ลำดับตอนที่ #3
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ..........
คุโระ : (ยังอึ้งอยู่)
คุรา : ให้ตายเหอะ....รู้แล้วก็ไปได้แล้ว อย่ามาเกะกะช้านนนน
แต่นั่นคิดว่าคงไม่ได้ผลนะ เพราะคุโระก็โผตัวเข้ากอดคุราอีกแย้ววว
คุรา : อะ...ทำอะไรน่ะจะบ้าหรอ ฉันเป็นผู้ชายนะเฟ้ย!!!!
คุโระ : ก็ทำไงได้เล่า...ก็ฉันรักเธอนี่นา ถึงจะเป็นผู้ชายก็เหอะนะ แต่ก็น่ารักนิ
คุรา : (หน้าแดง) จะ...จะ...จะ....จะบ้าเหรอไง หา!? ไอ้วิปริตตตต!!!
คุโระ : แหม...หน้าแดงน่ารักเชียวน้า...หึหึ(เอามือเสยคางคุราขึ้นมา)
คุรา : อะ....ฮึ้ยยยย
พลั่ก!!!คุราผลักคุโระเต็มแรง แล้ววิ่งหนีสุดชีวิต
คิรัวร์ : เป็นไงบ้างพะย่ะค่ะองค์ชาย
คุโระ : แก....แอบมองอยู่ตลอดแล้วแกยังไม่รู้อีกเหรอ...
คิรัวร์ : แหม...ทราบด้วยเหรอพะย่ะค่ะ สมกับเป็นองค์ชาย
คุโระ : กฎข้อที่ 1 ของการเป็นองครักษ์...
คิรัวร์ : เอ๋!?
คุโระ : คือห้ามเสือ_เรื่องของเจ้าชายเป็นอันขาด(หันมาจ้องหน้า)
คิรัวร์ : กึ๋ยยยย - - *
คิรัวร์ : ขอโทษพะย่ะค่า.....!!!(วิ่งหนีสุดขีด)
คุโระ : ไอ้บ้านี่...เดี๋ยวไล่ออกซะเลย
-----ที่บ้านคุรา-----
แม่/พ่อ : ว่างายน้า!!!! โดนเจ้าชายคิดว่าเป็นผู้หญิงเลยมาจีบงั้นเหรอ!!
คุรา : ใช่ฮะ...เพราะฉะนั้น พ่อกับแม่ต้อง...!!
แม่/พ่อ : ส่งเสริมน่ะสิจ๊ะ!!!
คุรา : หา!? O_O
แม่ : แหม...เป็นโอกาสดีมากเลยนะที่พ่อกับแม่จะได้เข้าไปอยู่ในวังด้วยนี่ เฮ้อ...คิดแล้วปลื้มจริง ๆ
คุรา : ตะ...แต่ว่า...
พ่อ : แหม...หน้าตาของลูกเนี่ย เป็นอาวุธได้ดีทีเดียวนะ ฮ่าฮ่าฮ่า...
คุร : คือว่า....
แม่ : เอาล่ะ ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไปพ่อกับแม่จะไปเที่ยวกัน 2 คนนะ ดีแล้วล่ะที่ลูกมีเจ้าชายคอยดูแล พ่อกับแม่จะได้ไปอย่างสบายใจ
คุรา : แม่ฮะ! พ่อฮะ! ฟังผมก่อนสิ!!!
แม่/พ่อ : (เงียบบบ..)
คุรา : ผมเป็นผู้ชายนะฮะ เพราะฉะนั้น....ผมไม่ทางชอบผู้ชายด้วยกันหรอกฮะ -*-
พ่อ : ไม่เป็นไรหรอกน่า...ก็พ่อกับแม่น่ะไปแค่ 3 อาทิตย์เอง!
คุรา : สะ....3 อาทิตย์...งั้นเหรอฮะ O_O
แม่ : จ้ะ...อ๊ะ!ได้เวลาแล้ว ไปเร็วค่ะคุณ เดี๋ยวเรือออกซะก่อนนะคะ
พ่อ : จ้า...ไปนะคุราปิก้า ดูแลเจ้าชายให้ดี ๆ นะ ฮ่าฮ่าฮ่า
ปึ้ง!!!ประตูบ้านปิดลง ทำให้คุรานั้นนั่งอยู่ในความมืดมน (ที่จริงบ้านมันไม่มืดหรอกแต่จิตใจต่างหากล่ะที่มืดมากด้วย)
คุรา : ก่อนจะดูแลเจ้าชายน่ะ ดูแลตัวฉันเองก่อนจะดีกว่านะ...
คุราพึมพำกับตัวเองอย่างเสียไม่ได้
คุรา : ให้ตายเหอะ....รู้แล้วก็ไปได้แล้ว อย่ามาเกะกะช้านนนน
แต่นั่นคิดว่าคงไม่ได้ผลนะ เพราะคุโระก็โผตัวเข้ากอดคุราอีกแย้ววว
คุรา : อะ...ทำอะไรน่ะจะบ้าหรอ ฉันเป็นผู้ชายนะเฟ้ย!!!!
คุโระ : ก็ทำไงได้เล่า...ก็ฉันรักเธอนี่นา ถึงจะเป็นผู้ชายก็เหอะนะ แต่ก็น่ารักนิ
คุรา : (หน้าแดง) จะ...จะ...จะ....จะบ้าเหรอไง หา!? ไอ้วิปริตตตต!!!
คุโระ : แหม...หน้าแดงน่ารักเชียวน้า...หึหึ(เอามือเสยคางคุราขึ้นมา)
คุรา : อะ....ฮึ้ยยยย
พลั่ก!!!คุราผลักคุโระเต็มแรง แล้ววิ่งหนีสุดชีวิต
คิรัวร์ : เป็นไงบ้างพะย่ะค่ะองค์ชาย
คุโระ : แก....แอบมองอยู่ตลอดแล้วแกยังไม่รู้อีกเหรอ...
คิรัวร์ : แหม...ทราบด้วยเหรอพะย่ะค่ะ สมกับเป็นองค์ชาย
คุโระ : กฎข้อที่ 1 ของการเป็นองครักษ์...
คิรัวร์ : เอ๋!?
คุโระ : คือห้ามเสือ_เรื่องของเจ้าชายเป็นอันขาด(หันมาจ้องหน้า)
คิรัวร์ : กึ๋ยยยย - - *
คิรัวร์ : ขอโทษพะย่ะค่า.....!!!(วิ่งหนีสุดขีด)
คุโระ : ไอ้บ้านี่...เดี๋ยวไล่ออกซะเลย
-----ที่บ้านคุรา-----
แม่/พ่อ : ว่างายน้า!!!! โดนเจ้าชายคิดว่าเป็นผู้หญิงเลยมาจีบงั้นเหรอ!!
คุรา : ใช่ฮะ...เพราะฉะนั้น พ่อกับแม่ต้อง...!!
แม่/พ่อ : ส่งเสริมน่ะสิจ๊ะ!!!
คุรา : หา!? O_O
แม่ : แหม...เป็นโอกาสดีมากเลยนะที่พ่อกับแม่จะได้เข้าไปอยู่ในวังด้วยนี่ เฮ้อ...คิดแล้วปลื้มจริง ๆ
คุรา : ตะ...แต่ว่า...
พ่อ : แหม...หน้าตาของลูกเนี่ย เป็นอาวุธได้ดีทีเดียวนะ ฮ่าฮ่าฮ่า...
คุร : คือว่า....
แม่ : เอาล่ะ ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไปพ่อกับแม่จะไปเที่ยวกัน 2 คนนะ ดีแล้วล่ะที่ลูกมีเจ้าชายคอยดูแล พ่อกับแม่จะได้ไปอย่างสบายใจ
คุรา : แม่ฮะ! พ่อฮะ! ฟังผมก่อนสิ!!!
แม่/พ่อ : (เงียบบบ..)
คุรา : ผมเป็นผู้ชายนะฮะ เพราะฉะนั้น....ผมไม่ทางชอบผู้ชายด้วยกันหรอกฮะ -*-
พ่อ : ไม่เป็นไรหรอกน่า...ก็พ่อกับแม่น่ะไปแค่ 3 อาทิตย์เอง!
คุรา : สะ....3 อาทิตย์...งั้นเหรอฮะ O_O
แม่ : จ้ะ...อ๊ะ!ได้เวลาแล้ว ไปเร็วค่ะคุณ เดี๋ยวเรือออกซะก่อนนะคะ
พ่อ : จ้า...ไปนะคุราปิก้า ดูแลเจ้าชายให้ดี ๆ นะ ฮ่าฮ่าฮ่า
ปึ้ง!!!ประตูบ้านปิดลง ทำให้คุรานั้นนั่งอยู่ในความมืดมน (ที่จริงบ้านมันไม่มืดหรอกแต่จิตใจต่างหากล่ะที่มืดมากด้วย)
คุรา : ก่อนจะดูแลเจ้าชายน่ะ ดูแลตัวฉันเองก่อนจะดีกว่านะ...
คุราพึมพำกับตัวเองอย่างเสียไม่ได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น