ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Rose & Snowdrop แผนการร้าย...คุณชายซาตาน

    ลำดับตอนที่ #3 : คนชั้นต่ำ

    • อัปเดตล่าสุด 7 พ.ย. 50


    ตอนที่ 3 : คนชั้นต่ำ

             นานาโกะยืนอึ้งตะลึงกับภาพตรงหน้า ชายหนุ่มผมสีดำ นัยน์ตาสีเขียว คนที่เธอคุ้นเคยในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา มาซาฮิโร่ เรียวยะ!!! เขามาที่นี่ได้อย่างไร

             "นาย..."

             หญิงสาวอุทานเสียงดังกึกก้อง ก่อนปล่อยกระเช้าดอกไม้ตกลงสู่พื้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ชายหนุ่มมองดูเธอด้วยท่าทีแปลกใจเล็กน้อยเท่านั้น พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า

             "ไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอกันอีก ช่างเป็นบุบเพสันนิวาสเหลือเกิน"

             เขาพูดพลางดึงดอกกุหลาบจากถังไม้ที่ตั้งขายข้างตัวมาดมอย่างอารมณ์ดี 

             "รู้มั้ยว่า...ฉันชอบกุหลาบสีแดงมากๆเลย"

             เรียวยะพูดพลางถือกุหลาบเดินเข้าไปหาหญิงสาวช้าๆ นานาโกะสัมผัสถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านรอบกาย นัยน์ตาสีเขียวจดจ้องมองมาจนรู้สึกเหน็บหนาวราวกับน้ำแข็งก้อนใหญ่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวถอยห่างจากชายหนุ่มที่ไม่พึงปรารถนาทีละน้อยจนกระทั่งหลังของเธอติดผนัง

             "ลองดูสิ...สีแดงสดของมันจะเหมือนกับสีของเลือดหรือเปล่า"

             ชายหนุ่มยื่นดอกกุหลาบสีแดงไปตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะขยำมันด้วยมือเปล่า นิ้วแต่ละนิ้วบดขยี้บีบคั้นจนดอกกุหลาบเละคามือ กลีบของมันร่วงโรยโปรยปรายตามพื้นพร้อมเลือดสีแดงฉานที่ไหลออกจากฝ่ามือของเขาเพราะโดนหนามทิ่มแทง นานาโกะปากสั่น ตาค้าง มองดูความเหี้ยมโหดของชายตรงหน้า

             "ซึซึกิ นานาโกะ ฉันขอเตือนเธออีกครั้ง ถ้าไม่อยากโดนอย่างนี้ ก็จงยื่นใบลาออกจากโรงเรียนซะ!!!"

             เขาตะโกนเสียงดังพลางปาเศษซากกุหลาบใส่หน้าหญิงสาวอย่างแรง นานาโกะรีบปัดมันออกไปแล้วตะโกนตอบอย่างไม่เกรงกลัว ให้ตายสิ...ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียน ทำไมเธอต้องกลัวเขาด้วย ไม่มีวันเสียล่ะที่จะยอมโดนข่มขู่

             "ไม่...ฉันไม่มีวันยื่นใบลาออก ถ้าโรงเรียนของนายมันจะเสื่อมเสียชื่อเสียง คงไม่ใช่เพราะเด็กบ้านนอกอย่างฉันหรอก แต่เพราะคนงี่เง่าเอาแต่ใช้กำลังอย่างนายต่างหาก"

             หญิงสาวโวยวายพลางเดินหนีเข้าหลังร้าน หากแต่เรียวยะไวพอที่จะคว้าข้อมือเธอแล้วกระชากเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว

             "เธอกล้าด่าฉันเหรอ"

             "ทำไมฉันจะไม่กล้าด่า ไอ้คนงี่เง่า!!!"

             หญิงสาวพยายามสะบัดข้อมือของตนให้หลุดจากพันธนาการป่าเถื่อน แต่ก็ไม่เป็นผล เรียวยะบีบข้อมือของเธอแน่นจนรู้สึกเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะยื่นหน้าเข้ามา  ริมฝีปากใกล้จนเกือบสัมผัสกับริมฝีปากของหญิงสาว

             "อย่าเข้ามานะ!!!"

             นานาโกะกรีดร้องเสียงดังพลางสะบัดหน้าหนีแล้วพยายามใช้มือกั้นระหว่างใบหน้าของเขากับเธอไว้ กึก!!! เล็บยาวของหญิงสาวข่วนเข้าไปที่แก้มขาวๆของเรียวยะโดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งคู่ชะงักไปในทันที

             "ลูกค้ามารับของหรือยังนานะ"

             คุณยูริเอ่ยถามเสียงใส พลางตรงเข้ามาในร้านพร้อมกับนาริตะที่หอบถังใส่ดอกไม้พะรุงพะรังเข้ามาด้วย เรียวยะขยับตัวออกห่างจากหญิงสาวอย่างรวดเร็วแล้วปั้นหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสใส่ผู้มาใหม่ทันที

             "สวัสดีครับ...ผมมารับของตามคำสั่งคุณแม่น่ะครับ"

             "เอ๊ะ...คุณเป็นลูกชายของท่านผู้อำนวยการมาซาฮิโร่ โคโทโกะ เหรอคะ"

             "ใช่ครับ...พอดีคุณแม่ท่านติดธุระเรื่องเอกสารทางการเรียนของนักเรียนใหม่ ก็เลยส่งผมมารับกระเช้าดอกไม้ที่จะเอาไปมอบให้กับแขกคนสำคัญของทางโรงเรียนน่ะครับ"

             นานาโกะมองดูเรียวยะที่ยืนสนทนาด้วยท่าทีสุภาพ และ น้ำเสียงอ่อนน้อมอย่างไม่เชื่อหูเท่าไรนัก

             "ดีจังเลยค่ะ มีลูกชายไว้คอยช่วยเหลือเรื่องต่างๆ แล้วรับของที่สั่งไว้หรือยังคะ"

             คุณยูริเอ่ยถาม นานาโกะรู้สึกใจหายเพราะของที่สั่งไว้บัดนี้ได้กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นเรียบร้อยแล้ว เรียวยะตีหน้าเศร้าแล้วก้มลงเหลือบมองพื้นบริเวณที่กระเช้าดอกไม้ตก

             "แย่จังเลยครับ..." 

             คุณยูริกับนาริตะเมื่อเห็นสภาพของกระเช้าดอกไม้ที่เพิ่งจัดไปก็ต้องตกใจ 

             "ว้าย...ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะ"

             "เมื่อสักครู่ยังดีๆอยู่เลย"

             นาริตะพูดพลางลงไปนั่งกอบเก็บกลีบดอกไม้ที่ร่วงอยู่ตามพื้นขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ เรียวยะได้ทีรีบเอ่ยต่อไปว่า

             "อย่าไปโทษนานาโกะเลยครับ"

             "เอ๊ะ..."

             คุณยูริกับนาริตะหันไปมองนานาโกะที่ยืนหน้าซีดอย่างรวดเร็ว หญิงสาวรู้สึกตัวแข็ง ไร้คำแก้ตัวหลุดออกมาจากปาก เพราะเธอเป็นคนทำกระเช้าดอกไม้ตกพื้นจริงๆ

             "ขอโทษค่ะ...คือ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

             หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงลนลานพลางก้มขอโทษขอโพยคุณยูริกับพี่ชายของตัวเอง 

             "อย่าไปว่าอะไรเธอเลยครับ เธอคงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"

             เรียวยะพูดพลางใช้มือลูบแก้มที่โดนข่วนเบาๆ นาริตะมองดูแก้มและมือของชายหนุ่มก็ต้องทำสีหน้าตกใจเมื่อเห็นเลือดที่ไหลซึมออกมาจากรอยข่วนและบาดแผลนั้น

             "คุณเรียวยะไปโดนอะไรมาครับ"

             "ออ...มันเป็นอุบัติเหตุน่ะครับ นานาโกะไม่ได้ตั้งใจหรอก อย่าไปโทษเธอเลย"

             บุรุษนัยน์ตาสีเขียวพูดพลางยิ้มมุมปากส่งให้หญิงสาวที่ยืนอึ้งอยู่ไม่ห่าง นานาโกะรู้สึกเหมือนถูกใส่ร้าย เขาพยายามโยนความผิดมาให้เธอชัดๆ!!!

             "นานะทำไมทำแบบนี้ล่ะ รีบไปขอโทษคุณเรียวยะสิ"

             นาริตะตรงเข้ามาจับข้อมือน้องสาวพลางจะดึงไปขอโทษผู้ว่าจ้างคนสำคัญ หากแต่นานาโกะกลับขัดขืนแล้วเอ่ยเสียงเบาบอกพี่ชาย

             "แต่หนูไม่ผิดนะพี่นาริตะ"

             นาริตะมองน้องสาวที่น้ำตาเริ่มปริ่ม พลางถอนหายใจกระซิบบอกเธอ

             "พี่ไม่รู้ว่าใครผิดหรือถูก แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เธอควรขอโทษเสียก่อน เพราะเขาเป็นลูกค้าคนสำคัญของร้านนี้ ถ้าต่อไปเขาไม่มาใช้บริการ คุณยูริได้ขาดทุนย่อยยับแน่ และ พวกเราอาจจะตกงานไร้ที่ซุกหัวนอนนะ"

             นาริตะบอกเหตุผล หญิงสาวไม่รู้จะปฏิเสธได้อย่างไร จึงต้องเดินเข้าไปหาเรียวยะ พลางก้มหัวขอโทษผู้ชายคนนี้อย่างช่วยไม่ได้

             "ขอโทษนะคะ..."

             หญิงสาวกัดฟันพูด รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรงที่ต้องมาขอโทษคนแบบนี้ เรียวยะยิ้มอย่างพึงพอใจเอ่ยบอกทุกคนไปว่า

             "ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้โกรธอะไร"

             เขาพูดก่อนย่อตัวกระซิบเบาๆข้างหูหญิงสาวที่ก้มขอโทษเขาอยู่

             "จำไว้ว่าคนอย่างเธอมันคนละชั้นกับฉัน อยู่ที่ต่ำอย่าสะเออะมาอยู่ที่สูงเทียบเท่ากัน"

             เมื่อพูดเสร็จเรียวยะก็เอ่ยบอกทุกคนด้วยสีหน้าเป็นมิตร

             "ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ กระเช้าดอกไม้ขอเป็นวันพรุ่งนี้แทน"

             "ได้ค่ะ...เพื่อลูกค้าประจำ ทางร้านเราจะจัดส่งให้ถึงที่และไม่คิดค่าใช้จ่ายอะไรเลย เป็นการขอโทษจากใจจริงค่ะ"

             คุณยูริพูดพลางโค้งตัวให้ชายหนุ่ม  นานาโกะกัดฟันมองดูปีศาจร้ายในคราบเทพบุตรที่เดินออกไปจากร้านพร้อมน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม คุณยูริเดินเข้ามาโอบไหล่หญิงสาวไว้อย่างอ่อนโยน

             "ขอบคุณนะจ้ะที่ยอมขอโทษเขา จริงๆแล้วไม่ต้องก็ได้ถ้านานะไม่ได้ผิด"

             "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

             นานาโกะตอบพลางก้มลงเก็บกระเช้าดอกไม้จากพื้นขึ้นมาดูสภาพอันยับเยินของมัน ช่างไม่ต่างอะไรไปจากสภาพของเธอในตอนนี้เลย...

             "เรียวยะ...นายยิ้มอะไรวะ"

             ชินอิจิถามเพื่อนสนิทที่เดินยิ้มออกมาจากร้านดอกไม้ด้วยความสงสัย บุรุษนัยน์ตาสีเขียวหัวเราะร่วนกับคำถามนั้นทันที

             "ฮ่าๆๆ...ไม่มีอะไรหรอก พอดีได้ไปเล่นอะไรสนุกๆมาน่ะ"

             เขาพูดพลางโอบไหล่ชินอิจิเดินออกไปจากบริเวณนั้น  แต่ดูเหมือนเพื่อนชายยังไม่หายสงสัยยิ่งได้เห็นบาดแผลบริเวณแก้มกับมือของเรียวยะก็ยิ่งแปลกใจหนักกว่าเดิม จึงได้ถามต่อไปว่า

             "แกไปเล่นอะไรมาวะ ดูสิได้แผลมาด้วย"

             "เอ้า...ก็เล่นกับยัยบ้านนอกนั่นไง แกรู้มั้ยว่ามันทำงานเป็นลูกจ้างร้านดอกไม้ของคุณยูริ"

             "โห...นอกจากบ้านนอกแล้วยังเป็นลูกจ้างคนอื่นอีกเหรอ โคตรต่ำเลย!!!"

             ชินอิจิแสดงสีหน้าเหยียดหยามอย่างชัดเจน เรียวยะหัวเราะเบาๆ

             "ก็ใช่น่ะสิ แกไม่รู้เหรอว่ามันเป็นคนชั้นต่ำ คนละฐานะกับพวกเราอยู่แล้ว"

             "เออๆ...พ่อคนชั้นสูง ว่าแต่อย่าไปเกลือกกลั้วกับมันมากล่ะ เอาพอดีๆก็พอ เดี๋ยวจะต่ำตามมันไป"

             "ชัวร์อยู่แล้ว ผู้หญิงอย่างยัยนั่นหาได้ดาษดื่นตามพื้นถนน ฉันไม่มีวันลงไปเกลือกกลั้วหรอก...ถ้าไม่จำเป็นนะ"

             เรียวยะเอ่ยขณะที่กำลังเดินไปตามทางแคบๆมุ่งสู่ลานจอดรถซึ่งอยู่ถัดออกไปอีกซอย คนขับรถยืนรอผู้เป็นนายอยู่หันมาเจอเรียวยะกับชินอิจิที่ตรงเข้ามาก็กระวีกระวาดเปิดประตูรถให้พลางถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

             "คุณเรียวยะจะกลับโรงเรียนเลยมั้ยครับ"

            "ไม่ล่ะ...พอดีกระเช้าดอกไม้ที่จะเอาไปให้คุณแม่ที่โรงเรียนมันดันตกพื้นพังเสียก่อน ทางร้านจะเอาไปส่งให้ที่โรงเรียนในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้นายช่วยขับรถพาไปที่บาร์ของชินอิจิเลยละกัน กลุ่มเพื่อนๆของฉันคงมารอแล้ว"

             "ครับ"

             ไม่นานนักรถเก๋งคันงามก็แล่นออกจากบริเวณนั้น เรียวยะมองออกไปนอกกระจกใสพลางครุ่นคิดถึงหญิงสาวที่เพิ่งโดนแกล้งต่อหน้าต่อตาคนอื่นอย่างสะใจ ขอให้สำเร็จเถอะ...อุตส่าห์ลงแรงยอมเจ็บตัวขนาดนี้ ถ้าทำให้ยัยนั่นลาออกไปจากโรงเรียนได้ไม่ว่าจะร้ายเท่าไรก็ยอม!!!

    -s b- mimi_ mimi  + +
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×