คุณชายสายเถื่อน (E-Book)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่๒ ที่มาของความโชคร้าย

ฝ่ามือใหญ่ตบลงโต๊ะดังโครม

“คุณโกงผมเหรอ?”

โชติ ชายหนุ่มวัยกลางคนรูปร่างสูงตะคอกเต็มเสียงเมื่อรู้ตัวว่าโดนหลอก โลแกน หนุ่มเชื้อชาติตะวันตกจ้องมองคนที่ตกเป็นเหยื่อด้วยสายตาเย้ยหยัน เขาโกงชาวบ้านมาเยอะ นี่ไม่ใช่เหยื่อรายแรกแต่เป็นรายที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา โลแกนไม่สนอยู่แล้วว่าใครจะสาปแช่งยังไง จะแจ้งตำรวจก็แล้วใหญ่ เส้นสายเขาเยอะ

“ก็แล้วแต่คุณจะคิดน่า”

“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง?”

“คุณโชติ คุณเคยได้ยินไหม? คนโง่ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด?”

“เลว! คุณนี่มัน...”

“จะด่าก็ด่ามาเถอะน่า ผมไม่สนใจหรอก ผมสนแค่ว่า ถ้าคุณไม่มีเงินใช้หนี้สิบล้านภายในเดือนนี้ คุณน่าจะรู้นะว่าครอบครัวคุณจะเป็นยังไง” โลแกนข่มขู่ อิทธิพลเขาคับเมือง มีพวกนักการเมืองท้องถิ่นชั่วๆ ของหนุนหลัง การที่จะปลิดชีวิตคนไม่กี่คนมันง่ายยิ่งกว่าอะไรอีก

“คุณจะฆ่าผมให้ตาย ผมก็ไม่มีปัญญาจ่าย”

“ผมก็ไม่ได้อยากให้คุณตาย”

“แล้วคุณต้องการอะไร?”

“ลูกสาวคุณไง พูดตรงๆ ผมสนใจโชติกานะ” ชายโฉดเอามือแตะแก้มนวลที่ซีดเผือดของโชติกาด้วยสายตาโลมเลียราวกับจะกระชากเสื้อผ้าเธอออกมาข่มขืนตรงนั้น “ขาว สวย ใส น่ารัก ไร้เดียงสา ถ้าคุณยอมยกลูกสาวให้ผม บางทีผมอาจจะใจดี ยกหนี้ให้คุณก็ได้”

“ถึงคุณจะแล่ผมเป็นชิ้นๆ ผมก็ไม่มีวันให้ลูกสาวขายตัว!!”

“หึ ถึงคุณไม่ยอม แต่ถ้าคุณไม่มีปัญญาใช้หนี้ผม คุณก็ต้องยอมอยู่ดี แล้วอย่าคิดว่าจะหนีนะ เพราะผมตามกลับมาได้เสมอ แล้วถ้าผมตามกลับมาได้ คุณศพไม่สวยแน่”

“แก! ไอ้โลแกน!”

“จุ๊ๆ ขึ้นเสียงกับผมไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดเลยนะคุณโชติ เพราะผมอาจจะใจร้อน เป่าหัวคุณสักนัด แล้วเอาลูกสาวคุณมาเป็นเมียง่ายๆ เลยก็ได้” มันเลียริมฝีปากอย่างมีเล่ห์ร้าย โชติกาโมโหที่โดนดูถูกและลวนลามทางสายตาแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากนั่งตัวสั่น “มองฉันทำไม? อยากขึ้นเตียงกับฉันแล้วเหรอ?”

โชติกาไม่ตอบ ไม่กระทั่งมอง เธอหันไปทางอื่น

มือหนาจับหน้าเรียวขึ้นมา โชติโวยวาย

“ผมยังมีโอกาสหาเงินมาให้คุณ คุณไม่มีสิทธิ์แตะต้องยายโช”

“ก็ได้ ใจแข็งตอนแรกก็ท้าทายดีเหมือนกัน แต่อีกไม่กี่วัน คุณสองคนก็ต้องซมซานมาหาผม มาเป็นนางบำเรอของผมใช้หนี้ให้ผมปราบพยศ วันนี้พอแค่นี้แหละ ไปได้แล้ว” โลแกนปัดมือเหมือนไล่หมูไล่หมา สองพ่อลูกต้องเดินร้องไห้ออกไปจากห้อง ขึ้นรถกลับบ้านในสภาพคนไร้เรี่ยวแรง

ทั้งคู่มองหน้ากัน โผเข้ากอดร้องไห้

“โช พ่อขอโทษนะลูก”

“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ มันไม่ใช่ความผิดพ่อ”

“ผิดสิ ผิดมาก ผิดที่พ่อพลาดไปถูกมันโกงจนทำให้ลูกเดือดร้อน ถ้าลูกเป็นอะไรไป พ่อต้องตายแน่ๆ แล้วพ่อจะมีหน้าไปพบแม่บนสวรรค์ได้ยังไง ก่อนแม่ตาย พ่อสัญญากับแม่ว่าจะปกป้องลูก จะดูแลลูก” โชติลูบหลังลูกแล้วด้วยความสงสาร โชติการ้องไห้ด้วยความกลัว เธอไม่อยากเป็นนางบำเรอของใคร โดยเฉพาะไอ้โลแกน คนลามก

“เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ค่ะ ยังไง โชก็ไม่ยอมไปให้ไอ้โลแกนปู้ยี่ปู้ยำเด็ดขาด”

โชติกาพูดอย่างหมายมั่น ผู้หญิงอย่างเธอมีศักดิ์ศรี เธอจะไม่ยอมไปเป็นของเล่นให้ผู้ชาย

หลังจากผ่านไปไม่กี่วัน โชติเครียดจนเป็นโรคเส้นเลือดในสมอง ภาระการหาเงินทั้งหมดจึงตกมาที่โชติกา เธอจะหันหน้าไปกู้ยืมใครก็แทบไม่ได้เพราะพอใครรู้ว่าโชติไปพัวพันกับโลแกนก็กลัวจนไม่กล้ายุ่ง จะไปพึ่งพวกกู้นอกระบบก็กลัวโดนฆ่า กู้ธนาคารก็ไม่ผ่านอีก

ดีที่เธอจบด้านการทำอาหารมา และมีรสมือที่อร่อย ทำให้ได้เข้าไปทำงานเป็นแม่ครัวในผับเดบิโต้ ผับหรูย่านใจกลางเมืองที่รายได้ดีและอยู่ใกล้พ่อที่กำลังรักษาตัว

หลายครั้งหญิงสาวเหนื่อยและกลัวจนต้องมานั่งร้องไห้ กลัวไปหมดว่าพ่อจะเป็นอะไรไป หรือตัวเองจะถูกจับไปขาย ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอต้องทำยังไง จะทนอยู่ หรือสู้ตายเสียดีกว่า จนเวลาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วก็ยังคิดไม่ได้ โชติกาไม่รู้แล้วว่าจะเอายังไงกับชีวิต

......................................................................................................................................................

“อะไรนะครับคุณหมอ?”

“คุณเป็นโรคกระเพาะครับ” หมอวินิจฉัยอาการโรคให้เสร็จสรรพ “เพราะคุณกินอาหารไม่ตรงเวลา กินแต่ของรสจัด เนื้อสัตว์ เหล้า น้ำอัดลม อีกนิดเดียวกระเพาะก็ทะลุแล้วครับ นี่คุณเป็นโรคลำไส้แปรปรวนด้วย คุณต้องปรับการกินของคุณข้อใหญ่ ไม่อย่างนั้นเรื่องใหญ่แน่”

“เรื่องใหญ่?”

“ถ้าคุณยังทำแบบนี้ คุณอาจจะต้องผ่าตัด มีโอกาสเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร”

ทยาทัพหน้าเจื่อน นึกกลัวตายเหมือนกัน

“เห็นไหมชาย... ย่าบอกแล้ว”

คำแก้วหันไปตำหนิหลานชายที่เอาแต่ใจจนได้เรื่อง

พอกลับมาถึงบ้าน คำแก้วก็หาทางที่จะให้ทยาทัพกินอาหารที่มีประโยชน์ โดยบอกแม่บ้านให้ช่วยกันทำ เน้นผักผลไม้และเป็นรสชาติอ่อนๆ ไม่เติมเครื่องปรุง แล้วยังมีแต่พวกตุ๋น นึ่ง ต้ม แต่สิ่งที่ได้รับมาก็คือความเกรี้ยวกราด โมโหร้าย ดุดัน เขวี้ยงข้าวของอาละวาด

“คุณชาย!”

“ทำผักต้มจืดขนาดที่ผมจะกินได้ยังไง?”

“แต่มันเป็นอาหารที่ดีต่อสุขภาพนะคะ”

“ให้ผมกินแบบนี้ผมก็สุขภาพจิตเสียนะครับ ผมไม่กิน”

“ชาย อย่าดื้อสิลูก”

“คุณย่าครับ ของมันกินไม่ได้ ผมกินแล้วผมจะอ้วก คิดดูนะครับ ผักต้มจืดชืด เหม็นเขียว เปื่อยยุ่ย คลุกข้าวต้มแบบนี้มาเห็นก็คลื่นไส้แล้ว ผมจะกินข้าวก็ต่อเมื่อมันอร่อยเท่านั้น” ทยาทัพยื่นคำขาดแล้วหันไปเปิดหมูหวานยี่ห้อประกัตกินอย่างเอร็ดอร่อยแบบไม่สนใจโลก

คำแก้วนั่งกุมขมับ

“แจ่ม ฉันจะทำยังไงดี?”

“คุณหญิงต้องให้คุณชายกินผักนะคะ ขืนเป็นแบบนี้ได้กระเพาะทะลุตายพอดี” แจ่ม หัวหน้าแม่บ้าน พูดตามความจริง คำแก้วเองก็ต้องยอมรับว่าอาหารที่อร่อยส่วนมากต้องทำจากเนื้อสัตว์ รสจัดจ้าน คนที่ชอบกินอย่างทยาทัพไม่มีทางยอมมากินอะไรรสชาติจืดชืดแบบนี้หรอก

“แกทำให้มันอร่อยได้ไหม?”

“แจ่มก็พยายามแล้วนะคะ ระดมทั้งบ้านมาช่วยแล้ว ก็ทำได้แค่นี้”

“สงสัยฉันต้องหาคนครัวเพิ่ม”

“คุณหญิงอย่าไล่แจ่มออกนะคะ!”

“ใครจะไปไล่แกออก ฉันก็แค่หาคนครัวมาเพิ่ม นี่นางจุ๋ย มาสอนฉันเล่นมือถือหน่อย จะประกาศตามหาเชฟมาทำอาหารให้ชายทัพกิน” คำแก้วหาทางออกเพื่อช่วยชีวิตหลาน โดยให้จุ๋ย หลานสาวของแจ่มมาช่วยสอนเล่นโซเชี่ยล จะหาเชฟเก่งๆ มาให้จงได้

......................................................................................................................................................

คนครัวคนที่ยี่สิบ

“โว๊ย! ออกไป! จะมาทำอาหารหรือจะมาขายตัว?”

ทยาทัพออกปากไล่แม่ครัวสาวสวยที่ใส่ชุดรัดติ้วคว้านลึกเกือบเห็นหัวนม ถึงเขาจะมีความรู้สึกเหมือนผู้ชายปกติแต่มันก็ไม่ใช่ตลอดเวลา พวกผู้หญิงชอบโชว์ที่มาถึงปุ๊บก็จะมาออดอ้อนโชว์นมนี่น่ารำคาญชะมัด เขาด่าจนหญิงสาวพวกนั้นถูกไล่ตะเพิดออกจากบ้านเละเทะไปหมด

“ชาย ไล่แม่ครัวออกอีกแล้วเหรอ?”

“ก็ผมไม่ชอบ ทำอาหารก็ไม่อร่อย อ่อยอยู่ได้”

“ชาย ใจเย็นหน่อยสิลูก”

“ผมเย็นแล้ว ถ้าไม่เย็นผมจับเหวี่ยงออกไปให้หัวแตก” ทยาทัพพูดไปอย่างนั้น ถึงเขาจะเกรี้ยวกราดอย่างไรแต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายผู้หญิง “ผมเบื่อมากเลยนะคุณย่า แต่ละคนจุ้นจ้านน่ารำคาญ ไม่ก็ทำหน้าเหม็นทั้งวัน เห็นแล้วหงุดหงิด ผมเบื่อ ไล่ออกมันให้หมด ยิ่งไอ้ประเภทคร่ำครวญชีวิตบัดซบขอความเมตตา ผมยิ่งเกลียด”

ความโมโหร้ายของทยาทัพทำให้คำแก้วอ่อนใจ หญิงชรากลับมานั่งเลื่อนมือถือแล้วก็เจอโปรไฟล์ของหญิงสาวคนหนึ่งที่น่าสนใจ หน้าตาน่ารัก มีรูปอาหารที่โพสต์ดูน่ากิน แล้วดูจากการแต่งตัวก็สวยเรียบร้อย ไม่ใช่เอาแต่โชว์แบบที่ทยาทัพเกลียด เธอนึกถูกชะตาบอกไม่ถูก

“แจ่ม! มาดูนี่สิ!”

“ขา คุณหญิง”

“ยายเด็กคนนี้ จบทำอาหารจากวิชญ์นคร หน้าตาก็น่ารัก ฉันทักไปหน่อยดีกว่า”

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ ลองดู”

“เอาเลยค่ะ จุ๋ยว่าพี่คนนี้น่ารักดี”

“ผมก็ชอบครับ”

แจ่ม จุ๋ย แก๊ป เห็นด้วยกับการที่จะมีคนครัวคนใหม่เข้ามาทำงาน เพราะพวกเธอเองก็รักคุณชายคนเดียวของบ้านเหมือนกัน ถึงทยาทัพจะดูโหดร้ายและเจ้าอารมณ์ แต่เอาเข้าจริงกับคนในบ้านก็ไม่ได้ร้ายกาจอะไร แม้แต่แจ่มที่เป็นแค่แม่บ้านแต่ด้วยอายุที่มากกว่า ทยาทัพก็ให้เกียรติ กับจุ๋ยหรือแก๊ปที่เป็นเด็กในบ้านก็มีน้ำใจด้วย

ได้แต่หวังว่าแม่หนูในรูปจะมาทำงาน ทั้งสี่คนภาวนาฟ้าดินว่าอย่างนั้น