คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รับรัก
“แม์ นี่ไม่ใ่ทาไปโรพยาบาลนี่ะ!”
“ผมไม่ไ้ะพาเรย์ไปโรพยาบาล”
เาเอ่ยไปพลาับรถไป เอียหน้ามาหาเธอยิ้มรุ้มริ่มอย่ามีุประส์
“หืม…”
เธอทำสีหน้าุนเลิลั่
“ุบอเรย์ว่า ะพาไปโรพยาบาลไม่ใ่เหรอะ”
“เปล่า ผมบอุว่า ะพาไปหาหมอ”
“ใ่่ะ ุบอว่า ะพาไปหาหมอนี่ไม่ใ่ทาไปโรพยาบาล หรือว่าุะเลี่ยเส้นทาหลัแล้วไปเส้นทาอื่นเหรอะ”
เธอทำหน้ารุ่นิย้อนลับไปลับมาอย่าสสัย
“ผม็พาเรย์ไปหาหมอนี่แหละ แ่อาารที่เป็นอยู่ไม่มีหมอในโรพยาบาลที่ไหนรัษาให้หายไ้หรอ”
เาทิ้ัหวะไว้ให้เธอสสัย
“เพราะอาารทีุ่เป็น ือ โรลัววามรั!”
เาหันหน้ามามอเอ่ยเสียอ้อนเสียหวานว่าปริ
“ผมะรัษาุให้หายเอนะรับ”
วาอเาเปล่ประายแวววับวอนอ แล้ทำหน้าแบบที่รู้ว่าเธอะใอ่อน เธอเบือนหน้าหนีแสร้หลบาอมยิ้มเบา ๆอย่าวยเิน พวแ้มที่แ่เิมีาวผุสีแึ้นมาระเรื่อ แล้ปิบัอาาร้วยท่าทาเผลอเหม่อมอไปนอหน้า่ารถ
“ผมเห็นนะว่า ุยิ้มอยูุ่พร้อมะให้ผมรัษามั้ยรับ”
“ะ…ัน…”
ใบหน้าเธอร้อนผ่าว เลือลมูบ่านไปทั้ัว ำเลือมอเาที่ับรถไป้วยรอยยิ้มอย่าอารม์ี
สำหรับเธอแล้วบรราผู้ายในมหาวิทยาลัย แม์ัไ้ว่าเป็นผู้ายที่มีหน้าา และานะที่ีมา เามีรูปลัษ์แบบพิมพ์นิยมอันเป็นที่หมายปออสาว ๆ ผิวพรรสะอา สะอ้าน พูาสุภาพอ่อนโยน ระับารใ้ีวิอแม์่อน้าแ่าับเธอ แ่ทว่าัวเาเอไม่เยให้วามสนใเรื่อระับวามแ่าอะไรนั่นเลย
เาามีบเธอมาั้แ่อนเรียนมหาวิทยาลัยปีสอ เรยารู้สึหวั่นไหวในใ เธอมีวามรู้สึี ๆ ับแม์ แ่ไม่ล้าเปิเผยสิ่ที่อยู่้าในเพราะลัว และัวลับวามสัมพันธ์ที่เินะเอื้อมถึ
แม้ว่าเาะแสวามริใมาเพียใ แ่็ยัไม่สามารถเอานะใอเธอไ้เลย
“เรย์รับ เราไปเินเล่นรสวนริมน้ำรนั้นันีว่า” เาพูพลามอหา่อว่าเพื่อถอยอรถยน์
“ไ้่ะ”
“นป่วยเินระวันะรับ”
เาพูในะที่รีบวิ่มาอีฝั่อรถเพื่อโอบพยุเอวบาอเธอ
“ุอบแล้เรย์อ๊ะ เลิแวแบบนี้ไ้มั้ยะ”
เธอหันมายิ้มอ้อนให้เา และ้มหน้า่มอาารเิน
แสแอ่อนเสียลมพัเบา ๆ บรรยาาศถูโอบล้อมไป้วยธรรมาิวนให้ผ่อนลายเ้าสู่วามเียบสบ ทั้สอยมือาแนสัมผัสวามเย็นสบายออาาศรอบ ๆ
ลิ่นหอมออไม้ที่ถูัแ่เบ่บานอวสีอ่อนเ้มไล่เอย่านุ่มนวลเสริมให้เิบรรยาาศโรแมนิ
ส่วนลาอสวนสาธาระมีบึน้ำสีฟ้าอ่อนใสสะอา ผิวน้ำรับแสสาส่อาพระอาทิย์เิเป็นประายระยิบระยับ
้นไม้ให่ทอเาพัเรียรายไปามแถวประบทาเินไปามแนวโ้อบึ เาอันร่มเย็น่วยบบัแสแแ่ผู้มาแวะเวียน
สายลมพาผ่านิ่ไม้ล่อมาปะทะผิวหน้า ผิวายให้วามรู้สึสื่นเย็นใอย่าบอไม่ถู
ทัู้่เินเล่นบนทาเินริมบึ รับบรรยาาศแสน หวาน โยสูหายใเ้าลึ ๆ อย่าสื่น เพื่อสูพลั และนึถึวามสมหวัในอนาเ้าไปอย่าเ็มปอ
“ไปปั่นเรือเป็ันมั้ยรับ แร่มลมแล้ว”
เาถามในะที่เธอนั่พัรม้านั่ใ้้นไม้ริมบึ
“ไ้่ะ”
เธอานรับอย่าสใส สภาพแวล้อมที่เป็นมิรไร้ารรบวนาผู้นทำให้เธอรู้สึผ่อนลาย และเปิใับเามาึ้น
ที่ผ่านมาเธอไม่ล้าเปิเผยวามรู้สึ หรือวามัวลให้เารับรู้ เธออยาอบุเามาลอที่ยัมอบวามรู้สึที่ี วามห่วใย แม้ว่าเธอะแสวามนิ่เยให้แทบทุรั้เป็นารอบแทนในสิ่ที่เามอบให้
เสียน้ำระเพื่อมาารสะท้อนอลื่น เรือเป็ำลัลอยัวอย่าอ้อยอิ่ลาบึให่
แสะวันยามเย็นมีสีฟ้าปนส้มมพูทาบทอทั่วผืนน้ำเสริมบรรยาาศใหู้โรแมนิวนฝันยิ่ึ้นไปอี
“ีัเลยนะรับ ไ้มาผ่อนลายแบบนี้หลัสรามารสอบบไป”
นอ่อนโยนเอ่ยึ้นมาเป็นประโยแรหลัาวามเียบที่มีแ่เสียน้ำระทบเรือปั่น
“ใ่่ะ”
หิสาวอบรับเบา ๆ พลามอไลไปยัผืนน้ำ และท้อฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี
“เรย์รับ รำาผมมั้ย ผมามิุลอ ถ้าเิุไม่อบ หรืออึอัผมพร้อมะถอยนะ อแุ่บอมา”
เธอยิ้มพร้อมับมอหน้าริัอเา ราวับว่าวันนี้แหละ ะใ้เป็นุัสินารเินหน้าวามสัมพันธ์ระหว่าเาับเธอ
“ไม่เลย่ะ เรย์อบทีุ่ามื๊อ อบทีุ่ห่วใย อบทีุ่เอาใใส่ อบอไม้สีหวานทีุ่มอบให้ อบรอยยิ้มอุ่ะ”
เธอหันหน้ามามอเา แววาหวานึ้เป็นประาย ผิวเนียนนุ่มอเาเือสีมพูาร้าแ้ม วามอ่อนไหว เินอายปราบนแววา เาใไม่น้อย และไม่าิว่า วันนี้ะไ้ำอบเิบวในวามสัมพันธ์าเธอ
“เรย์อบทุอย่าที่เป็นุ่ะ”
เธอเินน้อ้มหน้า่อนวามรู้สึ เหมือนพื้นที่อเรือลำนี้แบ และแบเล็ลไปอี
เาับใบหน้าอเธอึ้นมาเบา ๆ สัมผัสใบหน้าปลอบประโลม้วยปลายนิ้วลูบึ้นลอย่าทะนุถนอม้อมอาเธออย่าหวานึ้
“ผมรัุมานะ ไม่เยรัใรเท่านี้มา่อน ผมถึไ้ามื๊อุไม่เลิ หวัว่าสัวันุะยอมใอ่อน”
“ใอ่อนแล้วละ่ะ วามีอุนะำแพในใเรย์รัุนะะ อโทษ้วยที่ทำใหุ้รอนาน”
เาอมยิ้ม หน้าา และท่าทาอึ้แบบเินวามาหวัที่ไ้ยินประโยนี้าเธอ
บรรยาาศที่ผ่อนลาย และแสนเย็นใหลัาผ่านารสอบอย่าหนัหน่ว ทำให้เธอเอรู้สึปลอโปร่พร้อมที่ะไ้บอวามในใับเาสัที
“ใร ๆ ็บอว่าุบเรย์แบบเล่น เล่น ไม่ริั ใระไปมั่นใับนมีเสน่ห์อย่าุ ุมีนสนใมามาย เรย์ไม่อยาเ็บ่ะ”
“ผมริัสิ ริัมา้วย เรย์เห็นทุอย่าที่ผมทำแล้ว”
เาทำาแป๋ว้อมอเธอเป็นนัยว่าผมยอมทำทุอย่า รับรัผมไ้แล้ว
“เรย์ัวล หลายนบอว่าเราไม่เหมาะสมัน เรย์อาะเป็นนเรียนี โเ่น เป็นที่ยอมรับอเพื่อน ๆ แ่เรื่อานะแล้วเราสอนแ่าันมาเลยนะะ เาว่าันว่า ุเอ็มีนับอแล้ว ที่บ้านอุไม่ยอมรับเรย์หรอ ถ้าปล่อยให้วามสัมพันธ์อเยไปเราสอเ็บทัู้่”
เธอพูพร้อมับแอบถอนหายใระบายสิ่ที่อัอั้นอยู่ในใออมาอย่าพรั่พรู
“แ่เรย์ ็้านทานวามรู้สึไม่ไ้ริ ๆ ่ะ”
เธอรู้ว่าแม์เป็นนที่รัรอบรัวมา และนั่นอาะเป็นำแพนาให่ในอนา ที่เาและเธอ้อพยายาม้ามไป
“มีเวลาอีนาน ผมะหาัหวะุยับุพ่อุแม่
เอนะ ไม่้อัวล ุสวยน่ารั เ่ มีวามสามารถนานี้ เป็นใร็ใอ่อน ทัศนิที่ีอุะเอานะใทุนไ้ ผมะทำให้ทุนเห็น และยอมรับุเอ ไม่้อัวลเื่อผมนะ”
แม้ในใวามที่บอว่า ไม่เป็นไรนะ ็ไม่สามารถแอบ่อนวามัวลอเาไว้ไ้มิ เาเอื้อมมือโอบศีรษะเธอเ้ามาบไหล่ แล้วเลื่อนมือมาอเธอา้านหลัเอาไว้อย่าแนบแน่นราวับว่า ะปป้อเธอให้พ้นาอันรายทั้ปว
“เรย์ไม่แน่ใว่า ะพาัวเอไปอยู่ในุทีู่่วรับุ ุที่นรอบัวุยอมรับ เรย์ไม่มั่นใว่าะไปถึุนั้นไ้หรือเปล่า”
แม์ับมือเธอเบา ๆ และบีบมันอย่าอบอุ่น
“เรย์เป็นนที่ผมเลือไม่ว่าะเิอะไรึ้น ผมเื่อว่าเราสอนะผ่านมันไป้วยันไ้”
เธอนิ่ไปรู่หนึ่่อนที่ะยิ้มออมา น้ำในาเริ่มลอ
“อบุนะะ ”
“ไม่้อิ หรือัวลอะไรไป แ่อนนี้มีเราอยู่้วยัน อยู่้าัน และเรียนรู้ไป้วยัน็พอแล้ว”
เายิ้มให้เธอบา ๆ เ็น้ำา้วยนิ้วโป้อเาอย่าเบามือ
“ไม่้อร้อไห้ทุอย่าะีึ้น เราะสร้าอนาที่ีไป้วยันนะรับ”
เสียน้ำยัระเพื่อม เรือเป็่อย ๆ ลอยไปามระแส บรรยาาศรอบ้าเียบสบ มีเพียแ่เสียหัวใอนสอนที่ำลัเ้นเป็นัหวะเียวัน
ความคิดเห็น