[ Fic-All-Anime ] Yamamoto Family

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 บ้านตระกูลยามาโมโตะ...

Yamamoto Family

ตอนที่ 3 บ้านตระกูลยามาโมโตะ...

             ณ ชายป่าของเมืองคาบูกิโจ ในตอนนี้เป็นช่วงเวลาบ่ายกว่าๆ ตะวันใกล้ลับขอบฟ้าแล้ว แต่ว่าจะพบเห็นกลุ่มเด็กชายหญิงมากๆ ออกมาเล่นวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน

             ยามาโมโตะ โทชิโร่ก็เป็นหนึ่งในกลุ่มเด็กเหล่านั้นด้วยที่กำลังเล่นวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน

             แม้ว่าจะโทชิโร่จะอายุ 14 ปีเข้าไปแล้วก็ตาม เขาก็ยังคงทำตัวเป็นเด็ก แถมยังได้เป็นหัวหน้าแก๊งอีกด้วย และดูเหมือนว่าน้องสาวคนสุดท้องของเขาที่ตามมาด้วยจะชอบกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้มากๆ ด้วย

"เอาละ! วันนี้ก็แยกกันกลับบ้านเถอะ"  โทชิโร่ที่เห็นว่าเวลาใกล้จะตะวันตกดินแล้ว ก็ตะโกนบอกให้ทุกคนแยกย้ายกลับบ้านกัน

"รับทราบครับลูกพี่!!"

             เสียงของเหล่าเด็กชายหญิงเกือบสิบคนตะโกนขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน ทำให้โทชิโร่เกิดความดีใจจนรู้สึกนุ่มฟูไม่ได้จนต้องยิ้มออกมา และนั้นก็ทำให้น้องสาวของเขาต้องดึงชายกางเกงแล้วบ่นออกมาว่ารอยยิ้มหัวเราะน่าเกลียด

"กลับบ้านกันเถอะเรนะ"  โทชิโร่กล่าวก่อนจะย่อตัวลงกับพื้น

"ฮึบ!"  เรนะ เด็กสาวผมสั้นสีดำตัวน้อยวัย 7 ขวบออกเสียงแล้วกระโดดค่อมขึ้นไปบ่นแผ่นหลังของพี่ชายอย่างชำนาญ

"นี่พี่โทชิ"  เรนะกล่าวเรียกขึ้นมา

"ว่าไงหรอ?"  โทชิโร่กล่าวถามออกมาในขณะที่กำลังย่ำเท้าย่างก้าวเดินกลับบ้านอย่างปกติ

"หนูอยากให้พี่ทำกับข้าวให้กินอีกอะ"  เรนะกล่าวอ้อนวอนออกมา

"เห?... มันจะดีหรอ? ถ้าจะให้ทำให้มันก็ได้อยู่หรอก... แต่ว่าวัตถุดิบบางอย่างมันต้องหาเก็บเพิ่มในป่า แล้วมันจะทำให้เรากลับบ้านช้านะ?"  โทชิโร่กล่าวตอบออกมา

             โดยสาเหตุที่ทำให้เรนะผู้เป็นน้องสาวของโทชิโร่ร้องขออะไรแบบนี้ออกมานั้น ก็เพราะว่าครั้งหนึ่งโทชิโร่ได้ออกเดินสำรวจป่าเพื่อหาเห็ดป่ากับสมุนไพรบางอย่างเพื่อเอาไปผสมปรุงแต่งอาหารออกมากินตามใจอยากดู

             ซึ่งปรากฏผลออกมาว่าอาหารพวกนั้นที่ทำแบบงูๆ ปลาๆ ปรับนิดแต่งหน่อยนั้น กลับกลายเป็นอาหารรสชาติแปลกใหม่ และมันก็ถูกปากน้องสาวตัวน้องของเขามากๆ

             และเพราะสาเหตุนั้นจึงทำให้เรนะนั้นมักจะขอให้โทชิโร่ทำอาหารป่าให้กินทุกครั้งเสมอเมื่ออยากกิน แน่นอนว่าวันนี้ก็เช่นกัน

"เดี๋ยวหนูจะแก้ตัวให้เองไม่เป็นไรหรอกน่า"  

             เรนะกล่าวออกมา ซึ่งมันเป็นสิ่งที่โทชิโร่ปฏิเสธไม่ได้ เพราะทั้งบ้านนั้นค่อนข้างตามใจองค์หญิงน้อยคนนี้ยิ่งนัก ดังนั้นการกลับบ้านช้าไปบ้าง แต่มีองค์หญิงน้อยคอยแก้ตัวให้ ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องแย่อะไรมากนัก

"จ้าๆ เอางั้นก็ได้ครับท่านองค์หญิงน้อยของพี่"  โทชิโร่ยิ้มแล้วกล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน

             ใครใช้ให้มีน้องสาวน่ารักกันละ? เพราะงั้นตามใจนิดๆ หน่อยๆ ก็คงไม่เป็นไรละมั่ง?

             ในตระกูลยามาโมโตะนั้น โทชิโร่ที่เป็นพี่คนที่สองและเป็นผู้ชายนั้น ค่อนข้างจะถูกคุณปู่ดุด่าว่ากล่าวบ่อยๆ แต่เพราะมีองค์หญิงน้อยเรนะคอยออกตัวแก้ต่างให้ ก็ทำให้ชีวิตของเขาค่อนข้างสะดวกสบายเลยทีเดียว

             ส่วนพี่สาวคนโตนั้น เธอมีชื่อว่าฮานะ มีอายุใกล้ 18 ปีแล้ว และเธอก็เป็นผู้หญิงที่ชอบดุโทชิโร่ไม่ต่างจากท่านปู่เลยแม้แต่น้อย เรียกได้ว่านิสัยชอบดุและเคร่งกฏระเบียบนั้น เธอได้ท่านปู่มาเต็มๆ

             แต่ว่าร่างกายของฮานะไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าไหร่ เธอนั้นค่อนข้างจะเหนื่อยง่าย ซึ่งโทชิโร่นั้นก็รู้ดีว่านั้นคืออาการของโรคหอบหืด และท่านแม่ของเขาก็เป็นเช่นกัน...

"เน่! พี่ชาย! หนูเจอท่อนไม้แปลกๆ ด้วยละ!"  

             เรนะตะโกนกล่าวขึ้นในขณะที่แยกกันเพื่อให้โทชิโร่หาเก็บเห็ดป่าไปทำอาหารกิน ซึ่งเธอนั้นได้หยิบท่อนไม้แปลกๆ นั้นมาด้วยแล้ววิ่งไปหาโทชิโร่ เพื่อมอบท่อนไม้นั้นให้เขา

"หืม? ไม้เท้า? ไปเอามาจากไหนน่ะเรนะ?"  โทชิโร่ที่เห็นว่าท่อนไม้ที่เรนะว่าเป็นไม้เท้าที่ดูเหมือนกับว่าทำอย่างปรานีตก็รีบถามกลับอย่างสงสัยทันที

"ตรงนั้นน่ะ"  เรนะชี้ไปที่โพร่งต้นไม้ใกล้ๆ

             โทชิโร่ก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปที่ดูที่โพร่งไม้ที่น้องสาวตนชี้ เพื่อตรวจสอบดูว่ามีร่องรอยของการอยู่อาศัยของผู้คนหรือไม่? เพราะหากว่ามีแล้วละก็ มันจะกลายเป็นว่าน้องสาวของเขาไปหยิบของๆ คนอื่นมาโดยไม่ได้รับอนุญาติ

"เห? ก็ไม่มีร่องรอยอะไรเลยแฮะ? สงสัยคงถูกลืมทิ้งไว้นานแล้วละมั่ง"  

             โทชิโร่กล่าวออกมาหลังจากมองสำรวจแล้วว่าโพร่งไม้นั้นไม่มีร่องรอยอะไรที่น่าสงสัยแม้แต่น้อย

"อ๊ะ! หนูให้พี่"  เรนะยิ้มกล่าวแล้วยื่นมันมาให้โทชิโร่อย่างน่าเอ็นดู

"ฮะ ฮะ ฮะ ขอบใจนะองค์หญิงน้อยของพี่"  โทชิโร่กล่าวก่อนจะยื่นมือไปหยิบจับไม้เท้านั้นมา

             "หืม? ร้อน? ไม่สิ...อุ่นแล้ว? อะไรกันละเนี้ย?"  โทชิโร่เกิดอาการแปลกใจทันทีที่ยื่นมือออกไปรับไม้เท้านั่นมา

             ในครั้งแรกที่แตะจับมันนั้น มือของเขาเกิดความรู้สึกร้อนอย่างมากเพียงแค่ชั่ววินาที จากนั้นมันก็กลับกลายเป็นความรู้สึกอบอุ่นแทน

"มีอะไรหรอพี่โทชิ?"  เรนะกล่าวถามออกมาเมื่อเห็นว่าพี่ชายของตนที่รับท่อนไม้แปลกๆ ไปแล้วเกิดอาการยืนนิ่งหน้าคิ้วขมวด

"พี่กำลังคิดว่านี่มันช่างเหมือนไม้เท้าของหัวหน้าใหญ่ยามาโมโตะ เก็นริวไซเสียเหลือเกินน้องข้า"  โทชิโร่ทำเสียงขรึมแล้วกล่าวออกด้วยสำเนียงแปลกๆ

"ฮ่าๆๆ ไม่เอาน่าพี่โทชิ จะแสดงเป็นยมทูตในนิทานที่เล่าให้หนูฟังอีกหรือไง?"  

             เรนะหัวเราะร่าออกมาอย่างมีความสุขที่เห็นพี่ชายของเธอพูดด้วยน้ำเสียงกับหน้าตาเคร่งขรึมแบบนี้ออกมา ซึ่งเธอก็เจอมาบ่อยและรู้ว่ามันการเล่นมุขหยอกล้อเพื่อให้เธอนั้นมีความสุข แน่นอนว่าเธอก็ชอบมันมาก

"ใครจะไปรู้ว่านิทานที่พี่แต่งอาจจะโด่งดังขึ้นในอนาคตก็ได้นะ"  โทชิโร่ยิ้มกล่าวออกมาด้วยน้ำปกติของเขา

"แม้ว่ามันไม่ดัง แต่หนูก็ชอบนะ มันสนุกดี ฮิฮิฮิ"  เรนะกล่าวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างน่ารักน่าชัง

             จากนั้นสองพี่น้องก็เริ่มรวบรวมทุกอย่างให้ครบแล้วรีบมุ่งหน้าเดินทางกลับบ้านของพวกเขาทันที เนื่องจากตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มออกสีเป็นส้มเข้มๆ ซึ่งมันเป็นสัญญาณว่าใกล้ค่ำแล้วนั่นเอง

             ใช้เวลาเดินเท้าไปเกือบๆ ชั่วโมง โทชิโร่ที่แบกร่างของน้องสาวเรนะไว้ด้านหลัง และด้านหลังของเรนะก็แบกสะพายตะกร้าสานที่มีวัตถุดิบในป่าอีกทอดไว้นั้น กำลังมุ่งหน้าใกล้ถึงบ้านของทั้งคู่แล้ว

             บ้านตระกูลยามาโมโตะนั้นถูกแยกให้ออกมาห่างจากตัวชุมชน หรือจะพูดให้ถูกก็คือพื้นที่ๆ เป็นทรัพย์สินที่ดินของตระกูลของเขานั้นมันมีเยอะมาก และท่านปู่ของเขาก็ดันสร้างบ้านออกไปห่างจากชุมชนไปเยอะ เพียงเพราะเหตุผลเดียวคือต้องการความสงบ

"หืม? แปลกๆ นะ ทำไมวันนี้ถึงไม่จุดโคมไฟหน้าบ้านละ?"  โทชิโร่กล่าวขึ้นหลังจากมองเห็นหน้าบ้านจากไกลๆ ว่าไม่ได้จุดโคมไฟหน้าบ้าน

             เดินเท้าอีกไม่นานนักโทชิโร่ก็เดินมาเกือบถึงหน้าประตูทางเข้าบ้านของตนเอง แต่ว่ายังไม่ทันถึงที่หน้าบ้านตนเองเขาก็ต้องหยุดเท้าลงในระยะที่ห่างจากประตูบ้านมาเกือบสิบเมตรกว่าๆ

             "กลิ่นเลือด?..."  โทชิโร่ที่จดจำกลิ่นคราวคละคลุ้งของเลือดได้จากความทรงจำสุดท้ายของภพชาติก่อนนั้น ก็หน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมาทันที

"เรนะ... ลงจากหลังพี่ก่อนนะ"  โทชิโร่ย่อตัวลงแล้วกล่าวออกมา

"มีอะไรหรอพี่โทชิ?"  เรนะกล่าวถามออกมาอย่างไร้เดียงสา แต่เธอก็ลงจากหลังของโทชิโร่อย่างโดยดี

"ช่วยไปที่หมู่บ้านแล้วแจ้งสายตรวจของหมู่บ้านทีว่าบ้านของเราถูกคนไม่ดีบุกมา"  โทชิโร่ที่นั่งยองๆ อยู่หันไปกล่าวกับน้องสาวของเขาด้วยใบหน้าจริงจังอย่างมาก

"ไม่นะ..."  เรนะกำลังตกใจจึงจะเปิดปากตะโกนออกมา แต่โทชิโร่ก็เคลื่อนมือไวทันไปปกปิดปากของเธอไว้

"อย่าเสียงดังไม่งั้นพวกมันจะรู้ตัว... พี่ขอร้องละช่วยไปตามพวกสายตรวจมาที พี่จะเข้าไปยื้อไม่ให้พวกมันหนีเอง"  โทชิโร่กล่าวออกมา

"ตะ..แต่ว่ามะ..มันอันตรายนะพะ..พี่โทชิ"  เรนะกล่าวพลางมีน้ำตาที่กำลังคลอใกล้ไหลเต็มทน

"พี่ไม่เป็นไรหรอก อย่าลืมสิ ในหมู่บ้านไม่มีใครต่อยตีเก่งไปกว่าพี่แล้วนะ"  โทชิโร่ยิ้มแล้วกล่าวออกมาก่อนจะขยับมือขวาของตนเองไปลูบหัวของเรนะเบาๆ

"อืม... พี่ต้องจับพวกมันให้ได้นะ"  เรนะขยับมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกไปแล้วกล่าวออกมา

"แน่นอนพี่สัญญาเลย"  โทชิโร่กล่าวจบเรนะก็หมุนตัวแล้วรีบวิ่งมุ่งไปที่หมู่บ้านทันทีทันใด

โปรดติดตามตอนต่อไป...