขา

          “คุณคะ!”

          “คะ!!”   เธอตะโกนอกมาทำให้ฉันสะดุ้งเฮือก

          “คุณเป็นอะไรกับพี่เนย์คะ”

          “อ่อ เป็นแฟนเขาค่ะ”

          “...!!”

ฉันได้ยินอะไรผิดเปล่า ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันคือ...แฟนพี่เนย์! ฉันมองหน้าเธออย่างอึ้งๆแต่ฉันมีคำถามนึง เธอจำฉันไม่ได้หรอ? เธอมองพี่เนย์ที่นอนเหมือนคนหมดสภาพอย่างเป็นห่วง

          “เอ่อ...งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”   เธอเอ่ยขึ้นแต่สายตาเธอยังจับจ้องอยู่ที่พี่เนย์

          “อ่อ ค่ะ”   ฉันพูดขึ้นแล้วเดินนำหน้าเธอไปที่ประตูเพื่อส่งแขกตามมารยาท เธอเดินตามฉันมาแต่เธอเอาแต่หันหลังมองพี่เนย์ตลอดเวลาที่เดิน  “ขอบคุณที่พาพี่เนย์มาส่งที่ห้องนะคะ”  ฉันเอ่ยขึ้นเพื่อให้เธอเลิกมองพี่เนย์สักที  เธอหันหน้ากลับมามองฉันแล้วส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้ เธอเดินออกจากห้องก่อนจะปิดประตูลงต่อหน้าฉัน

เมื่อส่งผู้หญิงคนนั้น ฉันก็รีบมาหาพี่เนย์ทันที ทำไมเมาอย่างนี้เนี่ย ฉันเดินเข้าห้องน้ำแล้วหยิบผ้าชุบน้ำมาเพื่อเช็ดหน้าพี่เนย์

ฉันนั่งลงบนพื้นพรมก่อนที่ฉันจะเช็ดหน้าพี่เนย์อย่างช้าๆ ฉันอยากถามพี่หลายเรื่องมาก ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนพี่จริงหรอ? แล้วเรื่องไดอารี่อีกถ้ามันเป็นความจริง ฉันจะมองหน้าพี่ติดมั้ยแถมอีกเรื่อง เรื่องจดหมายของเพื่อนที่ฝากฉันให้พี่  ฉันละกลุ้มใจจริงๆ

          “เนริด์...เนริด์...”

          “.....”

          “เนริด์...พี่ขอโทษ”

          “เนริด์...”

พี่เนย์เอาแต่พูดชื่อฉัน ขอโทษฉัน ห๊า! ขอโทษฉันหรอ ฉันรีบหันขวับมองหน้าพี่เนย์ เมื่อกี้พี่พูดคำว่าขอโทษหรอ ตลอดเวลาฉันไม่เคยได้ยินคำว่า 'ขอโทษ' จากปากพี่เลย ฉันเช็ดหน้าพี่เนย์พลางมองหน้าพี่เนย์อย่างเป็นห่วง เมื่อไหร่พี่จะเลิกเป็นคนแบบนี้สักที ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ดื่มเหล้าอย่างเอาเป็นเอาตายอย่างนี้ เมื่อไหร่พี่จะเลิกสักที

ฉันเช็ดหน้าเช็ดตัวพี่เนย์เสร็จ ฉันไปนอนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย ฉันรีบเดินเข้าห้องนอนแต่ไม่ลืมปิดไฟตรงที่พี่เนย์นอนอยู่ ฉันหันหลังมองโซฟาก็ต้องถอนหายใจ ฉันเดินเข้าห้องก่อนจะปิดประตูอย่างแผ่วเบา

     เช้าวันใหม่

ฉันเดินออกจากห้องแต่ฉันไม่ลืมมาดูพี่ชายตัวเองหรอก ฉันดินไปดูพี่เนย์ด้วยความเป็นห่วง พี่ฉันยังหลับเหมือนเดิม

     ออด!  ออด!

ฉันหันขวับเมื่อได้ยินเสียงออด ใครมาน่ะแต่มันพึ่งหกโมงครึ่งนะ ใครมาแต่เช้าเนี่ย ฉันเดินไปเปิดประตูให้บุคคลลึกลับแต่เมื่อเปิดประตูและเห็นใบหน้าของคนที่กดออด

          “คุณ!”   ฉันเอ่ยออกมาอย่างเสียงดัง

          “เนย์เป็นยังไงบ้าง?”   เธอถามขึ้น

          “ก็ดีค่ะแต่ตอนนี้เขาหลับอยู่”

          “อืม  ฉันเข้าไปได้ไหม”

          “คือ...ฉันจะไปเรียนแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะคะ”

          “แต่เนย์โทรมาหาฉัน...ให้มาดูแลเขา”   เธอเอ่ยออกมาแต่ไม่มีรอยยิ้มเลย

          “อะไรนะ!”

          “เนย์ให้ฉันมาดูแลเขา  อ่อ...เธอจะไปเรียนไม่ใช่หรอ รีบไปสิเดี๋ยวสายนะ”

เมื่อคืนพี่เนย์มีแรงโทรหายัยนี่หรอ  แล้วเธอเป็นใครกันถึงมาสั่งให้ฉันรีบไปเรียน ฉันไม่ได้รีบนะ โรงเรียนฉันเข้าเรียนแปดโมงไม่ได้เข้าเรียนเจ็ดโมงนะ เธอพยายามเดินเข้ามาในห้อง ฉันที่ยังโมโหอยู่จึงไม่รู้สึกตัวเลยโดนเธอผลักติดกับผนังอย่างแรง

          “โอ้ย! นี่คุณ!”   ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อเจ็บแผ่นหลัง

          “ฉันจะเข้าข้างใน เธอก็หลีกให้ฉันหน่อยสิ”

ผู้หญิงคนนี้แตกต่างจากเมื่อวานเป็นบ้า เมื่อวานทำตัวดีแต่พอวันนี้กลายเป็นนางมารร้ายไปแล้ว ฉันคิดผิดแน่ๆที่เปิดประตู เธอหันหลังมามองฉันก่อนจะพูดขึ้น

          “เอากระเป๋าเธอไปด้วย”

เธอพูดขึ้นพร้อมชี้ไปที่กระเป๋านักเรียนที่ฉันวางไว้ข้างๆตู้รองเท้า ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ ก่อนที่ฉันจะรีบใส่รองเท้าแล้วหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นมา ฉันมองหน้าผู้หญิงคนนั้นด้วยอารมณ์โกรธแต่เธอกลับมองฉันด้วยสายตาผู้ชนะ

          “รีบไปสิ จะเจ็ดโมงครึ่งแล้วนะ”

เธอผลักฉันให้ออกจากห้องก่อนจะปิดประตูใส่หน้าฉันแต่ฉันได้ยินเสียงล็อกประตู ล็อกประตูหรอ?! ผู้หญิงคนนี้ชักจะแสดงความเป็นใหญ่แล้วนะ หึ! ค่อยดูละกันระหว่างน้องสาวแท้ๆกับแฟนใครจะใหญ่กว่ากัน

ฉันเดินอกจากคอนโดอย่างอารมณ์เสีย เมื่อไหร่พี่ฉันจะตื่นสักที สงสัยตื่นมาเห็นแฟนตัวเองคงดีอกดีใจสินะแล้วฉันมาอารมณ์เสียเรื่องนี้ทำไมกะอีกแค่แฟนพี่เนย์แสดงอำนาจแค่นั้นหรือว่า...ฉันหึง!  บ้าไปแล้ว ฉันสะบัดหัวตัวเองอย่างบ้าจนคนที่เดินแถวๆนั้นมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว ให้ตายเถอะ!