พิชิตรัก พิทักษ์ใจ ยัยจอมเปิ่น

ลำดับตอนที่ #3 : ประชุม+กินไอติม

บรรยากาศภายในห้องประชุม ดูคึกคักดี มีคนมาเยอะกว่าที่คิดแฮะ
และแล้ว เสียงจากเวทีก็ดังขึ้น
“สวัสดี ทุกคนครับ”
ฉันเงยหน้าไปดูเจ้าของเสียง พี่ริวกินั่นเอง เท่ห์ชะมัดเลย อ่อ พี่เค้าเป็นประธานนักเรียนด้วยนี่นะ คงเป็นคนรับผิดชอบงานนี้
“งานของเราปีนี้ จัดขึ้น เพื่อเป็นการเพิ่มสมรรถภาพทางด้านวิชาการของนักเรียน.................................................................................................”

หลังจากที่พี่ริวกิพูดจบ ก็มีรุ่นพี่อีกสองคน ขึ้นมาอธิบายรายละเอียดต่อ
เลิกประชุมซะที นี่ ห้าโมงกว่าแล้ว รีบกลับบ้านดีกว่า เด๋วมืด แม่จะเป็นห่วง ฉันคิด

ในขณะที่ฉันเดินๆ ก้มๆ เงยๆ อยู่นั้น

พลั่ก โครม
“โอ๊ย เจ็บจัง นี่ฉันเดินชนกำแพงหรือไงเนี่ย”
“นี่เธอ ไม่เห็นคนรึไง”
เสียงคุ้นๆนะ เอ๋....พี่ริวกิ ฉันเดินชนพี่เค้าอีกแล้ว  
“ขอโทษค่ะ ขอโทษจิงๆ”
“ช่างเถอะๆ แล้วเวลาเดินเนี่ย ใครเค้าอ่านหนังสือกัน”
“ขอโทษค่ะ ขอโทษ” ฉันเสียงสั่น
“นี่เธอพูดเป็นแต่ขอโทษรึไง” พี่ริวกิพุดเสียงเข้ม
น้ำตาฉัน จะไหลออกมาแล้ว ตอนนี้ตัวเกร็ง ขาแข็งไปหมดแระ
“เฮ้ยๆๆๆๆ นี่เธอ จะร้องทำไมล่ะ ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
ไม่ทันแล้ว น้ำตาฉันไหลออกมาเป็นสายเลย มันหยุดไม่ได้แล้วววววววววว

นี่เธอ จะร้องไห้ทำไม”
เมื่อพี่ริวกิ เริ่มเสียงดังขึ้น ฉันก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
“ยัยนี่ ขี้แยจิงๆ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย เอาไงดีนะเรา” ริวกิพูดกับตัวเอง

ฉันก็ไม่ได้ตั้งจะร้องไห้หรอกนะ แต่พอร้องแล้ว มันหยุดไม่ได้จิงๆ ริวกิเองก็เครียดไม่แพ้กัน
“ไปกินไอติมมั๊ย” ริวกิถามขึ้น
“เอ่อ ดีค่ะ ฉันชอบไอติมที่สุด” ฉันเผลอดีใจยังกเด็กๆแน่ะ
รู้ตัวอีกที พี่ริวกิก็เดินนำไปแล้ว
“รีบมาสิ ยัยบื้อเอ๊ย เด๋วฉันเปลี่ยนใจไม่รู้นะ” ริวกิตะโกนกลับมา
ฉันเลยรีบวิ่งตามแบบสุดชีวิต

ร้านไอติม
“สั่งสิ” พี่ริวกิหันมาบอกฉัน
“เอ่อ ขอ สตอเบอรี่สองลูก ค่ะ”
“ของฉันเอา กาแฟร้อนนะ” ริวกิสั่งบ้าง

ระหว่างฉันนั่งกินไอติมอย่างเอร็ดอร่อย พี่ริวกิก็นั่งจิบกาแฟปเงียบๆ ไม่มีการสนทนาใดๆ เกิดขึ้นเลย ระหว่างฉันกะพี่ริวกิ ฉันแอบมองพี่เค้าบ้างเวลาพี่เค้าเผลอ ผุ้ชายอะไรหล่อ เท่ห์ บาดใจขนาดนี้ ผิวขาวอมชมพู ดูสุขภาพดี ผิดกะฉันที่ขาวซีดเหลือง เหมือนศพ ดวงตาแสนเย็นของพี่ริวกิชาดูมีเสน่ห์ รูปร่างสูงได้สัดส่วน คนอะไรเพอร์เฟ็ก จิงๆ
และแล้วบรรยากาศของความเงียบก็ได้ถูกทำลายลง
“นี่เธอ ไอติมละลายหมดแล้ว มัวมองเหม่ออะไรอยู่ได้”
“เอ่อ ค่ะๆ ขอโทดค่ะ”
“นี่ฉันเบื่อที่จะฟังคำขอโทดจากเธอแล้วนะ คนอะไรพูดเป็นแต่ขอโทด ขอโทด”
“คือ ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี”
“เธอชื่ออะไร”ริวกิถามขึ้น
“มิสึโนะ อายะ ค่ะ”
“เรียนชั้นไหนแล้วล่ะ”
“ม.ปลาย ปีหนึ่ง ห้องเอ ค่ะ”
“อ่อ เด็กเรียน ถึงว่าทำไมดู ขี้อาย ไม่ค่อยมั่นใจอะไรเลย”
“เอ่อ......ค่ะ” ฉันถึงกับตอบอะไรไปไม่ถูกเลย
“กลับบ้าน” ริวกิสั่ง
“ค่ะ”
 หลังจากที่พี่ริวกิจ่ายตังค์เรียบร้อยแล้ว ฉันก็เดินตามหลังพี่ริวกิออกจากร้านมา และทำให้ฉันเพิ่งสังเกตเห็น นักเรียนหญิงโรงเรียนฉันนั่งซุบซิบกันยกใหญ่
“ตายแน่ ฉัน ๆๆๆๆ” ฉันคิด

เดินมาได้สักพักนึง  พี่ริวกิก็หันกลัมาอย่างเร็ว ทำให้ฉันที่เดินก้มหน้า ตามมาติดๆ ชนกับพี่ริวกิเข้าไปอย่างจัง
“ว้ายยยยยยยยยยยยย.....”
“ยายบื้อเอ๊ย นี่เธอ...............”
“ขอโทดค่ะ ขอโท...............
“เธอหยุดพุดขอโทดได้แล้ว ฉันรำคาญ”
ฉันเลยหุบปากเงียบ
“ฉันจะถามว่า บ้านเธออยู่ไหน”
“ถัดจากนี้ไป สองซอยค่ะ” ฉันก้มหน้าตอบเบาๆ
“อ่อ อืม  เด๋วฉันไปส่ง ใกล้มืดแระ เด๋วเป็นอันตราย”
“ค่ะ” ฉันอดปลื้มไม่ได้ อิอิ

หน้าบ้าน .........
“ขอบคุณนะคะ” ที่มาส่ง
“ไม่เป็นไร ไปล่ะ” ริวกิตอบ พลางหันหลังกลับ ทำท่าจะเดินไป
“เอ่อ.............พี่ริวกิคะ คือฉันขอโทดนะคะที่ชนพี่ถึงสามครั้ง”
“หืม สามหรอ สองเองนี่”
“คือ วันนั้นตอนเช้าอ่ะคะ ที่พี่บอกว่าฉันทำเสื้อพี่ยับนะ”
“อ่อ เธอหรอ วันนี้แปลกไปจากวันนั้นนะ”
นี่พี่เค้าจะชมว่าเราดูดีขึ้นแน่เลย ฉันคิด
“วันนั้น เธอดูเหมือนศพเลย ฉันเห็นเธอทีแรก ยังตกใจ นึกว่าผีหลอกตอนเช้า วันนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากวันนั้น เท่าไหร่นะ 5555”
แป่วววววววววววววววววววววววววววววววว

“เฮ้อ ยังไง เราก็เป็นได้แค่ ยัยบื้อ ยัยเปิ่น ยัยเซ่อ ในสายตาพี่เค้าอยู่ดี”
  ฉันจะไม่หยุดเปลี่ยนแปลงตัวเองหรอกนะ ฉันจะทำให้ดูดีกว่านี้ให้ได้