ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความรู้สึกที่เก็บไว้ข้างใน
๊อ!๊อ!๊อ!
เสียเาะประูห้อทำานอผู้อำนวยารโรพยาบาลโสภวิไลพรร
"เ้ามาไ้รับ!"
นทีอนุาให้นเาะประูเปิเ้ามา หลัาที่เาออไปรับประทานอาหารเ้ามา ็ลับมาทำาน่อในโรพยาบาลทันที ริๆ แล้วหมอนทีเป็นบุรายอุภาภูมิ โสภวิไลพรร เ้าอโรพยาบาลแห่นี้นั่นเอ
นที โสภวิไลพรร เป็นนายแพทย์หนุ่ม ึ่อนนี้นั่แท่นเป็นผู้อำนวยารอโรพยาบาลแห่นี้ เามีน้อายอีหนึ่นเป็นแพทย์เหมือนัน เพิ่ะเรียนบมาาเมือนอเมื่อไม่นานมานี้เอ ะไ้ำร์ำแหน่ผู้บริหารอีหนึ่น
"ุหมอนทีร๊าบบบบ.....ระผมนายแพทย์ัรภัทรมารายานัวแล้วรับผม!"
เสียเปิประูเ้ามาทัทายือน้อายนเียวอเาที่เพิ่เรียนบมาาเมือนอนั่น็ือนายแพทย์ัรภัทร โสภวิไลพรร ึ่เพิ่ะบลับมาาเมือนอมาๆ วันนี้เ้ามาทำานที่โรพยาบาลเป็นวันแร
"นึว่าใรเ้าภัทรนั่นเอ เป็นยัไบ้าห้อทำานที่พี่ัไว้ให้ถูใมั้ย?"
หมอนทียิ้มให้น้อาย้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น เารัน้อายนนี้มาเพาะมีันอยู่แ่สอนพี่น้อ ส่วนพ่อับแม่นั้นอนนี้เษียนัวเอไปแล้ว พวท่านใ้ีวิสบๆ อยู่บ้านันสอนสามีภรรยา ส่วนลูๆนั้นอยู่อนโใล้โรพยาบาลันหม เพราะสะว่อารทำานถ้าเิมีเสึๆ แ่ะลับบ้านในวันหยุทุๆรั้แ่็นานๆทีเพราะหมอนที่อน้าะบ้าานไปนิ
"ถูใที่สุเลยรับ เมื่อะี้ผมมาแล้วรอบหนึ่แ่ไม่เอพี่ แอบไปไหนิน้าวับสาวที่ไหนมารับ ผมเห็นแวบๆ แ่ไม่อยาเ้าไปรบวน ลัวสาวอพี่ใในวามหล่ออผม!"
"หืม!นานั้นเียว ็สาวแถวๆ นี้แหละ!"
"ใระเป็นนโีนนั้น ปิพี่นทีอผมแทบะไม่สนใสาวนไหนเลยนี่นา เธอนนั้นะมีีแน่นอนถึว้าใพี่ายผมไว้ไ้"
"เ้าไม่รู้ะอบพี่มั้ยนะสิ ใแ็ออปานนั้น"
หมอนทีถอนหายใออมาเบาๆ เมื่อนึถึวามใแ็อเนิรา
"หึ!ถ้าปิเสธพี่ายผมแสว่าไม่ปิแล้วนะรับ ้อเรียมารวูหัวใหน่อยแล้ว ฮ่าๆๆ"
"นาย็ว่าไป!...ออไปทำานไ้แล้ว..พี่ะแอบีบสัหน่อย..ี้เียับรถลับอนโเผื่อมีเส่วน"
"รับผม!"
หลัาัรภัทรออไป นทียิ้มามหลัพร้อมับส่ายหน้าเบาให้วามทะเล้นอน้อายนเอ พลัน!ใบหน้าอหิสาวที่อยู่ในบทสนทนา็โผล่ึ้นมาในหัวทันที เนิรานั้นเอ! เายิ้มออมาอย่าไม่รู้ัวเมื่อิถึเธอนนี้ เนิราเป็นผู้หิที่สวยมาๆ และ็แ็แร่ในเวลาเียวัน เาเอเธอรั้แร
.ในวันนั้นเธอมีอายุประมาน17-18ปี เธอปวท้อมาลอและมานเียว ในเวลานั้นเายัเป็นเพียแพทย์ฝึหัไ้เ้าห้อผ่าัทำลอให้เธอ้วย เนื่อาเธอไม่มีแรไม่สามารถลอเอไ้
นทีเฝ้าแอบมอเนิราอยู่ห่าๆ ในอนนั้น้วยวามสสาร เพราะเธอไม่มีสามี ไม่มีาิเลยสันมาูแลและหลัานั้นใบหน้าอเธอ็วนเวียนอยู่ในหัวอเา เลยไปแอบรื้อประวัินไ้เพื่อะ้นูที่อยู่อเธอ และไ้รู้ว่าเธอเ่าห้ออยู่นเียวไม่มีใรูแลเลยสัน
นทีแอบ่วยเหลือูแลเธออยู่ห่าๆ เสมอ แอบหาลู้าให้เธอ และไปอุหนุนเธออยู่ประำ ทำับว่าทุอย่าือเรื่อบัเอิ ทุรั้ที่เาเอเธอเาพบเห็นแ่รอยยิ้มอันสใสที่ปราบนใบหน้าอเธอ วามมอโลในแ่ีวามิบวอยู่เสมอทุรั้ที่ไ้สนทนา พรารุ่นิใรันหนอ?ที่ใร้ายทำลายีวิเธอถึนานี้
7-8ปีแล้วที่เาเฝ้าวนเวียนอยู่ห่าๆ นอนนี้ลายเป็นเพื่อนสนิทอเธอไปแล้ว นเนิราเอในอนนี้็ไม่ไ้มีีวิลำบาเหมือนแ่่อน ส่วนหนึ่็ปิเสธไม่ไ้ว่าเป็นเพราะัวเาเอที่แอบ่วยเหลือูแล แ่อีส่วนหนึ่็เป็นวามสู้ีวิอัวเธอเอ รอยยิ้มอ่อนๆ ประับบนใบหน้าอนทีอย่าไม่รู้ัว เาหยิบโทรศัพท์ึ้นมาแทไลน์ไปหาเธอทันที้วยวามิถึ
นที:ทำอะไรอยู่รับ?
เนิรา:อ่านหนัสือ่ะ!
นที:ริ้วยุใล้ะสอบแล้ว สู้ๆนะรับ
เนิรา:อบุนะะพี่หมอ
นทีพิมพ์ำว่า'ิถึ'ึ้นมา แ่็้อลบทิ้ เพราะไม่ล้าส่ไป ลัวเธอะใแล้วไมุ่ยับเาอี ที่ยัไม่สารภาพวามในใออมา็เพราะว่าลัวว่าวามสัมพันธ์ทุอย่าะบลไป ไม่ไ้นึรัเียัวอเธอเลยแม้แ่นิ ไม่ว่าเธอะผ่านอะไรมาเารับไ้หมทุอย่า อเพียแ่เธอใรับเา็พอ...
เนิรา้อหน้าอโทรศัพท์นิ่ เมื่ออีฝ่ายไม่ส่อะไรลับมาอี พรารุ่นิ
'นี่เรารออะไรอยู่ยัยเนเอ๋ยยย! เาเป็นใรและเธอเป็นใร วระเียมัว...หมอนทีอยู่สูนานั้น...อย่าึหมอลมา่ำเพราะเธอเลย'
เมื่อิไ้แบบนี้ ็เ็บี๊ๆ เ้ามาที่ลาหัวใ ่อให้อยเือนัวเอบ่อยๆว่าห้ามิอะไรับหมอ แ่วามอบอุ่นอหมอนทีนั้น ็ทำให้เธออที่ะหวั่นไหวไม่ไ้เลย
7-8ปีแล้วที่หมอนทีเทียวไปเทียวมา แ่็ไม่เยเปิเผยวามในใอะไรออมารๆ เนิราเอ็ไม่ล้าที่ะฝันเลย้วย้ำว่าหมอะมีใให้เธอ เธอรู้เพียแ่แววาที่หมอมอมามันมีวามพิเศษอะไรบาอย่านเธอ้อหลบาทุรั้ที่หมอ้อมอมา
เพียหวัสัวันหมอะเอนที่ีๆ แ่เวลา็ล่วเลยผ่านมานานหมอ็ยัไม่มีใร เลยอที่ะิเ้า้าัวเอไม่ไ้เนิราหลับาลทำสมาธิในารอ่านหนัสือ่อไป พยายามไล่วามิบาอย่าที่รบวนิใอนนี้อยู่ออไป!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น