รวมเรื่องสั้น/ตอนพิเศษ แต่งเอง [YURI]

ลำดับตอนที่ #3 : You & Me [1]

ชั้น มินามิ นานะ เป็นลูกคนที่ 3 ในลูก 4 คน สาเหตุที่ชั้นชื่อ นานะ ก็เพราะว่าชั้นเกิดวันที่ 7 เดือน 7 ก็เลยได้ชื่อนี้แถมพ่อชองชั้นก็เป็นหมอเสียด้วยสิ อืม...........เรื่องนี้ขอโยนเอาไว้ที่อื่นก่อนก็แล้วกัน

ชั้นเจอกับอายาโกะก็ตอนอนุบาลล่ะมั้ง ตอนแรกยัยนี่แผ่รังสีไม่น่าเข้าใกล้แบบสุดเพราะท่าทางหยิ่งๆไม่น่าคบยังไงก็บอกไม่ถูก เอาเป็นว่ายัยนี่ดูแก่เกินตัวมากของมากที่สุด แต่ว่า.........มีจุดอ่อนอย่างนึงของอายาโกะที่ไม่มีใครรู้นอกจากชั้น.......

อายาโกะเป็นโรคไม่ชอบโรงพยาบาลขั้นรุนแรงหรือจะพูดง่ายๆก็คือ ยัยนี่กลัวเข็มฉีดยาแบบร้ายแรง จุดอ่อนแบบนี้น่ะใครได้ยินก็คงจะขำกลิ้งแบบสุดๆเหมือนกับชั้นตอนที่รู้แหงแซะ

แต่ก็นะคนเราจะกลัวเข็มมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรนี่นา ชั้นขอยอมรับเหมือนกันว่า.....เข็มฉีดยามันก็น่ากลัวพอตัวเหมือนกัน ตอนเด็กๆใครกล้าบอกไหมล่ะว่าไม่กลัวเข็มฉีดยาน่ะ

แต่หน้าตาท่าทางของอายาโกะที่แสดงออกมาตอนเห็นเข็มฉีดยาแล้วรู้สึกสนุกโคตรๆๆๆๆ ใครเห็นก็คงอยากจะแกล้งยัยนี่เหมือนกับชั้นล่ะนะ เพราะแบบนั้นชั้นก็เลยอยากที่จะลองเป็นหมอรักษาคนมาฉีดยาให้อายาโกะตะหงิดๆ

พอขึ้นม.ต้นได้ไม่นานอายาโกะก็เริ่มที่จะเนื้อหอมขึ้นและครั้งแรกที่มีคนมาสารภาพรักกับอายาโกะ ชั้นถึงได้รู้ตัวว่า.......ชั้นชอบอายาโกะเกินกว่าคำว่า เพื่อน  

“นานะเธอน่ะรักอายาโกะไม่ใช่เหรอ? ไม่คิดที่จะสารภาพกับเจ้าตัวเขารึไง” อยู่ๆชิอากิก็พูดขึ้นมาระหว่างที่นั่งติวการบ้านกันตามลำพังในหอพักตอนที่อายาโกะนั้นไม่อยู่

“...อ..อะ....เอ๋?....” นานะถึงกับอึ้งไปชั่วขณะที่ชิอากิยิงคำถามแทงใจดำนี้ออกมา

“ไม่ต้องมาทำหน้าเหรอหราอะไรหรอกน่า นานะ ท่าทางของเธอน่ะใครเห็นก็รู้ทั้งนั้นแหละน่าเธอชอบอายาโกะ” ชิอากิท้าวคางแล้วพูดกับอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่ดูเบื่อเหน่ายแต่ว่ามือที่ถือปากกานั้นก็ยังคงเขียนต่อไปเรื่อยๆ

“พ...พูด....พูดอะไรของเธอน่ะ! ชิอากิ ชั้นไม่ได้คิดกับอายะแบบนั้นนะ” นานะตอบปฏิเสธไปทั้งที่หน้าแดงก่ำและพูดตะกุกตะกัก มือเองก็สะบัดเป็นพัลวัน

ในตอนนั้นเองเสียงเดินผ่านหน้าห้องพักเข้าไปในห้องข้างๆซึ่งเป็นห้องของอายาโกะนั้นดังขึ้น นานะที่ได้ยินเสียงเดินเพื่อที่จะมายังประตูเชื่อมห้องตนกับห้องของอีกฝ่ายนั้นก็เกิดอาการตัวเกร็งขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ร้อนฉ่า เมื่อหันหน้ามาสบตากับชิอากิก็พบรอยยิ้มของปีศาจผุดขึ้นมาบนริมฝีปาก การที่คบกันมาเกือบจะ 2 ปี นั้นคงจะไม่ยากอะไรที่จะคาดเดาว่าอีกฝ่ายคิดที่จะทำอะไร

“อายาโกะ นานะมีเรื่องอยากจะสารภาพแน่ะ!” ชิอากินั้นพุดสัยงดังเพื่อให้ทะลุไปยังห้องข้างๆ

“พูดอะไรของเธอน่ะ ชิอากิ!!” นานะกระโจนตัวข้ามโต๊ะเขียนหนังสือตัวเล็กไปหาอีกฝ่ายเพื่อที่จะปิดปากแต่ก็เกิดเสียหลักขึ้นมาเพราะเท้าชนเข้ากับขอบโต๊ะ นานะที่เสียหลักนั้นพุ่งตัวเข้าหาชิอากิอย่างรวดเร็วจนทั้งคู่ไม่ทันตั้งตัว

“เอะอะโครมครามอะไรกันน่ะ ชิอากิ นานะ” อายาโกะที่ได้ยินเสียงดังก็รีบที่จะเปิดประตูเข้ามาในทันทีแต่สิ่งที่เห็นก็คือ นานะที่นั่งคร่อมชิอากิเอาไว้และใบหน้าก็ซบลงไปบนหน้าอกของอีกฝ่าย ส่วนชิอากินั้นก็นอนกุมหัวที่กระแทกกับพื้นเอาไว้แล้วส่งเสียงโอดครวญ

“............พวกเธอทำอะไรกันน่ะ?” อายาโกะที่ยังคงสับสนกับสถานการณ์อันชวนเข้าใจผิดนี้อยู่เล็กน้อยนั้นถามออกไป

“...........อ......เอ๋.....เอ่อ.......คือ.....ไม่....ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ! อายะ คือว่านี่น่ะชั้นอธิบายได้นะ!!” นานะรีบลุกร่างกายท่อนบนของตนขึ้นมาพูดแก้ตัวในทันที   แต่ว่า......

“......นานะ......เธอจะลุกออกไปจากตัวของชั้นได้รึยัง? รึว่าอยากที่จะเห็นนรกก่อนล่ะ.....มันหนักนะ” น้ำเสียงเย็นที่ฟังดูหนาวสันหลังวูบวาบนั้นพุดเปล่งออกมาด้วยท่าทางอันดูไม่พอใจและคงจะทำอย่างที่พูดนั้นของชิอากิกระตุ้นให้นานะรีบลุกขึ้นมายืนตรงแทบจะในทันที

เมื่อร่างกายเป็นอิสระแล้วนั้นชิอากิก็ลุกขึ้นมานั่งและชำเลืองตาไปยังเพื่อนสนิททั้งสองของตนด้วยนัยน์ตาสีนิลที่ยากจะคาดเดาว่าคิดอะไรอยู่และเมื่อรอยยิ้มของปีศาจผุดขึ้นมานั้นเจ้าตัวก็เดินออกไปจากห้องของนานะโดยที่วายจะทิ้งลูกระเบิดเอาไว้ให้กับอีกสองคน

“อายาโกะถ้าเย็นชากับความรู้สึกของนานะมาๆเดี๋ยวยัยนี่ก็หน้ามืดเปลี่ยนใจมาหาชั้นแทนหรอก” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ปิดประตูทันทีพร้อมระเบิดที่ทำงานแล้วเรียบร้อย

แม้ชิอากิจะออกไปจากห้องแล้วก็จามแต่ว่าความเงียบก็ยังคงปกคลุมบรรยากาศภายในห้องที่นานะและอายาโกะอยู่ไม่จางหาย ในที่สุดนานะก็เป็นเริ่มที่จะเปิดปากพูด

“เอ่อ........อายะ....คือว่าชั้นน่ะ! ชั้นชอบเธอแบบที่มากกว่าเพื่....” “ขอโทษนะ แต่เราเป็นแค่เพื่อนกันดีกว่า” หลังจากที่รวบรวมความกล้าพอที่จะสารภาพออกมาได้นั้นก็ต้องล้มเหลวแทบจะในทันทีที่เปิดปากพูดด้วยการปฏิเสธอย่างนุ่มนวลของอายาโกะ

ผลของการสารภาพรักที่รวบรวมความกล้าอย่างมากของนานะนั้นถูกหักอกลงภายใน 2 วินาทีนับตั้งแต่การเปิดปากพูดคำแรก

หลังจากที่ทั้งคู่ก็เข้าหน้ากันไม่ติดไปพักนึงใหญ่ๆ เมื่อทั้งคู่กลับมาคืนดีกันอีกครั้งก็ปรากฏว่าอายาโกะนั้นรับหมั้นกับคนที่ทางบ้านจัดหามาให้อย่างไม่ขัดข้องทั้งที่ก่อนหน้านี้เจ้าตัวมักจะปฏิเสธหัวชนฝา ฆ่าให้ตายก็ไม่ยอมแท้ๆ

“คิดที่จะหมั้นกับผู้ชายคนอื่นเพื่อที่จะหนีจากการผูกมัดของนานะเหรอ? อายาโกะ” ชิอากิมายืนพิงรั้วอยู่ข้างๆอายาโกะที่มองนานะที่กำลังวิ่งอยู่บนลู่วิ่งของสนามที่โรงเรียน

“ก็ไม่รู้สิ แต่ว่าตอนนั้นชั้นไม่ได้คิดกับนานะแบบนั้นนี่นาแล้วชั้นก็ไม่ชอบที่จะผูกมัดใครหรือว่าให้ใครมาผูกมัดด้วยสิ” อายาโกะหันมายิ้มให้กับชิอากิอย่างไม่คิดอะไรมาก

“.........พูดว่าตอนนั้นงั้นเหรอ? งั้นก็แปลว่าตอนนี้น่ะไม่แน่งั้นสินะ? แล้วตอนนี้น่ะเธอก็ถูกคนอื่นผูกมัดอยู่ไม่ใช่เหรอไงกันน่ะ แถมเป็นคนที่เพิ่งจะรู้จักกันอีก ชั้นว่าเธอให้ยัยบ้านานะผูกมัดเธอเสียยังจะดีกว่านะ อายาโกะ” ชิอากิถอนหายใจเล็กน้อยและเกาะหัวด้วยอาการเซ็งอารมณ์กับเพื่อนของตนทั้งสองคน

“มันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอไม่ใช่เหรอ? ชิอากิ ที่ว่าชั้นจะตอบรับความรู้สึกของนานะรึเปล่าน่ะ” น้ำเสียงของอายาโกะฟังดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย

“.....จ้า จ้า อย่าทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นสิ อายาโกะ ชั้นไม่ได้อยากจะชวนเธอทะเลาะด้วยซะหน่อย” ชิอากิสะบัดมือไปมาและยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะยื่นมือมาลูบหัวของอายาโกะเบาๆ

“แล้วชั้นจะคอยดูนะ อายาโกะ ว่าหลังจากนี้ไม่ว่าจะอีกกี่ปีเธอจะยอมตอบรับความรู้สึกของนานะรึเปล่า” คำพูดของชิอากินั้นเหมือนกับจะท้าทายและอายาโกะเองนั้นก็เหมือนกับจะตอบรับโดยการยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อยพอให้เข้าใจ

ทั้งที่การท้าทายนี้ผู้ชนะควรจะเป็นอายาโกะอย่างแน่นอนนั้นกลับกลายเป็นว่าเจ้าตัวนั้นกลับแพ้ตัวเองโดยสิ้นเชิงและแพ้นิสัยการตื้อยิ่งชีพของนานะด้วยเมื่อการพยายามสร้างระยะห่างของอายาโกะถูกพังทลายลงหลังจากที่ทั้งสามเรียบจบและไปเที่ยวทะเลด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย

ทั้งอายาโกะและนานะนั้นเผลอตัวดื่มค็อกเทลหนักจนเกินไปแถมยังลงไปเดินบนชายหาดกันตามลำพังอีกเพราะ

ชิอากิและทาช่าขอแยกตัวไปนอนนานแล้วทั้งคู่จึงต้องอยู่กันตามลำพัง

“อาย๊~า ชั้นชอบเธอน๊~า” อยู่ๆนานะก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“อืมๆ รู้แล้วจ้าๆ แล้วทำไมอยู่ดีๆถึงมาพูดอีกล่ะ นานะ” อายาโกะถามอย่างงุนงงเล็กน้อย

“ไม่รู้สิ เพราะบรรยากาศ  เพราะที่เราดื่มกันเมื่อกี้หรือว่าเพราะเธอกันนะ อายาโกะ” นานะยังคงไม่ละทิ้งท่าทางอันยียวนกวนประสาทเหมือนเดิมแต่อายาโกะก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาว่าจะตบมุกที่นานะยิงมากลับเลยแม้แต่น้อย ท่าทางที่อายาโกะแสดงออกมานั้นคือการที่หน้าแดงขึ้นกว่าเมื่อครู่นี้และพยายามที่จะก้มหน้าลงต่ำเพื่อหลบเลี่ยงสายตาจับผิดของนานะ

“เป็นอะไรไปเหรอ? อายะ เธอหน้าแดงกว่าเมื่อกี้นี้ซะอีกนะ ไม่สบายเหรอ? มีไข้รึเปล่า?” นานะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้กับอีกฝ่ายและใช้หน้าผากของตนแนบเข้ากับของอีกฝ่ายเพื่อที่จะวัดไข้

“อืม......ก็ไม่มีไข้นี่นา ทำไมหน้าของเธอถึงแดงขึ้นได้ล่ะ? อายะ” นานะขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัยก่อนที่จะรู้ตัวว่าในตอนนี้นั้นใบหน้าของตนอยู่ห่างจากอีกฝ่ายไม่ถึง 5 ซม. ท่าทางของอายาโกะนั้นก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรนอกจากใบหน้าที่แดงขึ้นและหัวใจที่เต้นแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดขนาดที่ว่าแค่จับมือเท่านั้นก็รู้สึกได้

“...น.....นานะ...” เรียวปากสีชมพูที่วาววับด้วยลิบสติกนั้นเอ่ยชื่อของอีกฝ่ายขึ้นมาเบาๆก่อนที่เกมจ้องตานี้จะสิ้นสุดลง

“....อายา....โกะ” นานะเองก็เอ่ยชื่อของอีกฝ่ายออกมาเช่นกันก่อนที่จะโน้มใบหน้าและริมฝีปากเข้าไปสัมผัสกับริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ

แม้จะเป็นการกระทำที่เผลอตัวนั้นแต่ว่าทั้งคู่ก็ได้ทำลายกำแพงที่พยายามสร้างมาเพื่อรักษาระยะห่างระหว่างกันและกันลง