คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 จุกหลอกแสนเปราะบางของคุณยอดผา
อนที่ 2 ุหลอแสนเปราะบาอุยอผา
“เอาล่ะนายน้อย วันนี้สนุมาเลย” ุมภาเอ่ยึ้นพลาัแห่มผ้าให้ับุ๊าามปิ “ืนนี้พายุเ้าันะนอนหลับมั้ยนะ”
“...”
“เอาเป็นว่าถ้าันนอนไม่หลับะมาพานายน้อยไปนอน้วยนะะ”
“...”
“เป็นอันล ไนท์ไนท์่ะ”
ุมภารริมฝีปาลที่้าแ้มอุ๊าามที่พ่อบ้านแนะนำและเพราะไม่ใ่เ็ริๆ ทุอย่า็ไปไ้สวยสำหรับเธอ แม้ะแอบเหาอยู่บ้าแ่นับว่าเป็นเรื่อีสำหรับเธอเลยทีเียว อิสระที่สามารถทำนู่นนี่ไ้ามใและไม่มีใร่อยมาว่าล่าวเธอมันีมาริๆ
เสียอพายุัสนั่นราวับเสียนำลัโหยหวนทำเอาเธอลัวใแทบา เธอเินออาห้อนอนอนายน้อยและรีบวิ่ท่ามลาวามมืเ้าไปในห้อนอนัวเอทันที ฝ่ามือบาเร่มือเปลี่ยนเสื้อผ้าและทำาราิรรมในวันถัไปเพื่อส่ให้พ่อบ้านรวเ็
ึ
“?”
ึ ึ
“มีพระนะ”
ภาพูออมาลอยๆ ่อนที่เสียแปลๆ นั้นะเียบลทันทีเหลือไว้เพียเสียสายฝนที่โปรยระทบหลัา หัวิ้วสวยมวเ้าหาัน้วยวามสสัย่อนเธอะเียบเพื่อรอฟัเสีย
เสียราวับฝีเท้าอนแอบย่อไปมาหน้าห้ออเธอ พร้อมับเาที่เลื่อนผ่านอประููถี่ว่าพวหนัผี เธอึิไปเอว่านั้น้อเป็นนแน่นอน แ่ถ้าะเอาให้แน่ใว่านั้นือเธอ้อับอีฝ่ายให้ไ้ ลำพัารุ้มับอระูลนี่็ูแน่นหนาเินว่าะมีโรเินเ้าออ
ภาัสินใระโึ้นเียแสร้ทำท่าว่าำลัลัวพร้อมับ่อนัวใ้ผ้าห่มพลาส่เสียพึมพำราวับเสียสวมน์ออมาและมันไ้ผลบานประูอเธอถูเปิออ้าๆ พร้อมเสียฝีเท้าย่อเบาเ้ามาใล้เียเธอ้าๆ
“ฮึบ !”
เธอะรุบวัถุบาอย่าที่ลอยลมาโนลาลำัวเธอ่อนะพลิหมุนพาัวเอึ้นมาอยู่้านบนแล้วสิ่แปลปลอมนั้นลเีย เธอรวบรวมวามล้าทั้หมยผ้าห่มออเพื่อมอูสิ่นั้น็ะใหนัว่าเิมเมื่อุ๊านายน้อยนั้นอยู่ใ้ผ้าห่ม
“เหี้ย !” ภาร้อออมาสุลำอ่อนะะายไถัวเอไปที่ปลายเีย้วยวามรวเร็ว “เหี้ย !!”
ุบ !
“อั !”
ุมภาไถลัวไปนเ้าับบาอย่านเธอร้อเสียหลออมาอีรั้่อนะล้มลไปอที่พื้นอย่าแร สะโพอเธอระแทลที่พื้นามมา้วยนแปลหน้าที่ล้มลถัาเธอนไประแทเ้าับั้นวาอที่ผนั โมไฟราาแพที่ั้อยู่บนั้น่อยๆ เล้มล สมออเธอที่สั่ารว่าโมไฟอันนั้นราาแพหูี่
เธอว้ารับโมไฟนั้นเอาไว้ไ้ทัน่อนที่มันะใส่ายแปลหน้า แสสว่าาโมไฟายให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาและนัยน์าสีม่วสะท้อนประายแวววาวใ้แว่นาสี่เหลี่ยม เธอมอสำรวใบหน้าอายแปลหน้า่อนะสะุเ้าับไฝสอุที่แ้มวาและใ้า้าย
“นาย...นายน้อยยอผา?”
“ิ๊ ลาผิานะ” ยอผาเอ่ยพลามอเหยียเธอ “รู้แล้ว็ถอยไปนะ ยัยสปร”
“ห๊ะ ว่านอื่นแบบนี้ไ้ไเนี้ย???” เธอเอ่ยึ้นเสียสู่อนะยืนึ้นและวาโมไฟไว้ที่เิม่อนะ้าวถอยหลัออห่าาเา “นี่มันเรื่อ---”
แร่
“หื้ม?”
เสียพลาสิถูเหยียบัึ้นใ้ฝ่าเท้าอเธอเรียวามสนใอทั้สอไปที่เท้าวาอุมภาพร้อมัน เธอ่อยๆ ยเท้าึ้น่อนะเห็นุหลอสีาวนวลอยู่ในสภาพแหลเป็นิ้นๆ ยอผาอ้าปาพะาบๆ ราวับ้อาระส่เสียบาอย่าออมาในะที่เธอยัุนับสถานาร์รหน้า
“อ้า !!!”
ยอผาร้อออมาสุเสีย่อนะลานเ้ามาที่าุหลออันโปรอเาที่ปลายเท้าเธอ ุมภายสอมือึ้นป้อหูพลามอเาอย่าเอือมระอา
สอฝ่ามือหนาโยเอาเศษาอมันมาถือไว้ในมือพร้อมนัยน์าเลือบธารน้ำใส ใบหน้าหล่อเยึ้นมามอหน้าเธอูีเผือและนัยน์าอเานิ่้าอยู่ใ้รอบแว่นา
“เอ่อ...อ๋อ อโทษ่ะ ันไม่เห็น แหะๆ”
“ไล่ออ...” ยอผาพึมพำออมา
“ะ?”
“ันไล่เธอออ !! ออไปเลยนะ !!” เาะโนออมานเธอไ้ยินัเ็มสอหู “ฮึ แ”
เสียร้อไห้อยอผาัึ้นสูับเสียอลมพายุ้านอนุมภา้อยมือึ้นป้อหูแน่นึ้นว่าเิม เธอพยายามเรียบเรียเหุาร์ที่เิึ้นพลามอายหนุ่มรูปร่าูแ็แรำลัร้อไห้เพราะุหลอถูเหยียบราวับเ็ๆ น้ำาอเาไหลพรั่พรูออมานเ็มสอแ้มสา เธอเอามือทาบอัวเอพลามอเา
น่าเอ็นู...มั้ยนะ?
เธอย่อัวลนั่เสมอับเา่อนะใ้สอมือประบเ้าที่ฝ่ามืออเาอบุมาุหลอในมือพลาเอ่ยสวส่วิาุหลอให้ไปสู่สุิ ยอผาเียบลทันทีพลามอใบหน้าอเธอ้วยวามสับสน นัยน์าอทั้สอสบเ้าหาัน่อนะเธอยยิ้มว้าออมา
“เ่มา ทีนีุ้หลออนายน้อย็ไปอย่าสบแล้ว” เธอเอ่ยพลาลูบเรือนผมอเา “เ่มาเลยนายน้อย”
“ฟื อย่ามาหลอันนะ มันไม่มีีวิสัหน่อย”
“แ่มันสำัับิใอนายน้อยถึนานั้นที่นายน้อยร้อไห้ออมาเลยนี่ ันพูถูมั้ยะ?” เธอเอ่ยเสียอ่อนพลาเอียศีรษะเล็น้อย “เนอะ?”
“อืม...ฟื อันนี้ันอบมันมา” ยอผาเอ่ยพลาสูน้ำมู “พ่อื้อมาาฝรั่เศส...มันเลิผลิแล้ว้วย เธอะรับผิอบยัไ !!”
ยอผาะอออมาใส่หน้าเธออีรั้พร้อมอารม์ที่พุ่สูึ้น ท่าทาราวับแมวน้อยนฟูเพราะวามโรธ เธอเาหัวพลารุ่นิหาทาออ
หาเธอโนไล่ออมัน็พอเ้าใไ้แ่เินมาแ่ไหน็ลบวามเสียใอเาเอาไว้ไม่ไ้หรอ ยิ่นั้นเป็นอสำัที่มีุ่า่อิใ้วยแล้วเนี้ยเธอยิ่นปัา
เปรี๊ย !!
“อ้า” / “เหี้ย--อั !!”
ทั้สอนร้อออมา้วยวามใามหลัเสียฟ้าำรามัสนั่นนรู้สึไ้ถึแรสั่นสะเทือน ยอผาพุ่ัวเ้าไปอเธอไว้แน่น้วยวามลัว
ในะที่เธอร้อออมา้วยวามใที่เาพุ่เ้ามาอเธอแบบไม่ทันไ้ั้ัวนล้มหายหลัลไปนอนับพื้น แรรัออ้อมแนแร่ทำเอาเธอุนนิ่วหน้า
แสไฟภายในห้อับลนรอบ้ามืสนิทมาว่าเิม ยอผาเนื้อัวสั่นเทา้วยวามลัวพลาุใบหน้าลลาออเธอแน่น ใบหน้าสวยเิึ้นโยอาาศเ้าปอฝ่ามือบาบบ่าอเาหลายทีหวัให้เาล้ายแรบีบรัลแู่เหมือนะไม่เป็นผล ใบหน้าเธอเริ่มีเผือลราวับนใล้าย
อโทษ้วยนะะเหล่าายหนุ่มอัน ้อามไปเปย์ันในาิหน้าเสียแล้ว
ถ้อยำสั่ลาผุึ้นมาในหัวเธอ่อนสิเธอะสลายไป ยอผาเยหน้าึ้นมาเห็นใบหน้าเธอีเผือูน่าลัว็ยิ่ใหนั ริมฝีปาอเาอ้า้าอย่าทำัวไม่ถู่อน เาหมสิไปบนัวเธอท่ามลาพายุฝนที่ำลัโหมระหน่ำอยู่้านนอ
ความคิดเห็น