{FanFiction: Assassination classroom} Blood rose melody

ลำดับตอนที่ #3 : Third rose : Unlucky Girl [RE]

สงสัยสอบย่อยคาบนี้เสร็จ…ยะคงต้องหาเวลาไปทำบุญบ้างเเล้วล่ะค่ะ….

จะว่าไป เมื่อไหร่จารย์จะเลิกเอามือทุบกำเเพงคะ เเล้วไอ้หัวเเดงข้างๆมันก็เลิกกวนสักทีเถอะพลีสสสสส 

“ โอ้ยยย พอสักที! ตุบเเปะๆอยู่นั่นเเหละ มันน่ารำคาญ พวกเรากำลังสอบย่อยกันอยู่นะคะ!!!” 

“ข…ขอโทษครับ!” 

อะเฮือออ ในที่สุดก็มีคนจัดการปัญหาเรื่องเสียงต่อยกำเเพงนุ่มๆนี่สักที ว่าเเต่… อาจารย์คะ ช่วยโฟกัสไอ้เวรที่นั่งอยู่ข้างหนูหน่อยสิคะ (=*= ) 

“ไง คารุมะ รู้สึกยังไงล่ะที่ไม่ได้เป็นคนเเรกที่ตัดหนวดไอ้ปลาหมึกเวรนั่นได้? ” 

“นั่นสิ นั่นสิ ตอนเเรกนึกว่าจะฉุนขาดที่ยัยหงอกนั่นเป็นคนตัดหนวดคนเเรกสะอีก” 

“ใช่มั้ยล่ะ อายามิซัง”

อ่าวเห้ยเดี๋ยว…ไอ้เหยินก่ะไอ้เร็กเก้ อย่ามาโบ้ยตรูสิ!!! หันไปเลยว้อย! ไม่ต้องม๊องงงงงง!!!!! 

“ก็นะ~ ตัดหนวดได้คนเเรก ก็ใช่ว่าจะฆ่ามันได้นี่นา~ จริงมั้ยล่ะ~ อา ยา มิ  ยู ยะ ซัง ~ ;) ” 

ขนลุก--- อยู่ดีๆก็ขนลุกวาบทั้งตัว ยะสาบานได้เลยว่าอยู่ดีๆขนเเขนก็ลุกมาเต้นอย่างพร้อมเพรียง อย่างกับเปิดเพลงหมอลำไว้เลย--- ฮรื้ออออออออ อาววว มานนน ออกกก ป๊ายยยยยยยยย 

คนผมเเดงเเค่นหัวเราะพลางมองเด็กสาวตรงหน้าที่ตัวสั่นเป็นลูกเเมวตกน้ำ ช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูสะจริงๆ ;)  “ก็ดีกว่าใครบางคนที่ดันเสร่อไปทำพลาดล่ะนะ” ว่าเเล้วก็เสมองไปทางเทราซากะ ที่นั่งอยู่ข้างกัน “ฉันไม่ได้เสร่อนะโว้ย!!จะหาเรื่องกันรึไง!!!” 

“เดี๋ยวเถอะตรงนั้นน่ะ! อย่าส่งเสียงดังระหว่างการสอบสิครับ!! การทุจริตเป็นเรื่องที่ไม่สมควรทำนะครับ!!” 

“บอกหนวดตัวเองก่อนเถอะครับจารย์….” ยูตะพูดลอยๆขึ้นมา

“โทษทีๆครับ อาจารย์โคโระ ผมทำข้อสอบเสร็จเเล้ว งั้นผมจะนั่งกินเจลาโต้เงียบๆนะครับ~ ” พูดจบก็ยื่นเจลาโต้ยัดปากคนผมขาวข้างๆไปหนึ่งคำก่อนจะเอาเข้าปากตัวเองต่อ “หืม…เดี๋ยวดิ นายเอามายัดปากฉันได้ไง!!! …..อร่อยเเหะ” ยูยะหันไปโวยวายใส่เบาๆก่อนจะมานั่งพินิจพิจารณารสชาติเจลาโต้ 

“นี่พี่ชายยย อร่อยมากเลยอ่ะ มันซื้อที่ไหนอ่ะ ยะยั่กกินนน ” 

“ยะดูปากพี่นะ…” 

“มึงหยุดคิดเรื่องเเดกสักสองวิดิ ( •-•)” 

“งั้นพี่ก็หยุดเพ้อถึงทาโกะยากิดิ! (*[]* )” 

….ไหงมันกลายเป็นสงครามปราสาทของสองเเฝดนี่ได้ล่ะ… (= =;; ) → หน้าคนทั้งห้อง Be like 

“อ้อ เจลาโต้นั่นอาจารย์ซ้อมาจากอิตาลี่ครับ-- เนี๊ยะะะ !! ยูยะซัง!! คารุมะคุง !! อย่าเอาของอาจารย์มากินสิครับ!!” 

“หนูป่าวนะจารย์ หมอนี่เค้าเอาไอติมมายัดปากหนูอ่ะ ( ･[]･)-☞ ” 

ยูตะที่กำลังดื่มน้ำอยู่นี่เเทบสำลักตาย ห๊ะ เมื่อกี้มึงทำไรนะ-- มึงทำอะไรน้องกูนะะะะ 

“เน่ๆ~ อะไรกัน เธอเป็นคนทำเเท้ๆ ไหงมากลายเป็นเเบบนี้ล่ะเนี่ย รับผิดชอบมาเลยนะ~ ;> ” 

“ฉันเปล่าย่ะ!! นายนั่นเเหละที่จะพาซวยไปด้วย!!!” 

“เห~ ของอาจารย์งั้นหรอครับ โทษทีๆ พอดีผมเห็นวางอยู่ในห้องพักครูน่ะ” คารุมะหุบยิ้มชั่ว(?)ของตนก่อนจะพูดขอโทษขอโพยเเบบโคตรกวนประสาท “โทษทีอะไรกันล่ะครับ!ต้องขอโทษด้วยสิ!! รู้มั้ยว่าอาจารย์ต้องลำบากเเค่ไหนที่ต้องบินอยู่ที่ชั้นสตาโตสเฟียสอันหนาวเหน็บเพื่อไม่ให้มันละลายน่ะครับ!!!!” 

“เห~ เเล้วไงต่อหรอครับ ^^ จะชกผมไม่ก็อายามิซังงั้นหรอ~ ?” 

“ไม่ชกหรอกครับ! เเต่อาจารย์จะเป็นคนกินส่วนที่เหลือเอง” 

“เอาล่ะส่งมาทางนี้--”

โผล๊ะ---- 

นั่นไง…จารย์นะจารย์….

ไม่จำเป็นต้องเดาเลยว่ากระสุนต่อต้านอาจารย์ที่พื้นนั่นเป็นฝีมือของใคร…ก็คงจะเป็นไอ้เวรที่อยู่ข้างเธอเนี่ยเเหละ 

เธอเห็นเค้าหัวเราะด้วยความสะใจ เเถมเจ้าตัวยังยกปืนมายิงอีก ก็ยังอ่อนหัดอยู่ดีสำหรับมือสมัครเล่น “ติดกับอีกเเล้วสิเนี่ย~ ไม่ว่าอีกกี่ครั้งผมก็จะใช้วิธีนี้เเหละ” 

เเล้วคุณมึงคิดว่าเค้าจะยอมไปติดกับอีกรอบหรอวะคะ…ทุกอย่างไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นนะเฟ้ย → ยูยะ 

“ยังไงมันก็ไม่รบกวนการเรียนนี่นา~ ถ้าไม่ชอบล่ะก็ จะฆ่ามหรือพ่อเเม่ของผมก็ได้นะ" 

“แต่ในพริบตานั้น.. ก็จะไม่มีใครเห็นคุณเป็นอาจารย์อีกต่อไป ^^” จบประโยคก็เอาเจลาโต้นั่นจิ้มเสื้ออาจารย์ปลาหมึก ม่ายยยยย เจลาโต้วววว “เเต่นายก็จะเป็นได้เเค่สัตว์ประหลาดที่ฆ่าคนเท่านั้นเเหละ เเล้วคำว่าอาจารย์ของนาย…ก็จะโดนฉันฆ่ายังไงล่ะ ;) ” 

“นี่ครับข้อสอบ คิดว่าคงตอบครบทุกข้อเเล้วล่ะ~ ” 

“ไปก่อนนะอาจารย์ เเล้วพรุ่งนี้มาเล่นด้วยกันอีกนะครับ ~ :> ” 

เเละเจ้าตัวก็เดินออกไปท่ามกลางความเงียบ… เออ ทั้งห้องนี่เเทบเป็นใบ้กันหมดเลยค่ะ 

“…ไม่ถูกชะตากับไอ้เวรนี่โคตรๆเลย…” 

ยูตะสบถเบาๆพลางละสายตาจากประตูห้องที่มีคนอวดดีเดินออกไปเมื่อครู่ ที่ไม่ชอบมีอยู่สองอย่าง… หนึ่ง คือ เเกคิดว่าทุกอย่างมันง่ายดายขนาดเลยรึไงวะ (^^* ) เเละสอง…นั่นน้องกูว้อยยย------- 

อาจารย์ทาโกะยากิหยิบผ้ามาเช็ดเจลาโต้ที่ติดเสื้อตนอย่างหม่นหมอง ก็เเน่ล่ะสิ ซื้อมาเองเเต่ยังไม่ได้เเตะเลยสักนิดเดียว…. 

“อื้อ ! ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ!” 

นางิสะที่เเยกกับซึกิโนะโบกมือให้กับเขา “เฮ้ย ดูนั่นสิเจ้านางิสะนี่หว่า”  

“ทำตัวกลมกลืนกับพวกห้อง E สะไม่มี ” 

“เเหม เจ้านั่นคงไม่กลับมาอยู่ห้องเดียวกันกับพวกเราเเล้วมั้ง” 

สีหน้าของเด็กหนุ่มผมฟ้าที่อยืนอยู่ดูท่าจะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ “เเถมเจ้าอาคาบาเนะก็กลับมาอยู่ห้อง E เเล้วนี่นา” 

“เลวร้ายโคตร! ต่อให้ต้องตาย ฉันก็ไม่มียอมโดนเด้งไปอยู่ห้อง E เเน่นอนเลย !!” 

เพล้ง! 

เสียงขวดเเก้วเเตกมาพร้อมกับเด็กหนุ่มผมเเดงที่เตรียมหาเรื่องเต็มที่ “เอ๋~ ถึงขั้นต้องตายเลยงั้นหรอ~ ” 

“งั้นตายตอนนี้เลยมั้ยล่ะ” 

“อาคาบาเนะ!!?” 

เขาโยนขวดเเก้วที่เเตกเป็นฟันฉลามนั่นทิ้งไปพลางมองตามพวกอวดดีที่วิ่งหนีออกไปเเล้ว “ฮ่ะๆ ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าสักหน่อย ;D ” 

“อุส่าต์ได้ของเล่นเจ๋งๆทั้งที ใครมันจะไปยอมโดนพักการเรียนอีกล่ะ” 

“คารุมะคุง” อื้มมมม ผู้บรรยายว่าฉากนี้เเอบเหมือนอนิเมะวายยังไงอย่างงั้น “จริงสินางิสะคุง ฉันมีเรื่องอยากจะถามนายหน่อยน่ะ เห็นว่านายพอรู้เรื่องอาจารย์โคโระสินะ”

“อ…อื้ม ก็นิดหน่อย” 

“อาจารย์นั่นน่ะ ถ้าโดนเรียกว่าปลาหมึกจะโกรธรึเปล่า”

“เอ่อ… ฉันว่าตรงข้ามมากว่านะ วาดรูปตัวเองก็เป็นปลาหมึก เล่นเกมก็เล่นตัวปลาหมึก เเถมก่อนหน้านี้ก็ยังไปขุดทราย…”

ไหปลาหมึก

“ก็นะ…ดูเหมือนปลาหมึกจะกลายเป็นเครื่องหมายการค้าของไปเเล้วล่ะ" 

“เเล้ว…คนที่ชื่อยูยะนั่นล่ะ? ^^ ” เอิ่มครับ… นางิสะนี่ไม่รู้จะตอบยังไงดี “ก็…ไม่เเน่ใจนะครับ ผมไม่เคยลองคุยกับเธอด้วยสิ เเต่เท่าที่สังเกตุมา เธอเป็นพวกที่ชอบขนมหวานมากเลยล่ะครับ เธอจำชื่อคนอื่นไม่ค่อยได้เท่าไหร่เพราะงั้นก็…ถ้าโดนเรียกเเปลกๆมาก็ไม่ต้องใส่ใจมากนะครับ เเล้วก็ ….เหมือนยูตะจะเป็นฝาแฝดของเธอด้วยล่ะมั้ง” 

(ลืมคำว่าซิสค่อนป่าวเราน่ะ-- เเค่ก-- *ผู้บรรยายโดนลากไปเก็บ) 

“หืม…งั้นหรอ” เจ้าตัวว่าพลางลูบคาง “ดูเหมือนจะคิดเรื่องสนุกๆได้เเล้วสิ” 

“คารุมะคุง…วางเเผนจะทำอะไรน่ะ” 

.

.

.

.

.

.

.

.

ยูยะเดินเข้ามาในห้องเรียนเป็นคนเเรกๆ ตอนเเรกว่ามาเช้าเเล้วนะ เเต่ไหงหมอนี่มาเช้ากว่าล่ะ (= = )  ยูตะเมื่อไหร่จะมากันนะะ เธอไม่อยากอยู่กับไอ้เวรนี่คนเดียววววว อ๊ากกกกกกกก

ช่างเถอะ รีบเอากระเป๋าวางเเล้วออกไปข้างนอกดีกว่าเนอะ ยะจะไม่อยู่เเถวนี้~~ 

"เน่ๆ~ยูยะซัง ทำไมตัวสั่นเเบบนั้นล่ะ " เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหู เป็นคนอื่นคงเขินตาย เเต่ยะกลัวจะตายอยู่เเล้ว ใครก็ดั้ย ช่วยยะโด้ยยย อ๊ากกกกก เอามันออกไปจากข้างหลังหนูที~~~ 

" หืม ? ทำไมไม่ตอบล่ะ ^^ " 

ปั่ก!!

ไม่รู้จะทำไงดีก็เตะเเม่ม เอาให้สูญพันธุ์เลอออ ยะจะไม่ทนเเล้วววววว 

" โอ้ย!!! " 

นั่นไง ร้องลั่นซะเเล้ว เอ หรือยะลงเเรงถีบเยอะไปหน่อยนะ ;) ฮี่ฮี่ ~ ! ช่างเถอะะ ออกไปเดินเล่นดีกว่า ~ 

คิดได้เเบบนั้นสาวเจ้าก็ทิ้งให้คนโดนเตะสะเเถบสูญพันธ์ให้สืบทอดต่อลองไปนั่งโอดโอยเเกมโกรธเเค้นเจ้าหล่อน 

รอดูไปเถอะ เพราะถ้าเธอตั้งใจหนักมือกว่านี้ล่ะก็.... 

เขาคง ตาย ไปเเล้วล่ะ ^^ 

เอ้า? อะไรกันล่ะ ก็ยะเป็นนักฆ่านี่เนอะ^^ จะว่าไป— เหมือนลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นนักฆ่าปัดโธ่เอ้ยยัยยะ 

บรรยากาศอันน่าอึดอัดเกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ก่อนจะตีเเผ่ไปทั่วทั้งห้อง นั่นเเหละ คนทั้งห้องชักเริ่มสงสัยเเล้วว่าไอ้ตัวเเสบหัวเเดงกับยัยหัวหงอกหน้ามึนนี่ไปทำอะไรกันไว้ถึงได้เเลดูเขม่นขี้หน้ากันขนาดนี้ เเต่ก็คงไม่ได้เเปลกใจกันเท่าไหร่ สงครามระหว่างทั้งคู่เเลดูท่าจะคุกกรุ่นขึ้นยิ่งกว่านี้กันเเหงมๆ

อาจารย์ปลาหมึกเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับทักทายก่อนที่สายตาของเขาจะเลื่อนไปเห็นปลาหมึกตัวค่อนข้างใหญ่ที่ถูกปักคาไว้กับโต๊ะ 

เหม็นคาวปลาจังเลยล่ะครับ…. 

ยูตะที่มองอยู่หันออกไปนอกหน้าต่างที่ตนเปิดไว้ 

“อ๊ะ! โทษที เข้าใจผิดว่าเป็นอาจารย์ เลยเผลอฆ่าไปน่ะครับ” 

“ส่งมานี่สิครับ เดี๋ยวผมเอาไปทิ้งเอง” 

“เข้าใจเเล้วครับ…”

เสียงถอนหายใจเล็กหน่อยเล็ดลอดาจากอาจารย์หมึกเหลืองก่อนที่หนวดหยุบหยั่บของเจ้าตัวจะหยิบเอาปลาหมึกเเละเดินเข้าไปหาคารุมะที่ซ่อนมีดยางเอาไว้ด้านหลังตนเอง 

พอมาถึงหน้าโต๊ะ เสียงคล้ายสว่านก็ดึงดูดความสนใจของยูยะเข้ามาได้ทันที  เเรงลมจากการเคลื่อนที่ด้วยความเร็วยี่สิบมัคของอาจาย์ทำให้คนอื่นๆร้องออกมาด้วยความตกใจ 

"อาจารย์จะเเสดงให้ดูนะครับคารุมะคุง อนุภาพของหนวดสว่านกับพลังความร้อนของมิสไซล์ที่เก็บมาจากกองกำลังป้องกันตนเอง

ฟู่----

เสียงจากเปลวไฟของมิสไซล์ดังลั่นไปทั่วห้อง ยูยะมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาวิบวับไม่ต่างจากยูตะที่หันมาจ้องเขม็งเพราะกลิ่นหอมน่ากินนั่น 

ทาโกะยากิ!! 

 “สีหน้าเเบบนั้นเเสดงว่ายังไม่ได้ทานข้าวเช้าใช่มั้ยล่ะครับ? ” อาจารย์ปลาหมึกที่ถือจานใส่ทาโกะยากิอยู่พูดขึ้นมา “ทำทาโกะยากิด้วยความเร็วมัค ถ้าได้กินก็เข้าใกล้การเป็นเด็กที่สุขภาพดีเเล้วล่ะครับ” 

“ เอ้า อ้าม ”

ระหว่างที่อาจารย์เเกพูดกับคุมะคุงอยู่ ก็ขอลองชิมสักชิ้นล่ะกันนะคะ จารย์ (=^=) ตอนนี้ก็ปล่อยจารย์เเกไปก่อน ตอนนี้ก็พูดเกี่ยวกับขัดเกลาอะไรสักอย่างนี่แหละ ช่างมันล่ะกัน จะว่าไป ก็อร่อยดีแหะ เหมือนที่แม่นะเคยทำเบย 

“ยูตะเอาม่ะ อร่อยนะ” 

“เนี๊ยยยย๊าาาาาา!!! ยูยะซัง หยุดเลยนะครับ! ทาโกะยากิของอาจารย์จะหมดเเล้วนะครับ !!! ” 

“ไม่เอาน่าอาจารย์ เเบ่งกันสักหน่อยเป็นไรไปคะ” 

คาบคณิตศาสตร์

เเละเเล้ว คาบเเรกก็มาถึงจนได้ คาบเเรกเป็นคณิตศาสตร์ จารย์เเกพูดเรื่องหารไม่ลงตัวนี่เเหละ ถามว่ายะได้ฟังมั้ย ก็ไม่อยู่ดีอ่ะ เพราะยังไงสะถ้าจารย์เเกสั่งลงโทษยะก็เเค่ได้ทำเวรคนเดียวไปเกือบอาทิตย์นึงนั่นเเหละ ว่าเเต่ ไอ้คนข้างๆนี่ มันเเลดูคาดหวังเเถมมั่นหน้าจังเลยเเหะ อาจารย์ทาโกะที่มีความเร็ว 20 มัค อดีตนักฆ่าอันดับสองเเบบเธอยังทำได้เเค่จิ้มหนวดอาจารย์เล่นเลย เเล้วกับอีเเค่เด็กม.ต้นคนนึงที่เก่งเรื่องต่อยตีจะไปทำอะไรได้ ถ้าทำได้จริงก็คงไม่มีนักฆ่าเเบบเธอหรอก 

อ้อ เเล้วก็ ที่บอกว่าอดีตนักฆ่าอันดับสองน่ะ มียูตะควบตำเเหน่งนี้กับยะด้วยอีกคนนะ เเถมยูตะน่ะเก่งกว่ายะอีกม๊ากมาก ส่วนตอนนี้ใครจะขึ้นมาเเทนเเล้วรึเแล่าก็ไม่รู้ เผื่อใครไม่เก็ทว่าทำไมอยู่ดีๆอยากออกจากวงการนี้ ย้อนกลับไปอ่านตอนเเรกสะ!! เเล้วพวกเจ้าจะได้รับรู้เรื่องต่างๆมากขึ้น(รึเปล่า)ยังไงล่า! วะฮ่าฮ่าฮ่า- อ่ย- เจ็บคออ่ะ 

“อ่า คารุมะคุง กว่าจะชักปืนออกมาได้ก็ยังช้าเกินไปนะครับ” อาจารย์ปลาหมึกตรงชั้นเรียนชูปืนพกที่ใช้จัดการอาจารย์ขึ้นมา “มีเวลาว่างเหลือเฟือจนทาเล็บให้เสร็จยังได้” ว่าเเล้วก็ใช้หนวดที่เหลือชูอุปกรณ์เสริมสวยขึ้นมาให้ดูประกอบ ส่วนยูยะตอนนี้ฟุบโต๊ะกลั้นขำด้วยความสะใจไปเเล้วเรียบร้อย 

คาบคหกรรม

คาบนี้เป็นคาบที่สี่คาบคหกรรม คาบทำอาหารอ่ะเเหละพูดง่ายๆส่วนเธอก็อยู่กลุมกับริโอะจัง เพราะโดนลากมาด้วยนั่นเเหละ จริงๆยะชอบคาบนี้นะ ยะชอบทำอาหาร เป็นอะไรที่สนุกดีจะตายไป ผิดกับอิพรี่ชาย ที่ขี้เกียจทำ เอาเเต่นอน ถถถถถถถ— 

“เเหม ถ้าไม่อร่อยก็เททิ้งไปสะเลยสิ ! ”

ขว้างปาอาหาร ยะไม่ถูกใจอย่างยิ่ง— แบนจากห้องครัวตลอดกาล =_=) 

ยูยะหันไปเห็น ยูตะที่ผูกผ้ากันเปื้อนให้เข้าที่ก็มองเเรงใส่พร้อมสายตาสื่อความหมายอันรุนเเรง ‘ ขอประทานโทษนะไอ้หอกหัวเเดง มึงอยู่นิ่งๆสักวินึงจะตายมั้ย ห๊ะ สักวันพ่อจะจับมันมัดกับเก้าอี้เเล้วถ่วงน้ำเเม่ม จะไม่ให้ผุดไม่ให้เกิดอีกเล้ย! ’ อ่ย อิพรี่ตรู.... 

“คารุมะคุงลืมใส่ผ้ากันเปื้อนล่ะครับ” 

อาจารย์โคโระมองหม้อซุปในมือหลังจากพึ่งจะจับคารุมะใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวานเเหววเเถมมีรูปหัวใจอยู่ตรงกลาง 

“ เรื่องซุปก็ไม่ต้องห่วงนะครับ อาจารย์ใช้หลอดดูดเก็บเอาไว้ตอนมันอยู่กลางอากาศเเล้วล่ะครับ” 

“ เเล้วอาจารย์ก็เติมน้ำตาลเข้าไปเพิ่มให้หน่อยนึงด้วยล่ะครับ ” 

“อ๊ะ รสชาตินุ่มขึ้นเยอะเลย” 

ยูยะที่มองสถานการณ์ตรงหน้าเเบบงงๆนิดๆก็หันไปหาพี่ชายที่อยู่คนละกลุ่มเเละขุ่นพรี่เเกก็กำลังกดชัตเตอร์ถ่ายคารุมะกับสภาพที่ค่อนข้างอับอายของเจ้าตัว 

“ พี่ถ่ายเอาไว้ทำไรอ่ะ”

“แบล็คเมลล์...”

จบคำพูดปุ๊ปเท่านั้นเเหละ ยูยะหยิบมือถือมารัวชัตเตอร์ปั๊ป 

“น่ารักดีนะ” ใครสักคนนึงพูดพร้อมกับเเก็งเทราซากะที่ยืนยิ้มเเบบอรุ่มเจ๊าะเป็นเเบ็คกราวน์ 

คาบภาษาญี่ปุ่น

เป็นคาบที่ยะรู้สึกเบื่อมั่กๆ ฮ่า... ผู้บรรยายข้ามฉากนี้ให้หน่อยได้มั้ยคะ ยะเบื่อ— (ไม่!!!!//ผู้บรรยาย) กลอนที่อาจารย์ท่องนี่ทำหนูจะนอนล่ะ... ง่า..... ง่ว— 

อ่าครับ ยะมันวูบเรียบร้อยเเล้วครับท่านผู้ชม- สลับมาทางผมล่ะกันเนอะ  

ระหว่างที่ยะมันก็วูบไปเเล้วเรียบร้อย ไอ้หอกหัวเเดง— อะเเฮ่ม คารุมะ ต้องเรียกดีๆเดี๋ยวผู้บรรยายตัดเงินเดือน ก็นะ ตอนนี้มันก็โดนอาจารย์ยันหัวพร้อมเสริมสวยให้เรียบร้อย อยากยื่นขวดเเชมพูกับครีมนวดให้อาจารย์เอาใส่หัวมันไปด้วยสะจริงๆ 

ตัดไปจบคาบเหอะ จากนี้ก็ไม่มีอะไรให้ดูหรอก นอกจากยะที่กำลังนอนน้ำลายยืดอยู่อ่ะนะ 

.

.

.

.

.

.

.

เเละเเล้วก็ใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนพอดี นากามูระที่สังเกตมาตั้งเเต่ตอนอยู่ในคาบภาษาญี่ปุ่นก็กำลังนั่งยองๆมองยูยะที่นอนหลับอย่างสงบ- ก็บ้าล่ะ นอนน้ำลายยืดสิไม่ว่า 

“นี่ๆยูยะจัง” →ลองจิ้ม 

“ยูยะจางงง ตื่นก่อนเร๊ววว” 

“อื้อ...ขออีก 5 นาที....”→ มุดลงเเขนตัวเองต่อ 

“ปล่อยนอนไปก่อน เดี๋ยวฉันปลุกเอง” ยูตะพูดสั้นๆก่อนจะหันไปสนใจหนังสือในมือต่อ ส่วนริโอะก็เดินจากไป 

...ขอไปเดินเล่นเเปป คงไม่มีไรเกิดขึ้นหรอกมั้ง..... 

ยูตะตัดสินใจออกไปเดินเล่นรอบๆอาคารสักพักทิ้งให้น้องสาวสุดที่รักของตนนอนอยู่ในห้องเรียนเพียงลำพัง 

ครืด— 

“อ่าว— นึกว่ากลับกันหมดเเล้วซะอีก” 

นางิสะที่เดินกลับมาที่ห้องเรียนพร้อมกับคารุมะเพื่อมาเอากระเป๋าก็สอดส่องสายตาไปทั่วห้อง “ยูยะซัง.... ยูยะซังครับ” ด้วยความหวังดีของนางิสะ+กับตอนนี้มันเย็นเอามากๆเเล้ว เขาเลยทิ้งให้เพื่อนหัวเเดงเก็บกระเป๋าส่วนตัวเขาเดินเข้าไปปลุกยูยะที่หลับมาหลายชั่วโมง 

“ยูยะซังครับ ตื่นมาก่อนเเล้วค่อยกลับไปนอนที่บ้าน—” มือของนางิสะที่ถือวิสาสะเเตะไหล่บางเบาๆก็ถูกคนที่พึ่งจะตื่นกดหัวลงกับโต๊ะอย่างรวดเร็ว

“อ- เห้ย! ง่าาา นางิสะคุง ขอโทษนะ พอดีมันเผลอไปอ่าาา (ᗒᗩᗕ)”  ยูยะที่พึ่งได้สติก็ก้มหัวขอโทษขอโพยเขาทันที “ครับ เเหะๆ ไม่เป็นไรครับยูยะซัง” 

“เห~ เมื่อกี้นี้เจ๋งดีนิ ทำได้ไงล่ะนั่น”

“ถ้านายอยากรู้ ก็มาให้ฉันจับทุ่มสักทีสิ:)” ใบหน้าสวยเปลี่ยนจากสำนึกผิดตะกี้เป็นแสยะยิ้มไปเลยทันที พร้อมกับมีออร่าสีดำเป็นเเบ็คกราวน์ 

“โยนออกมาข้างนอกเลยดีกว่าน่า (-_-) ” ยูตะที่อยู่ข้างนอกก็เปิดหน้าต่างออกมาด้วย จะว่าไปหน้าต่างฝืดจังวะ 

“โอ้น่าสนจาย~ ”

“หยุดความคิดที่จะทำร้ายเพื่อนร่วมชั้นเลยนะครับยูยะซัง!” 

อาจารย์ปลาหมึกหอบแฮ่ก “คารุมะคุง!เอาเงินอาจารย์คืนมาด้วยครับ!!”

“อืมมมม..... ไม่ :P ” 

∆∆∆∆∆∆∆∆∆

ไรท์ยู 

ถถถถถถ— คุมะคุง น่าจะให้เขาจับทุ่มสักทีนะ5555+ เผื่อจะนิสัยดีขึ้น (เเละความสะใจ)

ไรท์นัท 

กลายเป็นหมีไปซะเเล้ว โธ่ เออ ตังค์อาจารย์ก็หายไปหมดล่ะ55