คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สัญญาณอันตรายจากไอ้ลาย
“อาารย์รับ โบราสถานแห่นี้มอเพียผิวเผิน็สามารถบ่บอไ้ว่า อีเยเป็นวันาย่อมมา่อน แม้สิ่ปลูสร้าะพัทลายลราบาบ และถูเถาวัลย์วัพืปลุมหนาแน่น แ่สถูปที่มอูล้ายรุเ่ายัั้ระห่านเ่นั และที่ผมพิาราอย่าร่าวๆแล้ว มัน็ยัล้ายับวัที่เป็นสถาปัยรรมในสมัยทวาราวีอยู่นะรับ อาารย์มี้อสัเรไหนที่บ่ี้ว่า สถานที่แห่นี้ไม่ไ้ถูสร้าึ้นในสมัยทวาราวีหรือรับ” โิถามออมาอย่าเลือบแล หลัาที่สัเเพียร่าวๆ ึเอ่ยถามออมาอย่าสสัย แ่อาารย์เสริมลับล่าวออมาอย่ามั่นใว่า
“เอาเถอะน่าโิ นายเื่อผมเถอะ แล้วผมะ่อยๆอธิบาย่อนายสอน็แล้วัน แ่อนนี้เรา่วยันั้แมป์ที่พััน่อนเถอะ เอาไว้พรุ่นี้่อยลมือถาเหล่าวัพืเหล่านี้ออให้หม แล้วเริ่มลมือสำรวันอย่าริัันเลย”
านั้นอาารย์เสริมึหันไปสั่ารับพรานแหลม ให้เลือทำเลสถานที่เหมาะสมในารั้แมป์ พรานแหลมรับำ านั้นึี้มือไปทา้านทิศเหนือที่อยู่นอบริเวาปรัหัพั และเป็นพื้นที่โล่อยู่ระหว่าลุ่มอ้นะเียนให่หลาย้น ล่าวออมาว่า
“ทา้านนั้นีว่ารับ เหมาะที่สุแล้ว เี๋ยวผมับไอ้้อนะ่วยันนำผ้าใบที่เรียมันมา าเป็นหลัาและั้นบัแลม ็ะลายเป็นแมป์ที่พัและเป็นที่ทำานอพวุไ้แล้วรับ” อาารย์เสริมพยัหน้าอย่ายินี ล่าวมเยออมาพร้อมบอับหนุ่มให่ผู้เป็นลูศิษย์ทั้สอ
“เี๋ยวโิับพยน์ เ้าไป่วยพรานแหลมและนาย้อนั้แมป์ัน้วยนะะไ้เสร็เร็วๆ ะไ้่วยันัเรียมอาหารเย็น ส่วนืนนี้พวเราะพัผ่อนันแ่หัว่ำ พรุ่นี้ื่นึ้นมาะไ้เริ่มานันเลย”
“ไ้รับ อาารย์” โิอบรับออมาอย่าเื่อฟั านั้นนทั้สอึเ้าไป่วยพรานแหลมและ้อนัารเรื่อั้แมป์ ส่วนอาารย์เสริม อยืมมีเินป่าอนาย้อนถือิมือเินรไปที่าปรัหัพั ัารฟาฟันถาถาเถาวัลย์วัพืที่ปลุมสิ่่อสร้าออ ้วยวามสนใใร่รู้่อสิ่ปลูสร้าที่เป็นอารยะธรรมโบรา
หลัาที่พรานแหลม ้อน พยน์ และโิ ่วยันั้แมป์ันเสร็สรรพ ้อนึอับพรานแหลมเพื่อออไปล่าสัว์เพื่อนำมาเป็นอาหารเย็น แ่พรานแหลมลับห้ามปรามมันเอาไว้
“เสบียอาหารแห้ที่เรียมันมา็ยัพอมีเหลือ ที่ะเป็นอาหารในมื้อเย็นและเ้าอวันพรุ่นี้ไ้อย่าเพียพอ ไม่้อออไปให้เสียเวลาวุ่นวายหรอวะไอ้้อน” แ่พยน์ลับล่าวแทรออมาอย่าสสัยว่า
“นาย้อนะไปหาสัว์อะไรเหรอ เวลานี้็ใล้ะเย็นมาแล้ว และอีอย่าผม็ไม่เห็นนาย้อนมีปืนเลยสัระบอ แล้วะใ้อะไรล่าสัว์ล่ะ” ้อนเหลียวหน้ามาทาอาารย์หนุ่ม อบออมาอย่าเื่อมั่น่อนเอว่า
“ถึผมะไม่มีปืน แ่ผม็มีหน้าไม้รับ มันเป็นอาวุธที่ผมใ้านมาโยลอ และอีอย่า สัว์ที่ผมะออไปล่า็เป็นสัว์เล็สัว์น้อยรับ อย่าเ่น ระรอ ระแ ระ่าย น หรือไ่ป่า ำพวนี้แหละรับ แ่หน้าไม้อผม็สามารถล่ามันไ้แล้วรับ”
“็ีเหมือนันนะพรานแหลม ผม็อยาินอาหารป่าอยู่เหมือนัน ให้นาย้อนออไปล่าเถอะ มีเนื้ออสัว์ป่าเป็นอาหารเย็น น่าะเริอาหารีะมั” โิล่าวสนับสนุนออมาอย่าเห็นพร้อ และพยน์็สำทับออมาอย่าเห็น้วยเ่นัน
“ไม่มีปัหาอะไรหรอนะพรานแหลม เี๋ยวผมะออไปับนาย้อน้วย ผมมีปืนพสั้น 11 ม.ม. ิัวอยู่ระบอหนึ่ อาะพอ่วยเหลือันไ้หามีปัหาที่ับัน พรานแหลมไม่้อเป็นัวลไปหรอ”
“ถ้าอย่านั้น็สุแท้แุ่ทั้สอนะเห็นสมวรเถอะรับ” พรานแหลมอบลับมาอย่าอับน แ่็หันไปล่าวสำทับับไอ้้อนเสียเร่เรียหนัแน่น
“เอ็อย่าพานายออไปไลนันะไอ้้อน แ่ละแวรอบๆบริเวนี้็พอ และให้ลับมา่อนมื้วย ะไ้เรียม่อไฟัารับอาหารเย็น”
“รับพรานแหลม ผม็ิว่าะเินอยู่เพียละแวนี้เท่านั้นแหละรับ ไม่ไปไหนไลหรอ” ไอ้้อนรับำออมา านั้นมันึหันไปัวนพยน์ให้เินิามมันออไป
เมื่อไอ้้อนและพยน์พาันเินหายลับเ้าไปยัป่า้นะเียนหนาทึบ พรานแหลมึอปลีัวออไปเพื่อหาฟืนในละแวใล้เีย เพื่อเรียมเอาไว้สำหรับ่อไฟและสำรอไว้ใ้ให้เพียพอสำหรับืนนี้
ส่วนโิึเินเ้าไปในแมป์เพื่อ้นเรื่อมือและอุปร์่าๆ นำออมาัวาเอาไว้อย่าเป็นระเบียบ เพื่อเรียมหยิบวยใ้านไ้อย่าสะว
พรานแหลมที่หอบไม้แห้เพื่อใ้เป็นฟืนลับมาอให่ ัแ่ออไฟึ้นมาอให่เพื่อใ้เป็นแสสว่าและสร้าวามอบอุ่นยาม่ำืน และยัใ้ในารปรุอาหารเย็น
อาารย์เสริม และโิ พาันเินลับเ้ามานั่ที่หน้าอไฟ้วยร่าทีุ่่มโเ็มไป้วยราบเม็เหื่อทั่วร่า เมื่อพรานแหลม่ออไฟเสร็ึรเ้าไปที่อสัมภาระ ้นหาเสบียอาหารแห้ออมาเพื่อเรียมปรุอาหารเย็นามหน้าที่ โยมีโิที่ยับเ้ามา่วยเหลืออย่ามีน้ำใ
หลัานั้นไม่ถึั่วโม พยน์และ้อนที่ในมือหิ้วไ่ป่ามาัวหนึ่ เินพรวพราออมาาแนว้นะเียนอย่าร้อนรน และใบหน้าที่แื่น เมื่อเ้ามาถึลุ่มอพรานแหลม ้อนล่าวออมา้วยน้ำเสียที่แื่นวิว่า
“พรานแหลม ท่าทาะไม่ีเสียแล้วล่ะ” พรานแหลมและนทั้หมหันไปมอที่ร่าอ้อน และพยน์อย่าพิศว และรออยประโย่อไปอมันอย่ารออย
“อะไรอเอ็วะไอ้้อน เิเรื่ออะไรึ้น” พรานแหลมถามออมาเสียแ็ ้อนึอบออมาเสียแหบพร่าปนเหนื่อยหอบว่า
“เมื่อรู่ที่ผมับุพยน์เินเ้าไปล่าสัว์ ็เินันออไปไลโอยู่เหมือนัน เพราะสัว์ในละแวรอบๆนี้ล้ายหลบ่อนัวันอย่าเียบริบ ไม่มีุ่มเสียหรือร่อรอยอพวมันแม้แ่น้อย ล้ายพวมันพาัน่อนัวหลบเร้นาอันรายาอะไรบาอย่า”
“าที่้าเินออไปหาฟืนในละแวใล้เียนี้ ็พอะพบเห็นไ้ถึวามผิปิอยู่เหมือนัน แ่มัน็อาะเป็นสัาาระแวไพรามปิอพวมัน็ไ้นี่หว่าที่ะ้อหลบ่อนัว เมื่อมันเห็นลุ่มอพวเรารุล้ำเ้ามาในอาาเอพวมัน” พรานแหลมล่าวึ้นมาอย่ารุ่นิ่อเหุผล แ่้อนลับส่ายหน้าท้วออมาอย่ามั่นใว่า
“มันไม่ใ่อย่านั้นสิพรานแหลม เพราะเมื่อรู่ที่ผมับุพยน์พาันเินลับมา ่อนที่ะถึแมป์อพวเราไม่ไล พวเราพบเห็นรอยีนอเสือให่ัวหนึ่อยู่รอบๆแมป์อพวเรานี่เอ เป็นรอยใหม่ๆเสีย้วย และานาที่ผมาเา ัวอมันน่าะไม่น้อยว่าหถึเ็ศอเป็นอย่าน้อย” ทุนถึลับะลึทันวัน เมื่อไ้ยินว่าปราเสือนาให่มาป้วนเปี้ยนอยู่รอบบริเวแมป์พัแรมอพวน
“ไหนไอ้้อน เอ็พา้าไปูรอยอมันทีสิ” พรานแหลมล่าวออมาเสียหนัมีร่อรอยวิอย่าัเน แ่เา็หันไปล่าวับนทั้สามที่เป็นนาย้าว่า
“พวุทั้สามนรอผมอยู่รนี้นะรับ และให้ระมัระวััวัน้วยรับ อีสัรู่ผมะลับมา แล้วึหารือันอีรั้”
ทั้สามพยัหน้าล้อยาม เพราะถึยัไเรื่ออวามปลอภัยในพไพร็้อึ้นอยู่ับพรานทีุ่้นเยับป่า ึยินยอมปิบัิามแ่โยี นทั้สามึเอาปืนพสั้นที่เสียบอยู่ที่อาเอวออมาเพื่อสำรววามพรัพร้อมอีรั้อย่าไม่ประมาท
พรานแหลมและไอ้้อนหายไปราวยี่สิบว่านาที ึเินลับมาพร้อม้วยใบหน้าที่เร่เรียเป็นัวล เมื่อพรานแหลมนั่ลที่หน้าอไฟ ะนาย้าทั้สามึรูันส่เสียถามออมา ้วยวามสนใ
“เสือริๆใ่ไหมพรานแหลม ัวอมันให่นาไหน” โิรีบิสอบถามออมา่อนเพราะใร่รู้ พรานแหลมมีสีหน้าหนัใ ถอนหายใออมาอย่าอึอั แล้วึล่าวออมาว่า
“เป็นรอยีนอเสือริๆอย่าที่ไอ้้อนมันบอนั่นแหละรับ และนาัวอมันาว่าไม่น้อยว่าหถึเ็ศอ ามที่มันบอริๆรับ”
“แล้วพวเราะทำยัไ นายิว่ามันะไปไหนไลหรือยั หรือว่ายัป้วนเปี้ยนอยู่ใล้ๆนี้” อาารย์เสริมถามออมาอย่าเป็นัวล เพราะึ้นื่อว่าเสือแล้ว เมื่ออยู่ในป่าย่อมไม่มีใร้อารที่ะเผิหน้าับมันแน่นอน
“ผม็อบไม่ไ้เหมือนันรับ ว่ามันยัอยู่ละแวใล้เียนี้หรือไม่ แ่หาะล่าวามวามิอผม ผมเื่อว่ามันะอาศัยอยู่ในละแวป่าะเียนแห่นี้ หรือไม่็เ้ามาอยับสัว์เพื่อเป็นเหยื่อ สัเไ้าในป่าะเียนแห่นี้ ไรุ้่มเสียสัว์เล็สัว์น้อยส่เสียหรือออมาวิ่เพ่นพ่านให้พวเราเห็น แ่เมื่อมันเห็นลุ่มอพวเราเ้ามา มันึผละาไป” พรานนำทาถอนหายใหนัหน่ว่อนที่ะล่าวออมาอีว่า
“แ่ารผละาไปอมัน ผมไม่แน่ในัว่า มันะผละหนีไปริๆ หรือเพียหลบเร้นไปไม่ให้พวเราพบเห็นร่อรอยอมัน เพื่อที่ว่ามันะย้อนลับมาเล่นานเราอีรั้อนที่พลั้เผลอันแน่รับ”
นทั้หมหน้านิ่วิ้วมวอย่าึเรีย พยน์ถามออมาอย่าสสัยว่า “หามันะเล่นานพวเรา ทำไมมันไม่โผล่ออมาทันทีเลยล่ะ ะผละหนีหลบหายไปทำไมัน”
“าเาวามิอมันไ้ยารับุพยน์ เสือมันเป็นสัว์นัล่าที่ลาและเปี่ยมไหวพริบ อีทั้ยัหวาระแวและมีวามอทนอย่าสู่อารเฝ้ารออยที่ะะรุบเหยื่อ อย่าที่ผมบอแหละรับ มันอาะผละาไปเพื่อให้พวเราลายใว่า มันไ้าไปแล้ว แ่เมื่อถึเวลาที่พลั้เผลอ มัน็ะย้อนลับมาเล่นานพวเราโยที่ไม่ทันไ้ระวััวันเลยรับ” พรานแหลมอธิบายออมา อาารย์เสริมึย้อนถามลับมาเสียเรียว่า
“แล้วพรานแหลมมีวิธีที่ะรับมือับไอ้เสือัวนี้ยัไ หรือืนนี้เราะอยัยามเฝ้าระวัันไว้ทั้ืน เพื่อป้อันมันลอบเ้ามาู่โมเล่นานพวเรา”
พรานแหลมส่ายหน้าเบาๆ่อนที่ะอบออมาว่า “แม้ว่าะัเวรยามอยระวั ผม็ยัไม่มั่นในัหรอรับ มันเสี่ยเินไป อย่าที่ผมบอนั่นแหละรับ ว่าเสือมันมีไหวพริบและเล่ห์เหลี่ยมอีทั้ยัมีวามอทนเป็นอย่าสู มันสามารถ่อนัวไ้ทั้ืน เพื่ออยหาโอาสเล่นานพวเรา เพราะะนั้นพวเราไม่มีทาที่ะระวัป้อันไ้ลอเวลาหรอรับ”
“แ่พวเราทั้หมมีปืนรวมแล้วสี่ระบอนะรับ ปืนลูอยาวอพรานแหลมหนึ่ระบอ และพวผมสามน็มีปืนพสั้นอีนละระบอ น่าะพอที่ะอบโ้มันไ้” โิแย้ออมาเพราะเื่อ่ออำนาอปืน ว่ามีอานุภาพเพียพอที่ะหยุพยั์ร้ายนัล่าแห่พไพรลไ้
พรานแหลมส่ายหน้าออมาอย่าไม่เห็น้วย อบออมา “เอาเป็นว่าผมไม่้อารให้พวุเสี่ยันโยไม่ำเป็นรับ ผมลับไอ้้อนแล้วว่าะออไปหาัไม้ที่นอป่าะเียน เพื่อมาผูเป็นห้าบน้นไม้สู สำหรับใ้ในารหลับนอนพัผ่อนอนลาืน”
“แ่อนนี้มันเป็นเวลาเย็นมาแล้วนะพรานแหลม” โิแย้ออมา เพราะแสแ้าเริ่มหม่นแสลทีละน้อยาว่าอีไม่เินหนึ่ั่วโมวะวันะลาลับเหลี่ยมเา วามมืมิแห่รัิาล็ะืบลานมาเยือน แ่พรานแหลมยัยืนรานออมา้วยวามำเป็นว่า
“ยัไ็้อหาไม้มาผูห้าเพื่อึ้นไปอยู่บน้นไม้ให้ไ้รับ ไม่อย่านั้นไม่ปลอภัยแน่นอน เอาล่ะรับ ผมและไอ้้อน้อไปแล้ว และอาะลับมามืสัหน่อย ุทั้สามน้อระมัระวััวันเอาไว้ให้มานะรับ หาเห็นอะไรไม่อบมาพาล็ให้ยิไ้ทันที” เมื่อล่าวบึหันไปเรียไอ้้อน ัวนมันให้ออไปหาัไม้มาผูห้าันในทันทีอย่ารีบร้อน แ่อาารย์เสริมทัท้วออมาเสีย่อนว่า
“เอาเป็นว่าผมเื่อมั่น่อประสบาร์วามัเนและุ้นเย ในารเอาัวรอในป่าอพรานแหลม็แล้วัน แ่ผมะอใหุ้นำพวเราไป้วยอีสัน เพราะารที่ะัไม้มาผูห้า ้อใ้ไม้เป็นำนวนมา ะไ้่วยเป็นแรานแบไม้ลับมาอีแร”
“็ไ้รับ” พรานแหลมรีบอบรับทันวัน เพราะเร่รีบเพื่อแ่ับเวลาที่ำลัมืล้อยลทุะ อาารย์เสริมึล่าวออมาพลาพยัพเยิไปทาพยน์ พร้อมล่าวออมาว่า
“พยน์ นายไปับพรานแหลมและนาย้อน็แล้วัน” พยน์รับำออมาอย่าเื่อฟัโยไม่โ้แย้อันใ ้อนรเ้าไปที่อาารย์เสริมและอมีเินป่าที่อาารย์เสริมหยิบยืมไปลับืนมา ่อนที่ลุ่มอพรานแหลมะพาันาไป พรานนำทาไ้สั่ำับอาารย์เสริมและโิอีรั้อย่าเป็นัวล
“ุสอนอย่าอยู่ห่าอไฟเ็านะรับ และหามีอะไรผิปิให้ยิไ้ทันที”
อาารย์เสริมและโิพยัหน้ารับออมาอย่าเ้าใ พรานแหลมึพา้อนและพยน์เินออไปาป่าะเียนทันวัน
ความคิดเห็น