ลำดับตอนที่ #3
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2. ผมคือตัวประกอบ ที่เห็นทุกอย่างอยู่คนเดียว
“ผมิว่า ารที่ใระทำหน้าที่เลาไ้ ็ะ้อเรียนบมาามสายนั้นนะรับ” ผมเลือที่ะอบพวเธอไปแบบนี้ ึ่็ุประายวามสสัยอนที่ฟัไ้ในทันที
“ริสิ! ยัยนั่นเรียนบนิเทศมานิ แถมยัเรียนบเอารแสมา้วย ึ่มันไม่ไ้เี่ยวอะไรับานเลาเลยสันิ”
“ันว่ามัน้อมีอะไรแน่ๆ เราเอาไปบอุโรสันเถอะ ันทนมอยัยนี่่อไปไม่ไหวแล้ว”
“ใ่ พวเราทำานับพี่น้ำมาั้นาน ไม่เยเิปัหาอะไร พอยัยนี่มาไ้ไม่นาน็เิเรื่อึ้นหลายอย่านวุ่นวายไปหมแล้ว”
“ะว่าไป เรื่อโรารที่บริษัทอเราทำแล้วมันันไปเหมือนับอบริษัทู่แ่ ็น่าสสัยอยู่เหมือนันนะ แถมยัเิหลัาที่ยัยนี่เ้าบริษัทอเรามาแล้ว้วย”
“ผมว่าลอสืบหาหลัานที่น่าสสัยัน่อนเถอะรับ ีว่าปล่อยให้เิเรื่ออะไรึ้นแล้วแ้ไันไม่ทัน” ผมเลือที่ะพูบอพนัานที่ับลุ่มุยันออไป เพื่อเป็นารี้ทาให้ทุน
ถ้าถามว่าทำไมผมถึทำแบบนี้ เรื่อมันเิึ้นเมื่อสอวัน่อนรับ…
ผมทำานามปิอยู่ที่โ๊ะอัวเอ แ่น่าะเพราะพึ่ย้ายที่ทำานใหม่ ผมเลยไม่่อยินับานบาอย่าที่ไ้รับมอบหมายมา ผมเลย้อใ้เวลาหลัเลิานในารเลียาน่อ เพราะไม่อยาอานเอาไว้แล้วมาหัวหมุนทำส่ทีหลั
และใ่รับ ผมที่เป็นัวประอบแล้วทำานอยู่นเียวในอนนั้น ไ้เห็นุเลานใหม่ที่ื่อพลอยใส เินเ้าไปในห้อทำานอท่านรอประธาน ึ่เวลานั้น็เป็นเวลาเลิานที่ไม่มีใรอยู่ที่บริษัทแล้ว
และเป็นเพราะผมเป็นแ่ัวประอบหรือไ็ไม่รู้ เพราะพลอยใสมอไม่เห็นผมที่นั่ทำานอยู่ แล้วเินผ่านหน้าโ๊ะทำานอผมเ้าไปในห้อทำานอรอประธานเลยรับ…
แ่นั่น็ถือว่าเป็นเรื่อี เพราะผมสามารถเินามเธอเ้าไปในห้ออรอประธานไ้อย่าหมัวลว่าะถูับไ้ แน่นอนว่าผมเินามเธอเ้าไป แล้วยืนมอเธอ้นหาเอสารที่โ๊ะเพื่อหาอะไรสัอย่าอยู่ แ่เธอน่าะไม่เอในสิ่ที่ามหา เธอเลยสถบ่าออมาแล้วระทืบเท้าเินออไปาห้อทำาน
และใ่รับ เธอเินผ่านหน้าผมไปแบบที่ไม่มอผมเลย นี่เป็นเพราะผมือัวประอบที่ไม่สำั และยัไม่ถึเวลาที่ะ้อถูใ้าน หรือผมายไปแล้วันแน่…
วันนี้็เป็นอีวันนี้เิเรื่อึ้นอีแล้วรับ ุโรสรินมาหาท่านรอภูผาที่บริษัท พร้อมับอฝามามายมาให้ับพนัานทุน แน่นอนว่าผม็ไ้รับอฝาที่เป็นนมเ้าัมาทาน้วยเหมือนัน
ุโรสเธอเป็นนที่สวยมา ารศึษาี าิระูลี แถมนิสัย็ี้วย อนที่เธออยู่นเียว็เป็นนที่นิสัยีน่าบหาามปิ แ่ไม่รู้ทำไมพอเห็นท่านรอับเลานใหม่อยู่้วยัน ุโรสเธอะลายร่าเป็นนาร้ายอย่าที่ผมเยูในละรไปเลยละรับ
“พี่ภูะ ทำไมพี่ถึไม่อบ้อวามโรสเลย แถมยัให้มันมารับสายอโรสแทนอี” โรสรินพูถามออมา้วยวามหึหว เพราะเธอส่้อวามมาหาภูผาหลาย้อวาม แ่ภูผาไม่ทำแม้ระทั้เปิอ่านเลย แถมพอัสินใโทรมาหาแทน แม่เลานใหม่ยัถือีมารับสายอเธอแทนอี
“อย่าี่เ่าไ้ไหม พี่รำาเธอะแย่ แล้ว็เลิมาวุ่นวายับพี่และพลอยใสสัที” ภูผาพูออมาอย่ารำา ยิ่ทำให้โรสรินหึหวมาึ้นไปอี
“ุโรสใเย็นๆ่อนนะะ อนนีุ้ภู้อรีบไปประุมับู่้านสำั ไม่สามารถพูุยับุไ้ รบวนลับไป่อนเถอะนะะ” พลอยใสพูบอโรสริน้วยท่าทาที่สั่นลัว ึ่ประอบิว่ามันูเสแสร้ามา มาว่าทำไมนมอไม่ออ แถมยัมีท่าทีสสารเธอันอี…
“นี่เธอ!”
“พอสัที! ลับไปไ้แล้ว เี๋ยวันะิ่อเธอไปทีหลั”
“ไปันเถอะพลอยใส อย่าสนใผู้หิแบบนี้เลย” ภูผาพูออมาเพื่อัวามรำา โยที่ไมู่สีหน้าอโรสรินเลยว่าเสียใมาแ่ไหน
“่ะ ุภูผา” พลอยใส้มหน้าอบแล้วเินามภูผาออไป
ประอบมอามหลัอพลอยใส แล้ว็เอับาเ็อย่าที่ิริๆ เพราะพลอยใสหันหลัมาเหยียยิ้มใสุ่โรส เหมือนเป็นารสุมไฟใหุ้โรสเธอแสอาารโรธออมา่อหน้าทุนมาึ้นว่าเิม ึ่พนัานที่เยแสวามเห็นใุโรส่อนหน้านี้ ็พาันมอุโรส้วยสายาที่เปลี่ยนไป
ไม่มีใรเห็นในสิ่ที่พลอยใสทำเมื่อี้เลย ยเว้นผมที่เป็นัวประอบ ับุโรสทีู่แล้วน่าะเป็นนาร้าย(?) เท่านั้นเอ…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น