นางสาวพาฝัน

#3 : วันแรกที่เราพบกัน

6 เดิอนก่อนหน้านี้
"วันนี้อากาศดีจัง ดีที่เราย้ายมาที่นี้ ลูกชอบมั๊ย"
"คร้าบบบ ชอบก็ชอบครับ"
"พ่อว่าดีนะ เราย้ายมาเปิดที่ ตจว. ร้านน้อย เราไม่มีคู่แข่ง"
"เดี๋ยวแกเอาขนมที่แม่ทำไปให้เพื่อนบ้านทีนะ เราต้องมีมนุษย์สัมพันธ์กับเพื่อนบ้านใหม่"
"ได้ครับ..ตามนั้น แต่ต้องไปแต่เช้าแบบนี้เลยหรอครับ ผมว่าเพื่อนบ้านของพ่อยังไม่ตื่นหรอกมั้ง พวกเขาจะคิดว่าผม มาขายตรงสินค้า"
"แล้วก็แต่งตัวให้ดีๆหน่อย พ่อว่าก็ไม่แปลกนะ ที่เขาจะคิด แกเล่นใส่หมวกปิดหน้าปิดตา ปิดแมสหมด เป็นใครก็คิดว่าเป็นพนักงานขายตรง"
"เฮ้อออ งั้นผมไปก่อนนะ"

ดึ๊งดึ้งดึง ดึ๊งดึ้งดึง......(เสียงกริ่ง) "ใครมาแต่เช้า..พาฝันแกไปดูสิ ถ้าพวกมาขายของก็ไล่ไปเลยนะ บอกว่าบ้านมีเยอะแล้ว"
"ทำไมต้องเป็นหนู แม่เรียกหนูขึ้นมาใช้งานแล้วแม่ก็จะให้หนูออกไปเผชิญโลกด้วยหน้าสดแบบนี้หรอ"

ดึ๊งดึ้งดึง ดึ๊งดึ้งดึง.....(เสียงกริ่ง)"ค่า ค่าาา กำลังไปค่า..."
"สวัสดีครับผมเป็นเพื่อน...
"ไม่ซื้อค่าา ขอบคุณนะค้าาา มีทุกอย่างแล้วค้าาา"
"คือผม เอาขนมมาให้ ฟรีครับ คือผมเป็น"
"ขอบคุณมากค้าา จะรับไว้นะค้าา"
"ใครมาน่ะ..พาฝัน"
"ขายของค่ะแม่"
"ขอตัวนะคะ ขอบคุณสำหรับขนมค่ะ"
ปึง !!(เสียงปิดประตู) "เอ้านี้อะไรกัน..ไม่ฟังกันบ้างเลย คุณครับ คุณ..."

_____วันถัดไป_______

ดึ๊งดึ้งดึง ดึ๊งดึ้งดึง......(เสียงกริ่ง)"ใครค้าา กำลังไปค่าา"
"คุณอีกแล้วหรอ..คือฉันไม่ซื้อหรอก คุณอย่าเสียเวลาเลย"
"คือว่าผมเป็น"
"คุณจะเป็นอะไร จะขายอะไร คือฉันมีหมดแล้ว ฉันไม่สนใจ รู้มั๊ยมันบาปนะคุณ มารบกวนคนตอนเช้า ที่กำลังนอน ขอร้องล่ะ อย่ามาอีกนะคะ"
(คนอะไรเข้าใจอะไรยากจริง) "เอ้าเธอ ... เธอ เดี่ยวก่อนสิ"
ปึ้ง !!! (เสียงประตู)
"คนอะไรประหลาดชะมัด แต่งตัวก็ไม่น่าไว้ใจ ใส่หมวกปิดแมสยังพวกโรคจิต คนแถวไหนเนี้ย ทำไมแถวบ้านเราเริ่มมีคนแปลกเข้ามากันนะ"

เช้าในวันที่อากาศดี...
"แม่ค้าา หนูออกไปวิ่งที่สวนหมู่บ้านเรานะคะ"
"ได้สิ ขากลับฝากแกไปทักทายเพื่อนบ้านใหม่ และซื้อน้ำผลไม้ที่ร้านปากซอยไปให้เขาทีนะ เขาเอาขนมมาให้เรา 2 รอบล่ะ ยังไม่ได้ไปทักทายสวัสดีกันเลย"
"เพื่อนบ้านใหม่หรอ...มาเมื่อไหร่กันนะ"
"หนูไปนะค้าาาแม่"

อากาศแจ่มใส แม้จะมีแดด แต่อาจะเป็นเพราะฤดูหนาว ก็เลยทำให้ไม่ร้อน
"ดีจังเลย คิดถูกแล้วที่ออกมาวิ่งวันนี้ สดชื่นจัง อากาศดีจ๋า อาการบริสุทธิ์ ฉันขอสูดแกเข้าไปในปอดเยอะๆเลยนะ"
(เอ๊ะ ! นั้นผู้ชายแปลกหน้าที่มาบ้านเรานิ เขากำลังมองฉัน วิ่งมาทางนี้ทำไม เขากำลังวิ่งตามฉัน)
(ไม่นะ ฉันจะไปสนเขาทำไม คนเยอะแยะทำไมฉันต้องกลัว)
"นี้คุณคะ ไม่ทราบว่า คุณตามฉันทำไมคะ หรือว่าคุณคิดจะทำอาาาา..."(อ้าวทำไมเขาวิ่งแซงฉันไปล่ะ)

____ณ.ร้านผลไม้_______

"หวัดดีจ้าหนูพาฝัน น้ำกีวี่เหมือนเดิมใช่ไหม"
"อ่อ ไม่่ค่ะ เอิ่ม หนูขอเป็น แอปเปิ้ล อะโวคาโด กับ ลูกพีช หนูจะเอาไปฝากเพื่อนบ้านใหม่ค่ะ"
"ได้เลย หนูได้เจอหรือยัง ได้ข่าวว่าเป็นคลีนิคขนาดเล็กถึ่งร้านขายยานะ และที่สำคัญลูกชายเจ้าของหล่อมาก..กก อายุรุ่นราวคราวหนูนี้แหละ"
"แหม คุณลุง รู้ลึกรู้จริงจังเลยนะคะ"
"ฮ่า ฮ่า ลุงก็ชอบสนทนาเรื่อยไป นี่จ่ะ ได้แล้ว"
"ขอบคุณนะคะ หนูไปนะคะ"

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงงงง(เสียงดนตรีมมือถือ)
"ฮาโหลค้า คุณนายฮง"
"แกอยู่ไหนแล้ว ไหนน้ำผลไม้ ฉันมาบ้านเพื่อนบ้านใหม่แล้ว จะมาทักทาย ไหนน้ำผลไม้ทำไมยังมาไม่ถึงสักที ฉันยืนคุยจนน้ำลายแห้ง หน้าแห้งตามแล้วด้วย"
"ค้าา ค้าาา ถึงแล้วนี้ไงค้าาา ข้างหลังเลยค้าา"

"สวัสดีนะคะ หนูพาฝันค่ะ"
"จ้าหนูน่ารักเหมือนชื่อเลยนะจ้ะ"
"อุ้ยตาย..คุณมีลูกชายใช่ไหมคะ ได้ข่าวว่า หล่อ หล่อปราณเทพมาจุติเลย"
(โหแม่พูดอะไรขนาดนั้น นี้ขนาดยังไม่เห็นนะ)
"นั่นมาพอดีเลยค่ะ นี่ลูกชายฉันเอง เขาชื่อเจ..ด"
"ห่ะ นั้นไอโรคจิต"พาฝันพูดพร้อมชี้ไปที่ชายหนุ่ม
"ใครกันคะ โรคจิต ที่ไหน อ๋อนี้ลูกชายฉันเอง"
"ห่ะ ลูกชาย "(คนที่เอาของมาให้ที่บ้านเรา คือลูกชายเพื่อนบ้านใหม่หรอ)
"สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณป้่า ยินดีที่ได้รู้จักนะ...พาฝัน"