คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อาณาจักร
เบื้อบนฟ้าว้าฝูรุธาาปีบินวนรอบระมลาระเวน
้นหาร่อรอยอผู้ึ่ระทำารให่ล่วล้ำสถาน
“ประสพพบหรืออย่าใรุธาปารถ”
พารุศรุาผู้ปรอนำำลัพลทหารร่อนฟ้าเพื่อล่าัวารบัอา
ลอบเอาวแ้วเวสายสิ่ศัิ์สิทธิ์ประำวษาาวิหหนีหาย
เนื่อุสมบัิแผ่รัศมีป้อันรัษาอาาัรเวหาหลมิให้สามารถ้ามผ่านแนนี้ไปไ้
หาาแสแห่มีถือว่าอันรายยิ่อาบุึ้นสวรร์ั้นฟ้า
ยึรอบรอาบรราประส์ร้ายเหล่ามารอสูรยัษ์ี
ึ่ั้อาาเานทัพปะปนับินแนมนุษย์ยัพื้นพสุธาเบื้อล่า
“มิใ่เรื่อีนั”
พารุศรุาร้อนรนระอุเนื่อา้อาระแผ่อานุภาพวามั่ว้าสามานย์
ยายัวิเลสัหาเ้ารอบำมวลนประาึ่ำเสื่อมถอยลเรื่อย
ลำับ่อไปเป็นเบื้อบนสะบัวปีว้ารัศมีแผ่เปล่ระแสเสียร้อผ่านลื่นลมลาหาว
บัาสั่ให้พลทหารน้อยให่ในอาาัรรุธาอบเนภาาศเร่ล่า
ระแสลื่นรหัสแทรัสะท้านเ้าถึหูผู้ลมือ
“ำ้อหลบแล้วละนะท่าน”
ยัษ์ีร่าแปลเป็นอีาำัวนสหายร่วมิที่อยู่ในสภาพอีาาว
ให้ถลาแฝัว่อนในป่าพฤษาไพรเาะิ่้นไทรระย้าบัาย
“อีมินานไ้ถึสรูย์พารานร”
อีาำืนร่านาให่เป็นยัษ์ีอัปลัษ์ั่เิมเยื้อโยน์้าวผ่านลูเาลำธาร
รไปยัอาาัรมารอสูรายอพวนหวัหลบพ้น
ารเล็บุนพลรุธาที่ประิิามเ้ามาใล้ทุะ
“ทานี้ท่าน”
รุธาปารถทหารเอส่สัาให้พารุศรุาโผบินล
รบริเวลานผาหน้าหินทาเ้าสรูย์พรานรอาาัรมารอสูรยัษ์
เวทมน์ำแผ่รัศมีพรา่อทาเ้าไ้ผาหินะห่านสูั้เป็นเรื่อั้นบัปราาร่านธรรมาิ
สอยัษ์ีำลั้ามภูเาะนาวศรีลับโนพลทหารสมุน
อพารุศรุาปิสัั้นวาเส้นทาเินไว้พร้อมอาวุธศาสรารบ
“ืนให้มาะโยี!”
ทหารเอรุธาปารถเือาลบอแ้แ่ยัษ์ีสอนส่อล้ำ่าืนมาแ่ลับมิเป็นผล
อาเป็นเพราะใล้เำแพเมือเลยมิสะท้านเรสิ่ใ
อีประาร่า้าผลอบแทนในารินี้่ามามายสมับารลแรปัหลัลัโมย
“มิยอม!”
ยัษ์ีนเียวเ้มัืนมอบืนสิ่ล้ำ่าพร้อม้าวประับานเ้าห้ำหั่นัน
ระหว่ารุธาปารถทหารเออหน้าหลัาส่ยื่นมอบวแ้วเวสายให้สหายอีน
้านยัษ์ีสีแะโนบอให้ล่วนำ้าว้ามำแพำเ้าไป่อน
แ่้าว่าเ้าแห่ลมเพราะยัษ์ีนแไ้ถูพารุศรุาผู้มาอฤทธาเหนือว่า
ับีร่าาระเ็นลาอาาศนเป็นผลให้วมีหล่นสู่ท้อบาาล
….บริรรมภาวนาิอารยานีำหนลมปราไหลเวียนเ้าออ
แสีวะรหน้าผาหว่าิ้วปล่อยวาลประทับบนปลายนาสิ
ประอให้ระแสผ่านลำอเ้าั้มั่นสถิลาวใ
พิาราวาะลม้อรัษาระับมิเอนเอียวูบไหวนำวรัศมีสีม่ว
เลื่อนไหลลสู่ท้อน้อยปิุัรรหน้าท้อหนึ่ในอวลัษ์
อสรรพีวิึ่หล่อเลี้ยลูทารน้อย้วยสายโลหิน้ำนมุ่น้นาว
วิธีารเพ่สิะหลัพื้นานือสอนิให้รู้ื่นเสมอ
แนวเหมาะอนาเือพรายอารยานี่า่อผลไ้รวเร็วนั
พลันมินานเ้าสู่วิถีานสมาธิบัเินิมิปอลอราบายหยาบ
ปล่อยปลสัเวยอูัวนหหายลายเป็นพิสุทธิ์ธาุ
ในภาวะำศีลบัเิเสียึ้อัมปนาทัสะท้านมาารอยแยสะือโามใ้บาาล
พื้นผิวน้ำแระายเป็นริ้วระเ็นพุ่ึ้นสูปะทะับ้อนมวลหมู่เมแหวผ่านลาหาว
ทะลุเป็น่อโหว่สูาาศทลายแนวปราารา่ายใหมฟ้าปราาร์วิปริผิสัเึ้น
เป็นเพราะอิทธิฤทธิ์อวแ้วเวสายที่ไ้ร่วระแทพื้นนที
แรปะทะมหาศาลส่ผลระทบไปทั่วผนัถ้ำัสาลวิมานทิพย์สะเทือนลั่นปานะถล่มลมา
นาเือพรายอารยานีห้วสมาธิหลุับพลันลมปราแระายิลอยออาร่า
ท้าวศัรินทร์นาาปราแ็แร่้านไ้รีบั้นโมถอนลมหายใืนสู่สถานะเิม
ใ้พลัรับร่าที่อ่อนปวเปียทำาร่วยเหลือู้ีพทันที
“ลืมาื่นเถิอารยานี!”
พยายามสื่อเรียแ่มิอบสนอาอาารหลับไหลไร้สิสมประีอนา
“โอ้!พิบัิภัยอันใันนี่เ้าะ”
โลาหลสอนาีรับใ้เ้ามา่วยปลุเย่าเนื้อัว
ท้าวท่านส่อระทิพย์แว่นฟ้ารวับสำรวเหุประารใ
นล่วรู้ไ้ว่าวแ้วเวสายมีล้ำ่าออาาัรรุธา
ไ้มลุสะือโรามบริเวอาาัรนาาทิศอีสานนรอรอถึวามยุ่ยาอันะามมา
เหล่ารุธาทยอยบินมาหวัเสาะหามิใ่เรื่อ่ายเลยหา้อผหน้าสอฝ่ายนาาับรุธา
่อให้แสประายรอบายหมอมัวหวั่นวิบัิภัยามมา
ปรายเนรผินแลทาเือพรายอารยานียื่นรประับแหวนบ่วนาบาศสัมผัสทอถอนใ
“เพิ่ไ้พานพบันแท้ๆ้อมีอันเป็นไป”
รันท้มอารูรับะารรมึ่บัเิแ่นารั
….นรบูรพาอาโปท้าวสุรทินสะุ้ผวาับนิมิฝันร้ายนาพลั้วาาึ้นับนเอ
“รานี้้อไปเยือนยัถิ่นอีสานแล้วรอ้ามิทันไ้าร”
ลุาแท่นบรรทม้าวึ้นนั่บัลลั์ปะาั้สมาธิเ้าานแหวผ่านอาาศ
มาปรายัเโรามส่ระแสิอผ่านปราารเราะเพรแนวั้น
แ้วามประส์เพื่ออเ้าพบท้าวศัรินทร์นาา
พลยามรับใ้รายานว่ามีผู้เยือนาถิ่นท้อทะเลมหาสมุทรบูรพา
“อัเิไ้”
ท้าวศัรินทร์นาาแววื้นปิิเมื่อมีโอาส้อนรับ
สุรทินเ้ารอนรบูรพาอาโปถิ่นานลำเนาอนาเือพรายอารยานี
“โปรล่าวว่ามา้วยประารอันใท่าน”
ท้าวศัรินทร์นาาวาาเป็นมิร่อผู้ประส์เ้ามา่วยเหลือ
“พอมีหนทาแ้อยู่”
เอ่ยแนะนำับท้าวท่านนาาให้ใ้ารบำเพ็เพียรแผ่เมาแ่สรรพสิ่เ้ารรมนายเวรทั้หลาย
พร้อม้อนำร่าอนาเือพรายอารยานีไปยัแท่นบูายัใลุ้สะือโาม
เหุรแ้วเวสายร่วหล่นลมาสืบเนื่อ้วยว่าระแสิที่ลอยหลุาร่าอนาเือพรายอารยานี
ไ้ถูพลัานอวมีูึเ้าไปรวมเป็นบริวารเสียแล้วเพราะหาเพลาผ่านเ็รารี
ิมิเ้าืนร่านั้นหมายถึสิ้นพิสัยเพื่อเป็นารรัษาอินทรีย์มิให้เน่าเปื่อยเสื่อมสภาพ
้อนำไปไว้ใล้สถานบริเวามำบออท่านท้าวสุรทิน
อันลือนามผู้เออุสามารถแนแพทย์ศาสร์วิทยา
“ถือเป็นพระุ่อ้าพเ้านั”
ทำให้ท้าวศัรินทร์นาาล่าววาาอบแทน
“มีสิ่ใเหลือ้านเรายินียื่นเ้า่วยท่านเสมอ”
ท้าวสุรทินลั่นประโยเพื่อหวัลบล้าวามผิเยระทำรรม่อันไว้
ในอีาิาล่อนอีสลายายืนลับมายัเหะสถานเิม
ศัรินทร์นาาไ้ฟัพิธีเป็นอันเรียบร้อยแล้วึโอบอุ้มเรื่อย้ายร่า
นาเือพรายอารยานีมายัำแหน่มลมุมเหมาะ
ไ้นาีทาสรับใ้ันทีและันทาอาสาิามปรนนิบัิูแล
ท้าวท่านยัเสสรรเนรมิแท่นรอรับวิิรบรรวาเรือนายล
ลี่ลุมแพรห่มแลพิศมอมุสีทอบนใบหน้าแล้มแ่ม้อย
เบือนสายาอาูรหันเพ่ไปทาหลับูาทำารสัาระภาวนาอพร
แปลืนสู่รูปนาาเผือระโนว่ายำิ่ไ่ร่อวารีลถึปล่อท้อสะือ
าลเพลา่วสอรารียามึปราแสอลูแ้วเวสาย
นาาริัสินเ็เี่ยวแล้วยีวารวบรวมอิทธิฤทธิ์พุ่ทะยานปะทะทำลายหวัให้แับ
เพื่อให้ลายืนิแ่นาเือพรายอารยานีแ่เหนือา
้วยเป็นอศัิ์สิทธิ์แห่อาาัรรุธาลับเิระแสแร่อ้าน
ร่านั้นระเ็นระอนลับมายัที่เิมอยู่ร่ำไปหาหนทาเ้าใล้มิไ้
ผลระทำมิเิประโยน์ใทั้้ำยัเป็นารัำลัเหุทำร้ายนเอเสียอี
….อาาัรเวหาหลพารุศรุานั่แท่นอาสน์บัา่อเหล่าบริวารไพร่พล
“้อสืบ้นโย่วนมิะนั้นแล้วย่อมสร้านวนเหุเภทภัยามถึ”
ระแสอำนาเสียเร่สั่ให้บรราเหล่าสมุนบริวารรุธา
่าออไปเสาะแสววแ้วเวสายเพื่อใ้ปิรอยรั่วอา่ายใหมฟ้า
พร้อมนำมาึ่สันิสุในสรวสวรร์มอบบัาานรับผิอบ
แ่รุธาปารถพระยาทหารเอฝีมือีให้ิามืนมาสถิั่เิม
เมื่อรับมอบหมายาท่านพารุศรุาทหารเอปารถรุธาิปีถลา
บินร่อนมุ่สู่ทิศหรีอีสานรวับระแสวแ้วมี้วยอิทธิฤทธิ์ทราบพิัแน่นอน
แ่ิรปราารเราะเพรฝ่ายอาาัรนาารอบอานุภาพ
ั้นลิรอนพลัให้เหลือเพียรึ่ในท้อนทีว้ามอาร์
วร้อระวัถนอมำลัไว้เผื่อประันศัรูึอำพราแปลเป็นนนเบาบา
เว้ว้าลอยามระแสน้ำพัพาวบเ้าสามทิวาถึสามารถเื่อมโยวัถุ
…..หน้าแท่นบูาเหนือปล่อสะือบาาลสอนาีรับใ้
เฝ้าร่านาเือพรายอารยานีให้สภาพไว้รอเพลาวิับืนลับ
ะท้าวศัรินทร์นาาทำารบำเพ็เพียรสร้าุศลหนุนนำ
ยัูหาห้อัลปพฤษ์ภายในถ้ำัสาลวิมานทิพย์
นานาีทั้สอมิไ้ทันสัเสัาใในารมาอรุธาปารถโยใ้มน์บิบัสายา
รุธาปารถแลมอไปยัหิสาวนาน้อยนอนหลับพริ้มเพรา
วนิพิศวเิเหุอันใึ้นันถึมิรู้ัวเ่นนี้แ่ระนั้นเลย้อละา้วยหน้าที่เร่รั
โยนำวแ้วเวสายลับืนสู่อาาัรเวหาหลามำบัา
นนปลิวามระแสน้ำแสปลายมีส่อผ่านเ้าระทบสายามริสามารถไล่ว้าเอามาไว้ทัน
ภาริลุล่วบันี้ายทิพย์มานพรูปลัษ์มเ้มเป่ามน์สะนาีสอ้ารับใ้ให้สบนิ่
พออบู้ไ้วแ้วมีเวสายืนลับโลภประส์เพิ่มอีสิ่้อใ
รุธาปารถับ้อนอุ้มประอเอาร่าอรรึ่นอนแน่นิ่
ไร้รู้สึใบินลอยเหินหาวหนีึ้นไปยัท้อฟ้าเบื้อบน
….เนื่อ้วยท้าวศัรินทร์นาา้อบำเพ็เพียรแผ่เมาแ่สรรพสิ่
หวัผลให้นารัผ่านพ้นาราเราะห์มิไ้เลียวใว่ามีอันใเิอีับเือพรายอารยานี
นระทั่ออาสมาธิเพราะเสียร้อไห้สะอึสะอื้นอนาีทั้สอ
“ท่านท้าวศัรินทร์นาาเ้าา”
“ให้ว่ามา”รีบถามไป
“ผู้ใมิทราบเ้ามาล่วล้ำเ้า่ะ”
นามิทันไ้ฟัรายานบประโย่อร้อนใพุ่เลื่อนายย้ายร่า
มายัแท่นบูาพบเอแ่วามว่าเปล่าเลยหุนหัน
“ใรที่ไหนัน่าบัอายิ่นั”
ำรามลั่นสะท้านสะเทือนริ้วโรธาึหยิบระทิพย์แว่นฟ้าส่อสำรว
“ะ!เป็นรุธานี่เอ”
มิรั้รอนาาเผือพุ่แหวนภาาศ
….อาาัรเวหาหลรุธาปารถนำนาเ้าสู่วิมานิมพลีสถานน
พิเราะห์ผ่านมาแล้วทั่วหล้ายัหาสรีนาใ้อใมิมี
พอบทะพบพานลับอยู่ในอาาัรนาา่าเแน
ิวามอยาไ้ถึับับวยิมือมา้วยายับยั้
“่าทำลไปไ้หนอเรา”
ำยอมินที่อาหาเินเลยสิ่่อไว้
หลัาส่มอบวแ้วเวสายืนลับยัแท่นสถิเป็นอันบสิ้นานสำั
ผลราวัลไ้รับืออนุาให้สามารถร้ออสิ่ประส์หนึ่้อ
าท่านพารุศรุาผู้ปรอนรเวหาหลอาาัรรุธา
“ถึรานั้น้อลออเสียแล้ว”
ับ้อไปยันาึ่เิพิศมัยระหว่าปิบัิาน
….ท้าวศัรินทร์นาาบุถึลาหาวอาาัรเวหาหลประเิมสั่สอน
สำแพ่นพิษลูไฟแผเผาล้าผลาทุสิ่ให้สิ้นา้วยวามุ้มลั่ไป้วยอารม์โมโห
ับารระทำหยามล่วเินยัอาาัรนาาถิ่นโามอรุธา
รีหนัหนาสาหัสือวิสาสะโมยเอานารันมา
พลทหารเ้ามารายาน“แย่แล้วอรับท่านพา”
แ้ว่าปรามีนาาายาวเผือเที่ยวไล่ทำร้ายมวลรุธาน้อยให่แพ่ายระุยระาย
ฟัถึหูพารุศรุาเร่ร้อนรีบออมาัศึพิพาทวนเียนวอวาย
อาศัยบุาธิารที่มีรับรู้ถึศัะ/อวลัษ์อันแท้ริ
มิใ่เป็นเพียนาาธรรมาแ่ลับสืบเื้อสายั้นสูส่อิทธิพล
“้า่อนท่าน!”เปล่วาาห้ามไว้
อ์นาาหันทา้นเสียราไ้เห็นว่าเป็นผู้ใึพอับลสบล
“เรามาเพื่อทวเอายุิธรรมืน”
เราับทาผู้ปรออาาัรเวหาหล
“้วยสาเหุาใล่ะท่านพอะแถลให้ระ่าไ้ไหม?”
ประเ็นมิรู้ถึสิ่ลูน้อใ้บัาทำไปเลยถาม
“หาผู้ผิมาลโทษเสียเถิมิะนั้นเิไฟสราม”
นาาท้าวท่านลุยบุเี่ยวูหลัานในระทิพย์แว่นฟ้าให้เห็น
รั้ประัษ์ถึ้นเหุึอัเิสนทนายัห้อโถหน้าแท่นอาสน์
“้อออภัยรนั้น้วยหาทำให้มิพอใ”
พารุศรุาน้อมรับเอาารระทำล้ำเส้นอลูน้อบริวาล้วยยหัถ์ไหว้วันทาแ่นาา
“ยัมีอีอย่า”
ำท้าวศัรินทร์นาาทวถาม
ในานะผู้ปรออาาัรึประนีประนอม
“ให้ไปเรียรุธาปารถมาบันี้!”สั่ารลมาทันที
….อีั้นวิมานิมพลีพำนัรุธาปารถใ้พลัิอิทธิฤทธิ์
ั้นสามารถเรียืนวิาาวแ้วเวายุบีวีนาน้อยที่หลับใหลให้ฟื้นืนั่เิม
พอเือพรายอารยานีืนาห้วภวั์ลึลืมาประสบ
แรพบับมานพนั่อยู่เบื้อหน้าบนแท่นนอนนาระหนทัท้ว
“นี่มันอันใัน”
ผวาพรวพราับสิ่ที่เิึ้นเหุาร์เสียึ้อัมปนาท
่อผนัถ้ำแ้วัสาลวิมานทิพย์ใ้บาาลสั่นไหวปานใล้ถล่มลมา
่วะในสมาธิหัทำวิา่อนสิสัมปัะวูบับล
เมื่อรารั้ื่นมาอีทีลับมิใ่สถานที่เิมุ้นเย
“โปรระวั้วยิเพิ่เ้าร่า”
ล่าวเือนรุธาปารถรีบเ้าประอ
“รนี้ถิ่นใ?”
สายาอารยานีนาน้อยเอ่ย้อถามวาม
“มิ้อัวลไปอันเรามิทำร้ายนาไ้”
รุธาปารถเห็นอาารลัวนัวสั่นเทาอนาน้อยึปลอบประโลม
“แห่นี้เป็นวิมานลอยฟ้าในอบเอาาัรเวหาหลอันนามเราือรุธาปารถ”
ราทราบแ้ว่าแปลถิ่นทั้พบพิรุธหลายอย่า
“เิเหุอันใึ้นหรือ!”
นาเือพรายอารยานีออวาาเ้มับบุรุษรุธาปารถ
“อันเรา”
ลำพัานไ้เพียเท่านั้นเพราะารระทำมิวรบัเิละอายนมิล้า่อสานเรื่อราว
เป็นัหวะให้ลุวิ่อารยานีิหนีแ่้าว่าวแนที่อ้ามาวาั้น
ำ้ออยู่ในอ้อมออรุธาปารถโยปริยาย
“หยุเถิพอไ้แล้วนาน้อย”ร้ออให้สบ
“ปล่อยันเี๋ยวนี้”
พยายามสอมือผลัไสสะบัทั้วาาะอ
“ให้ฟั่อนมีำอธิบาย”
ท่าทาึ่รุธาปารถเริ่มสำนึับิริยาัืน
“บอมาว่าันมาถึสถานที่นี้ไ้อย่าไร”
อารยานียืนนิ่รวบรวมสิถามไถ่
สัมผัสนาอยู่ในอ้อมแนเท่านั้น่อสุพอสำหรับรุธาปารถ
มวลปิิมาพร้อมับธารโศเศร้านึเทียบโวหารุศโลบายเมื่อมีพบ้อมีา
ถึราปลปล่อยแล้วเพราะนามิใ่สิ่อยึรอเอามาโย่ายึผละลาย
ทันในั้นเสียเรียัมาาพลทหารไ้รับำสั่ให้มาเิ
“่วนเถิท่านปารถ”
ยามรั้ปราาย่อหน้า“่อเหุอันใไว้แบอมารุธาปารถ?”
วลีัถามพารุศรุาลั่นประโยหาวามริ
ายาิทหารทำผิล้ายอมรับรุธาปารถำนึใน้อพลาน
สารภาพอเมาับนายเหนือหัวพร้อมยัอ้าถึสิ่ึ่สามารถไ้เป็นราวัลโยารอภัยโทษ
พารุศรุามิืนำสัย์สมับเยว่าไว้
“แ่ะแ้ไอย่าไรับเินอบเหน้าที่้วยารลัพาัวสรีออาาัรนาา”
เ้นถึเรื่อนี้เพื่อสะสาเหุแห่วามบาหมา
“้าพเ้าพร้อมใ้ยินีร่วมีวิเียู่ับนาหาทำให้เสื่อมเสีย”
ปวารารุธาปารถเสนอรับเอาทุประาร
ในห้อไม่มีเพียแ่นี้เสีย้านทัทานทันที
“มิไ้เป็นอันา!”
ประอบับท้าวศัรินทร์นาาบุรุษลุึ้นยืนาแท่นที่นั่
“เราเอมิยินยอม”
ร้าวประาศ“เพราะนาือภิริยาวใ”
ท้าวท่านำเป็นพลั้ศีล้อมุสาเพื่อยับยั้เอาืน
“ระนั้นทาออที่ีให้เป็นฝ่ายสรีัสินเถิ”
ี้แนวำริพารุศรุาพิาราให้สำหรับรีหนึ่หิสอาย
พลทหารึ้อไ้ไปามนาเือพรายอารยานีมายั
ห้อโถเบื้อหน้าแท่นอาสน์ภายในปราสาททิพย์ลาหาว
“ให้เลือมา!”
โยพารุศรุายื่นำ่อสับสนึ้นับนาไนถึไ้มาเสี่ยทายับู่
พิศวอารยานีปิบัิวาัวมิถูทั้ยัโนเร่เร้า
“เร็วเถินะ”
สับวาาัวามยืเยื้อารรมารทรภูมิ
“ท่านท้าวศัรินทร์นาาเ้า่ะ”
าไร่รอหวัเพื่อหลุพ้นสถานาร์เพาะรนี้ไป่อน
ผลัันนาเือพรายโพล่วลีำอบแ้ไปมิทันิ
ส่ผลพารุศรุาผู้เป็นลาสรุปปิวาระพิพาษา
“ีแล้วถือว่าบปัหาเสียที”
สำหรับรุธาปารถถึับสะอึ้วยสิ่นาปิเสธน
แ่อย่าน้อยแสารอโทษแ่ันถือสมวรลุล่วั้นแรเอ่ยน้อมนำ
“้าพเ้า้อมาในส่วนทำมิีไว้”
สำหรับนาเือพรายอารยานีมิอยาถือสาอันพ้นแล้วับเหุอเธอ
อีฟาฝั่ท้าวศัรินทร์นาาผ่อนปรนแ่รุธาปารถ
เพราะทำให้นารัฟื้นรอมาไ้เลยอภัยทานมิิ้าอาา่อัน
รวมทั้ท้าวท่านมอบเสุบืนิวิมวลรุธาที่พิามอบให้ืนพารุศรุา
เป็นอันลี่ลายาหนัลายเป็นเบาลไ้เนื่อพบุสันิสุ
ระหว่าอาาัรรุธาับอาาัรนาาโยหลัเสมอภา………
อาาัรในเนื้อเรื่อ
-แนสวรร์หรือสุาวี หมายถึินแนอันเป็นที่อยู่อผู้ระทำรรมี
-แนเวหาหลหรืออาาัรรุธา
-แนบาาลหรืออาาัรนา
-แนพิภพหรือมนุษย์ภูมิมีสี่ทวีปหมายถึที่อยู่อาศัยอมนุษย์
-แนอสูรายหรือถิ่นอมาร อสูร ยัษ์
-แนนรหรือยมโลัน์
{ล้วนยอ้าเเ่เิมเพื่ออรรถรสโยัวผู้เียน‘นทีเผย’}
ความคิดเห็น