I'm prisoner ฉันมันแค่ฆาตกร {hanhyuk}

ลำดับตอนที่ #3 : [Step1] the begin .. who is drak holic (: RW.

‘ถ้าคุณยังไม่เคยเจอกับคำว่าเจ็บปวด..ผมจะทำให้คุณรู้เองว่าความเจ็บปวดที่แท้จริงเป็นเช่นไร’


กระสุนปืน .. มีด  เหล็กคม ดาบสนิม.. คัตเตอร์ คุณต้องการแบบไหนล่ะ ? ...

ครืด~  เสียงโทรศัพท์สีดำสนิทสั่นขึ้น สื่อว่ามีคนกำลังติดต่อมา.. ดวงตาคู่กลมละออกจากอัลบัมรูปแล้วหันมาอ่านชื่อของบุคคลที่อยู่บนโทรศัพท์แทน ..ไนท์ อึนฮยอก   มือบางกดปุ่มรับก่อนจะกรอกเสียงหวานลงไป



 

“ว่าไง”


 

((หึ.. แกเห็นข่าวหน้าหนึ่งวันนี้หรือยัง ดาร์กโฮลิคปลิดชีวิตไวท์โรสกลีบที่37.. หมอสาวศัลยกรรม หนังสือพิมพ์ของสำนักนี้ข่าวไวไม่เลวเลย)) น้ำเสียงเย็นเฉียบส่งมาตามคลื่นโทรศัพท์ คนฟังได้แต่หัวเราะเบาๆ

 

“ฝีมือพี่ใช่ไหม?”ร่างบางถามขึ้นแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่ฝีมือเค้าก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก พี่อึนฮยอก.. อัญมณีน้ำงามของแม่



 

((แน่นอน! ครั้งต่อไปก็หน้าที่แกแล้วสินะ ฮยอกแจ))


 

“คงเป็นแบบนั้น ไวท์โรสรายล่าสุดถ้าจะให้ผมทาย.. เค้าเป็นหมอที่ผ่าตัดโครงหน้าครั้งสุดท้ายให้พี่สินะ”หึ..ความจริงเหยื่อรายที่ผ่ามาก็ไม่มีเหตุผลหรอก.. เพียงแค่พวกเธอดูบริสุทธิ์เกินไปก็เท่านั้น การผ่าตัดเปลี่ยนใบหน้าของอึนฮยอกทำมานับร่วมสิบครั้งแต่ครั้งล่าสุดดูจะประสบความสำเร็จที่สุด

((เดาเก่งนี่.. อีกไม่กี่ชั่วโมงบนโลกใบนี้จะมี ลีฮยอกแจสองคนอย่างสมบรูณ์!)) .. ผมรู้ว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่ อึนฮยอก.. พรุ่งนี้จะมีฮยอกแจสองคนก็จริง แต่อีกไม่นานคงจะมีลีฮยอกแจที่รอดชีวิตเพียงคนเดียว ไม่ผมก็พี่.. เพราะดาร์กโฮลิคมีได้แค่คนเดียวเท่านั้น




 

“ครับ! ไนท์โฮลิค.. ผมเป็นแค่ความมืดคงได้แต่รับคำบัญชา”



 

((อยากคุยกับยัยแก่นั่นหน่อยมั้ย เดี๋ยวฉันจะส่งโทรศัพท์ให้)) อึนฮยอกถามด้วยน้ำเสียงติดตลก.. ฮยอกแจไม่ได้คุยกับแม่มาเป็นปีๆแล้ว เท่าที่จำความได้ครั้งสุดท้ายก็คงก่อนที่เค้าจะขึ้นบัญชีดำ..

“ไม่ล่ะ! ไวท์โรสกลีบต่อไป พี่ก็ส่งรูปให้ผมแล้วกัน..”


 

ติ้ด.. ติ้ด..  สายโทรศัพท์ถูกตัดทันทีเมื่อร่างบางพูดจบ ปลายสายทิ้งท้ายให้เจ็บใจเล่นด้วยเสียงหัวเราะแสดงถึงความสมเพช แต่! พูดถึงหญิงคนนั้นขึ้นมามันก็ทำให้ย้อนกลับไปในความรู้สึกเมื่ออดีตวันที่บุคคลผู้หายสาบสูญกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ต้องปกปิดด้วยหน้ากาก.. อึนฮยอกพี่ชายคนเดียว คนที่แม่รักนักรักหนา

ไวท์โรส.. กุหลาบ ดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมดึงดูดสื่อถึงความอ่อนหวานแต่เปี่ยมไปด้วยพิษสงรอบร่างกาย สีขาว สีที่บริสุทธิ์.. แต่ทว่าแปดเปื้อนง่ายที่สุด



 

ย้อนกลับไป  วันที่ 13 กรกฎาคม ของปีที่แล้ว..

 

“ฮยอกแจ แกจะออกไปไหน!”


 

“สนใจด้วยหรอ หรือแค่ไม่มีอะไรจะพูด คุณฆาตกร”

“ฉันจะบอกแกอีกครั้ง ฉันไม่ได้ฆ่าไอ้แก่นั่น พ่อของแกตายเอง ไม่งั้นตำรวจคงจับฉันไปแล้ว”หญิงใกล้วัยกลางคนเอ่ยอย่างเดือดดาล ความผิดพลาดเมื่อครั้งยังเป็นวัยรุ่นทำให้เธอต้องท้องก่อนวัยอันควร หลังจากนั้นเธอก็แต่งงานกับพ่อของฮยอกแจพร้อมทั้งมีลูกติดอีกหนึ่งคน อึนฮยอก ลูกชายที่เกิดจากสามีคนแรก อึนฮยอกกับฮยอกแจจึงอายุห่างกันถึง 3 ปี




 

“หึ! ที่แม่ไม่ถูกจับเข้าคุกเพราะชู้ของแม่เป็นตำรวจน่ะสิ”เสียงหวานพูดอย่างรู้ทัน แม่ที่ฆ่าพ่อของเขาอย่างเลือดเย็นโดยไม่เกรงกลัวต่อกฎหมาย.. ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เธอไม่กลัวแม้กระทั่งกฏหมาย.. ก็แค่ ชู้ของแม่!



 

“แกจะดูถูกฉันมากไปแล้วนะ ถ้าแกคิดว่าแกออกไปจากบ้านแล้วจะไม่ตายเหมือนหมาข้างถนนแกก็ออกไปเลย!”นิ้วเรียวชี้ออกไปทางประตูของบ้านทันที ฮยอกแจยิ้มให้น้อยๆแล้วเดินออกไปโดยไม่มีคำพูดร่ำลาซักคำ.. สิ่งที่ถือติดตัวมามีเพียงเสื้อผ้าหนึ่งชุดกับอัลบัมรูปเก่าๆอีกเล่มเท่านั้น

ติ่ด! คุณได้รับหนึ่งข้อความ

ฮยอกแจ ฉันกลับมาแล้วนะ.. ฉันเห็นภาพทุกอย่างแล้ว ลาก่อน น้องชายสุดที่รัก หึ จาก อึนฮยอก 

     อึนฮยอก พี่ชายคนละพ่อของฮยอกแจ บุคคลที่สาบสูญไปเมื่อสองปีก่อน.. ผู้เป็นแม่กลัวเสียเหลือเกินว่าอึนฮยอกอาจตายแล้วเนื่องจากช่วงสองปีก่อนนั้นได้เกิดคดีฆาตกรรมแสนโหดร้ายขึ้น.. โดยมีฆาตกรที่ได้สมญานามไว้ ‘Night holic’ นักฆาตกรรมแห่งความมืดที่จะลงมือฆ่าเหยื่อเพียงช่วงยามรัตติกาล..บุคคลที่คราดชีวิตของผู้อื่นได้เพียงชั่วเสี้ยววินาที   หากแต่ใครจะรู้ว่า.. อึนฮยอกอาจไม่ใช่เหยื่อที่ถูกทารุณเหมือนดังที่แม่คิด ช่วงไม่กี่วันก่อนข้อความจากเบอร์เก่าของอึนฮยอกเริ่มจะส่งข้อความมาหาเขาเรื่อยๆราวกับว่า..อึนฮยอกกำลังมองเขาอยู่ตลอดเวลา



 

ฮยอกแจได้แต่เดินก้มหน้าไปตามท้องถนน ยิ่งเดินก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีสายตาของผู้คนจับจ้องมากขึ้นเรื่อยๆ จนเค้าต้องเงยหน้าขึ้นมากวาดมองไปรอบกาย..ทำเหมือนเขาเป็นสิ่งผิกปกติ



 

“.. ทำไมถึงมีรูปฉันเต็มไปหมด.. ประกาศจับ!”สีหน้าของร่างบางดูรนจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นใบประกาศของทางตำรวจแปะติดไปทั่วทุกมุมถนนที่ประชาชนเคลื่อนผ่าน บนรูปของเขามีข้อความตัวหนาความว่า‘ประกาศจับดาร์กโฮลิค!’กับคำอธิบาย.. คดีเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน เทียบกับแล้วเท่ากับเวลาที่ก้าวออกมาจากประตูบ้าน คนในรูปเหมือนเขาแทบจะทุกอย่างเว้นแต่มีรอยแผลบากบนใบหน้าเล็กน้อยเท่านั้น

ติ่ด!  ข้อความถูกส่งมายังโทรศัพท์ของฮยอกแจอีกครั้ง

ของขวัญวันที่แกออกจากบ้านไง ดาร์กโฮลิค ชีวิตใหม่ที่มีแต่สีดำ ชอบใช่มั้ยล่ะ?   จาก  อึนฮยอก

ความผิดที่ฉันไม่ได้ทำ ทำไมมีแต่คนยัดเยียดสิ่งเลวร้ายมาให้ฉัน! ให้ตายสิ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน..  

ทัล รา จิน กอ ซึน ออบ ซอ ฮน จา อิน กอล~   เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเมื่ออ่านข้อความนั้นจบ มือบางกดรับโดยอัตโนมัติ เขาไม่ได้อ่านชื่อสายที่โทรเข้ามาแต่รับเพราะแค่อยากจะมีที่ระบายเท่านั้น..หวังว่าเขาคงจะปลดทุกข์กับโทรศัพท์สายนี้ได้บ้าง



 

((ฮยอกแจ! แกออกไปฆ่าคนตายงั้นหรอ ไอ้ลูกเนรคุณ))



 

“อะไร แม่พูดอะไร!  ผมไม่ได้ทำนะ”ในน้ำเสียงอ่อนล้ากลับต้องรีบปฏิเสธทันที คนที่เป็นแม่ยังคิดว่าเค้าเป็นคนทำเลย ไม่แปลกที่คนอื่นจะคิดแบบนี้.. นั่นสินะ ขนาดแม่ยังไม่เชื่อในตัวเขาเลย



 

((แกมันชั่วเพราะติดสันดานเลวๆจากพ่อของแกมา! แกมันไม่ใช่คน!! ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีก!))คำด่าทอที่ได้ยินมาทั้งชีวิตยังไม่เจ็บเท่าประโยคสุดท้ายที่แม่พูดกับเขาวันนี้เลย.. ไม่ใช่ลูกแม่หรอ ผมไม่เคยเป็นลูกของแม่ตั้งแต่ผมลืมตาบนโลกแล้ว ในความรู้สึกของแม่ผมมันก็แค่ก้อนเนื้อที่แม่จำเป็นต้องเบ่งทิ้งออกมาก็เท่านั้นเอง

“แล้วทีคุณล่ะที่คุณฆ่าพ่อของผม! คุณจะโทรมาเพื่อพูดแค่นี้ใช่มั้ย ผมวางล่ะ” .. น้ำเสียงขาดห้วงพูดกรอกไปในโทรศัพท์เครื่องบางก่อนนิ้วเรียวจะกดปิดมันทันที เสียงที่พูดออกไปเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้น.. แค่นี้มันคงยังไม่พอสินะ มันยังระบายความเจ็บไม่ได้ครึ่งหนึ่งที่รู้สึกเลย.. คนบริสุทธิ์ช่างน่าสงสารจที่ต้องมาอยู่บนโลกที่โสมมแบบนี้ ผมมันเลวนักใช่ไหม.. ได้! ผมจะเลวให้มากกว่าที่แม่คิดไว้อีก!

ก็แค่จุดเริ่มต้นชีวิตแสนอัปยศของผมเท่านั้นแหละ.. คุณว่ายังไงล่ะ ‘บัดซบ’ ใช่ไหม

พอเถอะจะกลับไปคิดอีกทำไม .. แค่คิดวิธีให้ผ่านคืนนี้ไปโดยที่ยังมีลมหายใจแค่นี้ปวดหัวมากพออยู่แล้ว

…………… the prisoner & police …………..

ห้องสี่เหลี่ยมกว้างในคฤหาสน์หลังใหญ่ แรงสั่นจากเตียงนอนขนาดคิงส์ไซส์ส่งเสียงเอี๊ยดอ้าดดังขึ้นเป็นจังหวะ ผ้าม่านที่อยู่ติดกับหัวเตียงยังสั่นไหวเล็กน้อยตามแรงที่กระทบจากเตียงกว้างหลังนั้น เสียงครางลั่นห้อง เพียงแค่นี้ก็คงเดาไม่อยากว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

เสียงครางของชายหนุ่มดังขึ้นใต้ผ้าห่มผืนกว้าง..  เหงื่อชุ่มใบหน้าหล่อเหลาจนหยดลงสู่ผ้าคลุมเตียง หยดแล้วหยดเล่า

“เจ็บมากมั้ย?.. อ้ะ! พี่ฮโยจูพี่ร้องไห้ทำไมครับ”เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอ่อนโยนพลางดึงร่างบางเปลือยเปล่าของหญิงสาวเข้ามากระชับกอดไว้แน่น แผ่อกแกร่งถูกใช้เป็นที่ซับน้ำตาอุ่นๆจากดวงตาคู่สวย.. พี่ร้องไห้เพราะผมหรือเปล่า

“ฮัน..พี่กลัวแม่จะรู้! ถ้าแม่รู้เราจะทำยังไงดี ฮือ”เสียงอู้อี้บอกพร้อมทั้งสะอื้นตัวโยน ร่างสูงได้แต่กอดร่างของพี่สาวแท้ๆให้แน่นขึ้น เค้าไม่สามารถให้คำตอบข้อนี้ได้.. นั่นสิ ถ้าแม่ของเขารู้ล่ะ

“ไม่หรอกครับ พี่ไม่พูดผมไม่พูดแม่ก็ไม่รู้.. พี่อย่ากลัวไปเลย”



 

“ฮึก! อย่าทิ้งพี่นะ ฮัน พี่กลัว..”



 

“ไม่หรอก พี่เป็นมากกว่าพี่สาวของผมจะไม่มีใครเอาพี่ไปจากผมได้ทั้งนั้น”เสียงตอบกลับอย่างมั่นใจเรียกรอยยิ้มจากหญิงสาว น้องชายคนเดียวของเค้า..กลายเป็นคนรักคนเดียวของเค้าด้วยเช่นกัน .. ความรักของเราไม่มีทางเป็นจริงได้ในสังคม แต่ในความรู้สึกมันกลับเป็นความรักที่อาจแน่นแฟ้นกว่าคู่รักธรรมดาเสียด้วยซ้ำ.. อาจเพราะความที่พวกเขาทั้งสองรู้จักกันและกันจนหมดแทบทุกอย่าง ถ้าอีกคนไม่ชอบอีกคนก็จะไม่ทำ



 

สกปรกสิ้นดี หึหึ! รอยยิ้มร้ายๆปรากฏขึ้นจากใบหน้าหวานที่มองอยู่นอกหน้าต่าง เพียงแค่รอยยิ้มธรรมดาของเขามันก็สามารถทำให้รู้สึกว่าสายลมเอื่อยๆที่ผ่านพัดไปเยืกเย็นขึ้นทันที นัยตาที่มองเข้าไปแล้วดูวังเวงจนน่าใจหาย.. ไนท์โฮลิค หรือ อึนฮยอก.. 


 

“ละครเรื่องนี้มันน้ำเน่ากว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก”


 

…………… the prisoner & police …………..

“ระวังตัวของเธอให้ดี ไวท์โรสกลีบที่สามสิบแปด”..เสียงลมพัดผ่านช่องลมของหน้าต่างบานกว้างพัดพาเสียงเย็นเฉียบของบุคคลลึกลับแทรกเข้ามาด้วย หญิงสาวที่นอนหลับไม่สนิทนักตื่นขึ้นมาการนิทราแล้วมองไปรอบๆ

แอ้ด  บานหน้าต่างกว้างเปิดออกเอง..พร้อมกับลมพายุที่ตีเข้ามาในห้อง หญิงสาวมองมันอย่างตกใจ แววตาที่สั่นระริกด้วยความกลัวและ..ความอ่อนแอ มือข้างหนึ่งพยายามคลำหาโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะขณะยังจ้องหน้าต่างบานนั้นไม่วางตา  ไม่มี..

 

“พร้อมจะปลดปล่อยพันธนาการที่เสมือนแจกันล้อมเธอไว้ได้หรือยัง หึ..”เสียงลึกลับพูดขึ้นอีก..เสียงที่มาจากด้านนอกของห้อง เสียงนั้นยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อเจ้าของเสียงอยู่ในระยะใกล้หน้าต่าง

“แกเป็นใคร! ต้องการอะไรจากฉัน”เสียงของฮันฮโยจูถามขึ้นเสียงสั่น น้ำตาที่เกิดจากความกลัวคลอเอ่ออยู่บนดวงตาคู่สวยคมมันทำให้หัวใจของใครบ้างคนยิ่งชุ่มชื้นขึ้น น้ำตาเปรียบเหมือนน้ำที่หลอเลี้ยงชีวิตของเขาเพียงไม่ได้เห็นมัน..เขาก็แทบขาดใจ!

“น้ำตา เสียงกรีดร้อง คำอ้อนวอน..หรือแม้แต่ชีวิตให้ฉันได้มั้ยล่ะ!”เงาของร่างบางปรากฏขึ้น..ร่างของชายลึกลับยืนสง่าอยู่ริมขอบหน้าต่างนั้น ผ้าคลุมร่างสีดำสนิทตีรับกับลมที่พัดถูกเจ้าของกระชากออกจากร่างกาย ใบหน้าที่ก้มลงเงยขึ้นช้าๆเผยให้เห็นหน้ากากสีเงินเป็นมันเงา..ดาร์กโฮลิค!!

“แกมันโรคจิต!! ออกไปนะ ฮึก ฮันอยู่ไหน”



 

“เรียกไปก็เปล่าประโยชน์!..เขาออกไปตั้งนานแล้ว ร้องออกมาสิ..ร้องออกมาอีก!!”ขาเรียวภายใต้กางเกงยาวสีหม่นก้าวลงจากหน้าต่างแล้วเดินลงมาหาร่างของหญิงสาวที่นั่งขดตัวสั่นอยู่บนเตียง แววตาเรียบเฉยใต้หน้ากากนั้นยิ่งทำให้ดูน่ากลัวเหลือเกิน..หน้ากากที่ปิดบังใบหน้าจึงไม่สามารถรู้ได้ว่าเจ้าของใบหน้านั้นกำลังคิดเช่นไร



 

“กรี๊ด!!!”เลือดสีแดงสดไหลตามโลหะสีเงิน.. มีดปลายแหลมแทงลึกเข้าไปเรื่อยๆจนทะลุร่างอีกด้าน.. เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด มือบางดึงด้ามมีดออกช้าๆให้คมมีดกรีดเซาวตามเนื้อเยื่อและอวัยวะที่มันผ่าน..



 

“ขอชีวิตสิ.. ขอกับฉันถึงเธอจะรู้ว่าตอนนี้มันไม่ใช่ของเธอ!”


 

“ฮึก! ฮันกยอง..”ชื่อของผู้ชายคนนั้นทำเอา อึนฮยอก หงุดหงิดอยู่ไม่น้อยเขาต้องการได้ยินเสียงร้องไห้ หยดน้ำตาและความเจ็บปวด! ไม่ใช่ชื่อของคนรักของเธอ ปลายมีดถูกรัวแทงหนักๆไปตามร่างกายของฮโยจูไม่หยุด ของเหลวสีแดงสดพุ่งกระเซ่นเปรอะหน้ากากนั้นบ้างก็ไหลลงตามเตียงกว้าง.. อึนฮยอกแสยะยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นหยดน้ำตาที่ไหลลงมา สิ่งที่งดงาม..

“ร้องออกมา! เสียงร้องไห้ของเธอทำให้ฉันมีความสุข..”โลหะแหลมคมแทงจนสุดด้าม..หญิงสาวกระตุกตามแรง..ตากลมหวานน่าหลงใหลเหลือเพียงตาขาวโพน..มันยิ่งน่าหลงใหลขึ้นในสายตาของอึนฮยอก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ฮโยจู ลูกหลับหรือยังน่ะ เสียงอะไรเอะอะ”หญิงผู้เป็นแม่ถามขึ้นพลางเคาะประตูเบาๆแล้วลองหมุนลูกบิดประตู.. ที่มันไม่ได้ล๊อก

แอ้ด..    รอยเลือดสีแดงสดยาวเป็นทางลงมาจากเตียง ร่างไร้วิญญาณของเจ้าของห้องกับกลีบกุหลาบสีขาวที่ถูกโปรยประดับไว้บนเตียงนอนข้างร่างของเธอ ไร้ซึ่งร่องรอยของฆาตกร!

“กรี๊ด!!!!”

 

…………… the  title & talk zone…………..

ว้าก!!! ตอนแรกมาให้งง  อึนฮยอก ฮยอกแจ .. อยากให้ใครคู่กับฮัน

สำหรับใครที่ไม่เข้าใจ

ฮยอกแจเป็นดาร์กโฮลิค อึนฮยอกเป็นไนท์โฮลิคที่สร้างคดีเมื่อสองปีก่อนแล้วก็เงียบหายไป
ไม่มีใครรู้ว่าอึนฮยอกยังมีชีวิตอยู่จนเมื่อไม่นานมานี้อึนฮยอกส่งข้อความมาหาฮยอกแจนั่นแหละ (เหมือนแปลไทยเป็นไทยเลย) ไรเตอร์เชียร์ฮยอกแจเพราะอึนฮยอกดูจิตแปลกๆ  แล้วอีกอย่างอึนฮยอกก็ไม่ได้หน้าเหมือนฮยอกแจแต่เกิดหรอกนะ..แต่อึนฮยอกศัลยกรรมใบหน้าให้หน้าเหมือนฮยอกแจ

ทิ้งท้าย, อย่าเพิ่งงงจนทิ้งฟิคของไรเตอร์

http://my.dek-d.com/suju-girlz/blog/?blog_id=10044839  << ยังไม่เข้าใจตามนี่ไป!คำอธิบายเนื่อหาตอนนี้







 

ดั้งเดิม. 16/12/2552 แก้ไขเมื่อ 13/05/2553



t em

B
E
R
L
I
N
❀