คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ถลำลึก
ตอนที่ 3
- ถลำลึก -
แสงแดดลอดผ่านม่านโปร่งเข้ามา แสงสว่างแยงตาของโกคุเดระปลุกให้เขาตื่นขึ้น เปลือกตาค่อยๆลืมขึ้น ดวงตาสีเขียวมรกตมองเพดานเบื้องหน้า สถานที่ที่เขาไม่คุ้นเคย
‘ลืมไปเลย… นี่มันห้องของยัยนั่นนี่นา’
เขาเหลือบไปมองข้างๆที่ตอนนี้ว่างเปล่า ตัวเขาในตอนนี้นอนอยู่คนเดียวบนเตียง ไม่มีวี่แววของร่างเล็กแม้แต่น้อย เขาใช้มือสัมผัสบนผ้าปูเตียงที่ไม่หลงเหลือความร้อนอยู่แล้ว แสดงว่าคนที่เคยนอนอยู่ตรงนี้น่าจะตื่นได้สักพักใหญ่ๆแล้วสินะ
‘ยัยนั่นหายไปไหนนะ’
เขาค่อยๆดันตัวลุกขึ้นจากเตียง สักพักเสียงใสจากอีกมุมหนึ่งของห้องก็ดังขึ้น
“คุณโกคุเดระตื่นแล้วหรอคะ ฮารุเตรียมผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าไว้ให้ วางอยู่หน้าห้องน้ำนะคะ”
เสียงสดใสราวกับว่าเรื่องเมื่อวานเป็นเรื่องโกหก
นี่คือคนที่ร้องไห้จนแทบไม่ได้สติ คนเดียวกับเมื่อวานจริงหรือเนี่ย
ร่างสูงเดินไปหยิบของที่เธอเตรียมไว้ให้ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เธอมีเสื้อผ้าผู้ชายเก็บไว้ด้วย
ยัยนี่ไม่น่ามีผู้ชายคนอื่นมายุ่งด้วยนี่นา…
แต่ถึงจะมีก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ เขาเลยเลือกที่จะไม่ถามออกมา
โกคุเดระที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เส้นผมสีเงินที่ยังชื้นเล็กน้อย เขาสวมเสื้อยืดสีขาวเรียบ กางเกงลำลองสีดำยาว ชุดสบายๆที่ขนาดเกือบจะพอดีกับตัวของเขา ร่างสูงเดินมาทางฮารุที่กำลังทำอะไรสักอย่างอยู่บริเวณครัวเล็ก
“คุณโกคุเดระกินข้าวเช้าก่อนนะคะ แล้วค่อยกลับ ฮารุทำไข่หวานด้วยละค่ะ”
ฮารุพูดด้วยสีหน้าสดใส เธอสวมเสื้อแขนยาวถึงศอกสีเหลืองอ่อน กางเกงขาสามส่วนสีขาว ข้างหน้าผูกผ้ากันเปื้อนลายขาวสลับแดง ในมือเล็กถือกระบวยซุปกวนวนอยู่ในหม้อขนาดไม่ใหญ่มาก
กลิ่นหอมกรุ่นของน้ำซุปตรงหน้าทำให้โกคุเดระเริ่มรู้สึกหิว เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตามที่เธอบอกอย่างง่ายดาย ไม่มีคำก่นด่าใดๆออกมาจากปากของเขา
ฮารุหยิบถ้วยเล็กขึ้นมาก่อนจะตักน้ำซุปใส่ เธอเดินมาทางเขาก่อนจะวางถ้วยเล็กลงบนโต๊ะเบื้องหน้าโกคุเดระ อาหารมื้อเช้าแบบง่ายๆ ข้าวสวยถ้วยไม่ใหญ่มาก ไข่หวานที่ถูกจัดอยู่บนจานอย่างดี ถ้วยน้ำซุปที่ยังมีควันลอยออกมา อาหารตรงหน้านี่เรียกได้ว่าดูดีที่สุดในรอบปีสำหรับเขาแล้วล่ะมั้ง
ร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเขา ก่อนจะเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก เธอจึงลุกขึ้นอีกรอบเพื่อไปหยิบแก้วสองใบและเหยือกน้ำมา มือเล็กค่อยๆรินน้ำใส่ในแก้วให้คนตรงหน้า
โกคุเดระนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไร เหตุการณ์เมื่อวานทำให้ความกระอักกระอ่วนระหว่างเขากับเธอเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว
อย่างน้อยก็สำหรับเขาล่ะนะ…
มือใหญ่ค่อยๆจับตะเกียบขึ้นมา ก่อนจะเริ่มรับประทานอาหารตรงหน้าช้าๆ รสชาติละมุนของอาหารที่สัมผัสกับลิ้นของเขา
‘อาหารที่ทำเองรสชาติแบบนี้สินะ…’
ไม่ได้กินอะไรแบบนี้มานานมากแล้วเหมือนกัน
ปกติแล้วเขาอยู่คนเดียว เรื่องอาหารการกินถ้าไม่ซื้อแบบง่ายๆ ชายหนุ่มก็ไปกินตามร้านอาหารข้างนอกเอาแทน
“อร่อยมั้ยคะ?”
สาวน้อยเอามือสองข้างเท้าใต้คาง แววตาจ้องมองมาทางเขา ใบหน้ายิ้มแย้ม เธอกำลังรอฟังคำตอบจากคนตรงหน้า
เขามองเธอครู่หนึ่ง ในใจคิดว่านี่คือคนๆเดียวกับเมื่อคืน ที่ร้องไห้จนไม่ได้สติจริงๆหรอ
พลันสังเกตเห็นขอบตาของเธอที่ยังมีรอยแดงอยู่นิดๆ
‘ก็นั่นสินะ ร้องไห้ซะขนาดนั้น’
“ก็พอกินได้”
ความจริงแล้วอาหารที่เธอทำอร่อยมาก แต่ปากมันดันไวกว่าสมอง ฮารุเองก็ดูไม่ได้น้อยใจอะไรในคำตอบของเขา เหมือนกับว่ารู้อยู่แล้วว่าคำตอบก็คงจะประมาณนี้แหละ ชายหนุ่มสังเกตว่าอาหารเช้าตรงหน้าของฮารุยังไม่โดนแตะต้องเลยแม้แต่น้อย
“แล้วเธอไม่กินหรือไง เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก”
เธอมองชายหนุ่มที่บ่นเธอ ก่อนจะหัวเราะเล็กๆ
“ฮ่าๆ คุณโกคุเดระเป็นห่วงฮารุด้วยหรอคะเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลย”
เป็นห่วงสิยัยบ้า…
นี่มันปกติตรงไหน?
เมื่อคืนเล่นร้องไห้ซะขนาดนั้น พอเช้ามาก็ยิ้มแย้มเหมือนกับเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
กลายเป็นเขาเองที่เริ่มทำตัวไม่ถูก
“เห็นแต่จ้องฉันอยู่ได้ ไม่ยอมกินสักที ไม่งั้นฉันแย่งนะ!”
เขาขู่สาวน้อยตรงหน้า หวังจะเตือนให้เธอเลิกจ้องเขาสักที แต่ฮารุก็ยังคงจ้องมองมาทางเขาเหมือนเดิม แถมยังพูดจากวนประสาทเขาอีก
“ไหนบอกพอกินได้ไงคะ ทำไมถึงจะแย่งส่วนของฮารุล่ะ อ่อ... จริงๆแล้วอร่อยสินะคะ”
เธอเริ่มล้อเลียนเขา สีหน้าของโกคุเดระพลันประหม่า ไม่คาดคิดว่าเธอจะตอบโต้ด้วยการแซว
“ก็บอกว่าพอกินได้ไงเล่า”
เขาพูดตัดบท ก่อนจะกินต่อเงียบๆ
ฮารุขำเล็กๆให้กับพฤติกรรมของชายตรงหน้า ก่อนจะเริ่มลงมือกินอาหารเช้าส่วนของตัวเอง
โกคุเดระแอบเหลือบตาขึ้นมามองสาวน้อยตรงหน้าเป็นระยะ เธอยังคงก้มหน้าก้มตาบรรจงกินอย่างช้าๆ หน้าเล็กไม่ได้หันขึ้นมามองเขาอีกเลย
พลันตะเกียบในมือเล็กชะงักลงเล็กน้อย สีหน้าที่ไม่ต้องเงยขึ้นมาเขาก็พอจะรู้ได้ว่าไม่ได้ร่าเริงนัก
“พรุ่งนี้เช้าฮารุว่าจะทำทงคัตสึ คุณโกคุเดระก็มากินด้วยกันสิคะ”
ทั้งๆที่คุยกับคนตรงหน้า แต่เธอกลับไม่เงยขึ้นมามองเขาด้วยซ้ำ
สายตาสีเขียวของเขาจ้องมองเธอนิ่งๆ
‘ยัยนี่ไม่ได้ดีขึ้นเลยนี่นา’
เห็นคนตรงหน้าเจ็บปวดแต่พยายามฝืนทำตัวร่าเริงขนาดนี้ ต่อให้เป็นคนใจแข็งขนาดไหน ก็ต้องรู้สึกสงสารบ้างแหละนะ
“ก็ได้ พอดีพรุ่งนี้เช้าฉันยังนึกไม่ออกเลยว่าจะกินอะไร ก็ดีเหมือนกันจะไม่ต้องคิด”
คำแก้ตัวน้ำขุ่นๆของเขา ทำเอาฮารุเงยหน้าขึ้นมามอง แววตาของสาวน้อยไม่ได้ร่าเริงเหมือนก่อนหน้านี้ แววตาของเธอตอนนี้ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ความเจ็บปวดเองก็ไม่ได้ฉายออกมาทางแววตานั้น
นั่นทำให้เขายิ่งสงสารเธอจับใจ ยัยนี่ต้องเจ็บปวดขนาดไหนกันนะ แววตาถึงได้กลายเป็นแบบนั้น
“เอาเถอะ มีข้าวฟรีกินก็ดีเหมือนกัน”
เขาพูดตัดบทก่อนจะหลบตาเธอ ชายหนุ่มจัดการกินอาหารส่วนที่เหลืออยู่จนหมด ก่อนจะลุกขึ้นยืน เตรียมตัวกลับบ้าน
ฮารุเห็นชายตรงหน้ากำลังจะกลับ เธอเลยลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าผ้าใบเล็กๆยื่นให้เขา
“ไว้ใส่เสื้อผ้าของคุณโกคุเดระค่ะ เสื้อที่ใส่อยู่ไม่ต้องคืนนะคะ ฮารุยกให้เลย”
เธอยื่นกระเป๋าให้เขา ก่อนจะเดินกลับไปเก็บจานข้าวบนโต๊ะแล้วยกไปที่อ่างล้างจ้าง มือเล็กค่อยๆบรรจงล้างช้าๆ
“ขอบคุณนะคะที่อยู่กินข้าวเป็นเพื่อนฮารุ”
เธอกล่าวประโยคที่เหมือนประโยคอำลา โดยไม่ได้หันมามองคู่สนทนาแม้แต่น้อย
เขาเก็บเสื้อผ้าของเขาลงกระเป๋าผ้าที่เธอยื่นให้เมื่อครู่ ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องไป
ไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าทำไมยัยนี่ถึงมีเสื้อผ้าของผู้ชายเก็บไว้
ในใจเขาคิดว่าคงไม่ได้สำคัญอะไรหรอก
.
.
.
ไม่น่าตอบตกลงว่าจะมาพรุ่งนี้เลย
เขาถลำลึกเกินไปรึเปล่านะ
------------------------------------------
------------------------------------------
15 ก.ย. 2564
อัพวันเดียวไปรัวๆ 3 ตอน พระเอกฟิคเรื่องอื่นคือน้อยใจแล้ว 555 รู้เลยนะว่าตอนนี้ไรท์อินคู่ไหน วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันนะคะ เก็บไว้วันอื่นบ้าง
แก้ไขคำผิด จัดหน้านิยาย 27 ก.ย. 2564
ความคิดเห็น