คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความต้องการ NC++ (end)
วามแ็แร่โนอบุมไว้โยมีมือเล็รูมันึ้นลสอสามที่อนะ่อยๆ ัวลรอบรอมัน้าๆ วามให่อมันทำให้เรนโบว์นิ่วหน้า้วยวามับแน่นแ่เพราะวาม้อารเลยทำให้เธอไม่ไ้เ็บมานั อีทั้เายัเรียมวามพร้อมให้เธอแล้ว ็ทำให้เธอัสินใระโโลแล่นไปับเาอย่าไม่ลัเล
ทว่า! วามรู้สึแรที่วามแ็ร้าวเ้ามาในร่อลีบสาวลับเ็มไป้วยวามระหวาระแว มันเ็บปวไปทั้เรือนร่าเหมือนร่าายะับสู หวาลัวว่าัวเอะายอย่าทรมานแ่มัน็แบเพียแวบแรเท่านั้น เมื่อวามร้อนผะผ่าวราวับระแสไฟแล่นปราไปทั่วเรือนร่าาวผ่อ ุึ่ลาแ็ัวยับถูไถหัวเ้าับลีบเนื้อมพูสวยอย่าหยอเย้า วามเ็บปว่าๆ นานานั้น็ล้ายว่ามันะเบาบาและเพียไว้เพียวามเสียวเินห้ามใ
“อ๊า” นายน์ราออมาอย่าห้ามไม่อยู่ เาิว่ามันพอะยับไ้แล้ว แ่็ไม่!
มันยัแน่นเหมือนรั้แรที่เาสอแทรนิ้วเ้าใส่ นเา้อปลุเร้าเธออย่าหนัหน่ว ทว่าราวนี้ประสาทารรับรู้อเาลับสัมผัสไ้ลิ่นาวอเลือ ะที่เธอ็พยายามะรอบรออเาให้ไ้ แรอรัทำเอาหัวในายน์แทบวาย เาราเสียัระหึ่มอนที่ัวนเ้าไปอยู่ในหุบเาอเธอ
พอรอบรอเาไ้เรนโบว์็หันมาประบปา ูบนายน์อย่าร้อนแรึ่็ไ้รับวามร่วมมืออย่าี แรบีบรัพร้อมับารเ้นุบๆ ้าในทำให้ทั้สอนราออมาพร้อมัน ปาลอเลียันไม่ห่า
วามเสียว่านเม็บิเลียวแน่นสร้าวามเรียึทุเส้นประสาท เรนโบว์เริ่มยับโยัวึ้นลเบาๆ ามสัาาอัวเอ วามเสียว่านแล่นผ่านท้อน้อย่อนะแผ่ระายไปทั่วร่า เสียราหวานหูัึ้นเป็นระลอ และำลัะนำพาัวเอพรวพุ่มุ่สู่ารปลปล่อย
อาาศเย็นเียบาเรื่อปรับอาาศไม่ไ้เป็นอุปสรรอารทำิรรมอทัู้่ ในเมื่อนร่าบาไม่หวาหวั่นว่าะแ็ายนายน์เอ็ไม่ั มือ้าหนึ่ยันไว้ที่ที่นอนอี้าโอบอุ้มบั้นท้ายามอนเอาไว้ วามเย้ายวนและวามเสียว่านที่เาไ้รับาร่าบาทำให้สายาเาพร่าเบลอ
เาไม่ิว่าผู้หิแปลหน้ารหน้าเาะร้อนแรไ้ในานี้
เธอเหนือวามาหมายอเา แ่เา็อบมัน้วยสิ
ปาหนาเลื่อนลมาลอเลียามลำอระหูบพรมไปทั่วลูบไล้ึ้นลไปทั่วแผ่นหลัเนียนเรียบลื่น ปัป่ายลิ้นไปามยออ ทำให้ร่าบาเร็ระุ
“อ๊า” เสียราหวานหูัึ้นไม่าสายพร้อมับร่าบาที่โยึ้นลเร็วึ้นามวาม้อารอัวเอ เมื่อรับรู้ถึแรอรัที่ถี่ึ้น นายน์็ับเอวบาไว้หยุารยับอเธอ
“ปล่อยนะ” เรนโบว์วาเาเสียห้วน เธอำลัะถึแ่เาลับยั้เอาไว้หมายวามว่ายัไ
นายน์เลิิ้วมอนที่อารม์เสียใส่แล้วหัวเราะเบาๆ ท่าทาแบบนี้สิที่เาอยาเห็น
“ใเย็นที่รั เธอไ้ถึแน่ แ่ันลัวว่าอาาศเย็นๆ ในห้อะทำให้เธอปอบวมเอา่ายๆ นะ” เรนโบว์เม้มปาเป็นเส้นร เาไม่ไ้ำลัแล้เธอใ่ไหม เา็รู้ว่าร่าายเธอ้อารเาแ่ไหน
“นบ้า” เธออไม่ไ้ที่ะทุบลไปบนไหล่เาแรๆ อารม์่าๆ ที่เิึ้นทำให้เธอไม่รู้ัวริๆ ว่าแส้านไหนออไปให้เาเห็น
“หึ” นายน์ไม่ไ้โรธที่โนทำร้ายร่าาย เาลับหัวเราะอบใ
“เาะแน่นๆ ถ้าไม่อยาหลุ” รอยยิ้มเย้าแหย่ที่อยู่รหน้าทำให้เรนโบว์ร้อนผ่าวไปทั้ัว ทั้ที่เธอร้อนอยู่แล้วเายิ่ทำให้เธอร้อนึ้นไปอีหลายเท่า
นายน์ยันัวาเียลุึ้นทันทีที่พูบ เรียวาาม็วัรอบเอวสอบอเาพร้อมับโอบอรอบออเาไว้แน่นโยที่ส่วนนั้นยัมเื่อมิัน เพราะหวาลัวว่าัวเอะาที่สู ็ทำให้ทุารยับเิารเสียสีเ้าหา้านในไ้ีทีเียว
“อ่าร์~* ะทำอะไร็เร็วหน่อยไ้มั้ย” เรนโบว์เร่เร้าเาอย่าใร้อน
“เธอทำให้ันแปลใมารู้มั้ย” นายน์ระิบ้าหูสวย เาเี่ยาเออาา ่อนะเินออาเียโยที่แนทั้สอ้าโอบอุ้มร่าบาเอาไว้ วามเสียววาบหวามแล่นไปทั่ว่อท้ออทัู้่
“อือ ันไม่เหมือนทีุ่ิไว้เยอะสินะ”
เรนโบว์ราออมาทุัหวะาร้าวเินอเา เธอทำให้เาแปลใเหรอ แปลใเรื่ออะไรล่ะ วามร่านอเธอั้นเหรอ
ปาบาเม้มเ้าหาันและเผยอออาันเมื่อเาโยเอวเ้าใส่เป็นัหวะเนิบนาบ
“แล้วเธอเป็นนยัไ”
นายน์ถามเสียพร่าัฟันรอ หยุ้าวเิน่อนที่ะถึเีย ทำให้เรนโบว์ันัวออมาเผิหน้าับเา
“ร่านมั้”
เรนโบว์อบำถามเาพร้อมับน้ำาที่ลอเบ้า นายน์สัมผัสไ้ถึวามเศร้าและวามประประันัวเออยู่ในน้ำเสียนั้น่อนะเียบไป เาพาร่าบาทิ้ัวลบนเียทำให้ทั้สอหลุออาัน ่อนะพูประโยที่ทำให้นใ้ร่าอึ้ไป
“แ่ทำไมันอบ”
เาพูาใริไม่ไ้พูเพื่อเอาใเธอ
ใ่…ารยอมรับรๆ อาเป็นเรื่อน่ารัเียในสายาอนบาน แ่สำหรับนายน์…ผู้หิที่ร่านแ่แสร้ทำเป็นเหนียมอาย ไร้เียสา ่อหน้าเา่าหาที่เรียว่า ‘น่ารัเีย’
นายน์แนบริมฝีปาเ้าับปาบาทันทีที่พูบ สอแทรปลายลิ้นเ้าไปูุนันไปมา ับัวนสอใส่เ้าไปในร่อุ่มื้นอีรั้่อนะยับโยายเ้าออ้าๆ ทรวออิ่มเสียไปับอแร่ ร่าบาไถลึ้นลามัหวะที่เาระแทายเ้าใส่ หน้าท้อบาหเร็ วามเสียว่านแล่นไปทั่ว่อท้อ
นายน์ยันัวึ้น้มมอใบหน้าหวานแสนเย้ายวน สิอเรนโบว์พร่าเบลอไปหม ร่าายเธอแระายไป้วยวามเสียว สายาอนที่อยู่เหนือร่าทำให้หัวใเธอเ้นแร เามอเธอเหมือนะลืนินเธอไปทั้ัว ึ่เรนโบว์เอ็ไม่รู้ว่าสายาอเธอที่มอเานั้น็ไม่่าัน สายาหวานหยอนเร่าร้อนทำให้นายน์แทบลั่อย่าไม่เยเป็นมา่อน เอวสอบเพิ่มวามเร็วึ้นนร่าบาสั่นลอน
“อ๊า อ๊า”
เสียราััวานหวานหู เา้มลไปูบเธอบยี้ปาบาอย่าปลุเร้า ส่วามร้อนแรผ่านทาร่าาย เรนโบว์รีร้อในลำอเมื่อเาพาเธอไปถึเมือสวรร์้วยอริเป็นรั้แร นายน์สาวามเร่าร้อนใส่เธอ และามเธอไปิๆ เสียราระหึ่มัึ้นเพราะวามเสียว่าน ร่าายเร็ระุปลปล่อยทุหยาหยเ้าสู่ร่าบาโยหลลืมแม้แ่เรื่อป้อัน
เาทิ้ัวลทับร่าหิสาวหอบหายใแรทัู้่
“ุ...”
“ัน...” เรนโบว์หายใหอบเหนื่อย เม้มปาเป็นเส้นร
ทำไมเธอยัรู้สึ้อารเาอี
ร่าายเธอร้อนรุ่ม ระสับระส่ายไปมา ลมหายใอึอัล้ายทรมานนั้นลับมาอีรั้
“ทำไมยามันไม่หมฤทธิ์สัที” เธอถามเารๆ นายน์เยหน้าึ้นสบาับเธอ
“ไม่รู้สิ อีสัยัน็ยัไหวนะ” เาอบหน้าาย แ่แววาลับระริเหมือนถูใ ทำให้ไ้รับ้อนาเธออย่า่วยไม่ไ้
“ั้น็่วยันอีทีสิะ”
เรนโบว์ยัับัวเอที่ล้าเอ่ยประโยแบบนั้นออไปไ้ เธอล้าแม้แ่ะเรียร้อเรื่อแบบนี้ับนแปลหน้า แ่เธอไม่สนอะไรแล้ว เธอ้อารปลปล่อย เธอ้อารเา
“ัไปนสวย”
ความคิดเห็น