Fic SasuSaku Love me like you do รักฉันในแบบของเธอ

ลำดับตอนที่ #3 : Episode 1 : การกลับมา

Episode 1 : การกลับมา

07.07 A.M.

แสงอาทิตย์ลอดผ่านเข้าห้องนอนมือเรียวสวยเลื่อนผ้าม่านออกเผยให้เห็นบรรยากาศตอนเช้าของหมู่บ้านโคโนฮะส่วนมากชาวบ้านที่นี่จะตื่นกันมาทำงานต้อนรับวันใหม่เช่นเดียวกับนินจาที่ต้องตื่นเช้ามารับภารกิจ

ฉัน’ฮารุโนะ ซากุระ’มองเด็กวิ่งกันวิ่งแถวหน้าบ้านอย่างสนุกสนาน...บางทีฉันก็อิจฉาเด็กเหมือนกันแหะ...ฉันเดินลงไปข้างล่างกลิ่นหอมๆของขนมปังปิ้งลอยมาเตะจมูก...หิวเลยแหะ

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอซากุระ?”แม่ทักทายฉัน

“ค่ะ”ฉันยิ้มให้แม่ก่อนที่จะนั่งลง

“เก็บห้องรึยัง?”

“เก็บแล้วค่ะ!”ฉันกระแทกเสียง แม่ฉันก็เข้มงวดอย่างนี้แหละ=___=

“ฉันฝึกแกเป็นผู้หญิงเรียบร้อยแกเข้าใจมั้ยหะ!ทำตัวให้สมกับเป็นผู้หญิงหน่อย!”

“โอ๊ยแม่!หนูเป็นนินจานะแค่วันๆนึงหนูกลับมาจากภารกิจก็เหนื่อยจะตายอยู่และแม่จะให้หนูทำยังไงคะ!?”ฉันเถียงกลับ...ไม่ต้องตกใจฉันกับแม่ก็ทะเลาะกันแบบนี้ประจำน่ะแหละU_U

“เพราะแบบนี้ไงล่ะแกถึงหา’แฟน’ไม่ได้น่ะ!”

ฉึก!

ไม่ใช่ว่าหาไม่ได้หรอก...มีผู้ชายหลายคนทั้งในหมู่บ้านและนอกหมู่บ้านมาสารภาพฉันเยอะพอสมควรเลยทีเดียวแต่ฉันก็ปฏิเสธไปทุกคน...

เพราะว่าฉันรอ’เขา’อยู่น่ะสิ

“เอาเถอะน่าๆกินกันดีกว่าขนมปังจืดชืดหมดและ ฮ่าๆๆๆๆ”พ่อฉันพูดซึ่งมันก็ทำให้ฉันกับแม่ยุติสงครามเถียงครั้งนี้ได้ พ่อก็เป็นคนอารมณ์ดีแบบนี้นี่แหละ=..=

ในขณะที่ฉันกินขนมปังกับไข่ดาวปกติจู่ๆพ่อก็เปลี่ยนหัวข้อในการคุยกับแม่มาเป็น’ฉัน'ซะงั้น!=[  ]=

“ซากุระลูกมีแฟนรึยัง*_*”พ่อฉันทำตาวาว=[  ]=

“ยังไม่มีค่ะ=[  ]=”

“เหรอๆเป็นผู้หญิงต้องรักตัวสงวนตัวสินะๆฮ่าๆๆ”

ฉึก!

รักตัวสงวนตัวเรอะ....?

ภาพย้อนความตอนเป็นเกะนิน

‘ซาสึเกะคุงงงงงไปกินข้าวด้วยกันมั้ยยย’

‘ซาสึเกะคุงงฉันไปด้วยคนนะ’

‘ซาสึเกะคุงงงง’

‘ซาสึเกะคุงงงงงงงงงงงงงงง’

ค่ะ รักตัวสงวนตัวค่ะT..T

“ตอนแรกพ่อก็นึกว่าลูกจะเป็นแฟนกับนารุโตะคุงซะอีก ผิดคาดนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ!”

“กับนารุโตะเราเป็นเพื่อนสนิทกันค่ะU_U”

“น่าเสียดายนิดๆนะตอนนี้เค้ามีแฟนแล้วนี่เนอะ น่ารักซะด้วย!*_*”

“ค่ะ น่ารักกันทั้งคู่เลย”ฉันยิ้ม

“แล้วเราไม่มี’คนที่ชอบ’เลยงั้นเหรอ?”แม่ถามฉันและคำถามนั้นก็ทำให้หัวใจของฉันเต้นไม่จังหวะด้วยสิ...

คนที่ชอบ...จะเป็นใครได้ล่ะ...

ชอบเขามาตั้งสิบสามปีแล้วนะ...

“ก็นิดหน่อยค่ะ//”

“หา!นี่ลูกมีคนที่ชอบด้วยงั้นเหรอ!ใครกัน!?หมอนั่นเป็นใคร!!?”แม่ฉันแทบจะล้มโต๊ะทันทีเมื่อฉันพูดจบ=[  ]=

“โอ๊ยแม่!หนูทานเสร็จแล้วขอตัวไปอาบน้ำล่ะค่ะ!=[  ]=”ฉันลุกขึ้นจากที่นั่งโดยมีเสียงแม่บ่นมาและเสียงคุณพ่อที่หัวเราะราวกับดีใจ=O=

เฮ้อ...

ป่านนี้ซาสึเกะคุงจะทำอะไรอยู่นะ...?

ฉันลูบผมสีชมพูของฉันเล่นหน้ากระจก...ครั้งนึงมันเคยยาวด้วยนะผมของฉันน่ะ^^...แต่ฉันตัดมันทิ้งไปแล้วตั้งแต่สอบคัดเลือกจูนินปีที่สี่...

หลายๆคนอาจจะรู้แล้วอ่ะเนอะแล้วฉันจะมานั่งเศร้าทำมะเขืออะไรล่ะนี่=O= ไปทำภารกิจสิภารกิจ T..T

ฉันตะโกนบอกคนในบ้านว่าจะออกไปแล้วทั้งสองคนส่งเสียงหัวเราะและด่าฉันไล่หลังมา=___=ที่จริงตอนเด็กๆฉันไม่ชอบที่แม่ฉันด่าฉันทุกครั้ง=___=

แต่ความคิดของฉันก็ได้เปลี่ยนไปเมื่อมีใครบางคนฉันอ้อมๆว่า’การที่ถูกพ่อแม่ด่าน่ะมันไม่ใช่เรื่องแย่’เพราะถ้าวันนึงไม่มีพวกเขาขึ้นมามันจะรู้สึก’โดดเดี่ยว’มากยังไงล่ะ...

เพราะซาสึเกะคุงฉันถึงได้เริ่มเข้าใจความรู้สึกของนารุโตะกับซาสึเกะคุงมากขึ้น...

สองคนนั้น’สูญเสียครอบครัว’ไปเหมือนกัน...

รู้สึกตัวอีกทีฉันก็มายืนอยู่หน้าห้องทำงานโฮคาเงะซะแล้ว...ฉันเปิดประตูห้องไปเผยให้เห็นชายร่างสูงที่ตอนนี้แก่ลงตามวัย ผมสีเงิน นัยน์ตาสีรัตติกาลและผ้าปิดปากอันเป็นสัญลักษณ์ของเขานั่นเอง...

“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านโฮคาเงะ”ฉันทักทายเขา

“บอกกี่ครั้งแล้วเนี่ยว่าให้’ครู คาคาชิ’เหมือนเดิมน่ะซากุระ”

“ก็หนูรู้ว่าครูไม่ชอบถึงเรียกไงคะ ฮ่ะๆๆ”

“เธอเนี่ยนะ”

“แล้ววันนี้จะให้หนูไปทำอะไรคะ?”ฉันถามถึงภารกิจ

“อ่อ เห็นหน่วยแพทย์บอกว่าสมุนไพรใกล้จะหมดแล้วน่ะ...เธอเป็นเก็บให้หน่อยแล้วกัน”ครูคาคาชิยื่นลิสต์สมุนไพรมาให้ฉันกวาดสายตามองในกระดาษแทบทุกอย่างเลยที่อยู่นอกหมู่บ้าน...ต้องออกไปในป่าสินะ

“เข้าใจแล้วค่ะ แล้วหนูจะรีบกลับมานะคะ”

“อืม ฝากด้วยนะซากุระ”

ฉันเดินออกมาจากห้องทำงานแล้วมองดูในรายชื่อสมุนไพรอีกครั้ง...สมุนไพรพวกนี้ใช้ดีมากๆเลยแหละแต่ว่ามันต้องเดินขึ้นเขาซะหน่อยน่ะนะแถมยังสูงเอาเรื่องอีกต่างหาก...แต่แค่ไปเก็บสมุนไพรมันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับฉันน่ะนะ

ก็ฉันเป็นนินจาแพทย์นี่นา^-^

ฉันเดินออกมาหน้าประตูหมู่บ้านแล้วคุณอิซึโมะกับคุณโคเท็ตสึทักฉันว่าฉัน’สวยขึ้น’=O=ฉันได้แต่ยิ้มแก้เขินแล้วก็ขอบคุณพวกเขาเท่านั้น...มาชมกันแบบนี้ก็เขินดิ=w=

ในป่าแน่นอนว่ามีสมุนไพรที่ได้ประโยชน์เยอะแยะเลยแหละฉันเก็บสมุนไพรที่ไม่มีในรายชื่อติดกลับไปด้วยเพราะถ้าหมดอีกจะได้มีที่ส่วนนี้ไว้เป็นสำรองแล้วในขณะที่ฉันกำลังเลือกเก็บสมุนไพรอยู่นั่นเองเสียงเล็กๆก็ดังขึ้นเหนือหัวฉัน

“หม้าวว”

“ม...แมว?O_O”ฉันเรียกสิ่งมีชีวิตนั้นแบบอึ้งๆมันเป็นแมวตัวเล็กขนสีดำตาสีเขียวสว่างมันจ้องฉันตาแป้วก่อนที่จะส่งเสียงร้องอีกครั้ง

“ม้าวว”

“น...O//O”

“เมี้ยวว”

“น่าร๊ากกกกกกกกก>////< อ๊ายยยน่ารักจริงๆเล๊ยยย>///<”ฉันอุ้มเจ้าเหมียวมาในอ้อมกอดและแน่นอนว่ามันดิ้นใส่ฉันก่อนที่จะขู่ฟ่อและมันก็ข่วนฉัน กรี๊ดดด!=[   ]=

“หม่าวว!ฟ่อออ!!”

“โอ๊ย!เจ็บนะ!T^T”ฉันลูบมือตัวเอง ไอแมวบ้า!T^T

“หม่าววว!”

“เลิกขู่ฉันได้แล้วน่า!”

ว่าแต่ในป่าแบบนี้ทำไมมีแมวหลุดออกมาได้นะO_Oหรือว่ามันจะเป็นแมวป่า=O=แต่ก็ไม่น่าใช่น่าจะเป็นแมวบ้านปกติๆนี่แหละแต่มันข่วนฉันแรงมากเลยนะนี่=___=

“นี่เจ้า—!”

“ม้าววว!!”สิ้นเสียงนั้นมันก็วิ่งมากัดฉันแหง๊บก่อนที่จะวิ่งหนีไป!=[  ]=

“โอ๊ย!!ไอแมวผี!!=[  ]=”  

กลับบ้านต้องล้างแผลสินะ=___=ถามว่าทำไมฉันไม่ใช้วิชานินจาแพทย์?ก็มันเปลืองจักระฉันน่ะสิแผลแค่นี้แป๊ปเดียวก็หายแล้ว=__=ช่างมัน...ฉันเก็บสมุนไพรต่อดีกว่า=___=

ฉันเดินกลับหมู่บ้านสมุนไพรทุกอย่างในรายการครบแม้จะมีบางอย่างที่ฉันเก็บมาเผื่อก็เหอะครูคาคาชิพยักหน้ารับรู้แล้วให้ฉันไปทำยาต่อ...เป็นนินจาแพทย์นี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะแต่ก็อย่างว่าฉันได้ช่วยหลายชีวิตเลย^^

08.47 P.M.

รู้ตัวอีกทีฟ้าก็มืดซะแล้วฉันเดินออกจากห้องผสมยาพร้อมกับขอบคุณทุกคนที่ช่วยงานฉันเมื่อเดินออกมาก็เจอกับ’คู่รัก’ในหมู่บ้านที่เพิ่งจะคบกันไม่นานแต่กลับสวีทหวานจนฉันยังต้องอิจฉาโดยคนๆหนึ่งเขาเป็นเพื่อนร่วมทีมกับฉันเองแถมยังเป็นวีรบุรุษในตำนานที่มีชีวิตเหมือนกับอีกคน’อุซึมากิ นารุโตะ’นั่นเองส่วนอีกคนหญิงสาวน่ารักน่าถนุถนอมเรียบร้อยแถมยังเป้นเด็กดีอีกต่างหากที่สำคัญฉันเชียร์เธอมากเลย’ฮิวงะ ฮินาตะ’นั่นเอง

“อ้าว ซากุระจัง!”นารุโตะเรียกฉัน

“ซากุระจัง”ฮินาตะก็เช่นกัน

“ไงทั้งสองมากินมื้อเย็นด้วยกันเหรอ?^^”

“ใช่แล้วซากุระจัง!พวกเรากำลังจะไปกินอิจิราคุราเมงกัน!ตอนแรกฉันก็กะพาที่หรูๆน่ะนะแต่มันแพงกว่าที่ฉันคิดไว้มากเลยซากุระจัง”ประโยคด้านหลังนารุโตะกระซิบกันฉันไม่ให้ฮินาตะได้ยิน=___= เจ้าบ้าเอ๊ยย

“แล้วจู่ๆนายถึงมาเปลี่ยนที่ได้ล่ะยะ?=___=”

“ก็ฮินาตะบอกอยากกินราเมงฉันก็เลยไม่ขัดน่ะสิ=w=”

“มีอะไรกันงั้นเหรอคะทั้งสองคน^^”ฮินาตะพูดขึ้นทำให้เจ้านารุโตะแก้ตัวพัลวัน

“ม...ไม่มีอะไรหรอกฮ่าๆๆ จริงสิซากุระจังไปด้วยกันเปล่า*w*”นารุโตะชวนฉัน

“ไม่เป็นไรย่ะ ขอบคุณนะจ๊ะ=w=”จะให้ฉันไปเป็นกขค.รึไงเจ้าบื้อ

“งั้นพวกเราจะกินเผื่อนะ”นารุโตะกับฮินาตะโบกมือบ๊ายบายฉันซึ่งฉันก็ได้แต่โบกมือกลับไปเท่านั้น

....น่าอิจฉาจริงๆนะ....

‘เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน’

ซาสึเกะคุง...

สุดท้ายฉันก็ต้องกลับมากินข้าวที่บ้านจนได้และแน่นอนว่าตลอดการกินในครั้งนั้นพ่อกับแม่ฉันก็ยังคุยกันเหมือนทะเลาะกัน เฮ้อ...=___=

ฉันอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวจะเข้านอนหลังที่ทำงานมาทั้งวัน...แน่นอนว่าฉันแปะพลาสเตอร์ที่เจ้าเหมียวนั่นข่วนและกัดแล้ว=___=คอยดูเถอะถ้าเจอรอบหน้าแม่จะจับทำแมวตุ๋นเลย!

รูปภาพทีมเจ็ดยังคงตั้งไว้บนหัวนอนฉันและฉันก็ได้แต่มองมันทุกวันเมื่อทุกๆครั้งที่ผ่านมาเพราะภาพนี้เป็นภาพแรกที่ฉันได้ถ่ายกับซาสึเกะคุง นารุโตะและก็ครูคาคาชิ...ฉันวางรูปภาพไว้ที่เดิมก่อนที่จะเปิดหน้าต่างรับลมหนาวเขามาในห้อง...ทุกครั้งที่ฉันมองท้องฟ้าตอนกลางคืนฉันจะนึกถึงเขา...

“ซาสึเกะคุง...”

‘ขอบใจนะ...’

ภาพตรงหน้าฉันจู่ๆก็เลือนราง...แล้วฉันก็สติดับวูบไป...

ระเบียงหน้าห้องซากุระถูกเปิดไว้เล็กน้อยลมหนาวพัดเข้าไปในห้องนอนของหญิงสาวมีร่างเล็กนั่งหลับอยู่ตรงประตูระเบียงที่เหมือนจะไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีใครบางคนกำลังยืนจ้องหน้าเธออยู่...

นัยน์ตาสีรัตติกาลจ้องใบหน้าเล็กที่กำลังลับอยู่ในนิทราผมสีชมพูของเธอปลิวไปตามสายลมมือเรียวสวยลูบแขนตัวเองราวกับหนาวร่างสูงถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปช้อนร่างบางขึ้นสู่อ้อมแขนแล้ววางบนเตียงอย่างอ่อนโยนโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัว

มือใหญ่ห่มผ้าให้ก่อนที่จะลูบผมสีชมพูสวยที่เป็นสัญลักษณ์ของตัวเธออย่างอ่อนโยนคนอนอยู่หลับตาพริ้มราวกับอุ่นขึ้นแล้ว...รอยยิ้มบางเผยขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มก่อนที่จะก้มลงไปกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูหญิงสาวแม้เธอจะไม่ได้ยินก็ตาม...

“ฉันกลับมาแล้วซากุระ”

!!!

“ซาสึเกะคุง!!!!”นัยน์ตาสีเขียวมรกตเบิกกว้างขึ้นแขนค้างอยู่กลางอากาศราวกับจะคว้าไว้...

ตะกี้ฉันฝันสินะ...

มันเหมือนจริงจังเลย...=O=

“ซากุระตื่นแล้วงั้นเหรอ?”เสียงแม่ตะโกนถามฉัน

“ตื่นแล้วค่า!”ฉันตอบกลับแม่ก่อนที่จะบิดขี้เกียจ

จะว่าไปฉันมานอนที่เตียงตอนไหนเนี่ย?...แถมยังห่มผ้าด้วย?=O=ฉันจำได้ว่าตัวเองนั่งอยู่ที่หน้าระเบียงในห้องนี่นา=O=...สงสัยฉันคงจะลืมจริงๆน่ะแหละ=O=

“ลูกตะโกนเรียกใครน่ะเสียงดังลั่นบ้านเลย=___=”แม่ฉันถามฉันทันทีเมื่อลงมาข้างล่าง=[  ]=

“แม่หูฝาดแล้วล่ะค่ะ=___=”

“แต่พ่อก็ได้ยินนะ แฟนเหรอลูกฮ่าๆๆๆ!”พ่อฉันหัวเราะร่วน=[  ]=

“แฟนแกงั้นเหรอ!!มันเป็นใครบอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ!!”

“โอ๊ยไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ!=[  ]=”ฉันเดินหนีแต่ในขณะที่ฉันกำลังจะออกจากบ้านนั่นเองใครบางคนก็วิ่งมาหาฉันด้วยความตกใจ

“ซากุระจังๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!”เสียงนารุโตะมาก่อนตัวซะอีก!=[  ]=

“โอ๊ย!นายเป็นบ้าอะไรของนายหะตะโกนซะลั่นหมู่บ้านขนาดนี้น่ะ!!=[  ]=”ฉันเอาปิดหู

“เรื่องใหญ่แล้วๆๆๆๆๆ!!!”

“นายใจเย็นก่อนได้มั้ยยะ!!!”ฉันบีบคอนารุโตะและแน่นอนหมอนั่นต้องขอเวลานอกยอมแพ้ฉันในที่สุด=___=

“หมอนั่น...แฮ่ก...มาแล้ว!”นารุโตะยืนหอบซึ่งมันทำให้ฉันฟังไม่รู้เรื่อง=___=

“หะ?นายพูดอะไรของนายนะ=__=”

“หมอนั่นมาแล้ว แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”

“หะ?นายพูดอะไร—“

“ซาสึเกะกลับมาแล้วซากุระจัง!!!!!!!!!!!!”

“!!!!”

ซาสึเกะคุงกลับมาแล้ว!!!

เขากลับมาแล้ว!!!

“ซาสึเกะคุง!!!!”ฉันวิ่งไปทันทีโดยไม่ต้องคิดนารุโตะวิ่งตามหลังฉันมาติดๆและฉันก็มาหยุดตรงที่เหล่านินจามุงอยู่นั่นเอง

“แฮ่ก...แฮ่ก..แฮ่ก”ฉันกับนารุโตะวิ่งหอบกันและก็ต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงใครคนนึงเรียกชื่อฉัน

“ซากุระเรอะ?”

เสียงที่คุ้นเคย...คุ้นเคยกับฉัน...มากเหลือเกิน...เสียงที่ไม่ได้ยินมานาน...เสียงที่ฉันรอคอยมาตลอด...

“ซา...สึ...เกะ...คุง”

และสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าฉันจะได้เห็นเมื่อเขากลับมา...

คือรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของเขานั่นเอง...

ซาสึเกะคุงกลับมาแล้วจริงๆ!

************************************************

กลับมาแล้นนน! ขออภัยที่ทำให้รอนานนะคะไรต์อาจจะมาอัพช้าหน่อยเพราะว่าไรต์กำลังรีไรต์เรื่องอื่นอยู่นะคะอาจจะแต่งให้ช้าหน่อยใจเย็นๆกันน้า>…<

ส่วนการดำเนินเรื่องต้องขออภัยเป็นอย่างแรงค่ะ

ที่ดำเนินเรื่องโดยให้ซากุระเป็นคนดำเนินเป็นครั้งแรกคือจะลองให้นางเอกลองดำเนินเรื่องดูน่ะค่ะแต่รู้สึกจะเฟลๆ

ขออภัยอย่างแรงด้วยนะคะถ้าใครอ่านแล้วแหม่งๆแต่ถ้าชอบแบบนี้ก็คอมเม้นบอกได้นะคะถ้ามันเฟลจริงๆบอกได้นะคะไรต์จะเปลี่ยนมาเป็นบรรยายแทนค่ะเพราะถนัดทางนั้นอาจจะบรรยายเห็นภาพได้มากกว่านะคะแต่คือไรต์กำลังอยากลองให้นางเอกดำเนินเรื่องนะคะว่ามันจะเวิร์กรึเปล่าแต่ถ้าชอบแบบบรรยายเดี๋ยวจะรีไรต์ให้นะคะ

บอกตรงๆว่าดีใจมากที่ได้เห็นคอมเม้นนะคะดีใจมากเลย>..<

มาอ่านไปก็ตกใจไปไม่นึกว่าแฟนคลับคู่นี้จะเยอะ 55555 แต่ใจเย็นๆกันนะคะไรต์จะรีบมาอัพให้เนอะ^^ นี่ลัดคิวเรื่องอื่นเลยนะนี่ 5555555

ไหนใครรอนิยายซากุระบ้างค้ายกมือหน่อยเร็ว//เฮ้!!>…< รออิเกะกลับบ้าน 555555

วันที่ 27 เมษารอใครคะ?...รอหนูสลัดค่ะ 555555555 ได้ความซึนจากพ่อมาเต็มๆเลยเนอะดูแล้วท่าทางจะได้พ่อเยอะกว่าแม่นิดนึงโดยเฉพาะเรื่องนิสัยกับปากเนี่ย=___= ไรต์นี่แทบจะดิ้นพลาด 555555555

พูดเยอะรีดเบื่อแย่และๆ=..= เจอกันตอนหน้าค่ะ

บ๊ายบี >…<