คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เราทำผิดอะไร
ะ..เวลา 3 : 33 นาฬิา อวันที่ 1 ันยายน
ท่ามลาวามเียบัน วัเว เสียฝีเท้าอใรบานัึ้นา้านบนเหนือเพานห้อใ้ิน
เ็สาวใาเหลือ หัวใเ้นึัๆ ายสั่นพร่า น้ำาไหลพรา ..เามาแล้ว!!!
เสียเปิประูัเอี๊ย ..เธอหลับาแน่น ยอมรับโะาร้ายอย่าทรมาน ล่าวล่าบิาในใ เธอไม่มีโอาสลับไปหาอ้อมออบอุ่นนั้นอีแล้ว
เสียฝีเท้าึัๆ วิ่ลบันไมา้าล่าพร้อมเสียหอบหายใรุนแรอใรบาน เสียน้ำหนัเท้าและเสียหายใแปลไป เธอไม่ไ้ลิ่นบุหรี่รสมิ้น์ แ่เป็นลิ่นล้ายห้อุเินโรพยาบาล ลิ่นยา ลิ่นแอลอฮอล์
เธอลืมาึ้นเพื่อพบว่าผู้ายที่ยืนอยู่รหน้าไม่ใ่นร้ายลัพาัว แ่เป็นนัศึษาหนุ่มที่อยู่ในสภาพสปรมออ เสื้อผ้าเปื้อนฝุ่นุ่มเหื่อ ใบหน้ามีรอยฟ้ำ มุมปาห้อเลือ ผมผ้าวยุ่เหยิระเอะระเิ หอบหายใแรเร้าเหมือนะาใาย สะพายระเป๋าสะพาย้าสีำนาลาเหมือนนัศึษาทั่วไป
“อ่า..อ๊ะ!” และทันทีที่เาหันมาสบาับเธอเ้าอย่าั เาใผะ ่อนะนิ่ัน ใหายวาบ ไม่อยาเื่อว่าสายาัวเอำลัมอเ็สาวมัธยมปลายึ่ถูมัมือมัเท้าิับู้เหล็ ุัวอยู่ในมุมสลัว แ่สายาลมโู่นั้นส่อประายวาววับเ่นั
เาหนีาารไล่ล่าเอาีวิาลุ่มายสวมสูทสีำพวนั้น เพื่อมาเอผลานออาารในห้อใ้ินแห่นี้นะเหรอ??
‘ะ.. ่วย้วย...่วย้วย่ะ ่วย้วย’ ...สายาสิ้นหวัอเ็สาวร้อะโนบอเ่นนั้น
เารับรู้ไ้ว่าเธอเหนื่อยล้า สิ้นหวั หวาลัว และเศร้าสะเทือนในสิเรรวนไปหมแล้ว
ึ่็ไม่่าัน ..เาเอ็เอาีวิแทบไม่รอ แล้วะยื่นมือไป่วยุเ็สาวึ้นมาาปาเหวไ้ยัไ เาอ่อนแอ เ็บปว รวร้าว ลุ้มลั่ และหัวใแสลายไม่เหลือิ้นีแล้ว
“อ่า..” แววาุันเ็บปว เปล่ประายวามลั่แ้น มอเ็สาวผู้โร้ายที่ำลัร้ออวาม่วยเหลือานเลวอย่าเา้วยวามเวทนาใ นเลวที่ไม่สามารถปป้อนที่รัไ้ แล้วะอยาเป็นฮีโร่่วยนอื่นไปทำไมอี
“ันสมวรายไปะ!” เาัฟันพู้วยเสียนิ่ แ่ทำเธอสะุ้หวาหวั่น สีหน้าแววาที่เ็มไป้วยวามแ้นอเา มีวามเ็บปวรวร้าว่อนอยู่
“ันทิ้ทุนไว้ ..ทิ้ทุน!!”
นัศึษาหนุ่มพูแ่ประโยเิมๆ เินุ่น่านไปมา เหมือนนใล้บ้าไม่มีผิ
“ทำไมวะ! ทำไม!! ทำไม!!! ทำไม!!!” เาเอาแ่พูำเิม ้วยน้ำเสียหลาหลายอารม์ ..เย้ยหยัน โมโห โรธเรี้ยว เศร้าเสียใ เ็บปว และลั่แ้น “ทำไมมมมมมมม!!”
เาเริ่มลั่เหมือนหมาบ้า หันไปฝาผนันเลืออาบมือ เธอใยับัวิฝาผนัแน่นว่าเิม หาทะลุผ่านไ้็แทรายหายลับเ้าไปในผนัแล้ว
“ทำไมเป็นแบบนี้!! เราทำผิอะไร!!! ทำไมลโทษันแบบนี้วะ!!! แม่..พี่ ..ผมไม่ไ้เรื่อเลย ผมมันี้ลา ผมไม่สมวรมีีวิอยู่ ผมวระายไปะ!!!”
“เรายัเ็ันอยู่เลย ทำไมเรา้อาย้วยะ?”
ำถามที่เ็มไป้วยวามลัว แ่ลับทำให้เาื่นึ้นมาาวามมืหม่นสิ้นหวั ..เรายัเ็ันอยู่เลย แล้วทำไมเราถึ้อาย ้วยน้ำมือผู้ให่ ที่เลวทราม่ำ้า ไม่มีวามเป็นมนุษย์
“เราทำผิอะไระ?” เ็สาวน้ำาไหลพราอาบสอแ้ม ปอยผมปรหน้าุ่มเหื่อเือา้วยเลือาแผลเล็ๆลาหัว แววาเศร้าสร้อยหวาลัว ายสั่นเทาหนาวเหน็บ เ็บปวไปทั้วิา “ทำไมผู้ให่ทำับเราแบบนี้ะ ทำไมใร้ายับเรานานี้”
เานิ่ัน รวร้าว ..ำถามอเ็สาวทำให้เาุิและลอั้ำถามเียวัน
“นั่นสิ!” เราไม่ไ้ทำอะไรผิเลย ..แล้วทำไมเรา้อยอมรับะารรมที่พวผู้ให่สารเลวำหน้วย ทำไมเรา้อยอมเป็นเหยื่อให้พวมันรัแ
ทำไมเรา้อสิ้นหวั ทำไมเรา้อหวาลัว
ทำไมเราไม่โรธแ้นมันให้สุหัวใ แล้วลับไปเอาืนมันอย่าสาสม !!
ความคิดเห็น