คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3
“พอพูเรื่อริแล้วทำเป็นรับไม่ไ้” เธอย่นมูใส่
“เ่าเธอเป็นแผล ปั่นัรยานไหวเหรอ” เาไม่พูเรื่อเรียนอี และเปลี่ยนเรื่อะทันหัน ้มมอเ่าอเธอที่เลือเริ่มแห้แล้ว นึเสียายผิวาวๆ เป็นรอยแผลเป็นึ้นมาะไม่น่ามอ
“ปั่นไหว ปล่อยไ้แล้ว ะรีบลับบ้านแล้ว เี๋ยว้อไปทำานบ้านอี” เธอทำหน้าอใส่เามาึ้น ในะที่พายัพยัับัรยานอเธอไม่ยอมปล่อย
“เี๋ยวไปส่ เราไปทาเียวัน ันะไปเยี่ยมพ่อเธอ้วย” เพราะบ้านพันานอยู่ไม่ห่าาบ้านอเาเท่าไหร่
“ไม่เอา ะปั่นไปเอ” เธอื้อแพ่
“บอว่าะไปส่” เายัรยานเธอึ้นไปไว้หลัรถระบะ สายป่านสะบัหน้าใส่ ่อนะเินหนีเมื่อเห็นเาไม่สนใ ะทำามใัวเอท่าเียว
“ะไปไหน” เาามมาว้าแนเอาไว้
“เอ๊ะ! ปล่อยนะ มาับแนเ้าเอาไว้ทำไม” เธอพยายามึแนให้หลุาารเาะุม แ่เาไม่ยอมปล่อยไป่ายๆ
“ะไปส่ มานี่เลย” เาลาเธอไปที่รถ อยาเอานะนอวีที่อบหนี
“ปล่อยนะ บอให้ปล่อยยัไเล่า” สายป่านเสียแ็ใส่ อยาเอานะวามเผ็ารเอาแ่ใอเาเ่นัน
“โอ๊ย!” พายัพร้อเสียหลเมื่อโนัเ้าให้ที่แน น้อสะบัออ ยอมปล่อยเธอในที่สุ สายป่านทำหน้าสะใ
“สมน้ำหน้า อยาะแะอั๋เ้าเหรอ ไม่มีทาเสียหรอ”
“ยายเ็แสบ!!!” พายัพำราม เาวิ่ามร่าเล็ที่วิ่หนีเาเ้าไปในไร่มันสำปะหลั เธอวิ่หนีสุีวิ พายัพไม่ยอมแพ้ อยารู้นัยายเ็นี่เลียอะไรเานัหนา
“โอ๊ย!” สายป่านสะุอไม้ ล้มลไม่เป็นท่า พายัพามมาะรุบร่าน้อยเอาไว้ไ้ทัน
“ับไ้แล้ว อยาวิ่ไล่ับ็ไม่บอ” เาหัวเราะอบใะร่อมทับร่าเ็สาวเอาไว้ ใบหน้าเล็ๆ มีแววื้อึอย่าเห็นไ้ั
“ปล่อยเ้านะ าแ่ลาม ีอ!” เธอิ้นรนอยู่ใ้ร่าเา
“ไม่ปล่อย” พายัพ้มลไปใล้ๆ ับใบหน้านวล เธอเบี่ยหลบลมหายใร้อนๆ อเา
“าแ่ีอ ะฟ้อพ่อ”
“ฟ้อเลย บอ้วยว่าันทำอะไร” พายัพใ้มูโ่เป็นสันอัวเอยี้ับมูเล็ๆ อเธออย่าเอ็นู
“อย่ามาทำแบบนี้นะ”
“ทำแบบไหน” เาวาหน้าผาับหน้าผานูนเลี้ยน่ารัอเธอ มอสบานใ้ร่า
“ทำแบบนี้ไ” สายป่านโหน้าผาับหน้าผาออีฝ่าย
“โอ๊ย! ยายเ็าิสม์ เี๋ยวูบให้าใหรอ” เาร้อโอโอย
“อย่านะ” เธอเม้มปาแน่น ในะที่เา้มลมาทำท่าะูบ พายัพหัวเราะเมื่อเห็นอาารอเ็สาว
“นึว่าะแน่”
“ปล่อยเลยาแ่”
“ำ็แ่สอำ็แ่ ระวัไ้นแ่อย่าันไปเป็นสามีนะ”
“ยี้... ไม่เอาหรอ” เธอทำปายื่น
“เอ้า.. ิ้นเ้าไป อะไร่อมิอะไรมันเสียสีแล้วเห็นไหม” เาพูอย่านึสนุ นใ้ร่าหยุึทันที
“โอ๊ย!” พายัพร้อเสียหลอีรอบเมื่อโนเ่าอเ็สาวระแทเ้าเ็มๆ รหว่าา
“สมน้ำหน้า!” เธอผลัเาออห่า พายัพุมเป้าาเัวเอเอาไว้ หน้าเียวหน้าเหลือ
“ยายเ็แสบ มานี่เลย!” เาัฟันวิ่ามเธอไป ่อนะระาร่าบามาหา
“อย่ามายุ่ับเ้านะ”
“ะยุ่ พูีๆ ไม่อบ เี๋ยวับเลย” สายป่านอ้าปา้า เธอโพอที่ะเ้าใว่าเาหมายถึอะไร เพราะมัวแ่ในี่แหละ เธอถึไ้โนเาอุ้มึ้นพาบ่าอย่า่ายาย
“โอ๊ย! ปล่อยเ้านะ นบ้า ทำอะไรนะ นเถื่อน าิสม์ ปล่อย! ปล่อยสิ! มึนหัวนะ ปล่อยเี๋ยวนี้นะ”
สายป่านิ้นพราๆ อยู่บนบ่าพายัพ เารวบาอเธอที่แว่ไปมาเพื่อะิ้นลาัวเา แล้วฟาเ้าที่แ้ม้นอนๆ สอทีิๆ ัน
“เ็บนะนเฮวย ีเ้าทำไม”
“ื้อนัเลย้อี บอว่าะไปส่ วิ่หนีทำไม”
“ปล่อยนะ”
“โอ๊ย!” พายัพร้อเสียหลเมื่อโนัเ้าเ็มๆ ที่ใบหู เาโยนร่าบาลาไหล่ทันที
“เป็นไอู้บหรือไห้ะ!” เาลูบหูัวเอไปมา มอร่าเล็ที่ร้อเสียัเ่นัน เมื่อโนโยนลระแทับพื้นห้า
“อย่ามายุ่ ไอ้นีอ”
“อะไรวะ แ่ะไปส่” พายัพเาหัวไปมา แ่เาะไปส่ลายเป็นนีอไปแล้วเหรอนี่
“ไม่้อไปส่ ไปไลๆ เลยไป ไม่ไ้ยินหรือไ” สายป่านผลัร่าสูออห่า ่อนะวิ่ลับไปยัรถอเาอีรั้ พายัพเห็นเธอปีนึ้นไปบนระบะหลัรถ แล้วพาัรยานลมา ่อนะปั่นหนีเาไป
“อะไรอเ้าวะ เ้าใล้ไม่ไ้ ีิ้นเหมือนไส้เือนโนน้ำร้อนลว อยาะบ้าาย!!!” พายัพมอามร่าเล็ไปนสุา
ให้มันไ้แบบนี้สิ!!!
ถ้าันไม่ไ้เธอเป็นเมีย อย่ามาเรียว่าพายัพเลย อยูเถอะะับปล้ำทำเมียเสียให้เ็!!!
สายป่านปั่นัรยานลับบ้านหลัเล็ๆ อัวเอ้วยวามรู้สึหวาหวั่น เธออยาลับไปใ้ีวิอยู่ที่บ้านสวนอยาย แ่พอยายเสียีวิ บิาับมาราเลี้ย็ัารายบ้านสวนที่เธออาศัยอยู่ับยายทิ้ ายบ้านเสร็็เอาเินเ้าระเป๋า พอเธออเรียน่อบิา็บอว่าไม่มีเินส่เรียน ะเรียนไปทำไมเี๋ยว็มีผัว พอทวเรื่อเินาารายบ้าน ท่าน็บอว่าเ็บไว้ทำทุน ึ่มาราเลี้ย็แว้ๆ ใส่เธอหาว่าเธอโลภอยาไ้ เธอเลย้อปิปาเียบ เ็บวามอัอั้นันใเอาไว้นเียว
ความคิดเห็น