รักได้ไหมพ่อคนไฮโซ?

ลำดับตอนที่ #3 : จำใจช่วย

เสียงกรีดร้องแหลมเล็กดังก้องไปทั้งป่ากว้าง หยุดเท้าชายสามคนให้อยู่กับที่ ชายร่างสูงท่าทางอารมณ์ดีเอ่ยขึ้น เหมือนจะกล่าวลอยๆ

“นี่เราจะไม่ช่วยสุภาพสตรีสองคนนั่นจริงๆเหรอเนี่ย? เฮ้อ! รู้สึกเหมือนเป็นคนไร้น้ำใจยังไงก็ไม่รู้แฮะ”

“ไม่ใช่เรื่องของเรา จะไปใส่ใจทำไม? เรายังมีงานสำคัญเร่งด่วนต้องจัดการ อย่าลืมสิ!” ร่างสูงภายใต้หมวกปีกกว้างตอบกลับมา อย่างไม่สนใจ ตั้งท่าจะออกเดิน

“มันจะเสียเวลาสักเท่าไหร่กันเชียว? ช่วยเพื่อนมนุษย์ตกยากมันก็เป็นเรื่องสำคัญเหมือนกัน ท่าทางถ้าไม่มีใครช่วยพวกหล่อน งานนี้คงไม่ได้ออกไปจากป่านี้แน่ เผลอๆจะเจอคนไม่ดีเข้า เฮ้อ! ไม่อยากจะคิด” ขั้นเทพแกล้งพูดให้อีกฝ่ายคิด คอยสังเกตุปฏิกิริยา คนร่างสูงอีกคนที่ตอนนี้หยุดนิ่ง ส่งสายตาเย็นชามาทางเขา สายตานั่นมีแววรำคาญ และหงุดหงิดอย่างชัดเจน

“ถ้านายอยากจะไปช่วยผู้หญิงน่ารำคาญพวกนั้น ก็เชิญ!” พูดจบคนพูดก็เดินจากไปโดยไม่สนใจอะไรอีก ปล่อยให้คนข้างหลังยืนงง

“เฮ้ยได้ไงวะ!? ฉันต้องรีบกลับไปรายงานเรื่องความคืบหน้าของงานที่ได้รับมอบหมายมานะ ถ้าขืนให้นายทำแทนเกิดพูดตกๆหล่นๆไป ฉันก็แย่น่ะสิ เรื่องทางนี้ฝากนายเป็นคนจัดการก็แล้วกัน เอาน่าช่วยเพื่อนมนุษย์สักครั้ง ถือซะว่าเอาบุญ” ขั้นเทพเดินมาตบไหล่เพื่อนก่อนจะพยักพเยิดกับพรานชดแล้วพากันออกเดินไปอย่างรวดเร็วนำหน้าอีกฝ่ายไปก่อนทันที

ขั้นเทพแอบซ่อนรอยยิ้มอย่างมิดชิดเมื่อเดินมาได้สักพักจึงหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นอย่างกลั้นไม่อยู่ จนพรานชดพลอยอดหัวเราะตามไปด้วยไม่ได้ อยากกลับไปดูนักว่าเจ้าเพื่อนที่มีนิสัยประหลาดอย่างเพื่อนเขาคนนี้จะช่วยผู้หญิงสองคนนั้นอย่างไร ท่าทางคงตลกน่าดู ผู้ชายที่มีนิสัยรำคาญผู้หญิงไม่ชอบผู้หญิง ในโลกนี้คงจะมีไม่กี่คน ถึงมันจะเกิดขึ้นเพราะมีสาเหตุ แต่เขาก็จะอยากจะช่วยแก้นิสัยอย่างนี้ของเพื่อนรักของเขาให้ได้ ให้เป็นเหมือนผู้ชายปกติทั่วไป ไม่อย่างนั้นคงเสียดายความหล่อแย่ อุตส่าห์เกิดมาหน้าตาดี รูปร่างเพอร์เฟคออกซะขนาดนั้น ถ้าไม่ได้ใช้งานก็เสียชาติเกิดแย่

ปกเกล้าหันรีหันขวางอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี เจ็บใจเจ้าเพื่อนตัวดีที่ยัดเยียดหน้าที่นี้ให้ เขาไม่เต็มใจสักนิด เรื่องอะไรจะต้องไปช่วย รู้จักกันก็ไม่ใช่? ก็แค่คนผ่านทาง! เจอกันแค่ครั้งเดียวในชีวิต จะต้องไปสนใจทำไม? เขาก็มีนิสัยไร้นำ้ใจแบบนี้นี่แหละ ใครจะทำไม!

ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ ในที่สุดก็ตัดสินใจได้ อาจเป็นเพราะจิตสำนึกฝ่ายดีของเขามันมีพลังมากกว่าจึงทำให้ขาทั้งสองข้างของเขาพาเขามาหยุดอยู่ตรงตำแหน่งขอบเนินสูงนั่นจนได้

มองตรงไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นมาได้แล้วแต่กำลังนอนในลักษณะหมอบมองลงไปด้านล่าง อีกคนที่อยู่ด้านล่างนั่งเหยียดยาวอย่างหมดอาลัยตายอยาก เขาล้วงเชือกยาวขนาดเหมาะมือจากในเป้สะพายหลังส่วนตัวออกมาก่อนจะผูกปลายข้างหนึ่งไว้กับต้นไม้ต้นนั้นอย่างแน่นหนา แล้วจึงโยนเชือกที่เหลือลงไปด้านล่าง สองสาวเห็นเชือกที่ถูกโยนลงมาก็รู้สึกตื่นเต้น ดีใจกันมาก เวธิกามองไปด้านบน แต่ก็ไม่เห็นใคร? จะยังไงก็ช่างใครช่วยก็ไม่สำคัญ ขึ้นไปให้ได้ก่อนหลังจากนั้นค่อยขอบคุณ ตอบแทนกันก็ยังไม่สาย

เวธิกาปีนขึ้นมาจากด้านล่างจนสำเร็จ โดยมีเพื่อนคอยช่วยดึงขึ้นจากด้านบนอีกแรง หล่อนหอบจนตัวโยนแต่ก็ยิ้มออกมาได้อย่างโล่งใจ มองไปยังคนที่ให้ความช่วยเหลือ แต่หล่อนก็ต้องอ้าปากค้าง เพราะไม่คิดว่าคนที่ช่วยกลับเป็นเขา คนที่หน้าดีแต่ไร้นำ้ใจหันหลังให้หล่อนกับเพื่อนแล้วเดินจากไปอย่างไม่สนใจดูดีเมื่อครู่คนนั้น

“ขอบคุณค่ะ! สำหรับความช่วยเหลือ! เราจะไม่ลืมบุญคุณเลย ถ้าวันหน้ามีเรื่องให้ต้องช่วย อย่าได้เกรงใจนะคะ พวกเรายินดีช่วยเต็มที่เลยค่ะ” เวธิกากล่าวออกไปจากใจจริงพลางส่งยิ้มที่แสนจริงใจไปให้ แต่รอยยิ้มของหล่อนกลับแข็งค้าง เพราะอีกฝ่ายเอาแต่ยืนมองนิ่ง ส่งเพียงสายตาเย็นชามาให้ ศิรดาก็เห็นภาพนั้นเข้าพอดีหล่อนเกือบจะหลุดปากด่ากลับไปในความไม่มีมารยาทและไม่มีมนุษยสัมพันธ์ของอีกฝ่าย ดีที่เพื่อนดึงแขนไว้จึงได้แต่เงียบ กัดฟันข่มความโกรธของตัวเองไว้

“ไม่ต้องถือว่าเป็นบุญคุณอะไรกันหรอก และวันหน้าก็คงไม่มีเรื่องให้พวกคุณช่วยด้วย เพราะเราคงจะไม่เจอกันอีก” เขาหมายความตามที่พูด ก็แค่เชือกเส้นเดียว เขาไม่ได้ออกแรงช่วยหล่อนขึ้นมาสักหน่อย เป็นหล่อนที่ตะเกียกตะกายขึ้นมาเอง จะถือว่าเป็นบุญคุณอะไรกัน และอีกอย่าง ถึงโลกจะกลม แต่เขาคิดว่าคงจะไม่โชคร้ายมาเจอพวกหล่อนซ้ำสองแน่ ทางด้านเวธิกากับศิรดาได้ยินคำตอบอีกฝ่ายถึงกับเหวอไปเลย ไม่เคยเจอใครที่แปลกประหลาดอย่างนี้มาก่อน หน้าตาดี ท่าทางที่ดูจากการแต่งกายน่าจะมีฐานะและการศึกษาดี แต่ทำไมไร้น้ำใจและไร้มนุษยสัมพันธ์ขนาดนี้? ร่างสูงเดินจากไปไม่แม้แต่จะหันกลับมามองคนด้านหลังอีกเลย