รัญละดาแม่เลี้ยงเดี่ยวกับระบบมิติ

ลำดับตอนที่ #3 : ไลน์ไอดี

ในระหว่างที่กำลังพักผ่อนอยู่นั้นเอง ภูวิสุดที่นั่งอยู่อีกฟากของสระกลับนอนเอนหลังสวมแว่นกันแดดจ้องมองมายังเธอ แต่ว่ารัญละดาไม่สนใจ อยากมองก็มองไป

การถ่ายทำฉากที่เหลือไม่มีเลิฟซีนอีกเธอจึงไม่ต้องถูกตัวเขา

ไม่นึกว่าเย็นนั้นพอรับลูกกลับมาที่คอนโดแล้วเขากลับทักไลน์มาหา

“นอนหรือยัง”

“ใครคะ”

“ผมเอง ภูวิสุด”

“.....” รัญละดากดเปิดโปรแกรมไลน์บนเตียงนอนขณะที่ลูกสองคนเข้าห้องนอนกันหมดแล้ว วันนี้เธอเหนื่อยมากและไม่อยากจะเถียงกับเขาตอนนี้

“เอาไลน์ไอดีรัญมาจากไหนคะ ไม่เคยให้”

“ก็ไอ้…” ข้อความตอบไปแต่รัญละดาตัดปิดลบแชทอย่างรวดเร็วพร้อมบลอคเสร็จสรรพ

ภูวิสุดเป็นเศรษฐีหมื่นล้านที่มีแต่คนคอยทำตามที่เขาสั่ง เกิดมามีใครเคยตัดจบกับเขาแบบนี้เหรอ 

จริงหล่ะมีแค่รัญคนนั้นของเขาที่จะทำกับเขาแบบนี้

ด้านรัญละดากลับหลับสบาย อดีตผ่านไปเธอฝังกลบมันไปนานแล้ว คืนนั้นฝันเห็นลูกๆ ได้เป็นนักกีฬากับนักดนตรีตามใจฝันกันทั้งคู่ ภูธนะชอบแข่งกรีฑาอยากไปแข่งโอลิมปิกมาก แต่เขาต้องแข่งระดับประเทศให้ชนะก่อน

ส่วนภูละดาชอบดนตรีเป็นชีวิตจิตใจ เธอซื้อคอร์สเรียนไวโอลินให้ลูกแต่ต้องเปลี่ยนเป็นคอร์สเปียโนแทนเพราะอีกฝ่ายเปลี่ยนใจ หลังจากภาพฝันของลูกๆ ผ่านไปกลับกลายเป็นว่าเธอมานั่งอยู่ในสวนผักผลไม้แห่งหนึ่งที่ร่มรื่นมากๆ รอบตัวมีสิ่งสีเขียวเต็มไปหมด ลมเย็นก็ทำให้สดชื่นมากๆ

ฝันแบบนี้รัญละดาไม่อยากตื่นจริงๆ อยากให้แม่ที่จากไปนานแล้วได้อยู่ที่แบบนี้จริงๆ จริงด้วยที่แบบนี้ตรงกับที่แม่เคยเล่าให้ฟังตอนเป็นเด็ก สมัยมัธยมเธอไม่มีแฟนเพราะเป็นคนไม่ค่อยชอบเข้าสังคม ก่อนนอนจะนอนหนุนตักแม่และฟังแม่เล่าเรื่องสัพเพเหระจริงบ้างเพ้อบ้างแต่เธอก็ชอบฟัง

แม่เคยเล่าเรื่องดินแดนเนรมิตให้ฟัง เป็นดินแดนที่เราจะทำทุกอย่างได้ตามใจ อยากให้อะไรเป็นไปแบบไหนก็ได้เลย อย่างต้นไม้พวกนี้ถ้าอยากให้มันโตขึ้นอีกหลายๆ เท่าก็แค่นึกคิดเท่านั้น

ทันใดนั้นเมื่อรัญละดาคิดเท่านั้นเอง เหล่าต้นพืชผักผลไม้รอบตัวก็ขยายตัวสูงขึ้น หัวผักกาดในแปลงผักกลับมีขนาดใหญ่ขึ้นสามถึงสี่เท่า มะม่วงที่ห้อยตัวสีเขียวเนียนเปล่งก็มีขนาดโตขึ้นเท่าหม้อกับข้าวแล้ว

“เอ๊ะอะไรกัน” รัญละดาในฝันตกใจมาก

“เอ๊ะทุกอย่างเปลี่ยนไปจริงๆ ด้วย เหลือเชื่อเลย” แต่พอคิดได้ว่านี่คงเป็นเพราะว่าเธอกำลังอยู่ในความฝันน่ะสิ อย่างนี้อะไรก็เป็นไปได้อยู่แล้วหล่ะเธอก็เริ่มเสียดาย

“ถ้ามีอย่างนี้จริงก็ดีสินะ จะได้สร้างห้างส่วนตัวไว้ในนี้ซะเลย”

ตอนเช้าเธอตื่นขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี

“แม่วันนี้ดูแม่สดชื่นจังนะคะ หรือว่าได้บทดี” 

“ใช่ที่ไหน แม่อยากเลิกเล่นละครจะแย่แล้ว”

“อ้าวแม่ แล้วจะทำอะไรล่ะคะ เดี๋ยวก็เบื่อแย่”

“ใช่ที่ไหน คนสวยอย่างแม่ไปไหนใครก็รับหมดแหละ ใช่ไหมครับแม่”

“นี่ไม่ต้องมาพูดดีเลย พวกเราสองคนวันนี้ต้องไปเรียนพิเศษด้วยนะอย่าลืม” วันเสาร์เด็กสองคนได้อู้แค่นิดเดียว ตอนกลางวันรัญละดาต้องไปส่งลูกที่สถาบันกวดวิชาย่านสยามอีก แถวนั้นหาที่จอดรถยากมาก

“รู้แล้วคร้าบบ ว่าแต่ถ้าแม่ไม่อยากทำก็อย่าทำเลยครับแม่ เราหาอย่างอื่นทำก็ได้”

ภูธนะไม่ชออบเห็นแม่เป็นทุกข์ เขาเป็นผู้ชายก็อยากออกมาหาเงินช่วยแม่มากว่า แต่แน่นอนว่าแม่ไม่เคยยอม ตอนนี้เขาอยากแข่งกรีฑาให้ได้เงินมากๆ จะได้ช่วยลดภาระให้แม่ได้บ้าง

“แม่อยากเปิดร้านขายของ แต่คงได้แค่ฝันแหล่ะ”

ตอนกลางวันในวันเสาร์การจราจรในกรุงเทพก็พอไปวัดไปวาได้ ยังไงก็ดีกว่าวันธรรมดาแน่ๆ แต่ว่าพอข้ามสะพานหัวช้างแล้วเธอก็ตั้งขับรถตรงไป ผ่านสี่แยกมาบุญครองแล้วไปเลี้ยวซ้ายเข้าทางด้านข้างของสยามเอา โรงเรียนกวดวิชาอยู่แถบนั้น

พอส่งลูกๆ ลงแล้วเธอต้องวนไปหาที่จอดรถ กว่าจะจอดได้ก็เลยเอนหลังบนเบาะที่นั่งคนขับสักนิดหน่อย กะว่าจะพักตาแค่ห้านาที ยังไงลูกๆ ก็ขึ้นไปเรียนเองเรียบร้ออยแล้ว ไม่นึกว่าเธอกลับมานั่งอยู่ในแดนนิมิตที่เดิมที่เห็นกับในฝันเมื่อคืนไม่ผิดเพีย้นเลย