ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #3 : EP : 3 อลิซยังไม่ตาย

EP : 3 อลิซยังไม่ตาย

เสียงร้องกรี้ดของทั้งสองทำให้คนอื่นหันมาสนใจ มีทั้งตกใจกลัวเพราะว่าคิดว่ามีผีจริง บ้างก็ตื่นเต้นเพราะคิดว่าเป็นเรื่องล้นกันเล่น

“เอะอะอะไรกัน” สามสาวโซมีจีน่าแอนน่าเดินตรงมาโดยมีคนมากมายเปิดทางให้สามสาวนั้นเดินผ่านอย่างเกรงใจ

“นั้นสิ ทำไมไม่เข้าไปข้างใน” โซมีผมยาวสีชมพูเอ่ยถามด้วยใบหน้าเยอหยิ่งและมีใบหน้าหงุดหงิดออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“เอ่อ อยู่ดีๆ สองคนนี้ก็ร้องกรี้ดแล้วพูดว่าผีนะคะ ก็เลยยังไม่มีใครยอมเข้าห้องไปสักที” เด็กสาวอีกคนเอ่ยบอกโซมีด้วยท่าทางนอบน้อม

“ผีอะไรกัน เข้าห้องสักที” โซมีเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ารำคาญก่อนจะบอกทุกคนให้เข้าห้องเรียน

จีน่ากับแอนน่าสบตากัน ก่อนจะมองไปยังสองคนนั้นที่มีใบหน้าซีดเผือด คงจะไม่ใช่ยัยหมูอ้วนนั้นหรอกนะ

“จีน่า” ทันทีที่เผลอสบตากับอลิซแอนนาก็หันไปเรียกชื่อจีน่าเสียงเบาทันที แข้งขาเธอไม่มีแรงขึ้นมาทันที

“ใจเย็น เมื่อวานเราอาจจะพลาดอะไรไปก็ได้ นิ่งเอาไว้” จีน่าเอ่ยบอกเสียงเบาที่สุด ก่อนจะพากันเดินไปนั่งโต๊ะของตัวเองทันทีทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อลิซไม่ได้สนใจคนอื่นทำราวกับว่าอยู่ในห้องคนเดียวจนถึงเวลาสอบอาจารย์ก็เข้าห้องมาก่อนจะจ้องมองมาที่เธอเป็นพิเศษ เพราะสภาพของเธอไม่ต่างจากเพิ่งไปมีเรื่องต่อยตีมา ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ นั้นแหละ

หลังจากนั้นอาจารย์ก็แจ้งข้อสอบซึ่งมันไม่ได้ยากเลย เพราะเจ้าตัวก็เคยอ่านมันมาแล้วแถมยังเป็นคนหัวดีอีกด้วย  เธอใช่เวลาไม่นานเธอก็ทำเสร็จวิชาคำนวณพวกง่ายนิดเดียว

อลิซลุกขึ้นถือกระเป๋าและเอากระดาษคำตอบไปส่งให้อาจารย์ ถึงแม้ตอนเดินไปจะมีคนบอกว่าเธอมั่วข้อสอบแน่ๆ แต่แล้วยังไงล่ะ รอดูคะแนนของเธอก็พอ อลิซรีบออกไปหาที่นั่งกินข้าวเงียบๆ กินเสร็จแล้วรีบกลับที่ห้องเรียนน่าจะดีกว่า

“เฮ้อ ทำอะไรไม่ถนัดเท่าไร” อลิซถอนหายใจก่อนจะบ่นกับตัวเองเพราะความอ้วนนี่ทำให้เธอทำอะไรไม่สะดวกเลยจริงๆ ก่อนจะกรอกตาไปมาเมื่อรู้สึกได้ว่เธอไม่ได้อยู่คนเดียว

อลิซนั่งกินข้าวนิ่งๆ ไม่ได้สนใจอีกฝ่าย ที่เธอรีบๆ กินให้หมดเร็วๆ ก็เพราะกลัวว่าจะมีอะไรไม่คาดคิดเกิดขึ้นเสียก่อนแต่อย่างน้อยให้เธอกินข้าวอิ่มแล้วก็พอ

“ยัยหมูอ้วนอย่างเธอกล้าดียังไงมาแย้งที่นั่งของฉัน”

โครม!!

อลิซเหล่สายตาไปมองทางต้นเหตุก่อนจะพบว่าเด็กหนุ่มผมสีส้มที่เตะเก้าอี้อีกที่อยู่ข้างๆ จากเธอ ให้ตายสิขนาดแอบมานั่งในที่ที่คนไม่คิดว่านั่งแล้วเชียว แถมอีกอย่างเด็กหนุ่มคนนี้เป็นหนึ่งในกลุ่มโซฮอตบอย(ตอนตั้งชื่อกลุ่มคิดไม่ออกจริงๆ)อีกต่างหาก เป็นอีกกลุ่มที่เธอต้องระวังเอาไว้ให้มาก

“เขียนติดเอาไว้หรือไง” อลิซเอ่ยถามอีกฝ่ายก่อนจะเก็บของใส่ในกระเป๋านักเรียนเพื่อเตรียมจะกลับห้องเรียนต่อ

“เดี๋ยว!” อลิซมองอีกฝ่ายที่ยื่นแขนออกมาขว้างทางเธอเพื่อไม่ให้เธอเดินหนีไปง่ายๆ

“…” อลิซได้แต่จ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมพูดธุระของตัวเองออกมา ถ้าเธอเดาไม่ผิดเด็กหนุ่มคนนี้คือคาโล เป็นคนใจร้อนและชอบทำตัวเหมือนนักเลงแต่ก็ไม่รู้เด็กผู้หญิงพวกนั้นชอบไปได้อย่างไร

“เธอต้องมาเลียรองเท้าให้ฉัน” คาโลบอกเธอด้วยท่าทางหาเรื่อง พร้อมกับชี้ไปที่รองเท้าของตัวเองที่เลอะโคลน ฉันมองตามนิ่งๆ จนเวลาผ่านไป ก่อนจะเงยหน้ามองคาโลอีกครั้ง

“ไปหาหมอบ้างนะ” ฉันบอกอีกฝ่ายก่อนจะผลักแขนของคาโลออกไปแล้วเดินออกมา เพราะดูเหมือนจะเห็นกลุ่มโซฮอตบอยพวกนั้นกำลังเดินมาทางนี้ เธอเลยต้องเดินหลบเพราะถ้าเจอกันตอนนี้เธอก็แพ้อย่างเดียว

“ยัยหมูสามชั้น!!!”

ขนาดเธอเดินมาไกลแล้วยังได้ยิ่งเสียงของคาโลตะโกนอยู่เลย อืม ตอนนี้ทุกคนคงไปที่โรงอาหารกันหมดแล้ว ทางก็เลยโล่ง ขอแค่วันนี้สอบเสร็จแล้วรีบกลับบ้านเธอก็จะรอด

“ไม่จริงน่า ยัยหมูอ้วนนั้นยังไม่ตาย ก็พวกเราเห็นอยู่นี่น่าว่ามันตายไปแล้ว” ก่อนที่เธอจะเดินขึ้นบันไดชั้นสอง ก็มีเสียงของพวกผู้ชาย ซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นพวกเมื่อวานแน่ เพราะถ้าไม่ใช่พวกเมื่อวานก็คงไม่มีทางรู้ว่าอลิซตายหรอก

“มันอาจจะแกล้งตายเพื่อให้เราหยุดแกล้งมันก็ได้” เสียงของชายอีกคนเอ่ยบอกพยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้เพราะถ้าไม่ตายตัวเองจะได้ไม่ต้องสำนึกผิด

“ฮ่าๆๆ ใช่ๆ เป็นแบบนั้นแน่ เราไปกินข้าวกันเถอะ ปานนี้คุณหนูโซมีคงไปถึงโรงอาหารแล้วแน่”

อลิซรีบหลบมุมทันที เมื่อรู้ว่าสองคนนั้นกำลังจะลงบันไดแล้ว แต่เพราะสายตาของเธอดันไปเห็นถังน้ำที่ยังไม่ได้เอาไปเก็บ ก็เลยมีความคิดดีๆ เกิดขึ้น

ซ่า!

อลิซสาดน้ำไปตามทางเดินก่อนจะรีบหลบมุมแล้วก็มองสองคนนั้นที่เดิมคุยกันมาโดยไม่ได้ดูพื้นเลยสักนิด จากนั้นทั้งสองก็ไถลไปตามทางเดินอย่างช่วยไม่ได้

“เหวอ!!”

โครม!!

อลิซมองทั้งสองที่พยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ลุกไม่ได้ ก็ได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างสมเพช ก่อนจะเดินเลี่ยงไปขึ้นบันไดอีกทางทันที เพื่อไม่ให้ใครจับได้

“สอบเสร็จก็กลับบ้านได้เลยค่ะ” อาจารย์คุมสอบเอ่ยบอกซึ่งอลิซก็รีบนั่งทำด้วยความรวดเร็วเพราะกลัวว่าพวกนั้นจะนัดกันเพื่อรุมแกล้งเธออีกรอบ

เธอกวาดสายตามองกระดาษคำตอบของตัวเองอีกครั้ง เมื่อพบว่ามันเรียบร้อยหมดแล้วก็ถือกระเป๋าแล้วเอากระดาษคำตอบไปให้อาจารย์ทันที

“บ้าชะมัด ยัยหมูหนีกลับก่อน” ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องยัยคนที่นั่งติดกับประตูก็พูดขึ้น เธอตวัดสายตามองผู้หญิงคนนี้เอาไว้ ก่อนจะมองไปยังคำตอบของเด็กสาวแล้วก็ยิ้มเยาะอีกฝ่ายแล้วก็พูดทิ้งท้ายเบาๆ แล้วก็เดินออกจากห้องไป

“โง่”

มาแล้วจร้า  เดี๋ยวรอน้องผอมก่อนเถอะ

บอกก่อนว่าเราพิมพ์นิยายแต่ละตอนจะไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันคำและไม่เกินหนึ่งพันห้าร้อยคำค่ะ เราถนัดเขียนแบบนั้นสั้นๆ นะคะเพื่อง่ายต่อการตวรจคำผิดของเขา หากใครไม่ชอบต้องขอโทษด้วยน่าาาาา

มาน้อยแต่มานะ