THE ANSWER IS …YOU คำตอบของผมคือ…คุณ (Kangteuk)

ลำดับตอนที่ #3 : ใคร...คนนั้น

“ ซองมิน ซองมิน นายช่วยแบกไอ้หมีอ้วนหน่อยซิ”  อีทึกปลุกซองมินที่หลับน้ำลายยืดอย่างไม่ได้สติให้ลุกขึ้นมาช่วยแบกร่างท้วมของเพื่อนรักที่ตอนนี้สลบราวกับโดนจับทุ่ม

“ =  =ครับๆคุณอีทึก” ซองมินตอบรับอย่างงัวเงียก่อนจะช่วยอีทึกแบกร่างอันท้วมใหญ่ของคังอินลงมาจากรถแท็กซี่

“ โอ๊ะๆ เบาๆนะครับคุณผู้โดยสาร เดี๋ยวอาจารย์ยิ่งสากแกจะบาดเจ็บ” อีตาลุงคนขับแท็กซี่คนเดียวกับที่ส่งคังอินเมื่อเช้าพูดขึ้น

“ มันไม่ใช่อาจารย์ยิ่งสากหรอกลุง” อีทึกตอบก่อนจะค่อยๆพยุงคังอินไปวางไว้ที่ประตูรั้วหน้าบ้านของเขา

“ นี่ลุง!เงิน เอาไปแล้วรีบไสหัวไปไกลๆเลยไป้” อีทึกตัดรำคาญ

เมื่อได้เงินแล้วอีตาลุงคนขับก็รีบบึ่งรถออกทันที

“ นานแล้วสินะ..ที่ไม่ได้มาที่นี้” อีทึกยิ้มพลางพูดกับตัวเอง

ภาพเก่าๆในอดีตปรากฏขึ้นมาเป็นฉากๆราวกับฉายหนังซ้ำ

อีทึกซื้อบ้านหลังนี้ไว้ก่อนที่จะย้ายไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

ก่อนจะไปเขาได้มอบบ้านหลังนี้ให้คังอินอาศัยเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทที่สุด

ที่สำคัญคังอินยังยากจนมากอีกด้วย..ถ้าไม่เป็นคังอินที่จะได้บ้านหลังนี้ล่ะก็..คงจะเป็นคิมฮีชอล..เพื่อนรักอีกคนของเขาเป็นแน่..คิมฮีชอล..ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ

“ คุณอีทึกครับ..เข้าบ้านกันเถอะครับ” ซองมินพูดพลางตบยุงตัวที่เกาะแขนของเขาอย่างอารมณ์เสียพลางเกาแขนยิกๆอย่างรำคาญ

“ จริงสิ ฉันลืมไปว่าฉันไม่มีกุญแจบ้านหลังนี้นี่นา ลองค้นกระเป๋าคังอินดูซิ” อีทึกสั่งซองมิน

ร่างเล็กของซองมินค้นหากุญแจจนทุกซอกทุกมุมของกระเป๋าของคังอิน..แต่ไม่ยักจะมี

“ ไม่มีเลยครับ” ซองมินพูด

“ โอ้ยแล้วจะเข้าบ้านยังไงเนี้ย ทั้งกระเป๋าเสื้อผ้า ทั้งคนบ้าที่แต่งชุดบ้าๆแถมยังเมาเละอีกเนี้ย” อีทึกแทบอยากจะเอาทรีนงามๆอัดเข้าหน้าคังอินสักครั้งเมื่อเห็นร่างสูงนั้นนอนหลับไม่ได้สติแถมยังกรนเสียงดังน่ารำคาญเป็นที่สุด

ซองมินเองก็อีกคนเพิ่งลงจากแท็กซี่ไม่เท่าไหร่ก็เตรียมจะนอนแล้ว

“ แกรกๆ” เสียงซองมินแหวกโพรงหญ้าเตรียมหาที่หลับที่นอนนั่นเอง

“ เอาตัวรอดเป็นยอดดีจริงๆนะแก๊..ไอ้ซองมิน” อีทึกอยากจะตบกบาลตัวเองให้หลุดซะที..ทำไมถึงเจอแต่คนบ้าๆบอๆเข้ามาในชีวิตนะ

“ คุณๆ..คุณครับมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า” ชายหนุ่มร่างกำยำในชุดลำลองเดินถือไฟฉายเข้ามาหาอีทึก

“ คุณพี่ยาม” อีทึกตาลุกด้วยความดีใจ

“ มีอะไรหรือเปล่าครับเนี้ย “ ชายคนนั้นพูด

“ เนี้ยคือว่าเพื่อนของผมมันเมาน่ะครับ ส่วนอีกคนก็หลับไปแล้ว แถมยังเปิดประตูบ้านไม่ได้อีก” อีทึกทำเสียงเซ็ง

“ อ๋อไม่เป็นไรครับ ผมมีกุญแจบ้านทุกบ้านสำรองไว้อยู่แล้วครับ” ชายคนนั้นควักกุญแจพวงใหญ่ที่เต็มไปด้วยลูกกุญแจแขวนอยู่..ไม่รู้ว่าอันไหนเป็นอันไหน

“ ดีจังเลย” อีทึกอุทาน..พลางมองชายคนนั้นไขกุญแจอย่างช่ำชอง

ยามอะไรหนอ..ดูกำยำมาดแมนเหลือเกิน

..จมูกโด่งเป็นสัน

ตาโตรับกับจมูก

ใบหน้าเรียว

มีแผงอกและกล้ามเป็นมัดๆเหมาะสมแก่ความเป็นชายจริงๆ

แต่!..ไม่ได้นะอีทึก

อย่าลืมว่าอีทึกคืออีทึกผู้ไฮโซสุดสวยและสง่างาม

จะไปใฝ่ต่ำรักยามจนๆไม่ได้นะย่ะ!!

ไม่นานประตูบ้านก็ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย

“ เข้าบ้านไปก่อนเถอะครับ ส่วนคุณสองคนนี้ผมจัดการเอง” ชายคนนั้นยิ้มให้อีทึกจนเห็นลักยิ้มที่แก้มบุ๋มลงไป..น่าหลงใหลจริงๆยามอะไรกันเนี้ย

ร่างบางเมื่อก้าวเข้าบ้านได้ก็รีบเปิดสวิตท์ไฟก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาอ่อนนุ่มสีขาว

“ เฮ้อ” ถอนหายใจบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้า

ไม่นานคุณพี่ยามรูปหล่อก็ขนทั้งซองมินและคังอินมากองไว้บนโซฟาส่วนกระเป๋าสัมภาระของอีทึกนั้นก็ถูกวางไว้ที่ห้องโถง

“ คงเหนื่อยน่าดูเลยนะครับ” อีทึกพูดขึ้นพลางส่งแก้วน้ำเปล่าให้ยามรูปหล่อ

“ ไม่เท่าไหร่หรอกครับ แค่นี้สบายมากแรงยังเหลือเฟือ” ยามคนนั้นยิ้มจนเห็นแก้มที่บุ๋มลงไปสองข้างที่ชวนให้อีทึกหลงใหลอย่างช่วยไม่ได้

“ ขอบคุณมากเลยนะครับ เพราะคุณแท้ๆคุณยาม” อีทึกโค้งหัวให้กับยามสุดแสนหล่อคนนั้น

“ อะไรนะครับ ? ยาม? ยามหรอครับ” ยามสุดหล่อหัวเราะขึ้นมา

“ ผม พูดอะไรผิดหรอครับ” อีทึกเหวอๆเล็กน้อยทั้งๆที่ในใจอยากจะกระทืบอียามหน้าหล่อนี้สักที

ทำไมย่ะอายหรือไงที่เป็นยามน่ะ..หา!

“ ขอโทษจริงๆนะครับที่ทำให้คุณเข้าใจผิด..ผมไม่ใช่ยามหรอกครับ ผมเป็นเจ้าของโครงการที่นี้และก็เป็นเจ้าของร้านกาแฟเล็กๆตรงหัวมุมโน้นด้วยครับ อร่อยนะครับ ว่างๆก็ลองไปดื่มดู” คุณ(อดีต)ยามไขข้อข้องใจ

“  -  - อุ้ยตาย!ขอโทษนะครับ แหมก็ไม่นึกว่าเจ้าของโครงการจะมาเดินที่นี้ดึกๆดื่นๆน่ะครับ” อีทึกตอบ

ว่าแล้วเชียว..ยามอะไรจะดูดีขนาดนี้ ที่แท้ก็เป็นเจ้าของโครงการนี้เอง

“ ผมออกมาเดินเล่นน่ะครับ” ชายคนนั้นตอบ

“คงมาตรวจดีความเรียบร้อยของหมู่บ้านล่ะซินะครับ”

“ เปล่าหรอกครับ พอดีผมออกมาหากบ หาเขียดหาแย้แถวๆนี้น่ะครับเห็นว่ามันชุมเลยว่าจะเอาไปขายที่ตลาดหน้าหมู่บ้าน”

“ หา =  _______  = ขายกบเนี้ยนะ”

“ คือผมยึดหลักเศษฐกิจพอเพียงนะครับ”

“ อย่างนี้นี่เอง”

“ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปก่อนนะครับ” ชายคนนั้นพูดพลางส่งแก้วน้ำกลับให้อีทึกก่อนจะหันหลังกลับไปยังประตูบ้าน

“ เอ่อ…เดี๋ยวครับคุณ!” อีทึกจับไหล่ชายคนนั้นเอาไว้

“ มีอะไรหรือครับ?” ชายคนนั้นค่อยๆหันหน้ามาอย่างช้าๆราวกับพระเอกเกาหลี

“ ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย…เผื่อว่าผมจะได้ตอบแทนอะไรคุณบ้าง” อีทึกกัดริมฝีปากอย่างเขินอายเมื่อสบตากับชายคนนั้นตรงๆ..คนอะไรหล่อเหลือร้าย

ชายคนนั้นยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวสวยเรียงตัวเป็นระเบียบอยู่ในปาก

“ผมชื่อ…เชวชีวอนครับ ^^” 


_______________

อ้าก กรี๊ด วี๊ด ว๊าย(ไรเตอร์ใกล้ตาย) ตอนแรกกะว่าจะไม่อัพ
แต่พอเห็นเม้นส์แล้วไรเตอร์นอนดิ้นค่ะ ดีใจ ขอบคุณทุกเม้นส์มากๆเลยนะจ๊ะ
^_________^ ที่ไรเตอร์หายไปเนี้ย เพราะคอมมีปัญญาบวกกับเรียนอย่างหนักเลย
ยังไงก็ขอขมาผู้อ่านมา ณ ที่นี้ด้วยนะจ๊ะ 

รักผู้อ่านทุกท่าน ทุกคน ทุกผู้ ทุกนาง จุ๊บๆ -3- ฮิฮิ

ไรเตอร์ 2/09/52