Fic!!! Because I Love You เพราะว่าผมรักคุณ{Hanhyuk"KiHae}

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2

                อีกด้านหนึ่งหลังจากโรงเรียนเลิก ฮันกยองก็จะไปรอรับฮีชอลที่ห้องเรียนเพื่อที่จะไปส่งที่บ้านตามปกติ

...................ระหว่างทางกลับบ้าน....................

“ฮัน ส่งแค่นี้ก็ได้นะ เดี๋ยวก็ถึงบ้านเราแล้วล่ะ ฮันกลับไปก่อนเถอะ  นี่ก็เย็นมากแล้ว”  ฮีชอลพูดพลางมองหน้าร่างสูง

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไปส่งคุณให้ถึงบ้านดีกว่า ถ้าส่งแค่นี้ผมคงเป็นห่วงคุณแย่เลย คุณเองก็หน้าตาดีไม่น้อยนะ ถ้าปล่อยให้กลับเองคงกลับไม่ถึงบ้านแน่ๆ”   ฮันกยองพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ได้ว่าเป็นห่วงจริงๆ

“ฮีชอลคุณ ไม่คิดอยากจะมีแฟน หรือ ใครสักคนบ้างหรอ”   ฮันกยองเอ่ยถามฮีชอล

“ ถ้าเราจะบอกว่าตอนนี้เรายังไม่อยากมีใครหน่ะ ฮันจะว่าอะไรเราไหม” ฮีชอลพูดขึ้นด้วยความเกรงใจฮันกยอง ถึงในใจจะรู้ว่าฮันกยองคิดกับเค้าเกินเพื่อน  แต่ตอนนี้เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆเลยพูดออกไป คิดซะว่าดีกว่าโกหกแล้วกันอย่างน้อยก็ยังเปิดโอกาสให้ร่างสูงได้เจอคนดีๆ

“ เรายังไม่อยากสร้างความผูกพันธ์กับใครทั้งสิ้น เรายังอยากที่จะอยู่อย่างอิสระ อยู่กับมิตรภาพที่ดีของเพื่อนๆ เรายังไม่อยากจะใช้คำๆนั้น   คำว่า  “คนรัก” มันเป็นคำที่สำคัญสำหรับเรานะ เราคิดว่าเรายังเด็กไปที่จะใช้คำนี้ มันยังไม่ถึงเวลาสำหรับเรา สรุปว่าตอนนี้เรายังไม่อยากมีแฟน เรายังอยากที่อยู่กับเพื่อนที่แสนดีแบบฮันไง ว่าแต่ฮันถามเราทำไมหรอ”  ถึงจะรู้อยูแก่ใจแต่ร่างบางก็ต้องแกล้งถามเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก

“อ๋อป่าวหรอกผมก็แค่อยากรู้เฉยๆ” ร่างสูงเอ่ยพลางก้มหน้าลง

หลังจากที่ฮีชอลพูดแบบนั้นออกมาตลอดทางที่เดินมานั้น ความเงียบได้เข้าปกคลุมคนทั้งสองให้อยู่ใต้อำนาจไปเรียบร้อย

“ฮัน… ฮัน…  ฮัน… ฮันนนน”  ฮีชอลเรียกและเขย่าแขนฮันกยองเพื่อเรียกสติให้กลับมา

“เอ่อ ..... ครับ  ว่าไงครับฮีชอล” ฮันกยองตอบรับด้วยสีหน้ามึนงง

“อ่อ ถึงบ้านเราแล้วล่ะ  เราเข้าบ้านก่อนนะ ฮันก็กลับบ้านดีๆล่ะ”  ฮีชอลบอกร่างสูง

“ครับๆ  ยังไงถ้าถึงบ้านแล้วเดี๋ยวผมโทรหานะครับ” ฮันกยองบอกกับฮีชอล

“อ๋อจ้า  งั้น..ฮันกลับบ้านดีๆนะ ถ้าถึงบ้านแล้วยังไงก็อย่าลืมโทรหาเราด้วยนะ บาย” ฮีชอลบอกลาฮันกยองอีกครั้งพลางยกมือขึ้นโบกลา

“ครับ.....บายครับ”

____________❤Because I Love You❤____________

หลังจากที่ฮยอคแจ ซีวอน และดงแฮ  ทานอาหารเรียบร้อย ฮยอคแจก็เลยขอตัวออกมาก่อน เพราะตนรู้เวลาที่คนๆนั้นจะกลับบ้านจึงอยากไปส่งที่บ้านเหมือนกับทุกครั้ง  โดยบอกเพื่อนๆว่าขอกลับก่อน แม่โทรตาม และบอกให้ซีวอนอยู่เป็นเพื่อนทงแฮ แต่แล้วไอ้หน้าหล่อขายาวก็บอกว่าไม่ว่างต้องกลับไปทำธุระเช่นกัน  ทั้งสองเพื่อนซี้จึงลาทงแฮออกมาพร้อมกัน แต่ก็ต้องแยกกันอยู่ดีเพราะบ้านอยู่กันคนล่ะทาง  ต่างคนก็ต่างไป

“เออ ฮยอคกลับบ้านดีๆนะเว้ย แล้วเจอกันพรุ่งนี้  บาย”

“อืม..แกก็เหมือนกันนะ  บาย”    ทั้งคู่บอกลากันแล้วก็แยกย้ายกันกลับไปทำธุระของตน

ตลอดทางกลับบ้าน  ฮันกยองยังคงคิดถึงเรื่องที่ฮีชอลพูด เค้าคิดว่าจะทำยังไงให้ฮีชอลรับรักตัวเอง  ไม่ใช่ว่าเค้าดูแลเอาใจใส่ฮีชอลไม่ดีนะ แต่ทำไมฮีชอลไม่เคยคิดกับเค้ามากกว่าเพื่อนเลยสักครั้ง  หรือฮีชอลมีใครอยู่แล้ว ?

“โอ๊ย~ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว”  ฮันกยองตะโกนระบายสิ่งที่ตนคิดแค่นั้น ไม่จำเป็นต้องสาธยายให้ใครรู้แม้จะเดินอยู่คนเดียวก็ตาม  แต่ก็อยากจะเก็บไว้คิดในใจซะมากกว่า

ฮันกยองเดินไปตามทางของถนน  ในหัวของเขาก็ยังคิดถึงเรื่องที่ฮีชอลพูดโดยไม่ได้ใส่ใจเลยว่า มีคนแอบมองเขาอยู่ห่างๆ แอบมองดูเขาอยู่เสมอ  ทุกครั้งที่ฮันกยองยิ้มเขาคนนั้นก็จะยิ้มไปด้วย แต่ถ้าบางครั้งฮันกยองเสียใจคนๆนั้นก็จะเสียใจมากกว่า ที่ต้องเห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บปวด  ฮยอคแจติดตามมาส่งฮันกยองกลับบ้านแบบนี้แล้วแทบทุกวันโดยที่ร่างสูงไม่เคยจะรู้ตัว ทุกครั้งเค้าจะรอให้ฮันกยองเข้าบ้านก่อนแล้วจึงจะกลับบ้านของเขา  แม้บางวันที่ร่างสูงต้องกลับดึกเพราะซ้อมบาสที่โรงเรียน   แต่ฮยอคแจก็จะอยู่รอจนกว่าฮันกยองเลิกแล้วก็ตามมาส่งอย่างนี้ทุกครั้ง สำหรับฮยอคแจแค่เขาได้มองดูคนที่ตนรักไกลๆเขาก็มีความสุขแล้ว  แค่ได้เห็นคนที่ตนรักมีความสุข เขาก็สุขไปด้วย

“Hello ฮันหรอ.. อืม ว่าไง”

“ป่าวหรอกครับ ฮีชอล แค่จะโทรมาบอกว่าถึงบ้านแล้วนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วง” ร่างสูงเอ่ยบอกปลายสาย

“อืม ถึงบ้านแล้วก็ดี เราจะได้ไม่ต้องห่วงแล้ว  เราเกรงใจฮันเหมือนกันนะที่ฮันต้องมาส่งเราทุกวันหน่ะ จนต้องกลับบ้านมืดทุกวันเลย” ฮีชอลรู้สึกเกรงใจฮันกยองเป็นอย่างมากที่ต้องมาส่งเขาให้ถึงบ้านทุกวัน แม้จะรู้ว่าฮันกยองนั้นไม้ได้คิดอะไรแต่เขาก็ยังรู้สึกเกรงใจอยู่ดี

“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจอยู่แล้ว อย่าคิดมากไปเลยนะ ฮีชอล”  ร่างสูงพูดออกมาจากใจจริงๆ

“เอ่อ ฮันมีอะไรอีกหรือเปล่า” พอดีเรากำลังจะอาบน้ำอ่า ถ้าไม่มีก็แค่นี้นะ”ร่างบางแจ้งเหตุผล

“เออ ไม่มีแล้วล่ะครับ ฝันดีนะครับ”  

“จ้า เช่นกันนะฮัน”

“ครับ” พูกจบ สายก็ตัดไป

โห… กำลังจะอาบน้ำหรอ ร่างกายของคุณต้องสวยแน่ๆเลย ฮีชอล ผมอยากจะเห็นและสัมผัสร่างกายของคุณจังเลย ผมอยากจะเป็นเจ้าของร่างกายและหัวใจของคุณมันจะมีทางไหมที่ผมจะเป็นได้อย่างที่ผมหวัง วันไหนล่ะที่ผมจะได้อย่างที่ต้องการ แค่นี้ความหวังของผมมันก็ริบรี่จนจะมองไม่เห็นด้วยซ้ำ

ฮันกยองคิดเอ่ยในใจ หลังจากวางสายจากฮีชอล หนุ่มหน้าสวยผู้นั้น  แต่สิ่งที่มันไม่วางไปตามสายโทรศัพท์นั้น ก็คือสิ่งที่อยู่ใต้ร่มผ้ากลับตั้งตรงและขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าฮันกยองจะพยายามดับอารมณ์ที่พุ่งพล้านของตัวเอง ไม่ให้คิดอะไรไปมากว่านั้น แต่พอนึกถึงหน้าหวานๆกับร่างกายอันบอกบางที่ชวนน่าสัมผัสของฮีชอลนั้น ก็ยิ่งทำให้อามณ์ที่พยายามจะดับลงนั้นกลับปะทุขึ้นมาอย่างมาก จนฮันกยองไม่สามารถจะทนแรงปรารถนาของตนเองได้ ได้เพียงปล่อยมันไปตามใจคิด 

หลังจากเข้าห้องน้ำไปได้ไม่นาน ฮันกยองก็ได้ปลดปล่อยเสียงที่น่าอายนั้นออกมา เสียงที่บ่กบอกถึงความสุข เสียงที่บ่กบอกถึงความรู้สึกดี ถึงจะเป็นแค่จินตนาการของตนเองเท่านั้นว่าตนกำลังร่วมรักกับร่างบางนั้น  แต่ก็สามารถทำให้ฮันกยองมีความสุขได้  ถึงยังไงเขาก็ยังคงหวังว่าจะได้ร่วมรักกับร่างบางคน ด้วยความรักจริงๆสักครั้ง ไม่ใช่ในจิตนาการอย่างนี้

…………………………………………………………

<<<<Sorry Sorry Sorry Sorry  >>>>

เสียงริงโทนของโทรศัพท์ดังขึ้นภายในห้องของหนุ่มหล่อผิวสีแทนที่ชวนให้สาวๆหลงไหล  รอยยิ้มที่มีเสน่ห์นั้นสามารถทำให้สาวๆหลายคนละลายตามกันเป็นแถว ๆบุคคลผู้นั้นก็คือ “ คิม คิ บอม” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อตี๋ถึงจะไม่ขาวมากแต่ก็สามารถทำให้คนละลายตายได้(ถึงขั้นตายเลยหรอ!!) เพื่อนสมัยมัธยมต้นของฮันกยองแต่ตอนนี้เรียนห้องเดียวกับฮีชอลเลยเป็นเพื่อนสนิทของฮีชอลอีกคน

“สวัสดีครับ ใครหรอครับ” เอ่ยถามปลายสาย

“คิบอมนี้ฉันเองนะ ฮันกยอง”

“อ๋อ ฮัน หรอ อืมว่าไงมีอะไรถึงโทรมาหาฉันได้เนี่ย ร้อยวันพันปีแกไม่เคยโทรหาฉัน แสดงว่าแกมีเรื่องอะไรไม่สบายใจใช่ไหม” ร่างสูงเอ่ยถาม  ด้วยความที่สนิทกันจนรู้นิสัย เลยเดาออกว่าเพื่อนต้องไม่สบายใจแน่ๆถึงโทรมาแบบนี้

“โห แกนี้ยังรู้ใจฉันเหมือนเดิมเลยนะ อืมก็มีเรื่องนิดหน่อย”

“อืมก็ฉันเพื่อนแกจะไม่รู้ได้ไงอ่ะ เออว่าแต่มีเรื่องอะไรว่ามา”

“ก็เรื่องฮีชอลอ่ะ  ฉันไม่รู้จะทำไงดี” ฮันกยองพูดพลางถอนหายใจ

“เฮ้อ....เรื่องนี้อีกแล้ว คงจะเป็นเรื่องเดียวล่ะสิที่ทำให้แกเครียดได้ และก็เป็นเรื่องเดียวที่แกจะโทรหาฉันได้เหมือนกัน” คิบอม พูดกัดฮันกยองนิดๆตามประสาเพื่อน

“ไม่ใช่ซะหน่อยถ้าฉันมีอะไรนอกจากเรื่องนี้ฉันก็ต้องโทรหาแกอยู่ดีเพราะแกเป็นเพื่อนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด เพียงแต่ตอนนี้ฉันไม่มีเรื่องอะไรนอกจากเรื่องนี้เท่านั้นเอง และตอนนี้....ฉันควรจะทำยังไงดี คิบอม ”

“เฮ้อ...สุดท้ายถ้าไม่มีปัญหาก็ไม่โทรมาใช่ปะ” คิบอมยังคงพูดกัดฮันกยองต่อไป

“เฮ้อ......งั้นก็แล้วแต่นายจะคิดแล้วกันนะคิบอม ว่าแต่........นายจะตอบฉันได้รึยังว่าฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี”  ฮันกยองยังคงขอคำปรึกษาจากเพื่อนรักต่อไป

“เฮ้อ.....ฮันฟังฉันนะ ฮีชอลอ่าเค้าเคยคุยกับฉันว่าตอนนี้เค้าไม่อยากจะมีใครหรือผูกพันธ์กับใครทั้งสิ้น เค้าอยากจะใช้ชีวิตแบบอิสระ จะทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องคอยห่วงนู่นห่วงนี่เค้าเลยอยากจะอยู่กับเพื่อนมากกว่าคนรัก  แต่ยังไงแกก็อย่าพึ่งท้อนะ ฉันเชื่อว่าสักวันแกจะเอาชนะใจฮีชอลได้ นะฮันฉันจะคอยเป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆนะเว้ย เพื่อน”

“อืม ขอบใจนะ ฉันก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”

“เออ ไอ้ฮัน ฉันนึกออกแล้วว่าจะทำไง” อยู่ๆร่างสูงก็นึกวิธีขึ้นได้

“ว่ามาสิ คิบอม ฉันต้องทำยังไง”

“แกก็ไปสารภาพต่อ ฮีชอลสิ ว่าแกอ่ะรักเค้าแล้วขอแบบบอกรักใต้แสงจันทร์อะไรอย่างนี้โรเมติกจะตาย จะว่าไปแกก็ไม่เคยบอกรักเค้านิ ลองดูสิเผื่อฮีชอลเค้าจะใจอ่อนลงบ้าง ฮีชอลมันเพื่อนฉัน ฉันรู้ดีว่ามันชอบอะไร แกก็ลองดูนะเว้ย สู้ๆว่ะเพื่อน”

“เออ ขอบคุณนะ ฉันจะลองดู ขอบคุณจริงๆนะคิบอมที่ช่วยๆไว้แกมีอะไรฉันจะช่วยแกนะเว้ย เพื่อน” ฮันกยองเอ่ยบอก

“ไม่เป็นไรว่ะยังไงเราเพื่อนกัน เพื่อนต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้ว”

“เออ ขอบคุณอีกครั้งนะ”  ฮันกยองพูดด้วยน้ำเสียงดีใจที่พอจะมีความหวังเรื่องฮีชอลขึ้นมาบ้าง ยังไงก็ต้องขอบคุณไอ้เพื่อนรักคนนี้ คิม คิ บอม ฉันขอบคุณนายจริงๆ

แล้วสายคิบอมก็ตัดไป

____________❤Because I Love You❤____________