คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนสั้นเปิดเรื่อง2 :ฮีโร่ที่ผมอยากเป็น
" จิคุ..."
วันนั้น...ที่ผมยังเป็นเด็กเล็กอายุ4ขวบยังจำได้ดี...
วันที่ตื่นเช้ามาแล้วไม่เห็นญาติสนิทที่เป็นเหมือนพี่ชายที่มาค้างบ้านผม จำไม่ผิดว่าร้องไห้หนักมาก...
"ฮ๊า~!! ฮือ ๆ!..."
ครับ ผมฮิมิยะ ทาเครุ ในวัย4ขวบครับ เป็นเด็กน้อยนิสัยทั่วไป ร่าเริงนาน ร้องไห้บ่อยที่ไม่ได้ดั่งใจ
พ่อกับแม่ผมก็บอกไว้ว่า "ชิคุโระคุงเขากลับบ้านไปแล้วน่ะ" แบบนั้น ดูก็รู้ว่าโกหกเพราะผมนั้นรับรู้ได้อยู่แล้ว...
ก็เพราะว่าเขาทำหน้าเศร้าแบบนั้นตลอด...
"ทาเครุ"
ผมเจอเขาโดยบังเอิญจากที่ไม่ได้เจอมาอาทิตย์นึง ตอนนั้นผมอยู่บนแขนของแม่ที่อุ้มตัวผมที่ไร้เดียงสา ส่งมือออกไปตามหน้าหันไปด้านขวา
"จิคุ!...จิคุ!"
เด็กน้อยเอื้อมมือไปแต่แล้วพอมีคนเดินตัดหน้าไป....
หายไปแล้ว... เขาหายตัวไปโดยที่ผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น...
สิ่งที่สะท้อนในแววตาที่น้ำตาคลอเบ้าคือความผืดหวังขั้นรุนแรงที่เขาไม่กลับมาเจอผมหรือใครต่อใครอีก...
สำหรับผมในตอนนั้นก็เริ่มที่จะเกลียดเข้าขึ้นมาแล้วหน่อยๆ...
"ทาเครุ!"
ผ่านมานาน...
เสียงของเขาอีกครั้งดังขึ้นให้ผมเบิกตาขึ้นมา...
"จิ...คุ..."
ที่สะท้อนในดวงตาคือญาติฝั่งพ่อที่ตัวสั่นหอบหายใจถี่ๆ มีเลือดถ่วมทั้งตัว...
ถึงสภาพจะยับเยินแบบนั้น ถึงเขาเผชิญหน้ากับคนที่อะนตรายที่สุดที่อยู่ตรงหน้า...
ชายหนุ่มผมทองกับดวงตาสีเดียวกับผมที่อ่อนล้ากำกำปั้นคู่แน่น ตะโกนระบายเสียงสุดใจ "ฮ๊าาาาาาาาาาาา!!!!"
"............."
ภาพที่เด็กน้อยมองด้วยความปราบปลื่ม ในตอนนั้นคือผู้ยืนหยัดแม้จะยืนแถบไม่ไหว จิตใจที่แข็งแกร่งเหนือใครที่สัมผัสได้
...มันเท่มาก...
ผมอยากเป็นฮีโร่แบบนั้น...
อยากจะยืนให้เท่แม้จะสะบัดสะบอม อยากจะเป็นแรงบันดาลใจให้ใครสักคน... เป็นโล่ห์ให้กับคนที่อยู่ด้านหลังที่องอาจที่สุด
และพลังนี่ของผมก็สนองมันได้...
สะสารสีดำที่ทะลักออกมาจากมือขวาของร่างชายหนุ่มในตอนนี้...
ใบหน้านั้นมองตรงไปยังข้างหน้าที่มีแสงสว่างอยู่...
"ฉันจะเป็นให้ได้...รอก่อนเถอะนะ! จิคุ!!"
ทั้งๆที่โตแล้วก็ยังเรียกชื่อเล่นของญาติคนนั้นผิดมาตลอด แต่ช่างปะไรเพราะนี้มันซีนเท่ที่จะได้ลงสนามแบบฮีโร่หรือตัวเอกในหน้านิยายการ์ตูนนิ!
เท้าก้าวพ้นจากเงาเหยียบลงปลายเท้าที่ๆมีแสงสว่างส่องมา...
ตัวโน้มออกไปรับแสงที่จะส่องมาที่ผมคน--
"รีบๆเดินสิยะ!"
ผัวะ!! เต็มๆที่กลางหลังพื้นเท้าของขากางเกงชุดวอร์มสีเทาเอาผมหน้าชิดพื้น...
"โอ๊ย...--"
ไม่พอยังโดนรุมประชาเหยียบใส่รัวชนิดไม่เห็นหัวคนล้มจนสภาพผมตอนนี้ก็คือพรมเช็ดเท้าดีๆนี่เอง...
หมดกันความเท่ที่อุส่าห์สะสมมา...
"...นี่มันวันเกิดฉันนะ..." ในหัวร้องเรียงความยุติธรรมให้กับร่างหน้าปูดบวมสีเผือกที่ยกคอยกตัวขึ้นมา ก่อนกลับไปนอนในสภาพหน้าแนบพื้นกับเสียงเคาะกระดิ่งในหัวดัง "ติ๊ง~..."
"แอ๊ค...!"
(ทาเครุเอ่ย...เกิบได้หล่อแล้วนะนาย...คนที่เหยียบเป็นOCที่ส่งมานะแต่ไม่บอกแล้วกันว่าใคร หรืออาจจะเป็นคนที่ยังไม่ได้ส่งมาก็ได้)
ความคิดเห็น