พลังแห่งห่วงเวลา

ลำดับตอนที่ #3 : ชาติกำเนิดที่ไม่ธรรมดา

    ทันใดนั้น แผ่นผนังก็เคลื่อนตัวอย่างช้าๆ แสงสว่างที่ลอดผ่านช่องประตูค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น เมื่อประตูบานนั้นเปิดออก แสงเจิดจ้าเหมือนพระอาทิตย์ขึ้นในยามเช้าปรากฏตรงหน้าเด็กสาวทั้งสอง มือของ หว่า หวา ที่จับมือ หลี่ หลิน ไว้แน่น ราวกับไม่อาจแยกจากกันได้

"อะไรกัน! หลี่ หลิน..." หว่า หวาอุทานด้วยความตกใจ แม้ว่าหลี่ หลินจะตกใจเช่นกัน แต่เธอกลับทำเป็นเข้มแข็งเพื่อปลอบใจเพื่อนรัก

 "ไม่ต้องกลัวนะ หว่า หวา   

     พวกเราจะอยู่ด้วยกัน"

ทั้งสองจับมือกันก้าวเข้าไปในแสงสว่างที่ส่องออกมาจากอีกฟากของประตูมิติซึ่งเก่าแก่และผุพัง ฉับพลัน แสงเจิดจ้าก็ดับวูบลง ผนังที่ทรุดโทรมกลับมาเป็นดังเดิม แต่บนอีกฝากยังคงมีแสงสีทองเจิดจ้าเหมือนดวงตะวันยามเช้า

ตึกตัก... ตึกตัก...
ตึกตัก... ตึกตัก..
เสียงหัวใจของเด็กสาวทั้งสองดังรัวด้วยความตื่นเต้น พวกเธอไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าอะไรจะรออยู่ข้างหน้า

     เมื่อแสงสว่างจางหายไป สภาพรอบตัวก็เผยให้เห็นทุ่งหญ้าเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าสดใสเป็นสีฟ้าเข้ม ลมหนาวพัดโชยเบาๆ สัมผัสกับผิวหนังของทั้งสอง หลี่ หลินรู้สึกเย็นจนขนลุก ชัดเจนว่าสถานที่แห่งนี้แตกต่างจากที่พวกเธอจากมา

     ไม่ไกลจากจุดที่พวกเธอยืนอยู่ มีชายชราผู้หนึ่งยืนมองมาทางพวกเธอ ใบหน้าคมเข้มประดับด้วยร่องรอยแผลเป็นจากการต่อสู้อันยาวนาน หนวดเคราเรียบร้อยแต่หนาแน่น ผิวสองสีกร้านแดด บ่งบอกถึงชีวิตที่ผ่านความยากลำบากมานาน เขาสวมชุดแคชเมียร์ปกหนา ฟูฟ่องด้วยขนแกะ แม้จะถูกปกคลุมด้วยเสื้อผ้าหนา แต่ยังมองเห็นผิวเหี่ยวย่นและเส้นเลือดที่ปูดโปนตามวัย

      ด้านหลังชายชรา มีชายหนุ่มรูปร่างกำยำ ผิวขาว ใบหน้าหล่อเหลาดูคล้ายชาวอาหรับ เขาสวมเสื้อขนสัตว์สีน้ำตาลและหมวกปุยสีเทาเข้ม ที่เอวมีอาวุธคู่กายมีลักษณะเป็นมีดโค้งสั้นสองคม ด้ามมีดทำจากกระดูกของสัตว์ หุ่มด้วยเงินที่มีลวดลายฉลุสวยงาม ประดับด้วยอัญมณีแวววาว ฝักมีดถูกคาดไว้กับสายคาดเอวที่มีลายปักละเอียดลออ ด้านหลังสะพาย คันธนู บ่งบอกถึงความเป็นนักรบชาวมองโกล
     ถัดจากชายหนุ่ม มีม้าล่ำสันตัวหนึ่ง ศีรษะใหญ่ ไม่สูงมากนักเป็นม้าที่มีลักษณะที่อยู่ในแถบมองโกเลีย ดูแข็งแรงและได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี บริเวณข้างตัวม้ามีกระเป๋าสีน้ำตาลเข้มเย็บจากหนังอย่างดีที่บรรจุลูกธนูเต็มกระเป๋า

    หว่า หวาจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่าประหลาด ทันใดนั้น ภาพในอดีตแวบเข้ามาในหัวของเธอ...

     เธอเห็นเด็กหญิงผิวขาว ดวงตากลมโตน่ารัก ผมถักเปียเต็มศีรษะ สวมหมวกผ้าขนสัตว์ประดับด้วยหินสี เสื้อกระโปรงยาวผ่าข้างทำจากขนสัตว์ และผ้าขนแกะนุ่มฟูพันรอบคอ เด็กหญิงกำลังวิ่งเล่นกับฝูงแกะในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ โดยมีเจ้าจิ้งจอกน้อยวิ่งตามเธออย่างสนุกสนาน

    "แซน แบน โน่ สวัสดีนายน้อย" ชายชราเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจ

    เสียงนั้นดึงหว่า หวากลับมาสู่ปัจจุบัน เธอมองชายชราด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ท่านผู้เฒ่า... ท่านเป็นใคร"
"ข้าน่ะหรอ!.ข้าชื่อ เตมูร์ ข้าเป็นหัวหน้าที่นี้ในตอนนี้"
ท่านผู้เฒ่า พูดพราง หันไปเรียกชื่อชายหนุ่มที่อยู่ไม่ไกลกันมานัก
        "ชาร์ รุค!" พร้อมพยักหน้าแล้วหันมาจ้องหน้าของเธอด้วยความเอ็นดู
        "เจ้าช่วยพาพวกนางไปพักผ่อนที่กระโจมที่..เดียวข้าตามไป ข้าจะไปแจ้งข่าว"

    เมื่อพูดจบผู้เฒ่าเตมูร์ ก็ขึ้นบนหลังม้า แล้วควบม้าไป หว่า หวา และลี่ หลินยังไม่ยอมปล่อยมือจากกัน ชาร์ รุค ยิ้มแล้วกำมือขวาเอามาทาบไว้ที่ตำแหน่งของหัวใจข้างซ้ายมือ แล้วพูดว่า

     "แซน แบนโน่ สวัสดีนายน้อย"
ชาร์รุคทำท่าทางแสดงความเคารพ จากนั้นช่วยพาเด็กสาวทั้งสองขึ้นไปบนหลังม้า ขณะที่หว่าหวากำลังปีนขึ้น เธอก็อดสงสัยไม่ได้และคิดในใจ

"ทำไมเขาถึงเรียกฉันว่านายน้อย? ฟังดูเหมือนคุ้นเคยจัง"

หว่าหวาปีนขึ้นหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว ผิดกับลี่หลินที่ต้องตะเกียจตะกายอยู่พักใหญ่ก่อนจะขึ้นไปได้สำเร็จ

ชาร์รุคจูงม้าเดินไปเรื่อย ๆ เด็กสาวทั้งสองนั่งเงียบสงบบนหลังม้า จนกระทั่งมีเสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้น

"หว่าหวา... เธอแน่ใจนะว่าการไปกับเขาจะปลอดภัย?" ลี่หลินถามด้วยน้ำเสียงกังวล

"ฉันก็ไม่แน่ใจ... แต่ก็ดีกว่าเดินทางไปโดยไร้จุดหมาย แล้วฉันรู้สึกเหมือนคุ้นเคยกับที่นี่มาก ๆ เลย" หว่าหวากระซิบตอบกลับ

    ลี่หลินถอนหายใจเบา ๆ

 "เรานี่ไม่ทันได้คิดเลยว่าจะมาเจออะไรแบบนี้ แถมยังไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าหนา ๆ มาด้วย ไม่เหมาะกับที่นี่เลยจริง ๆ"

"ใช่... ฉันรู้สึกหนาวไปทั้งตัวเลย" 

หว่าหวาพูดพลางลูบแขนตัวเองเบา ๆ ขณะที่ชาร์รุคเหลียวมามองและส่งยิ้มให้ โดยไม่รู้ว่าเค้าเข้าใจภาษาของเด็กสาวทั้งสองหรือไม่

    เมื่อมาถึงกลุ่มกระโจมในช่วงบ่ายแก่ ๆ ชาร์รุคเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"ถึงกระโจมแล้วครับ... นายน้อย"

    เด็กสาวทั้งสองลงจากหลังม้า หว่าหวาขอบคุณเขาด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง
"เดี๋ยวก่อนค่ะ ท่านชาร์รุค ขอบใจมาก"

    ชาร์รุคทำความเคารพเล็กน้อย พร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
"เป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องดูแลนายน้อยและสหายผู้มาเยือนอยู่แล้ว ท่าน"
"อีกสักครู่ ข้าจะให้ท่านน้าหาชุดมาให้พวกท่านเปลี่ยน" เขาพูดจบแล้วเดินออกไป

    เด็กสาวทั้งสองเดินเข้าไปในกระโจมด้วยความตื่นเต้น
"อุ่นจังเลย หว่าหวา" ลี่หลินพูดพร้อมยิ้ม เธอพยายามสำรวจรอบ ๆ ด้วยความสนใจ

    หว่าหวามองไปรอบกระโจมด้วยสายตาที่เหมือนจะคุ้นเคย ตัวกระโจมมีโครงสร้างจากไม้ ผนังด้านในบุด้วยผ้าสีแดงที่มีลวดลายสวยงามปักด้วยมือ หลังคาเป็นโครงไม้เรียงอย่างประณีต บนพื้นปูด้วยพรม มีเตียงที่ดูหรูหราและอบอุ่น ฟูกทำจากขนแกะที่นุ่มนวลน่านอน มุมหนึ่งของกระโจมมีโต๊ะไม้แกะสลักอย่างละเอียดอ่อน และมีกล่องไม้เก่า ๆ ที่ดูแข็งแรงวางอยู่

    "กล่องอะไรน่ะ?" หว่าหวาพูดเบา ๆ เธอรู้สึกเหมือนคุ้นเคยกับมันอย่างน่าประหลาด ขณะนั้น เธอเริ่มรู้สึกปวดหัว และมีเสียงประหลาดดังขึ้นจากภายใน

   "นี่แหละ... ของที่แม่เธอทิ้งไว้ เปิดดูสิ"

เหมือนเธอถูกสะกดด้วยมนต์ มือของเธอกำลังจะเปิดฝากล่อง แต่ทันใดนั้น สติของเธอก็ดับวูบลงไป...