คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2-1 บุตรสาวผู้ดี 贵族女儿
‘เป็นราวัลวามยันมุมานะอเ้า ศิษย์ไป๋...’
‘เ่มา เ้าไป่ไป๋’
ทั้น้ำเสียทุ้มละมุนหู แววาเปี่ยมไป้วยเมาอท่านอาารย์ยัอยู่ในห้วะนึอไป๋เหม่ยหลาน นาเฝ้าโหยหาอาลัยนับั้แ่ำวามไ้อนอายุสัห้าวบ วามทรำมามายหลั่ไหลเ้ามาราวสายน้ำที่มิอาหวนืน นาำทุสิ่ไ้ทีละเล็ละน้อยนเิบให่
นัยน์าู่สวยเอ่อลอ้อมอหยสลัลายบุปผา เปล่ประายแสระยิบระยับ ปราื่อ 白 อันหมายถึสีาว วามบริสุทธิ์ 慧 หมายถึลาปราเปรื่อ นาเยไ้รับสมานามาารฝึฝนเวทวิาหลายแน ท่านอาารย์เยมนาว่าลาหัวไว เ่าว่าศิษย์นไหน
ถึบาวันนาอาทำัวเปล่าประโยน์ หานาเหน็เหนื่อยับารฝึฝนปานร่าะแเป็นเสี่ย นามันอนนิ่ ๆ บนฟูนอนในห้อพั อาารย์ยินเฟิมาปลุเรียไปไป๋ ลุึ้นมาฝึวิาอเ้าะ อย่าเป็นเียนที่เียร้านไม่สู้าน ไม่อทนบาบั่น่ออุปสรร วามเียร้าน
‘ท่านอาารย์... อให้้าพัสัหน่อย’
‘ไม่ เ้าลุึ้นมา’
‘้าเหนื่อยนะ เิ้าับสลายไปเพราะลมปราแ่าน ธาุไฟเ้าแทร ท่านะอยู่ับใร’
‘ไป๋เหม่ยหลาน!’
แล้วนา็ถูโยนออาฟูนอน เมื่อสำนัเียวเหยาไม่้อนรับเียนผู้เียร้าน ไหนะร่าทิพย์ในเมือเทพล้วนอิ่มสมบูร์ ไม่ำเป็น้อหลับนอน็มีีวิอยู่ไ้ ารินอาหารหรือหลับใหลในบารั้เป็นเพราะร่าทิพย์อ่อนพลัลเท่านั้น ึ่นาแทบไม่ไ้ทำเรื่อเหน็เหนื่อย ท่านอาารย์ยินเฟิให้นาฝึฝนเพาะวิาที่เหมาะสมับพลัายอนา
วาสีนิลสนิทเหม่อมอระบานสูให่ ภายใ้รูปลัษ์อันาม นามิใ่เียนอี่อไป นาไม่มีร่าทิพย์ รัแ่ะโรยราไปามวัย
ในห้อนอนว้าวาในเรือนไม้ึ่นาอาศัยับบิาามลำพั ยามนี้ไม่มีใร สาวใ้ออไปเสียหม หลัาที่เ้ามา่วยเหลือนาเล้าผมำลับยาวพ้นสะโพ หวีผมให้นา ประับใบหน้าาวผ่อและปิ่นหยาม หยิบุฮั่นฝูสีสันสใสราวสีออบ๊วย นาห้อยหยไว้ใ้ผ้าาอ ปัมือเบา ๆ ให้มันลายเป็นหยสลัลายอโบั๋นธรรมา
เศษหินาวาราทำให้ราเทพนี้พิเศษว่าเียนอื่นในสำนัเียวเหยา ไป๋เหม่ยหลานไ้รับวามเอ็นูาอาารย์ยินเฟิ ผู้สอนวิาเวทให้นาว่าหมื่นปี อยู่มาวันหนึ่นา็ไ้รับราเทพาท่านผู้ยิ่ให่ อาารย์ยินเฟิถือโอาสทำให้มันเป็นเรื่อราวิเศษ เพื่อะไ้รู้ว่าเป็นราหยอนา
‘ไป่ไป๋...’
นาไ้ยินเสียท่านอาารย์อีแล้ว...
เปลือาร้อนผ่าวปิล ส่ายหน้าไปมาแร ๆ หายัไม่ห่าหายาสัมผัสอ่อนหวานราวปุยเมอบุรุษเทพ สายาแสนเอ็นูราวับว่านาเป็นหิสาวที่น่ารัใร่ นาหรือะลืมเลือน ระทั่่ำืนพลาพลั้ิับเวทมาร น้ำเสียแหบพร่าและแววาหลใหลใ้แสารา็ไม่ไ้่าไป
ทว่านาไม่เยเสียใที่ยอมรับวามผิเพื่อรัษาเียริอท่านอาารย์ ปป้อศัิ์ศรีท่านโยไม่สนว่าใระมอนา้วยสายารัเียิั แม้นท่านอาารย์ประาศร้าว่อทั่วเทวโลว่าไป๋เหม่ยหลานมิใ่ศิษย์สำนัเียวเหยา มิใ่ศิษย์อหลิวยินเฟิอี่อไป นาเป็นหิสปริทรยศ่ออาารย์ นาใ้พิษามารม์อปีศาอสรพิษหยใส่าเพื่อมอมเมาอาารย์ยินเฟิให้สานสัมพันธ์สวาทับนา
“เ้าะไปหรือยั? ้ารอนานแล้วนะ เ้าสาผมนะหมหัวอเ้าแล้ว”
ไป๋เหม่ยหลานไม่ไ้สาผมแ่ยืนมอระ้วยแววาเหม่อลอยนอี้เ๋อบินเ้ามาทาหน้า่า
“วันนี้้าเป็นหิโส หน้าาสะสวย บิาร่ำรวย มีอำนาและเินทอ ้าะื้ออทั้ลา ย่อมไม่ใ่ปัหา เินบิาเปรียบเหมือนเิน้า”
ไป๋เหม่ยหลานแสร้ทำเป็นไม่สนใอี้เ๋อ นาเินนำหน้าไป ถุำมะหยี่สีแในระเป๋าผ้าห้อยอยู่บนเรียวแน สวมุเปิอนวลเนียนามยุสมัย เล้าผม้วยปิ่นสีทอ ูอย่าไร็เป็นเศรษินี อี้เ๋อเรียมหีบเวทใบเล็มาใส่อในลา้วย แม้เป็นเียน็ยัื่นมานฝีมืออมวลมนุษย์
“ถ้าหาว่า้าไม่่วยเ้า ไ้ไปเิเป็นนาบำเรอในสนามรบามโทษแห่ามารม์อเ้า”
“เ้าทวบุุ้ารอบที่ล้านไ้ อี้เ๋อ...”
“เผื่อว่า้าะไ้อะไรอบแทน”
“เอาสิ เ้าอยาไ้อะไร?”
“อเล็น้อย ไม่มา แล้ว็สุรา...”
“้าผู้มีิใีะมอบอวัให้เ้าเท่าที่เ้า้อาร เ้าอยาไ้อะไรให้ส่สัาบอ้า”
“ีล่ะ ้าะนำอเหล่านี้ไปฝาสหาย เพื่อมิรภาพอันแน่นแฟ้นเนิ่นนาน”
ปีสีาวโผบินมาเาะเมื่อนาผายมือออ้อนรับอี้เ๋อ เล็บแหลมมบนอุ้มือนนานวลทำให้เสื้อผ้าอนาเป็นรอยเล็น้อย นามิไ้เอ่ยว่าอี้เ๋อ ะสอเท้า้าวเินผ่านระเบียเรือนว้า นาพูาับนนานวลึ่ไม่มีใรไ้ยินเสียอเทพ เพียไ้ยินเสียนาพร่ำพูลำพั
“หามีอฝาไปให้ท่านอาารย์้วย... ะี”
“น่าเสียาย ไม่มีใรพบท่านอีเลย มีแ่่าวลืออย่าเ้าว่า ้าไม่ล้าไปเที่ยวเล่นในนรภูมิามลำพั้วย ที่นั่นสถานาร์ไม่สบสุแม้สัวัน”
“่าเถอะ...”
“ใ่... ้ารู้ว่าเ้ารู้สึผิที่้อโห เ้าิถึท่านอาารย์อยู่เสมอ ่าเถิ”
อี้เ๋อปลอบในาทั้ในร่านนานวล เาเลือที่ะไม่ปราัวเป็นบุรุษเทพให้เป็นที่สสัย วาสีน้ำาลอ่อน้อมอใบหน้าามเศร้าหมอล ้วยใเวทนานานั หาเมื่อในาเิิถึอาารย์ยินเฟิึ้นมา
ความคิดเห็น