จอมมารที่รักโปรดกักขังข้าไว้นานๆ #ผู้กล้าภัยสังคม

ลำดับตอนที่ #3 : จอมมารกับรักแรก

บทที่ 2

จอมมารอเมทิสเป็นอินคิวบัส

อินคิวบัสเป็นปีศาจราคะที่ใช้มนต์เสน่ห์ล่อลวงมนุษย์และกินพลังงานชีวิตเป็นอาหาร

ในอดีตตอนที่เขาถึงช่วงวัยที่สมควร เขาเองก็ได้ใช้มนต์ล่อลวงหามนุษย์ที่ชื่นชอบเช่นกัน

ตอนนั้นเขาได้พบมนุษย์ที่มีพลังราวกับรวมความอบอุ่นของทั้งโลกเอาไว้ เป็นพลังชีวิตที่หอมหวานอ่อนโยนและเย้ายวนให้เขาเข้าไปลิ้มลองอย่างมาก

สุดท้ายแล้ว เมทิสก็ได้เข้าไปในฝันของชายคนนั้น ทั้งดึงดูดและหลอกล่อให้คนคนนั้นมอบพลังชีวิตออกมา ฝันหนึ่งตื่นนั้นผู้โดนดูดพลังชีวิตไปจะจำอะไรไม่ได้

แต่พอเมทิสได้ลิ้มลองความหอมหวานนั้นครั้งแรกแล้ว เขาไม่สามารถมีใครคนไหนอีกได้เลย

คนคนนั้นคือผู้กล้า

ด้วยความสงสัย เขาเคยถามอินคิวบัสคนอื่นในเผ่า ว่าเคยมีใครดูดพลังชีวิตของผู้กล้าอีกไหม แต่ทุกคนในเผ่าไม่เคยมีใครทำได้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาเป็นจอมมารรึเปล่าถึงได้ล่อลวงเข้าฝันผู้กล้าได้ทั้งๆ ที่อินคิวบัสคนอื่นทำไม่ได้

ผู้กล้านั้นมีพลังชีวิตเต็มเปี่ยมจริงๆ

และด้วยธรรมชาติของเผ่าพันธ์ มักทำให้เขาทนต่อสิ่งเย้ายวนไม่ได้ ทุกคืนวันจันทร์เต็มดวง เป็นช่วงเวลาที่พลังของอินคิวบัสขึ้นถึงจุดสูงสุด

ทุกวันเหล่านั้น เขามักเข้าไปในฝันของผู้กล้า ในฝันผู้กล้ามักจะจำเขาได้เสมอ

ฝ่ามือแข็งแกร่งนั้นประคองใบหน้าเขาอย่างอ่อนโยน อ้อมแขนนั้นโอบกอดเขาอย่างหวงแหน และเรียกเขาว่า

'เมทิส'

คนคนนั้นมักชอบจุมพิตลงบนหน้าผากเขา บอกเขาว่าตรงนี้ของเขาน่าเอ็นดู มันเป็นสาเหตุหนึ่งที่เขาไว้ทรงผมเปิดหน้าผากให้ผู้กล้าได้เห็นและจุมพิตลงไปได้เสมอ พฤติกรรมนี้ส่งผมมาถึงตัวเขาในความเป็นจริงด้วย บางทีเขาคงคิดว่าถ้าทำแบบนี้ผู้กล้าในความเป็นจริงจะชอบเขาเหมือนในฝันที่คนคนนั้นมักลืมไปแล้วบ้าง

ในฝันนั้นพวกเรารักกันอย่างแท้จริง มีรักลึกซึ้ง ไม่พรากจากกัน

แต่ในความเป็นจริงนั้นแตกต่าง

พวกเราเป็นเพียงจอมมารและผู้กล้าที่ต้องฟาดฟันกันจนกว่าฝ่ายไหนฝ่ายหนึ่งจะแหลกสลายไปเท่านั้น

เรื่องที่เขากักขังผู้กล้าไว้ก็เหมือนกัน

จอมมารชั่วร้ายที่คิดข่มเหงผู้กล้าและใช้ผู้กล้ามาบำเรอตนเอง ผู้กล้าจะต้องเกลียดและชิงชังเขา จะต้องขัดขืนอย่างเต็มกำลัง

มันควรจะเป็นแบบนั้น แต่ว่าทำไมตอนนี้ผู้กล้าถึงทำตัวแปลกไปได้ล่ะ!

ทำไมคนคนนั้นถึงเสนอตัวให้เขาจนเขาตั้งตัวไม่ถูกแบบนี้!

เป็นแบบนี้ได้ยังไง!

...

จอมมารนั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง

พ่อบ้านชรามองดูจอมมารที่รักประดุจบุตรชายห่อตัวคุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงแล้ว ก็อ่อนใจจนถามออกมา

"ท่านจอมมาร เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ"

"..." กึก..กึก...กึก

จอมมารยังคงตัวสั่นอยู่

อัลฟองเซ่นึกย้อนถึงหัวค่ำวานนี้ที่จอมมารเดินไปเดินมาอยู่ในห้องและพร่ำบ่นเรื่องผู้กล้า พอนึกถึงคำแนะนำของตัวเองแล้วก็เข้าใจ

"กับผู้กล้าแล้ว ไปกันไม่ดีเหรอครับ" เขาถามออกไปดังเช่นทุกครั้ง

คำว่า 'ผู้กล้า' ไปกระตุ้นต่อมบางอย่างของจอมมารเข้าจากอาการสั่นก็เริ่มจะร้องไห้ออกมาแทน

"อัลฟองเซ่"

"ครับ กระผมเอง เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ"

"เขา..เขาไม่ได้ขัดขืนข้า"

ขัดขืด?

พ่อบ้านชราหันไปมองนอกริมหน้าต่าง ตรงนั้นเป็นกระจกบานใหญ่ที่ฉายภาพดวงจันทร์เต็มดวงด้านนอก

คงไปหาผู้กล้าเพราะเรื่องนั้นด้วยสินะ

อัลฟองเซ่ถอนหายในแล้วกล่าวออกมา

"แล้วมันไม่ดีเหรอครับ"

"..."

"ที่เขาคนนั้นไม่ได้ขัดขืนท่านในความเป็นจริง มันทำให้ท่านรู้สึกไม่ดีเหรอครับ"

จอมมารตั้งสติ เขาหลับตาลง คิดตามการคำกล่าวนั้นของพ่อบ้าน

"เปล่า มันดีมาก"

ตอนที่ยั่วยวนออกไปและโดนฝ่ายนั้นตอบรับมาด้วยความกระตือรืนล้น มันเป็นความรู้สึกที่ราวกับฝันไป 

ไม่คิดว่าจะลงเอยแบบนั้นจริงๆ ตอนนั้นจอมมารเตรียมพร้อมสำหรับการขัดขืนของผู้กล้าไว้แล้ว เพราะคิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีใจให้เขาและเขาที่คิดบังคับฝืนใจผู้กล้าก็จะยิ่งชั่วร้ายในสายตาของผู้กล้าเข้าไปอีกแต่จอมมารมั่นใจในมนต์เสน่ห์ของตนเอง จะต้องใช้รูปลักษณ์จอมมารล่อลวงผู้กล้าให้เปิดฝันออกมาให้ได้

อย่างน้อยผู้กล้าในฝันก็ชอบจอมมาร และจำจอมมารในฝันได้เสมอ

ใครจะรู้ว่ายังไม่ทันจะได้ใช้มนต์เสน่ห์อะไรนั่น ผู้กล้าก็ดันทำลายโซ่ข้อมืออย่างรวดเร็วและเสนอตัวออกมาในทันที ดูยินดีให้เขาจับต้องกายซะจนเขาที่เตรียมแสดงบทจอมมารชั่วร้ายผู้ฝืนใจผู้กล้าไว้ไม่รู้จะตอบโต้ต่อไปยังไงดี

เนื้อเรื่องที่ไม่ได้เตรียมบทมาตอบโต้ได้ทันแบบนี้ทำให้จอมมารตัดสินใจก้าวถอยหลังและหนีออกมา

เขาคิดถึงท่าทีของผู้กล้าที่วิ่งไล่ตามเขามาอย่างไม่ลดละก็ตัวสั่นขึ้นมาอีกรอบก่อนที่จะกระชับผ้าห่มเข้ามาคุมตัวเองมากขึ้น

อัลฟองเซ่มองท่าทางน่าเอ็นดูนั่นพร้อมกับยิ้มมุมปาก เขากล่าวออกมาอีก

"งั้นที่เขาไม่ขัดขืนคำขอท่านก็เป็นเรื่องดีนี่ครับ"

"...แต่ว่ามันแปลกนี่ กับผู้กล้าที่ไม่รู้เรื่องอะไรในฝันที่ผ่านมาของข้าและฟาดฟัดข้าด้วยอาวุธในความเป็นจริงเสมอ มันต่างกัน"

คราวนี้อัลฟองเซ่เงียบไปนาน ก่อนจะกล่าวออกมา

"กระผมเข้าใจแล้ว"

"หือ?" จอมมารเงยหน้าขึ้นจากผ้าห่ม "อัลฟองเซ่?"

เขาหวังจะถามพ่อบ้านของตนอีกสักหน่อยว่าหมายความว่ายังไงแต่พ่อบ้านปีศาจของเขาก็ออกไปซะแล้ว

เอ๋?

จอมมารนั่งงงในดงผ้าห่ม พ่อบ้านก็เข้าใจยาก ผู้กล้าก็เข้าใจยาก เขากลุ้มจริงๆ

เขากลับมาคิดเรื่องผู้กล้าต่อ เขากำลังคิดว่าที่ผู้กล้าไม่ขัดขืนเขาเป็นเพราะอะไรกันแน่ 

ความคิดเข้าข้างตัวเองอย่างผู้กล้าเองก็ชอบเขาเหมือนกันนั้นโดนบัดทิ้งไป เพราะถ้าชอบกันจริงๆเรื่องมันคงไม่ยุ่งยากแบบนี้

ที่เหลือก็มีแค่....ผู้กล้าโดนเขาล่อลวงและพ่ายแพ้ให้กับกิเลสในใจ มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

จอมมารเองก็ไม่ได้ไม่ชอบที่ผู้กล้าเป็นแบบนี้หรอกนะ ความจริงแล้วถ้าพ่ายแพ่ง่ายขนาดนี้ ออกจะง่ายสำหรับเขาด้วยซ้ำ มนุษย์ที่มีพลังชีวิตเต็มเปี่ยมแถมมีกิเลสในใจนั้นเป็นงานง่ายของปีศาจราคะ มันจะดีขึ้นมากถ้าผู้กล้าสนใจเขาและง่ายต่อการล่อลวง

แต่ถ้าโดนล่อลวงง่ายอย่างนั้น ทำไมอินคิวบัสคนอื่นถึงเข้าไปในฝันผู้กล้าไม่ได้เลยล่ะ?

เรื่องนี้มัน...

ตอนนั้นเองก็คล้ายจะมีแสงสว่างวาบออกมาภายในหัวของจอมมาร คล้ายมีบางอย่างที่เขามองข้ามไป อะไรบางอย่างที่...

"ท่านเข้าไปไม่ได้ครับ"

???

เสียงของอัลฟองเซ่ดังออกมาจากหน้าประตู ปิดกั้นความคิดของจอมมารไว้ชั่วคราวจนจอมมารหันไปสนใจบทสนทนาหน้าประตูห้องแทน

เพราะตอนที่หนีผู้กล้าเขาวิ่งตะเลิดออกมาจนเสียกิริยาไปหมด ภายในหัวคิดอยากจะกลับเข้ามาในห้องของเขาและมุดเข้าผ้าห่มเท่านั้น ไม่รู้ว่าข้างนอกหลังเขาเข้ามาจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

แว่วได้ยินเสียงคุ้นเคยเสียงหนึ่งออกมาไกลๆพร้อมกับเสียงพ่อบ้านของเขา คนคนนั้นพูดอะไรสักอย่าง แต่มันเบามากจนเขาจับใจความไม่ได้ ที่จับความได้ก็มีแต่คำของพ่อบ้านเขาเท่านั้น

อัลฟองเซ่พูดว่า

"ท่านจอมมารสั่งเอาไว้ว่าห้ามท่านมาพบ ข้าให้ท่านเข้าไปไม่ได้หรอกครับ"

คนที่เขาห้ามเข้าพบ?

จอมมารนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมิ่อไม่นานมานี้ ที่แดนเหนือหนึ่งในอาณาเขตของเขาเกิดปัญหาขึ้น เดิมทีแล้วเจ้าเมืองฝั่งนั้นไม่ยอมรับตำแหน่งจอมมารของเขาและมีเรื่องรายงายมาเรื่อยๆ เขาเคยตักเตือนไปแล้วหนหนึ่ง แต่ฝั่งนั้นก็ยังยึดติดอยู่กับกฎเก่าๆของปีศาจ โจมตีมนุษย์ผู้บริสุทธิจนเรื่องแดงและดังไปถึงหูคณะผู้กล้า สุดท้ายไม่ต้องรอเขาลงทัณฑ์ก็จบไปด้วยดาบเดียวของผู้กล้า ขุดหลุมฝังตัวเองไปเรียบร้อยโดยที่จอมมารไม่ต้องทำอะไรสักนิด 

ความผิดนี้ก็พอที่จอมมารอเมทิสจะยึดตำแหน่งและเนรเทศปีศาจที่เห็นดีเห็นงามกับเจ้าเมืองคนเก่าออกไปจากเขตเหนือได้แล้ว แต่เหมือนพวกตาแก่หัวโบราณจากฝั่งเหนือถือดีเป็นปีศาจเลือดบริสุทธ์ มาตามราวีกวนใจเขาไม่เลิก นั่นเป็นหนึ่งในสาเหตุที่เขาไม่ยินดีพบหน้าคนพวกนั้น แต่ก็เลี่ยงการปะทะเรื่อยมา

ตอนนี้คงเลี่ยงไม่ได้แล้ว ปัญหานี้ควรจบสักที

"ไม่เป็นไรอัลฟองเซ่ ให้เขาเข้ามาได้" จอมมารก้าวลงจากเตียงและจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ เขาเก็บซ่อนหลักฐานความกระวนกระวายใจที่เขาแสดงออกมาเมื่อครู่จนมิดหวนคืนบทบาทจอมมารอย่างทุกทีเมื่อนั่งสงบนโต๊ะประจำตำแหน่งของเขาในห้อง 

เพื่อความสมจริง จอมมารเลื่อนเก้าอี้ให้หันหลังและตั้งท่าเหม่อมองท้องฟ้ายามกลางคืนด้านนอกกระจกแผ่กลิ่นอายของจอมมารอย่างเต็มภาคภูมิ

...

เสียงประตูด้านนอกเลื่อนเปิดช้าๆ พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาในห้อง 

ไม่รอให้บุคคลมาใหม่ได้กล่าวอะไร จอมมารก็เปิดปากแสดงอำนาจของตัวเองออกมาทันที

"อย่างแรกเลย ข้าไม่เคยให้เจ้าต่อปากต่อคำกับข้าได้"

"..."

"ที่ข้าให้เจ้ามาพบในครั้งนี้เพราะข้ารำคาญเต็มทนแล้วที่ต้องเล่นเกมกับเจ้า"

"..."

ตึก

เสียงฝีเท้าที่หยุดลงนั้นเริ่มใกล้เข้ามา

อา คิดแล้วว่าต้องไม่ยอมง่ายๆแน่ๆ เจ้าพวกปีศาจน่ารำคาญนั่น

เขาต้องจัดการอย่างเด็ดขาดให้ได้

ตึก

เมื่อฝีเท้านั้นใกล้เข้ามาอีกครา จอมมารก็ปล่อยไอสังหารออกไป มันรุนแรงกว่าปกติมากเพราะวันนี้จันทร์เต็มดวงทำให้พลังปีศาจในกายจอมมารพุ่งขึ้นสูงสุด

และเขาต้องการข่มขู่คู่ต่อสู้และบีบบังคมให้อีกฝ่ายยอมจำนน

จอมมารประกาศออกไป

"ตอนนี้ข้าคือจอมมาร อำนาจข้าเป็นที่สุด ข้าสั่งให้เจ้าทำอะไรเจ้าก็ต้องทำตามนั้น!"

ตึก

ฝีเท้ายังคงใกล้เข้ามา

ยังไม่ยอมแพ้งั้นเหรอ จอมมารเริ่มโมโหขึ้นมาจริงๆ

"เลิกกวนใจข้าสักที!"

...

ตึก

ฝีเท้าหยุดลงแล้ว มันหยุดลงข้างตัวจอมมารพร้อมกับเสียงคุ้นเคยเสียงหนึ่ง

"ใครกวนใจท่านอย่างนั้นรึ?"

"!!"

จอมมารแตกตื่นตกใจ เขาไม่ต้องหันกลับไปเขาก็รู้ว่านี่เสียงใคร

ผ...ผู้กล้า!

Talk : คำถาม ทำไมผู้กล้าถึงเป็นภัยสังคม

คำตอบ มันเป็นบั๊กของระบบผู้กล้าค่ะ ทำผู้กล้ารุ่นก่อนๆอับอายขายหน้า---แค่ก ล้อเล่นน่ะ 555 

ความจริงก็เพราะมาเจอจอมมารนั่นแหละ เขาว่าความรักทำให้คนเป็นบ้า ผู้กล้าดีๆก็เผยสันดานจริงๆออกมาเสียคนเพราะคนรักได้เหมือนกัน 5555

ปล.จอมมารยังเดาฝีเท้าผู้กล้าไม่ออกเลยแต่ขณะเดียวกันอิผู้กล้ามันเดาฝีเท้าคนที่ชอบได้ตั้งแต่ปากทาง นี่ผู้กล้าหรือหมาตำรวจ เอาความสามารถมาใช้แต่อะไรแบบนี้หมด5555