Art of THE MASK วุ่นรักโรงเรียนหน้ากาก อลหม่านงานวิจิตรศิลป์ [Yoai]

ลำดับตอนที่ #3 : Date today 3

Date today 3

  ผลงานของจิตรกรแต่ละคน จะสื่อถึงความรู้สึก..ที่ได้รับจากผลงานนั้นๆ ความรู้สึกที่มีต่อรูปวาดบนกระดาษที่ถ่ายทอดลงไป ในกริยา..ทิวทัศน์...หรือมุมมองที่แตกต่างกันออกไป..  

   ผมก็เคยมีความรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน แต่ไปๆมาๆผมก็รู้ได้ว่า...มันงี่เง่าสิ้นดี

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

   

   แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้าภายในห้องเหมือนทุกที ร่างทมิฬบนเตียงนอนขาวโพลนเหยียดกายตนขึ้นจากที่พักผ่อนแล้วแหวกม่านตัวเองออกมาเงียบๆ อีกาดำนั่งอยู่ที่เก้าอี้ดื่มเครื่องดื่มสีหิมะที่รินไหลจากขวดลงสู่แก้วใส น้ำนมถูกกระดกหมดจนหยดสุดท้าย ลิ้นเลียรอบริมฝีปากอย่างเคยชิน ก่อนจะนำแก้วใสใบนั้นไปล้างแล้วคว่ำไว้ที่เก่า

แกร่ก...

   "..."

   "หาว...ใครทำอะไรเนี่ย...?"

   ร่างทุเรียนที่ตื่นจากการหลับใหลเพราะเสียงการชนกันของแก้วน้ำ มือบางยกขึ้นขยี้ตาตัวเองสองสามครั้งก่อนจะเอาหน้ากากริมเตียงขึ้นมาสวม แล้วเดินออกมาจากมุมมืด ปักษาทมิฬตกใจเล็กน้อยก่อนจะเท้าไปหยิบผ้าขนหนูแล้วหนีเข้าห้องน้ำไป เหมือนไม่อยากจะเจอหน้าของทุเรียน

   ไร้ซึ่งคำสนทนาใดๆ เสียงน้ำไหลดังอยู่ไม่ขาดสายจากการอาบน้ำของคนร่างเล็ก ผิวเนียนขาวถูกปกคลุมด้วยฟองสบู่น้อยๆก่อนจะชะโลมด้วยน้ำสะอาดที่เย็นเฉียบ

ซ่า....

   "..."

   "พี่..เห็นหนังยางในห้องซักสองสามเส้นมั้ย"

   "เห็น"

   "อาบน้ำเสร็จแล้วหยิบออกมาให้ผมหน่อยนะ"

   ถึงจะเป็นบทพูดคุย แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ใส่ใจกันและกันมากกว่า บุคคลในห้องน้ำที่ตอบกลับมาเมื่อครู่อาบน้ำเสร็จพอดี ก็หยิบเจ้าผ้าขนหนูเนื้อบางมาคลุมส่วนล่างแล้วหมุนลูกบิดประตูเดินออกมาประจันหน้ากับเจ้ารุ่นน้อง

   "อ่ะ..ยาง"

   "ขอบคุณครับ..."

ฟุ่บ..

   "ฮ..ฮัดชิ้ว!...?"

   "อะไรกัน เป็นหวัดเหรอพี่?กินยาหน่อยมั้ย?"

   "ไม่ล่ะ..ขอบคุณ ไปทำเรื่องส่วนตัวของนายต่อซะเถอะ"

แกร่ก...กรุบ

   "นี่พี่อาบน้ำเย็นไม่ได้ปรับน้ำอุ่นหรอกเหรอ!? อาบเข้าไปได้ไงเนี่ย ไหนดูซิตัวร้อนมั้ย..."

   ฝามือน้อยๆวางบนหน้าผากคนแก่กว่าอย่างแผ่วเบา ไม่นานก็โดนฝามืออีกคู่ปัดเข้าให้เต็มแรง ถ้าถามว่าวางมือบนหน้าผากได้ไงน่ะเหรอ... ก็เพราะคนตรงหน้านี่ถอดหน้ากากให้เห็นเต็มๆเลยไงล่ะ...

   "อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันจะได้มั้ย รำคาญ"

   "จะอะไรนักหนาเนี่ยพี่!? คนเค้าอุตสาห์เป็นห่วง หัดเจียมตัวซะบ้างสิ"

เพี๊ยะ!

  "อย่าคิดมาสั่งสอนฉัน!! นายเองก็หัดเจียมซะบ้างเหมือนกันสิ แล้วฉันขอบอกคำขาดเลยว่า...อย่ามายุ่งกับฉัน!!"

   "อะไรเนี่ย ยังโมโหเรื่องเมื่อวานอยู่อีกเรอะ? คนอะไรก็ไม่รู้ไร้ซึ่งการยับหยั้งชั่งใจ ดีแต่ใช่อารมณ์อาละวาดใส่คนอื่น!"

   "แล้วใครที่มันเริ่มกวนประสาทก่อนเล่า หมาเรอะ!?"

   "นี่พี่!! มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!"

ตุบ!!

   ร่างบางถูกผลักกระแทกกับผนังห้องเต็มกำลัง แขนแกร่งทั้งสองข้างยืนยันกำแพงกันไม่ให้คนในอ้อมแขนไปไหน ก่อนสายตาดำรัตติกาลจะเขม็นเยาะเย้ยน้อยๆแล้วใช้ชายตาจิกเจ้ารุ่นน้อง

  "ทำไม..จะต่อยฉันรึไง"

  "พูดงี้เหมือนพี่อยากโดนมากเลยนะฮะ.."

ฟุ่บ

  "ก็ลองต่อยเข้ามาสิ จะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่มันยับหยั้งอารมณ์ไม่ได้ ดีแต่ปาก.."

  "หนอย..พี่นี่มัน!!...อ๊ะ.."

ก๊อกๆ...ก๊อกๆ

   เสียงเคาะประตูของใครบางคนมันทำให้ร่างกาย ส่วนมือหนาที่ยังจ่ออยู่หน้าอีกาหยุดลง ก่อนจะหันไปมองตามเสียงๆนั้น ทุเรียนจดจ้องเจ้าใบหน้าเนียนขาวของรุ่นพี่จอมปัญหาก่อนจะถอนหายอย่างอารมณ์เสีย แขนแกร่งสบัดออกจากจุดนั้นทันทีแล้วกระทืบเท้าฟึดฟัดไปเปิดประตู ปรากฎเป็นกายดำหูยาวของจิงโจ้กับร่งประกาวแสงของระฆัง สองคนนี้มาทำอะไรเนี่ย...

  "มีอะไร..มาทำไมกันเหรอฮะ?"

   "คือว่าฉันกับพี่กระดิ่งจะออกไปกินข้าวกันน่ะโย่ว~ เลยมาชวนนายกับเฮียดำไปด้วย~"

   "ไปด้วยกันมั้ยล่ะครับ"

   "ถ้าผมบอกไม่อยากไปจะเป็นอะไรมั้ยล่ะครับ.."

   "โด้วว มาถอะพวก!~ไปกันเยอะๆยอ่งสนุกน่า"

แอ๊ด...

   "อีกาดำก็มาด้วยกันสิ"

   "...ก็ได้..."

.

.

  .

   .

    .

     .

      .

       .

        .

    "เอิ่ม...."

    "อ่า...."

    "..."

    "..."

  บรรยากาศที่โต๊ะอาหารค่อนข้างตึงเครียด คนทั้งสองที่ไม่ถูกกันดันมานั่งข้างกันเอง จิงโจ้มองบุคคลพร้อมเม้มริมฝีปากน้อยๆ นี่สองคนนี้จะไม่คุยอะไรกันเลยใช่มั้ย พลันเด็กเสริฟเดินมาที่โต๊ะอาหาร สายตาทั้งสี่ก็หันไปจดจ้องทันที กับร่างหญิงสาวอันคุ้นเคย

"เจ๊มังกร/คุณมังกร/พี่มังกร/มังกร!?"

  "ตกใจอะไรกัน..เอ้า จะสั่งอะไรก็ว่ามา"

  "นี่อาเจ้มาทำงานพิเศษตอนเช้าเหรอ!"

โป๊ก

  "โอ้ย..ตีผมไมง่ะ"

   "ฉันให้สั่งอาหาร ไม่ได้ให้มาตะโกนไร้มารยาทในร้าน"

   "ค้าบๆ"

   หน้ากากมังกร หรือที่รู้จักกันดีในตำแหน่งฝ่ายปกครองสุดโหด และเนื่องจากห้องนั้นนั่นเอง ที่ทำให้จิงโจ้รู้จักกับพระแม่คนนี่เป็นพิเศษ เพราะเข้าห้องนี่บ่อยๆ...

   ร่างหญิงโปร่งมองมาที่คนรู้จักอย่างเจือนๆ เธอรู้เรื่องทั้งหมดยันหัวจรดเท้า และอยากจะเป็นตัวช่วยให้ทั้งสองนั้นเข้าใจกัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าอยู่ดีๆจะเข้าไปช่วยเลยได้นะ เสียภาพลักษณ์มังกรหมด ก่อนอื่นต้อง..หาพรรคพวกก่อน

   "สรุปเอาอะไรกันจ๊ะ หนุ่มๆทั้งหลาย" 

   "ผม/ฉันเอาโจ๊ก...!?..."

ควับ!

   "อย่ามากวนฉันให้มากนักนะ.."

   "ผมเปล่านี่...ใครใช่ให้พี่เลือกตามผมเล่า"

   "ฉันเลือกตามความคิดของฉัน ไม่ได้เอาตามนาย"

   "ผมก็เลือกของผมเหมือนกัน..."

ครืนนนน

ถ้าเราคิดจะช่วยพวกนี้... คงอีกนานเลยแหละกว่าจะเข้าใจกัน!!

                 .

                 .

                 .

                 .

                 .

                 .

                 .

                 .

                 .

   "อยากให้ผมช่วยคุณปฎิบัติการทำความเข้าใจให้สองคนนั้น?"

   "อือ.. อีกากับทุเรียนน่ะทะเลาะแล้วไม่ปรับความเข้าใจกันซักที ฉันอยากช่วยพวกนั้นน่ะ"

    "...เอาจริงๆนะ ถ้ามันเป็นเรื่องส่วนตัวแบบนั้น ผมก็ไม่อยากจะช่วยหรอกอยากให้พวกนั้นเข้าใจกันเองมากกว่า..."

   ช่วงพักกลางวันคือเวลาที่นักเรียนทุกคนว่าง มังกรสาวเท้าเดินรัวๆตรงมาที่โต๊ะเรียนหลังห้อง ที่นั่งของหน้ากากโดรนซึ่งเป็นมุมมืดมีสายชาร์ตแบตเตอรี่ สาวเจ้าถอนหายใจเบาๆก่อนจะตัดสินใจขอความร่วมมือจากคนคนนี่ ถามว่าทำไมน่ะเหรอ? โดรนถึงเพื่อนสนิทของอีกานี่หน่า อาจจะช่วยอะไรได้บ้างก็ได้ แต่ความหวังที่รวบรวมมาตอนแรกเริ่มตกหล่นเล็กน้อยจากคำพูดของหน้ากากตรงหน้า ถ้าจะพูดให้กดดันขนาดนี้นะ...

   "สรุปว่า...?"

   "หืม~ผมจะช่วยคุณก็ได้ ถ้าปล่อยให้เป็นตามที่ผมพูดจริงๆล่ะก็ งานกิจกรรมเดือนนี้คงไปไม่รอดแน่ๆ"

   "อ่ะ พูดจริงนะ"

   "ครับ"

ฟุ่บ

   "งั้นไปเริ่มกันเลย!"

   ฝ่ามือเล็กคว้าต้นแขนใหญ่ก่อนจะดึงเต็มแรง จนโดรนตั้งตัวไม่ทัน ปลายเท้าสะดุดเข้ากับขาโต๊ะจนล้มหงายไปด้านหน้าชนเข้ากับร่างของมังกร เสียงร้องตกใจของทั้งสองดังลั่นห้อง เรียกความสนใจให้คนที่ยังไม่ลงไปกินข้าวหันมาจดจ้องอย่างเต็มที่

  "โอ๊ยยย อ่ะ..ฮ..เฮ้ย!!??!!??"

พลั่ก~!

  "ข..ขอโทษทีครับ"

  "ชิ คนผิดมันชั้นต่างหากเล่า! รีบๆไปกันเถอะ"

ฟุ่บ

  เมื่อรู้สึกตัวได้มังกรก็รีบผลักตัวของโดรนเลยทันที เมื่อครู่ใบหน้าของโดรนก็เห่อร้อนขึ้นมาผิดปกติ หรือว่า..เขาจะรู้สึกอะไรบางอย่างเข้า ศีรษะชายหนุ่มส่ายไปมารัวๆก่อนจะรีบสาวเท้าเดินตามหญิงสาวไป เป้าหมายของหล่อนคือที่ไหนเขาก็ไม่รู้แต่ก็ดันเดินตามมาจนได้

  "จะไปไหนเนี่ยครับ"

  "..?..ไปส่องเจ้าสองคนนั้นไงเล่า จะได้รู้ข้อมูลที่จะเข้าหาด้วย"

  "แยกกันไปไม่ดีกว่าเหรอ ผมดูอีกาส่วนคุณดูน้องทุเรียน อย่างนี้จะได้สะดวกกันไง"

   "อืม ก็ดีนะ แต่ฉันดูน้องทุเรียนจะดีกว่า เดี๋ยวถ้านายไปจับตาดูอีกา ตานั่นก็จับได้หรอก"

  ทั้งสองความเห็นกันไปกันมา บทสรุปก็คือโดรนจะต้องจับตาดูทุเรียนมังกรก็คอยดูอีกาดำ จะได้ไม่โดนกันจับได้ เพราะทุเรียนค่อนข้างจะรู้จักมังกรมากแต่ไม่ค่อยสนิทกับทางโดรนจึงง่ายต่อการเข้าหา ส่วนอีกาก็แน่อยู่แล้วว่าถ้ายิ่งสนิทๆกับโดรนนี่จับได้แน่นอน เธอจึงรับอาสาแทนแต่ถ้าจับตาดูคนเดียวคงไม่สนุกแน่.. ชวนน้องอีกาเผือกมาช่วยด้วยอีกาคนดีกว่า!

โรงอาหาร

   "สวัสดีจ้ะ น้องอีกาเผือก"

   "พี่มังกรมีอะไรจะคุยกับเผือกเหรอคะ? หรือจะมาเรื่องพี่ดำ"

   "แหม..น้องก็เดาพี่เก่งจริงๆ"

   "ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ว่าแต่พี่ไปทำอะไรไว้อีกล่ะคะ เมื่อวานเรื่องก็ยังอื้อฉาวอยู่เลย"

   คิ้วบางกระตุกขึ้นเล็กน้อย สองมือกุมไว้ด้านหน้าและเท้าคางอยู่เปลี่ยนท่าทันที ร่างสาวน้อยในชุดอีกาเผือกเขยิบไปมานิดหน่อยเพื่อเปลี่ยนท่านั่งเป็นการไขว่ขา สายตาจดจ้องเพื่อจะรอคำตอบ

   "น้องไปรู้มาจากใครเอ่ย"

   "พี่หมูป่ามาระบายอารมณ์ให้ฟังแล้วก็ฟังตามที่เขานินทากันค่ะ"

   "..?..หมูป่าน่ะเหรอ"

   "ค่ะ เค้ามาร้องห่มร้องไห้ระบายอารมณ์ให้ฟังเมื่อวาน หนูได้ฟังแล้วก็อยากจะไปด่าพี่เหลือเกินแต่พี่เค้าสั่งห้ามบอกไว้ เฮ้อออ ใครเป็นเพื่อนก็หนักหัวตายแน่เลย"

   รุ่นน้องอายุน้อยกว่านินทาพี่ตนเองออกมา พร้อมกับเขี่ยผักที่อยู่ในจานไปมา เรื่องเมื่อที่หล่อนเล่ามานั้นเป็นควาทจริงทั้งหมด หลังจากเกิดเรื่องหมูป่าก็ตกใจจนขนาดตั้งตัวไม่ถูกไม่รู้จะระบายความรู้สึกกับใคร จนเมื่อเย็นเผลอลงมาเจอกับอีกาสาวเข้า เลยได้ปรับอารมณ์เต็มที่ ถึงจะไม่สามารถรู้ได้ว่าร้องไห้หนักแค่ไหนแต่เสียงสะอึกสะอื้นที่หลุดหลงออกมากก็ทำให้รู้ได้ทันทีว่าความเสียใจที่มีอยู่นั้นล้นหลาม

   "..."

   "แล้วพี่ดำที่พี่มังกรจะมาคุยล่ะคะ? มีอะไรรึเปล่า"

   "อ่า พี่ไม่ได้จะมากล่าววีรกรรมอะไรหรอกนะ แต่จะมาขอความช่วยเหลือจากน้องต่างหากล่ะ"

   "ช่วยเหลือ?"

   "อื้อ ช่วยพี่กับโดรนปรับความเข้าใจให้อีกาแล้วก็ทุเรียนทีนะ!!"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

   "ฮ..ฮัดชิ้ว!!...ฟุดฟิด..ชิ เป็นหวัดจนได้"

   "อะไรกัน ป่วยง่ายจังเลยนะฮะพี่"

   "ยุ่ง จะไปไหนก็ไปเลยไป น่ารำคาญ"

   "หึ ไม่ยุ่งก็ได้ถ้าป่วยล้มพับไปผมไม่ช่วยพี่แน่"

   "แล้วใครขอล่ะ"

   เริ่มทะเลาะกันตั้งแต่ยังไม่เริ่มประชุม... เมื่อเป็นกันอย่างนี้ก็ทำเอาคนในที่นี่อดเอามือกุมขมับไม่ได้ ใครก็ได้หยุดเจ้าสองคนนี้ที หมูป่าที่พึ่งเดินเข้าเหล่ดูก่อนเล็กน้อยแล้วผ่อนลมหายใจออกมา เธออยากจะเข้าไปห้าม...แต่ก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปขัด ไม่กล้าที่จะสบตาอีกาซะด้วยซ้ำ ไม่ใช้เพราะกลัวหรอกนะ ไม่เลย...

  "เอ๊ะ! นี่เจ้าโดรนไปไหนเนี่ย!?"

  "เห็นว่าไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะ"

ครืดดดด

  "ทุกคน!!"

  ร่างหนุ่มโดรนเปิดประตูเลื่อนอย่างรุนแรง ก่อนจะตะโกนออกมาลั่นห้องทำเอาครทุกคนมองเป็นตาเดียว เสียงหอบแรงๆดังเป็นระยะๆก่อนจะตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของคนอีกคน

  "เกิดเรื่องใหญ่แล้วล่ะ!!!"

  "เกิดเรื่องใหญ่อะไรเหรอครับ?"

  "ค..ครูใหญ่  แฮ่ก..สั่งให้เริ่มจัดงานเดี๋ยวนี้ ทันที!!"

  "จะบ้าเหรอ!? เรายังไม่ได้เตรียมอะไรเลยนะ"

"ไม่ต้องห่วงหรอก...ฉันเตรียมทุกอย่างหมดแล้ว"

  ทั้งห้องที่ตื่นตระหนกอยู่ก็สงัดเงียบทันที เมื่อเสียงแหบพร่านั้นเอ่ยออกมา จริงอยู่ที่เมื่อวานเขาสบถออกมาแล้วว่าจะไม่ช่วย แต่ก็รู้กันอยู่ว่าเขาเป็นคนปากไม่ตรงกับใจขนาดนี้ เมื่อคืนก็อุตสาห์คิดแผนการแล้วก็จัดเตรียมอุปกรณ์ไว้หมดแล้ว ทำเอานอนดึกไม่น้อย...แต่เขารู้สึกแปลกๆนิดหน่อยตอนที่ตื่นมากลางดึก เมื่อพบว่ามีผ้าห่มผืนบางห่มตัวเองอยู่ ถึงไม่ใส่ใจแต่ก็ยังสงสัย...ใครกันนะ..

   "นี่ เจ้าขนุน..ขนไปให้หน่อยซิ"

   "หา!? นี่พี่ขนมาเองก็ขนลงไปเองสิ ใช่ผมได้ไงกัน!"

   "ชิ อย่าเรื่องมาก..นัก..นะ"

   "คุณอีกาเป็นไรรึเปล่าครับ เสียงเบาลงนะ"

   "ไม่...ไม่มีอะไรหรอกน่ะระฆัง ยังไงๆก็ช่วยๆกันขนไปดีกว่านะ"

   "จบ.."

   ทุกเเรงที่คอยช่วยกันขนลงไปด้านล่างในโดมใหญ่ อากาศร้อนมากเป็นพิเศษจนแทบไม่มีกะจิตกะใจจะทำ อุณหภูมิในตัวอีกาเห่อร้อนขึ้นมาผิดปกติจนเห็นภาพด้านงานที่ทำอยู่เลือนราง ศีรษะเริ่มปวดตึบๆ แรงทั้งหมดแทบจะเดินต่อไม่ไหว ร่างบางนั่งลงพักพิงกับเสาอย่างอ่อนแรง

  "...หึ เป็นอะไรไปล่ะหะ หมดแรงแล้วรึไง"

  "...."

  "...?...เฮ้ย..พี่ พี่...พี่!? ป..เป็นอะไรรึเปล่า!? พี่หมูป่าฮะ! พี่อีกา..เป็นลมไปแล้ว!!"

"เอออออออ๋!!!!!???"

.

.

.

.

.

..

.

..

.

.

.

                     Lost in your mind

                       I wanna know

                   Am I losing my mind

                      Never let me go

                                  .

                                  .

  เสียงเพลงที่คุ้นเคยดังกึกก้องในหัวสมอง ทามกลางความมืดมิดในดวงตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ผมรู้ว่าตอนนี้ผมอยู่ไหนและรู้ว่าเหตุการณ์ที่มันกำลังอยู่ตรงหน้านี้คืออะไร มันคือความฝันในความทรงจำที่ผมไม่อยากจะพบเจอ

  'คุณให้ลูกทำแบบนี้ไปวันๆได้ไงกัน!! ไอ้ภาพไร้สาระนี่มันอะไรกันเหอะอีกา!'

  'พ่อครับ ฟังผมอธิบายก่อ--'

  'พ่อไม่ฟังอะไรทั้งนั้น!!'

ผัวะ!

  'นี่คุณทำแบบนี้กับลูกได้ยังไง! คุณไม่รู้หรอกเหรอว่าลูกน่ะชอบวาดรูป ทำแบบนี้..ฮึก..ได้ยังไงกัน'

  ผมเกลียดความเสแสร้งของแม่... แม่เป็นคนที่ไม่เคยสนใจผมเลยด้วยซ้ำ ผมจะทำอะไรแม่ก็ไม่เคยสนใจซักครั้ง... แม่พูดแบบนั้นกับพ่อแม่เคยนึกถึงตัวเองบ้างมั้ยล่ะ

  'วาดรูปเหรอ?ไอ้ภาพไร้สาระะวกนี้น่ะนะ? ใครมันจะไปสนกัน!!'

ฟุ่บ..แควก!!

  'คุณ!!??...'

  'พ่อ!!??!!'

  พ่อก็เหมือนกัน..ดีแต่ใช้อารมณ์ ไม่เคยสนใจความรู้สึกของใคร..แม้แต่ผม ทั้งสองมันเป็นคนไปสนใจใครทั้งคู่ อย่างนี้จะให้ผมกับน้องเกิดมาทำไมกัน!?

  ตั้งแต่ตอนนั้นมาแม่ก็หย่ากับพ่อ แล้วไปคบกับคนใหม่แล้วก็ไม่สนใจผมอีกตามเคย ผมรู้มานานแล้วล่ะว่าที่จริงเเล้วแม่ก็ไม่เคยมีใจให้พ่อ และมีความหวังที่จะหุบเงินซึ่งหล่อนก็ได้ไปหมดแล้ว ที่มาสนใจผมแค่ตอนที่พ่อมาอาละวาดก็เห็นผมเป็นแค่เครื่องมือ... เครื่องมือที่ใช้ในการนั้นโดยเฉพาะ...

  'แม่ครับ น้องร้องไห้'

  'เอ๊ะ...ก็ไปดูแลเองสิเธอเป็นพี่คนแล้วนะ แม่ไม่ว่างไปไหนก็ไปป่ะ'

  '...ครับ'

  เห็นผมกับน้องเป็นเพียงเครื่องมือ...นั้นแหละแม่ มีมั้ยที่เขาจะหันมาสนใจพวกผมบ้าง... และเรื่องราวในความฝันทั้งหมดที่กำลังร้อยเรียงฉายอยู่หน้าผมก็ใกล้มาถึงตอนจบของมัน ตอนจบที่ผมกับน้องถูกไล่ออกจากบ้าน...

  'แม่!! นี่แม่พาผู้ชายเข้าบ้านอีกแล้วงั้นเหรอ!?'

  'ไอ้ลูกเนรคุณ!! แกมีสิทธิอะไรมาว่าคนเป็นแม่อย่างฉันหะ!?'

  'หึย...ผมชักทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของแม่แล้วนะ! แม่จะทำอะไรผมไม่เคยบ่นไม่เคยว่า ไม่เคยแม้แต่จะกรายเข้าไปยุ่งด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ผมทนไม่ไว้อีกต่อไปแล้ว!!'

เพียะ!

  'เนรคุณ..ลูกเนรคุณ! แกมันก็เหมือนกับพ่อของแกนั้นแหละ!! ฉันไล่แกออกจากบ้านตั้งแต่วันนี้ พาเจ้าน้องสาวแกไปด้วย!!แล้วอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก ฮึก...ไปให้พ้น!!!'

  '...ได้...แล้วแม่จะไม่ได้เห็นหน้าผมกับน้องอีก...'

  ผมกับอีกาเผือกพากันขนของหนีจากบ้านมาที่คอนโดไกลจากบ้านพอดู คืนนั้นน้องสาวผมก็ได้แต่ร้องไห้ไม่หยุดและมั่นสัญญากับผมว่าจะไม่ไปไหนและอยู่กับผมตลอด... เธอรู้..และผมก็รู้...ว่าซักวัน...มันคงต้องเกิดเรื่องขึ้น....

............................................................................

คุยกันก่อน

  เฮ้ออออ เหนื่อยตัดบทจบเลยละกานนนนน ในตอนตอนนี้จะเจาะลึกเข้าประวัติอีกาดำนะคะ และยังสาวต่อไปตอนต่อไปด้วย ขอโทษที่มาลงช้าค่าาา 

  ใครอยากจะขอเพลงเข้าเรื่องบ้างยกมือ!! สามารถขอเพลงประกอบเนื้อเรื่องได้ใต้คอมเมนต์เลยนะ ไรต์จะสุ่มมาสองเพลงเท่านั้น! ได้ทุกๆตอนเลยจ้าาาา

(ป.ล.อ่า...ลืมไปเลยว่าตอนนี่จะต้องมาเรียบเรียง บอกไว้คร่าวๆก่อนดีกว่า...เรื่องนี้....เฮียกากับโจ้เคะค่ะ เน้ออออออ)

ขอขอบคุณเพลง Alone ของ Alan Walker นะคะ