ลำดับตอนที่ #3
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : EP : 1 Seven day 100%
EP : 1 Seven day
ผมเินรไปหาเาหรือ็ือไรภพนั้นเอ ผมนั่ลฝั่ร้ามับไรภพ โยไม่ิะออนุาอะไรพร้อมับยมือึ้นมาออแล้วมอไรภพที่นั่้อหน้าอผมนิ่ๆ
เมื่อไรภพไม่พูอะไร ผม็เลย้อพูเอ
“ไ เอันอีแล้วนะ อะไระบัเอินานั้น ุว่าไหม” ผมถาม่อนะยมือ้าหนึ่มาเท้าาัวเอ ่อนะเอียอมอไรภพ้วยท่าทายียวนวนประสาท
แู่เหมือนไภพะไม่ไ้สนใอะไรผมเลย เา้มหน้าลแล้ว็ทำาน่อ ผมมุ่ยหน้า่อนะ้อมอไรภพอยู่แบบนั้น
อะไระนิ่นานั้นวะ
“หวัว่าุะำำพูอผมไ้นะ” ถามไปเพื่อหมอนี่ะำไ้หรืออาะำไม่ไ้็ไ้
“พี่ภพ” น้ำเสียหวานๆ เรียไรภพ แ่หมอนี่ับนั่ทำานไ้หน้าาเยไม่ไ้สนใอะไรผู้หินนั้นเลย
ผมเหล่าไปมอือว่า น่ารัมาเลยล่ะรับ โอ๊ย ทำไมผมไม่เอผู้หิแบบนี้ทับ้าวะ ไอ้หมอนี่มันทำบุ้วยอะไรวะ แม่ ัอิามันะแล้วสิ
“เอ่อ นี่ นรู้ัุเหรอ” ผมถามพร้อมับเอาเท้าัวเอไปสะิาไรภพเบาๆ
เาทำสีหน้ารำา่อนะมอหน้าผมอย่าเอาเรื่อสสัยะเป็นเพราะเอาเท้าไปสะิเาล่ะมั้ ไม่อบ็พูมาสิไม่เห็น้อทำหน้าแบบนี้ใส่ผมเลย
“อ่อ ่ะ อ้อนรัเป็นว่าทีู่่หมั้นพี่ภพนะะ” ผู้หินนั้นถือวิสาสะ นั่ล้าๆ ไรภพ พร้อมับอแนไรภพอย่าแนบแน่น
แหม เอาหน้าอไปเบียแนหมอนั้น โอ๊ย อิา นี่ผมบอรๆ เลยว่าผมอยาไ้แบบนี้บ้าอะ ผมมอไรภพ้วยวามอิา
“พูมา” ไรภพพูแ่นั้น่อนะแะแนออ้อนรัออ
โอ๊ยๆ มาออ๋อเล็ไ้นะ อ๋อเลอยาโนอแบบนั้นบ้า
“พี่ภพอะ ว่าแ่นี่เพื่อนพี่ภพเหรอะ น่ารััเลย” โอ๊ะ ในที่สุ็เห็นผมอยู่ในสายาสัที
“น่ารัแล้วรัผมไหมรับ” ผมหยอเล่นๆ เพื่อไ้ ่อนะยิบาให้้วยทีหนึ่
“บ้า อ้อนรัมีพี่ภพแล้ว ไม่เอาหรอ่ะ”
“อะแฮ่ม”
ัอริๆ เลย ทำเป็นหวไปไ้ เอ่อ ะห่ว็ไม่แปล ็นี่มันว่าทีู่่หมั้นอเานี้หว่า
ไรภพเหลือบามอผมนิ่ๆ ่อนะหันไปมออ้อนรั
“เอ่อ อโทษะ ั้นอ้อนรัลับ่อนนะะ ไว้เอันใหม่นะะพี่ภพ ไปนะะ” พอพูับไรภพเสร็็หันมาพูลับผม่อนะเินออไปาร้าน
านั้นผม็หันไปมอไรภพที่อนนี้ำลั้อมอผมอยู่่อนแล้ว
“อะไร มอแบบนี้ ผม็เินเป็นนะ” ผมพูพร้อมับหัวเราะไป้วย ทั้ๆ ที่ผมไม่ไ้อยาะหัวเราะเลยสันิ
“หึ ไหนว่าะีบู แล้วทำไมมอยัยนั้นแบบนั้นล่ะ ลมึะเอาผู้หิหรือผู้าย ไอ้หน้าสวย”
โอ้โห มาเป็นุเลย ผมไ้แ่มอไรภพ้วยาปริบๆ ่อนะยิ้มออมาแล้วยื่นหน้าเ้าไปใล้ับหมอนั้น
“ถ้าีบุแล้วไ้เป็นแฟน ผู้หิพวนั้น ผม็ไม่สนหรอนะรับ” แล้วผม็เผลอ้อไปที่ริมฝีปาแๆ น่าูบ เฮ้ยไม่ใ่ๆ ผมิบ้าอะไรอผมอยู่เนี่ย
“หึ” เาหัวเราะในลำอเท่านั้น่อนะทำานอัวเอ่อไป
ผมไ้แ่มอเา่อนะัไอิมอเาินไป้วยอย่าไม่เรใไรภพ ็เาสั่มาแล้วไม่ินเอนี่น่า
“นี่ๆ ุภพ ุว่าหน้าาอย่าผมเนี่ยหล่อไหม” ผมินไป็ถามไป้วย เาเหลือบมอผมนิหน่อย่อนะส่ายหน้าไปมาอย่าเอือมๆ
“นี่ๆ ผมริันะ”
“ไม่” ำเียวสั้นๆ โอ้โห มผมสันิ็ไม่ไ้
“ุนี่มัน ่าเถอะ ผมหล่อผมรู้ัวี” ผมพูอย่ามั่นใ ่อนะินไอิมอเานหม แล้ว็สั่ใหม่ ไม่ไ้เรใไรภพสันิเียว
ผมมอไรภพ ที่ำลัหาอะไรบ้าอย่าอยู่ ผมมออย่าสนใ ่อนะ้อหุหิ เมื่อไอ้หมอนั้นมันเอาระมาให้ผม
“ส่อูะไ้รู้”
เ็บี้ถึทรวอเลยรับอบอ ผมถลึามอไรภพ ่อนะหยิบมือถือึ้นมาส่อูัวเอ
“ใรๆ ็ว่าผมหน้าเหมือนผู้หิ ผมว่า็ไม่นะ ผมออะหล่อ ผมแ่หน้าหวานเท่านั้นเอ” ผมพูับไรภพ หมอนั้นมอผม่อนะ้มลไปทำาน่อ ่อนะพูแวะผมอี
“ถ้าะหนั” อะไรอเาวะ
แล้วใบหน้าไร้อารม์นั้นมันืออะไร
“อะไรหนั อุเหรอ” ผมถามอย่าวนๆ ่อนะินไอิมไป้วย ท่าทาวันนี้ผมะเริอาหารแน่ๆ เพราะั้แ่ไ้วนไรภพผม็ินไม่หยุเลย
“….”
พอไรภพเียบใส่ผม ผม็เอาเท้าัวเอแะ เอ้ย สะิาอเา นไรภพัสีหน้า่อนะเยหน้ามามอผมอย่ารำา
“็ุเอาแ่เียบนี่น่า” ผมยัไหล่ให้ไรภพ่อนะยยิ้มที่มุมปา เมื่อเามอไปที่้าล่าที่ำลัถูผม่อวนอยู่
“เรียร้อวามสนใว่าั้น ทำัวเป็นเ็ไปไ้” พูี้็สวยิรับ เอ้ย หล่อ่าหาล่ะ
“ุภพ ุนะมั่ว ละ…แล้ว” แล้วทำไมผมะ้อเสียสั่น้วยวะ ไม่เ้าใัวเอเลย
ผมเลิแล้เาทันที่อนะสนใไอิมที่ำลัะละลาย พลาเยหน้าไปมอใบหน้าหล่อมอไรภพอย่าอไม่ไ้ โอ๊ย ทำไมนะ ทำไมผมถึไม่มีใบหน้ามๆ แบบนี้ับเาบ้าวะ
รู้สึอิาไรภพมันเบาๆ
“นีุ่ภพ เย เอ่อ มีแฟนไหม” แล้วไม่รู้ทำไม อยู่ๆ ผม็อยารู้เรื่อส่วนัวอเาึ้นมาะอย่านั้น ทั้ๆ ที่ไม่ใ่นที่ะสนใอะไรใรเท่าไรอยู่แล้ว
พอเห็นเาเียบไปผม็ไมรู้ะวนเาุยเรื่ออะไร ผม็เลยถามเรื่อส่วนัวอเานี่แหละ
แ่นอย่าหมอนี่ไม่เยมีแฟนสิแปล
“ไม่”
ำอบอไรภพ มันับทำให้ผมใเ้นแรอย่าบอไม่ถู ไม่รู้ทำไมผมถึ้อใเ้นแรนานี้้วย วามริเาไม่ำเป็น้ออบผม็ไ้นะ อ่า ทำไมถึไ้ผมใเ้นแรแบบนี้นะ
“หืม แล้วอ้อนรั ไม่ใ่แฟนุหรือไ” ผมถาม้วยวามอยารู้ เพราะูเหมือนอ้อนรัะอบไรภพมาๆ แถมยัน่ารัอี่าหา
“ไร้สาระ”
อ้าว ไหอบมาแบบนี้ล่ะ ผมอยายินใ่หรือไม่ใ่เท่านั้นเอนะ อบหน่อย็ไม่ไ้ ผมไ้แ่มอไรภพที่นั่ทำานโยไม่สนใผมเลยสันิเียว
และแล้วผม็นั่ินไอิมหมไปหนึ่ถ้วยพร้อมับมอไรภพทำาน
านั้น็มีสาวๆ เ้ามาทัไรภพแ่พวเธอ็อยู่ไ้ไม่นานนั เพราะว่าไรภพมันเียบมาแถมยัไม่ยอมพูับใรเลย
ผมว่าผมโีว่าผู้หิพวนั้นนะ เพราะผมไม่โนเมินแบบพวนั้นไ ฮ่าๆๆ
ริเหรอว่ะ
ผมเาหัวัวเอไปมาเพราะว่าระเป๋าัผมหายไปไหน็ไม่รู้แถมมือถืออผม็หายไ้้วย
อ้าว แล้วผมะ่ายเินยัไเนี่ย ผมมอไรภพที่ำลัเ็บอ ผมนี่เหื่อไหลเ็มหน้าเลยรับ หมไปเท่าไรไม่สำัรับ
แ่มันสำัรที่ว่า ผมะเอาเินที่ไหนมา่าย่าไอิม
ผมมอไรภพ่อนะลั้นหายใแล้วะเอาเท้าสะิาอไรภพ
นเาหันมามอผม้วยวามไม่พอใ ส่วนผม็ไ้แ่ ส่ยิ้มน่ารัๆ อผมไปให้ และหวัว่าเาะสสารผู้ายน่ารัๆ อย่าผมอะนะ
ถึผมะไม่อยายอมรับว่าัวเอน่ารั็เถอะ
“ุภพ ผมอลืมั่าย่าไอิมหน่อยสิ เฮ้ย ผมไม่ไ้เป็นสิบแปมุนะ แ่ผมไม่รู้ว่าระเป๋าัอผมมันหายไปไหน แถมมือถือผม็หายไปอี้วย” ผมมวิ้ว่อนะมอไรภพที่ถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยหน่าย ่อนะเรียพนัานมาเ็บั
ส่วนผม็มออย่าลุ้นๆ ว่าเาะ่ายัให้ผม้วยไหม
และสุท้ายผม็ไม่้อไปเป็นเ็ล้าานเหมือนในทีวีอะนะ
ผมเินามไรถพอย่าเียบๆ ไม่้อสสัยหรอ ผม็แ่อยารู้เท่านั้นเอรับว่าวันๆ เาทำอะไรบ้า และบุุในรั้นี้ผมะไม่มีวันลืมเ็า
และวันนี้ผม็ะทำัวิับไรภพทั้วัน ส่วนไรภพ็มอมาที่ผมอย่ารำาแ่เา็ไม่ไ้พูอะไร
เพราะผู้หิที่เ้ามาหาเาแ่ละนมันน่ารำาว่าผมไ ไรภพเลยไม่ไ้สนใผมมานั ฮ่าๆๆ
แ่ไรภพเอาัวรอาผู้หิที่เ้ามาหาัวเอในแ่ละน็ยาพอแล้ว ไม่รู้ว่าผมะสสารหรือสะใเาีนะ
แ่็้ออบุเานะที่่วยผมเรื่อในวันนี้ ผมะไม่ลืมมันโยเ็า
ปล. นิยายเรื่อนี้ทั้สอะรัันแบบๆ ไ้ันแบบๆ นะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น