คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3
หลัมือหนุ่มลาไล้ไปามแ้มนวลอวัยสาวเปล่ปลั่อย่าทะนุถนอม ลมหายใร้อนรุ่มอริภัทรสะท้อนเ้าออนทรวอระเพื่อมไหว วามอทนที่ะไม่ล่วเินมันหายไปั้แ่อนไหน เาเอ็ไม่รู้ัว ร่าบายันอนนิ่ หลับาพริ้มเพราะฤทธิ์ยาสลบ ไม่รับรู้ว่านเอำลัะเผิับสิ่ใ วามมืภายนอเ้ามาปลุมเรื่อยๆ ายหนุ่มลับไม่หิว้าว แ่ลับระหายหิวเรือนร่าที่นอนหลับพริ้มรหน้าเสียมาว่า
“วี ื่นไ้แล้ว... ะนอนไปถึไหน”
ริภัทรระิบเสียนุ่มแนบใบหูาวเนียน บเม้มเบาๆ ้วยวามเอ็นู วาที่เยเย็นาแปรเปลี่ยนเป็นวาววับ้วยอารม์ที่้อารในอ หลัมือหนายัลาไล้ไปมาไม่หยุหย่อนเพื่อปลุนี้เาให้ื่นานิทรารมย์
ริภัทรปลเสื้อผ้าอาภร์อหิสาวออาาย เาื่นมวามามอเธออย่าอ้อยอิ่ไม่รีบเร่ นิ้วแร่ลาสัมผัสไปามโรหน้าาม เี่ยนาอนามที่เรียเป็นระเบียบ หิสาวยัหลับสนิท ไม่รับรู้อันใทั้สิ้น ริมฝีปาร้อนุมพิหน้าผามน้วยสัมผัสอ่อนโยน น่าแปลที่เาไม่อยาทำรุนแรับเธอเพื่อให้สาแ่วามแ้นที่แม่เธอไ้ทำเอาไว้ สายาที่ร้าวลับอ่อนแสลอย่าไม่เยเป็นมา่อน มือหนาเฝ้าลูบไล้ปัปอยผมที่ระหน้าผา ุมพิ้ำไป้ำมาทุอูเนื้อไม่มีมุมใเล็ลอ
ายหนุ่มแยสาบเสื้อเิ้สีาวออาัน ลมหายใร้อนผ่าวสะุึลทันทีเมื่อสายาปะทะับผิวผุผ่อภายในร่มผ้า ทรวออวบอิ่มเ็มึนแทบล้นบราเียร์ไม่สมับเรือนร่าเล็อเ้าหล่อน ยิ่หน้าท้อแบนเรียบ เอวอนสะโพผายเป็นทรวทรัเนทำให้เธอเป็นหิสาวที่สมบูร์แบบน่าปรารถนายิ่ยว
ริภัทร้มลสูมหน้าท้อเนียนละเอียที่หอมรุ่นรุใ้วยลิ่นสาบสาว อีทั้วามเรียบึที่สัมผัสทำให้เาย้ำ้ำไป้ำมาไม่อยาผละห่า ้านนิ้วแร่ปละอเสื้อั้นใน้านหน้าออเบามือ หัวใหนุ่มเ้นแรเหมือนลัวว่าเธอะื่น เิมาเายัไม่เยลัหลับหรือสัมผัสหิสาวนใในยามหลับใหลไม่ไ้สิเ่นนี้มา่อน
ถ้าะพูให้ถูเาไม่เยมอผู้หินไหน้วยวามรู้สึพิเศษมา่อน
น่าแปลที่เาื่นเ้นนมือสั่น ทั้ๆ ที่อยาให้เธอื่นานิทรารมย์นี้เสียที วามล้าอริภัทรวาวหวาน้วยเพลิปรารถนาทันทีที่ทรวสาวเ็มึระเ้ออมาาบราเียร์สีสวยที่เาอิว่ามันวนอึอัที่้อรัรึเอาไว้แบบนี้ลอทั้วัน
ทรวออวบอัที่อวโมโนมพรรให้เาไ้ประัษ์ถึวามามทำให้ริภัทรถึับะลึในวามสวยไม่มีที่ิ เา้มลูเม้มยออสีุหลาบบาเบา ้วยลัวะอ้ำ ่อนแรปรารถนาในายะเพิ่มมายิ่ึ้น ริภัทรยำเล้นลึทรวออิ่มามแรอารม์ุรุ่นที่ถาโถมให้เาเริ่มทรมาน้วยวาม้อาร ริมฝีปาร้อนุไ้เฝ้าวนเวียนอยู่ามทรวสาวไม่ละห่า วามสใหม่หอมหวานอสาบสาวทำให้อารม์ราะร้อนแรยาะ้านทาน
มือหนาเลื่อนไปถอาเผ้าเนื้อีที่หิสาวสวมใส่ เพียแ่อบาเเลยพ้นสะโพผายามอน ลมหายใร้อนรุ่มถึับหยุึ ริภัทรผ่อนลมหายใหนัหน่วออมา ล้ายนสะลั้นอารม์เ็มที่ สายามล้าหลุบมอเนินอวบอิ่มที่ถูปปิ้วยแพนี้สีหวานบาเบา มอเห็นเส้นไหมอ่อนละมุนเป็นเาสะท้อนให้เาเ้า้นหา ริภัทรสอมือหนาที่สั่นอย่าวบุมไม่ไ้เ้าุบ้านใน อบุมเนินอไม้อวบอูมเ็มไม้เ็มมือ ึอบับในัวน้อยออให้พ้นสะโพเ็มึ แล้ววามามที่เาอยาสำรวรวรา็ปรา่อสายาู่ม
ลำอหนุ่มแห้ผา บัลทันทีที่ไ้ยลโมวามามพิสุทธิ์ ลีบายสาวปิสนิทเหมือนไม่เยผ่านมือายนใมา่อน ทำให้หัวใหนุ่มพอโเหมือนลูโป่ที่สูบลมอัแน่นนเ็ม ้านนิ้วแร่แ็ระ้าอแะเ้าสู่รอยแยอลีบายสาว เาสัมผัสวามนุ่มอผนั้านใน ลิ่นหอมรุ่นออไม้สาวล่อแมลหนุ่มให้โบยบินเ้าหาอย่าลุ่มหล
ริภัทรใ้นิ้วแยามลีบอไม้หอมรุ่นทั้สอออาัน มอเห็นยอเสรนารีสีแสน่าลิ้มลอ ไม่รอ้าที่ะโน้มริมฝีปาแห้ผาเ้าหาแล้ววัลิ้นเลียไล้ึ้นลเพื่อเยิมวามหวานล้ำ รสาิายสาวิลิ้นนเา้อเปลี่ยนาารสะบัลิ้นึ้นล เปลี่ยนเป็นเม้มูยอเสรอไม้ลีบนั้นให้สมับวามระหายอยา
ายหนุ่มเหมือนนหิวโเมื่อไ้พบแอ่น้ำหวานที่เ็บุ่อนเอาไว้รอสายาแมลัวผู้ทั้หลาย เา้วลิ้นเ้าออใน่อบุปผาิที่ับแบ้วยวามระหายรับรู้ถึวามฟิแน่นอรัอนที่ำลัะฟื้นืนสิ
“อื้อ...”
พิรวีมวิ้ว ราเสียสั่นสะท้าน้วยวามรู้สึแปลใหม่ที่เ้าู่โมในะที่เธอำลัมีสิไม่เ็มที่ หิสาวพยายามะยมือึ้นผลัันบาสิ่บาอย่าที่ทำให้เธอเสียเสียวที่ลาายสาว แู่เหมือนแระน้อยนิยิ่นั าที่ทำท่าะยหนีให้พ้นาวามเสียว่านแทบไม่ยับเลย้วย้ำ และเหมือนเธอะยิ่ทรมานมาึ้นเรื่อยๆ ้วยวามเสียว่านที่ลุลามไปทั่วายนนลุันไปทั่วทุอูเนื้อ
ริภัทรรู้ีว่าไม่วรหัหาน้ำใ แ่เพราะวาม้อารอยารอบรอเป็นเ้าอและประทับราวามปรารถนาไว้ับเธอ เาึปัวามรู้สึนั้นทิ้ไป อย่าไรเสียเาไม่มีวันปล่อยเธอไปลอีวิ
“อื้อ สะ... เสียว”
เสียหวานที่เปล่ออมาอนที่ำลัะไ้สิทำให้ริภัทระั เามอร่าหอมหวาน้วยวาที่เปล่ประายถึวาม้อารร้อนแร ่อนที่ะลุไปปิไฟในห้อนมืมิ ายหนุ่มปรับสายาให้ินับวามมื เินไปยัเียว้า ทอสายาู่มมอายแสนหวานผ่านวามมืมิไปยัร่าที่เาิในไม่อาถอนัวไ้
เียว้าไหวยวบเมื่อร่าสูนั่ล พิรวี่อยๆ ปรือาึ้นมอโยรอบ เธอะพริบาปริบๆ ให้สายาุ้นิน สมอหนัอึ้ำลัประมวลสิ่่าๆ ้วยวามเบลอ
นี่เธออยู่ที่ไหนัน?
หิสาวทบทวนเรื่อราวอีรั้้วยวามปวหัว เธอำลันั่ทานอาหารับเสี่ยสรัย เธอ้อเอาเอสารบาอย่าที่มาราฝามาให้อีฝ่าย เาอห้ออาหารที่เหมาไว้ทั้หมึมีเธอับเาทานันแ่สอน และหลัานั้นเธอ็ไม่รับรู้อะไรอีเลย
หรือว่า!!!
พิรวีสะุ้เฮือ แ่่อนที่เธอะลุหนี ร่าสูอนที่มอเธออยู่่อนแล้วในวามมืรีบะรุบร่าบาเอาไว้ทันที หิสาวยิ่ใเ้าไปให่เมื่อสัมผัสไ้ว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่ำลัหลุลุ่ยนน่าใหาย
“อื้อ...”
พิรวีิ้นรนให้รอพ้นาายหนุ่มที่ทาบทับเธออยู่ เาเอามือปิปาเธอเอาไว้ หิสาวเบิ่าว้าใสุี
หรือเาือเสี่ยสรัย!!!
ยิ่ิว่าเป็นเสี่ยให่ที่พยายามลวนลามเธอลอเวลา ยิ่ทำให้พิรวีิ้นรนอย่าบ้าลั่ นที่ำลัุามเธอไม่ส่เสีย่มู่เธอแม้แ่น้อย ลับระาบราเียร์อเธอออแล้วมัมือเอาไว้ มืเธอเหนือศีรษะ ร่าสูให่แนบิลมานเธอิว่าร่าะมหายลไปในที่นอนว้า
แสโมไฟาหัวเียทำให้พิรวีมอหน้าายหนุ่มัึ้น เาไม่มีเวลาให้เธอปิเสธอะไรทั้สิ้น ริมฝีปาระ้าุมพิลมาอย่าเร่าร้อน พิรวีลัวับใ นี่เธอำลัถูอีฝ่ายรัแโยที่ไม่มีทาสู้เ่นนั้นเหรอ น้ำาเม็ใสไหลรินาวาลมหวานอย่าหัห้ามใไม่อยู่
ความคิดเห็น