เจตน์(นา)ไร้รัก(มี E-book)

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 ชั่วครั้งชั่วคราว

บทที่ 3 ชั่วครั้งชั่วคราว

เวลาหกโมงเย็นปิดทำการสนามกอล์ฟ JR Golf Club Country 

พนักงานแต่ละส่วนเก็บกวาดสถานที่ และเก็บของเตรียมกลับกันหมด 

เช่นเดียวกับขาเรียวมาหยุดอยู่ที่หน้าตู้ล็อคเกอร์ของตัวเองไขกุญแจกำลังจะหยิบกระเป๋ากีฬาออกมาเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำรวม 

แต่ทว่ากลับพบกับสิ่งที่ไม่น่าจะอยู่ในล็อคเกอร์ของเธอนั่นก็คือกล่องครีมนวดกล้ามเนื้อ 

และมีแผ่นกระดาษโพสต์อิทสีขาวแปะอยู่ 

ดวงตาคู่สวยกวาดมองรอบกายจนแน่ใจว่าแคดดี้คนอื่นๆ ไม่ได้มาสนใจเธอตอนนี้

เพราะบ้างก็ไปรับจ๊อบพิเศษนอกสถานที่ต่อ บ้างก็เตรียมตัวกลับบ้านพักผ่อน 

จึงดึงโน๊ตมาอ่านให้เห็นชัดๆ

‘ทายาแล้วไปสแกนกระดูกมือด้วย พีร์จะมารับเธอไปโรงพยาบาล’

ญามินเก็บทั้งกล่องครีมนวด และกระดาษโพสต์อิทลงในกระเป๋า 

เร่งทำเวลาก่อนที่จะมีคนมารับเธอไปตรวจอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลในอีกไม่กี่ชั่วโมง ‘เขา’ ก็เป็นอย่างนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“อย่าให้ใครทำเธอเจ็บ ยกเว้นฉันคนเดียวเข้าใจรึเปล่า”

ระหว่างเดินไปที่ห้องน้ำประโยคที่เหมือนจะหวังดี 

แต่ฟังดีๆ ก็แค่ข้ออ้างของคนรู้สึกดีที่ทำให้เธอตอบสนองกับการกระทำของเขาทุกอย่าง

แม้กระทั่ง ‘ความเจ็บปวด เขาเป็นคนเดียวเท่านั้นที่ทำอย่างนั้นกับญามินได้ 

“ระยะนี้งดการใช้งานมือข้างที่ได้รับบาดเจ็บไปก่อนนะครับป้องกันกรณีกระดูกซ้นด้วยครับ”

เมื่อญามินสแกนมือเสร็จเรียบร้อยแล้วหมอก็นำภาพเอกซเรย์มาวิเคราะห์อาการให้คนไข้ฟังว่าช่วงนี้ควรระวังข้อใดบ้าง และรายละเอียดเรื่องการจ่ายยา 

พีร์จัดการเรื่องค่ายา และขั้นตอนการวินิจฉัยของแพทย์เรียบร้อยแล้วก็ขับรถไปส่งผู้หญิงของเจ้านายต่อตามหน้าที่ 

แต่คนที่นั่งเงียบๆ อยู่ที่ห้องโดยสารแถวกลางกลับต้องมองไปรอบเส้นทางที่ไม่ใช่ทางกลับคอนโดตัวเอง 

จึงหันกลับมาถามอีกฝ่ายถึงจุดหมายปลายทางในตอนนี้

“นี่ฉันจะต้องไปที่ไหนเหรอคะ”

“แดนพฤกษชาติครับ ตอนนี้คุณเจตน์กำลังรอคุณญามินอยู่ที่นั่นครับ” 

พีร์ลอบมองดวงตากลมโตผ่านเลนส์กระจกสะท้อนใบหน้าผู้โดยสาร

ตอนนี้ราวกับแก้วสุกใสทอประกายความตื้นตันใจที่ได้ยินชื่อ ‘แดนพฤกษชาติ’ คือชื่อโครงการหมู่บ้านระดับหรูหราที่คุณหนูตกอับอย่างญามิน

ได้แค่ซื้อหนังสือนิตยสารโครงการบ้านหรูมาลูบไล้ภาพนั้นเฝ้าฝันได้แค่ในความอยากมีอยากได้ของตัวเอง 

โดยไม่ดูชะตาชีวิตกำหนดให้เธอสูญเสียปัจจัยสี่ธรรมดาๆ ของมนุษย์คนหนึ่งไป 

จนวันหนึ่งสิ่งที่เฝ้าฝันมานานกลับยื่นกุญแจให้เธอสามารถจับจองที่อยู่อาศัยระดับนั้นได้อีกมันได้มาอยู่ในมือเธออีกครั้งแล้ว 

แม้พีร์จะเป็นคนพูดแค่เรื่องที่จำเป็นถอดแบบนิสัยมาจากนายของเขา 

แต่ก็การันตรีแล้วว่าที่เขาพูดถึงมันคือสัญญาณที่ดีของเรื่องที่รอเธออยู่ข้างหน้าอีกไม่ไกล

แต่เมื่อล่วงเลยเวลานับว่านานมากตั้งแต่มาถึงบ้านขนาดโอ่อ่าออกแบบสไตล์โมเดิร์นเรียบหรู 

พีร์ทิ้งเธอไว้ที่บ้านหลังนี้พร้อมกับกุญแจบ้านที่ให้ญามินเก็บรักษาเอาไว้เป็นของเธอ 

พร้อมทั้งแจ้งก่อนจะไปว่าเจ้านายของเขาเกิดติดเข้าร่วมงานเลี้ยงเกษียรของผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งกระทันหันเลยให้ญามินเข้าไปสำรวจบ้านหลังนี้ก่อนพลางๆ

คืนนี้ญามินเข้านอนไวตั้งแต่หัวค่ำเพราะเหมือนจะมีไข้ขึ้นมาจากอาการบาดเจ็บที่มือ 

หมอบอกอาการเบื้องต้นกับความจะเป็นไปได้คือญามินจะไม่สบายให้เธอพักผ่อนเร็วขึ้น 

ทานยาที่หมอจ่ายให้มีฤทธิ์ช่วยลดปวด และอาจทำให้เซื่องซึมง่วงนอน 

จึงเป็นการเหมาะเมื่อเครื่องปรับอากาศทำความเย็นเต็มที่ 

ร่างบอบบางคลุมผ้านวมถึงลำคอสร้างความอบอุ่นให้แก่ร่างกาย

จนกระทั่งเคลิ้มหลับไปนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ 

มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีคนนั่งบนเตียงไปพลางลูบหัว

จนปรือตามองดูก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ที่มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้สึกตัว

“คุณเจตน์ไหนว่าคืนนี้ไม่กลับคะ…..”

เสียง และใบหน้าสวยงัวเงียค่อยยันกายขึ้นมานั่งคุยกับคนย่องเบาเข้าบ้านจนไม่ได้ยินเสียงรถของเขา 

ข้อนิ้วเล็กขยี้ตาเบาๆ ปรับความชัดในการมองเขา

“งานเลี้ยงจบพอดี ฉันเลยมาที่นี่” 

‘เจตน์’ ประธานบริษัทสนามกอล์ฟ JR Golf Club Country ลูกชายคนโตของ ‘จิระศักดิ์’ ประธานรุ่นก่อนที่วางมือไป

แต่ก็ไม่เสียทีเดียวว่ากันว่าท่านยังคงรักษาอำนาจสูงสุดของตำแหน่งผู้บริหารคงอยู่ 

จนกว่าทายาทคนโตอย่างเจตน์จะมีหลักประกันบางอย่างว่าเขาสามารถนำพาบริษัทไปไกลกว่าที่ผ่านมา และแข็งแกร่งกว่าเดิมได้

มือใหญ่ช้อนมือข้างที่ช้ำจากการถูกรังแกขึ้นมา หัวคิ้วสีเข้มย่นเข้า ความขุ่นมัวอารมณ์จุดประกายดวงไฟในดวงตาสีถ่านกล้าไฟ 

ญามินดึงมือออกเบาๆ มาวางกุมที่หน้าตักตัวเอง

“ขอบคุณนะคะที่คุณเจตน์ช่วยมินวันนี้ แต่ครั้งหน้ามินไม่ขอ รบกวนคุณเจตน์อีกแล้วนะคะ” 

ไม่ได้เป็นคำขอร้องแต่เป็นการเตือนให้เขาระวังในการแสดงออกกับเธอให้รัดกุมกว่าเดิม 

เรียวปากหยักยกกับความกังวลที่แสดงผ่านแววตาของแมวน้อยที่เริ่มโก่งตัวขนพองแสดงสัญชาตญาณในการปกป้องตัวมันเองจากศัตรูเหมือนอย่างเมื่อตอนกลางวันที่เขาเห็นที่สนาม

“ตามใจเธอ” 

เขาตอบเรียบๆ ไม่ได้แสดงออกยินดียินร้ายอะไรกับสิ่งที่เธอร้องขอจากเขา 

เพรียวนิ้วทัดเส้นผมอ่อนนุ่มราวกับเส้นไหมไว้หลังใบหู 

“แต่ถ้าไม่ไหวเมื่อไหร่จะไม่ทน ฉันก็ไม่ว่าอะไร” 

พลันให้ความรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ภายใต้ร่มเงาของเขา 

แต่ในเวลาเดียวกันการเป็นผู้หญิงของเขาก็แค่เวลาชั่วคราวเท่านั้น

ญามินท่องจำข้อนี้ขึ้นใจทีไรไม่รู้ทำไมในใจมันหม่นหมองทุกครั้งทั้งที่อยู่กับเขา 

บางครั้งก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่สิ่งของที่ดึงความสนใจเขาชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นไม่คงทนถาวร

“หรือจะเอาออกยกเซตเลยเป็นไง”

ทุกอย่างภายใน JR Golf Club Country อยู่ใต้การควบคุมของเขา

นับตั้งแต่รับตำแหน่งต่อจากบิดา จริงกับที่ท่านเคยส่งต่อประสบการณ์ที่ว่าคนร้อยพ่อพันแม่อยู่ร่วมกันในสังคมมีแต่จะวุ่นวาย ตบตีชิงดีชิงเด่นกัน 

การจะขึ้นเป็นใหญ่บริหารคนได้ร้อยนับพันคนนอกจากจะต้องมีคุณสมบัติในการคุมคนแล้วก็ยังต้องมีความเด็ดขาด

กล้าที่จะตัดนิ้วร้ายที่ทำให้องค์กรเสื่อมเสียชื่อเสียงออกไป

“มินไม่อยากให้คุณเจตน์ทำถึงขนาดนั้น ยังไงพวกเธอก็ทำประโยชน์ให้สนามกอล์ฟได้อยู่นะคะ”

ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่ยากสำหรับเขาเมื่อคนคนนั้นตามราวีญามินแมวน้อยตัวโปรดของเขาไม่หยุด

ก็พร้อมจะจัดการเรนนี่ที่แม้จะทำรายได้ และดึงดูดลูกค้าเข้ามาติดพันเธอมากมาย

แต่เจตน์ก็กำจัดออกไปได้เหมือนกันถ้าแตะต้องญามินอีก 

“มินจะไม่ให้ใครรังแกมินได้อีกแล้ว คุณเจตน์วางใจเถอะค่ะ” 

หากแต่เจ้าตัวกลับเด็ดเดี่ยวพร้อมปะทะศัตรูด้วยตัวเองโดยไม่ต้องยืมมือเขาแล้วจะไปทำอะไรได้ เขาไม่ตอบอะไร 

จากนั้นมือใหญ่จับแขนเล็กที่เหมือนเธอกำลังจะลุกออกจากเตียงไปทำตามหน้าที่ของเธออีกอย่างนั่นเอง

“จะไปไหนมิน”

“มินจะไปเตรียมเสื้อผ้าให้คุณเจตน์ค่ะ”

นั่นไง คิดไว้ผิดเสียที่ไหน เพิ่งได้นอนพักไปไม่กี่ชั่วโมงก็อวดเก่งอีกแล้ว

“อย่าเลย ฉันจัดการเองได้” 

เจตน์ดันไหล่มนโผล่พ้นเกลียวสายเดรสนอนผ้าซาตินเส้นเล็กลงนอนอย่างเดิม

“เธอนอนพักเถอะ”

จากที่ดึงดันจะทำก็นอนจับผ้าห่มที่เขาเลื่อนขึ้นมาคลุมให้เธอ 

ตาใสมองเขาปริบๆ ขณะที่เจ้าของมันกำลังลูบหัวลูกแมววัยกำลังซนให้สงบลงได้ไม่ยากเย็นอะไร 

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นไปเตรียมเสื้อผ้าเองแล้วแล้วระหว่างนั้นคนที่นอนนิ่งบนเตียงก็ฟังเสียงน้ำไปด้วย

ญามินจดจำครั้งแรกที่เขาเข้ามาช่วยชีวิตเธอจากเรื่องเลวร้ายจนถึงตอนนี้เขาก็ยังช่วยเธอในมุมมืดอยู่เบื้องหลัง

เพียงแต่มันไม่ใช่เรื่องสวยงามอย่างที่คิด

เพราะ ‘ผลประโยชน์’ และ ‘ความลับ’ ระหว่างเธอกับเขา

มันล่ามญามินให้ยังคงอยู่กับเขาเพื่อรักษาสองสิ่งนั้นไว้ไม่ให้แพร่งพรายออกไป

- จบบทที่ 3 -

แมวน้อยซ่อนเขี้ยวเล็บเหมือนเจ้านายมันเลยนะคะเนี่ย แหม๋ คุณเจตน์ไหนว่าคืนนี้ไม่กลับไงคะ เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาแบบนี้กลับมาทำอะไรเหรอคะ อร๊ายยยยย ><