[FICBTS] Secret love of Bangtan รักลับๆของพี่กับผม JINKOOK

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 อันธพาลกับทาส Rewrite 100%%%%

 

ตอนที่ 2  อันธพาล กับ ทาส 

 

 

     เที่ยงวันอันแสนสุขของผมกับซูก้า อาหารกลางวันที่ถูกจัดไว้แบบบุฟเฟต์ หลากหลายสไตล์และนานาชาติ

ฮ้า~~~มันน่ากินทั้งหมดเลยจริงๆ  ผมตักอาหารใส่จานของตัวเอง ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะพร้อมด้วยซูก้า ที่มีเต็มผักและผลไม้เต็มจาน  ได้ข่าวว่าเจ้าตัวกำลังฟิตหุ่น เพื่อกล้ามเนื้อที่แข็งแรง

“ นั่งไหนกันดีนะ  คนเยอะจังเลยวันนี้ !! ”

“ อื้ม ทางนู้นม่ะ ?? ”
 

ผมบอกเพื่อนรัก ก่อนจะชี้นิ้วไปยังมุมเล็กของโรงอาหาร ซึ่งมีชายหนุ่มคนนึงนั่งอยู่ ก่อนที่เราสองคนจะเดินไปเข้าไปทักทาย

“ หวัดดี กูสองคนขอนั่งด้วยได้ไหม ??? ”

ซูก้า ทักทายชายหนุ่มคนนั้น ด้วยแสนหวาน ก่อนที่เขาจะค่อยเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆจากจานตรงหน้า

“ ดะ…ได้..สิ เป็นลูก ผอ. ใช่ไหม ?? ”

“ ไม่เป็นไรหรอกนะ มึงคงไม่รังเกียจ ที่กูอยากจะนั่งกินด้วยนะ ”

“ มะ..ไม่.. นั่งสิ !! เชิญนั่ง ”

เอ๋? ทำไมเขาต้องเกร็งขนาดนั้นด้วยนะ  เหมือนกับกลัวอะไรอยู่

“ ฉันชื่อ จองกุก และเมื่อกี้ ก็คือ ซูก้า  นายชื่ออะไรหรอ ?? ”

ผมเป็นคนชวนคุยบ้าง หลังจากที่ซูก้า เดินไปหยิบช้อน และซื้อน้ำมาให้ บุคคลตรงหน้ายังคงตอบผมอย่างเก้กังๆ

 

จอง โฮซอก หรือ เจโฮป เป็นนักศึกษาใหม่ประเภททุน นี่คือเหตุผลที่เขาดูเกร็งๆ เพราะส่วนใหญ่คนที่นี้จะไม่ค่อยสุงสิงกับเด็กทุนเอาสักเท่าไหร่ เฮ้อ คนเราก็เนอะ ทำไมชอบแบ่งชนชั้นทางฐานะกันจริงๆ
 

“ อย่าคิดมากนะ โฮปถึงกูจะเป็นลูก ผอ. ก็จริง แต่ก็ไม่ได้รังเกียจ เด็กทุนหรอกนะ มึงไม่ต้องเป็นห่วง ”

ซูก้าพูดขึ้นเมื่อ ได้ของต้องการ ก่อนจะนั่งลงและส่งยิ้มให้กับโฮป เพื่อให้เขาคลายจากความกังวล

“ อื้มใช่ !! เพราะ ฉันก็น่าจะเรียกว่าเด็กทุนได้เหมือนกันมั้ง มาเรียนฟรีๆอ่ะ ฮ่าๆ ”

คำพูดของผม เรียกเสียงฮาของบุคลทั้งสองได้อย่างดี ทำให้ การกินอาหารของเราสนุกมากขึ้น ต่างคนก็ต่างเล่าเรื่องราวของตัวเอง ผมได้รู้ว่า โฮป สอบได้อันดับหนึ่งของที่นี่  โห สุดยอดมากๆ ผมได้เพื่อนที่เรียนเก่งมากๆอีกหนึ่งคน ถึงแม้การแต่งตัวจะออกดูเฉิ่มไปหน่อย แต่ภายใต้กรอบแว่นหนาๆ และหน้าสิวๆ กลับซ่อนความดูดีของเขาไว้อยู่

“ กรี๊ดดดดด เสี่ยจิน มา ”

“ พี่วี ของฉันก็มาด้วยย อร้ายยยย ”

เสียงของชะนีน้อยใหญ่ เริ่มส่งเสียงโหยหวนทันที ที่บุคคลทั้งสองเดินเข้ามา นั่นก็ ซอกจิน และ วี

“นรกสองตัวมาอีกละ“

เสียงของซูก้า เอ่ยขึ้นพร้อมกับทำหน้าหมั่นไส้ ก่อนที่จะดำเนินการกินของตัวเองต่อไป  เหอะๆเวลาเห็นคู่นี้งอนกันแล้วมันน่ารักดีจริงๆ

 

“ ไอ้วี นั่นเมียมึง ไปนั่งกับใครวะ !!! ”

ซอกจินเอ่ยถามเพื่อนตัวเอง พลางชี้นิ้วนำทางมาให้

“ ก็ไอ้เด็กจองกุกไง แต่อีกคนกูไม่รู้วะ !!! ”

“ อาจจะเป็นกิ๊ก ไอ้ซูก้าก็ได้นะ เมียมึงอ่ะมีชู้ !!!! ”

ซอกจินกล่าวเตือนเพื่อนของตัวเอง ก่อนจะรีบเดินมายังเป้าหมายทันที

“ ไอ้เชี่ย !! ทำไมมึงชอบแช่งคู่กูจังวะ ไว้รอมึงมีแฟนเมื่อไหร่ กูแม่งจะแช่งทุกวันเลย เห้ยแล้วมึงจะไปไหนวะ ?? ”

วี บ่นอุบอิบออกมา ก่อนจะรีบเดินตามเพื่อนเพื่อนชายไป

“ ไอ้ก้า มึงไปบอกแม่มึงขยาย โรงอาหารได้แล้ว แม่งคนแทบจะเหยียบกันตาย    แล้วมึงมองหน้าอะไรห่ะ !!!!ไอ้เด็กเอ๋อ ขยับไปดิ กูจะนั่ง !!!! ”

เสียงของซอกจิง บ่นกับซูก้าที่กำลังอร่อยกับผักในจาน ก่อนจะเหลือบมาตวาดผมอย่างเสียงดัง ไอ้นี่มันอันธพาลจริงๆเลย

“ มึงด้วย ใกล้ๆไอ้ก้า ตรงนั้นมันควรเป็นของเพื่อนกู “

และแล้วไอ้เด็กอันธพาลซอกจิน ก็เริ่มวางอำนาจกับโฮปเป็นคนต่อไป ทำเอาซูก้าถึงกับระเบิดตู้มม ขึ้นมาอีกครั้ง !!!

“ เห้ยยไอ้จิน พวกกูยังกินกันไม่เสร็จเลย มึงมาสิทธิ์อะไรมาไล่วะ !!! ”

“ อ้าวว มึงกินไม่เสร็จก็กินต่อไปสิ กูไม่ได้ไล่มึงสักหน่อย  ใช่ไหมวะ ไอ้วี ?? ”

“ ถูก !!!!! ”

สองแสบซอกจินและวี เข้าขากันอย่างดี  ก่อนที่จะจัดการย้ายจานของผมกับโฮปออกไปด้านข้าง ส่วนซูก้าก็จับมันมาวางไว้ที่เดิม

“ ไอ้วี ดูเมียมึงดิวะ !!! ”

ซอกจินเริ่มโวยวาย วี ที่ได้แต่นั่งมอง แฟนหน้าหวานของตัวเอง ด้วยตาหวายเยิ้ม ก่อนจะรีบจับมอของซูก้าให้หยุดทันที

“ ปล่อยกูไอ้วี  โอ้ยยย กูบอกให้ปล่อยไง ”

“ โธ่กาก้าจ๋า ไอ้จินมันเก็บไปแล้ว กาก้าของวีจะเก็บมาอีกทำไมละจ้ะ !!!  ”
 

วีพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบแฟนขี้โมโหของตัว เองก่อนจะเอาหน้าเข้าไปซุกไซ้ที่แขนของวูก้า เบาๆ เชิงอ้อน แหมมันน่าอิจฉาจริงๆเลย รักหวานกลางสงครามสะแล้วว ส่วนผมกับโฮปก็ได้แต่แอบยิ้ม

“ เฮ้ยย พวกมึงยิ้มไรวะ !!!! ”

อันธพาลซอกจินกลับตวาดผมและโฮปอีกครั้ง ทำเอาเราสองคนถึงกับสะดุ้งเฮือกกันเลยทีเดียว

“ ซูก้า คือเราสองคนอื่นแล้วละ เดี๋ยวกูขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ ไว้เจอกันที่ห้องเลยละกัน ”

“ ฉันด้วยนะ ฉันขอตัวไปห้องสมุดก่อนนะ ไว้เจอกัน ”

ผมกับโฮปรีบบอกซูก้า ที่กำลังโดน วี ง้อขอคืนดี ก่อนจะชิ่งหนีจากซอกจินโดยเร็ว

"ทำไม เห็นหน้ากูแล้วเกิดอารมณืจนต้องไปปลดปล่อยเลยหรือไง"
เสียงอเวจีพูดพลางหลงตัวเอง

"เออ มีอารมณ์อยากจะอ้วกก"

“ เฮ้ยย ไปแล้วหรอ ไว้เจอกัน !!! เห็นหน้าพวกมึงทั้งสองกูก็เริ่มอยากอ้วก ฮ่าๆๆ ”

เสียงหัวเราะซูก้าแว่วดังขึ้นมาตามหลัง ผมเลยหันไปบอกมือหยอย ก่อนที่ผมกับโฮปจะพากันวิ่งออกมาที่ห้องน้ำ

“ นายคงไม่เป็นไรใช่ไหม ??? ”

“ ไม่นะสบายมาก นายจะไปไหนต่อเนี่ย ?? ”

“ ฉันว่า จะไปหาหนังสืออ่านนะ นายจะไปด้วยไหมจองกุก ??? ”

โฮปถาม ก่อนที่ผมจะส่ายหน้าปฏิเสธ กลับห้องไปเล่นครอสเวิร์ดดีกว่า

“  นายไปเถอะ ฉันอยากกลับห้อง ”

“ โอเคๆ ไว้เจอกัน กุกกี้ ”

เพื่อนใหม่ของผมกล่าวลา ก่อนจะเรียกสรรพนามใหม่ของผมอย่างน่ารัก 

แต่ทว่าจู่ๆก็มีมือปริศนา มาปิดปากและลากผมไป อย่างรวดเร็ว

 “ เฮ้ยยย ใครกันวะ !!!!! “

ผมตวาดเสียงดังจนทำเอาบุคคลด้านหลังตกใจ ถึงกับผละมือออกทันที

“ ว้า ~~~ เพิ่งเจอกันเมื่อเช้า ลืมกันสะแล้ว ”

เขาก็คือจีมิน เพื่อนใหม่ที่ผมเจอเมื่อเช้านั่นเอง เขาอยู่ในชุดของนักบาสที่มีเหงื่อชุ่มตัว นี่เขาเป็นนักกีฬาด้วยหรอนั่น ?? เท่เป็นบ้าเลย

 

“ จีมิน ก็มึงลากมาแบบนี้ กูก็ตกใจดิ !! ”

ผมต่อว่าหนุ่มหล่อตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ใกล้ๆ

“  เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่ามึงก็ขวัญอ่อน ฮ่าๆๆ ”

“ ตลกมากสินะ !! ว่าแต่มีอะไรรึป่าว ที่ต้องลากกันมาไกลขนาดนี้ !!!!”

ผมเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้า ที่กำลังนั่งลงด้านตรงข้ามกับผม และจัดการวางกล่องข้าวและขนมเยอะแยะ ลงตรงหน้า

“ กินข้าวยังอ่ะ มากินข้าวกันเหอะ !! ”

“ เอ่อ เพิ่งอิ่มมาเลยเนี่ยย !!! แหะๆๆ ”

“ ว้า แย่จัง อุส่าห์อยากกินข้าวกับมึง !!!”

จีมินพูด พลางทำหน้าเซ็งๆเล็กน้อย เฮ้ออ ก็นายมาช้าไปอ่ะ ฉันกินไปสะเยอะเลยเมื่อกี้ ทำไงดีเนี่ย ผมควรจะรักษาน้ำใจเขาดีไหม ???

“ ไม่เป็นไรน่า กูอิ่มข้าว แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะกินขนมไม่ได้นิ ฮ่าๆๆ แต่มึงเลี้ยงนะ”
ปาร์คจีมินยิ้มหวานก่อนจะลุกขึ้นไปหาซื้อของกิน

“ กินเยอะๆน่ะ จะได้โตไวๆ ฮ่าๆ ”

จีมินกระตุกยิ้มอย่างพอใจ พร้อมส่งถุงขนมให้ผม ก่อนจะยื่นมือมา ลูบหัวของผมเบาๆ

“ กูไม่ใช่เด็ก  นะ”

“ ไม่ใช่เด็กได้ไง ก็มึงมันเด็กน้อยชัดๆ เลย ฮ่าๆๆ”

ร่างสูงตรงหน้ายังคงล้อผม ไม่เลิก พลางเปลี่ยนจากลูบหัวมาเป็นนิ้วที่บี้แก้มทั้งสองของผมแทน

“ ไม่คุยกับมึงแล้ว กินขนมต่อดีกว่า ชิส์!!!!  ”

“ เย็นนี้ รีบกลับหรือป่าว ??? ”

“ ไม่อ่ะ กูอยู่หอในมหาวิทยาลัยนี่แหละ มีไรหรอ ??? ”

ผมเอ่ยถามเขา ทั้งที่ขนมยังคงเต็มปากอยู่ จีมินเลื่อนมือของเขามาเช็ดขนมที่เลอะปากของผมออกอย่างไม่รังเกียจ

“ มีซ้อมใหญ่ เย็นนี้ ก่อนจะแข่งระดับประเทศในต้นเดือนหน้าอ่ะ กูอยากให้มึงไปเชียร์นะ !!! ”

“ ไม่มั่นใจอ่ะ ว่ากูจะติดงานหรือป่าว แต่ถ้าว่างจะไปละกัน  ”

ผมบอกเขาก่อนจะ ตั้งหน้าตั้งตากินขนมตรงหน้าต่อ อ้า มันอร่อยจริงๆนะเนี่ยยย !!!!!!

“ โอเค หวังว่ามึงจะมานะ จองกุก !!!! ”

เราทั้งสองก็นั่งคุยกันตามประสา เล่าเหตุการณ์ ในตลอดวันของกันและกันให้ฟัง เรื่องของจีมินนี่มันขำมากๆเลย

จีมิน เป็นนักกีฬาบาสเก็ทบอล มือทอง ของมหาวิทยาลัย จึงไม่แปลกที่เขาได้รับทุนให้ได้เรียนที่นี่ และก็สร้างชื่อเสียงมากมาย แต่แน่นอนเขาต้องแลกกับการฝึกหนักมากกว่าคนอื่น ทั้งการเรียนและกีฬาที่เร่งรัดพอตัว จนทำให้เขาต้องกินนอนอยู่ที่ยิม ร่วมกับโค๊ชและเพื่อนๆในทีมเดียวกัน

ส่วนผมก็เล่าเรื่อง อันธพาลซอกจินและเพื่อน  ให้เขาฟัง ทำเอาจีมินถึงกับตกใจ และเป็นห่วงผมอย่างมาก เขาบอกว่าให้ผมพยายามไปมีเรื่องกับพวกนั้น เพราะพวกมันป่าเถื่อนเอามากๆ ถึงกับมีข่าวว่า เคยฆ่าคนตายด้วย จีมินเลยกลัวผมว่าจะต้องเจ็บตัว และลำบากในการอยู่ที่นี่

“ ถ้าพวกมันทำอะไรมึง บอกกูนะ  กูจะไปจัดการพวกมันเอง ”

“ ไดเลย แต่กูก็เป็นประเภทไม่ชอบใช้กำลังอยู่แล้ว ใช้สมองเอา ว่าแต่นี่มึงเพิ่งซ้อมเสร็จหรอ ??? ”

ผมเอ่ยถามบุคคลตรงหน้าที่กำลังเคี้ยวข้าวตุ่ยๆ ก่อนจะถูกขย่นลงสู่ท้องอย่างรวดเร็ว แก้มขาวๆมันช่างน่ารักจริงอะไรจริง

“ งื้มมม เลยแวะมาหานี่ไง !! ”

“ แล้วนี่เดี๋ยวกลับไปซ้อมต่อ หรือไปเรียนอ่ะ ?? ”

“ ไปนอน อ่า กูไม่มีเรียนวันนี้ !!! ”

จีมินพูดเสร็จ พลางเก็บกล่องข้าวที่ถูกกินจนหมดเกลี้ยง รวมถึงถุงขนมที่ถูกผมกินหมดเช่นกัน

“ รีบไปเรียนเถอะ เดี๋ยวกูจะกลับไปนอนแล้ว ”

แหมพอฉันหมดประโยชน์ก็ไล่เลยนะ !!!! ไปนอนตอนเที่ยงเนี่ยนะ โอ๊ะ!! หมอนี่ท่าทางแปลกดีแหะ

“ อื้ม ฝันดีทั้งคืนนะ ฮ่าๆๆ!!!! ”

“ มึงก็ฝันดีทั้งคาบเรียนละกัน ”

จีมินเอ่ยออกมา พลางยื่นเท้ามาเตะที่ก้นของผมเชิงหยอก ส่วนผมก็ได้แต่วิ่งหนีเขาอยู่นั่น จนกระทั่งเขาโบกมือลา และเดินกลับไปยังโรงยิม

กลับสู่ห้องเรียน~~~~~~

“ โต๊ะเรียนหายไปไหนน้า ~~~ ”

 

เสียงของปีศาจซอกจินดังขึ้น หลังจากที่ผมเดินเข้ามากลับพบว่าโต๊ะเรียนของตัวเองได้หายไป  ซึ่งตอนนี้ในห้องก็ไม่มีใครรวมถึงซูก้าที่คอยกันท่าให้ผมด้วย ทำไงดีละ จองกุกเอ้ยย แกซวยแล้วไหมละ ??

ผมไม่คิดที่จะพูดต่อปากต่อคำ กับซอกจิน ที่กำลังยืนยักคิ้วอย่างสะใจ พลางเดินออกจากห้องเพื่อค้นหาโต๊ะเรียนของตัวเอง แต่ทว่า ….

“ มึงจะไปไหนวะ ??? ”

ซอกจินกลับมาขวางทางไว้ก่อน ผมได้แต่เงยหน้ามองซอกจิน อย่างอดทนอดกลั้น และพยายามดันเขาออก แต่แรงน้อยๆของผมจะไปสู้ร่างสูงนั่นได้อย่างไร ต่อให้ผมผลักเขาแรงแค่ไหน สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายที่กระเด็นออกไปเอง คนหรือช้างกันแน่ ทำไมตัวหนักจังวะ ???

“ไอ้ลูกหมา มึงจะผลักกูอีกนานไหม ??? ”

“ อย่าขวางทางดิวะ คนจะไปหาโต๊ะ !!! ”

ผมพูดพร้อมกับยังไม่ละความพยายาม ที่จะออกไปด้านนอก ร่างสูงตรงหน้ากระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะผลักผมไปชนกับกระดานดำอย่างแรง

“ โอ้ยย มันเจ็บนะเว้ยย !!! ”

ผมพลั้งปากออกไป  พร้อมกับ แปรงลบกระดานที่ถูกผมขว้าง ไปโดยหัวของหมอนั่นพอดี ทำให้ซอกจินยิ่งโมโห เข้าไปใหญ่ ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาหาผมที่กำลังสั่นระริกไปทั้งตัว

ชิบหายละ ลืมตัวว ปาสะแรงงเลยยย

“ มึงจะสั่นไปทำไมวะ เมื่อกี้ยังเก่งดีอยู่เลย ฮะ ??? ”

มือหนาของเขา เลื่อนมาบีบที่กรามทั้งสองข้างของผม มันยิ่งทำให้ผมนึกถึงคำพูดของจีมิน  ว่าเขาเคยฆ่าคนมา ไม่นะ เขาคงไม่คิดจะฆ่าผมใช่ไหม ??? ความกลัวเริ่มมาปกคลุมที่จิตใจ

“  จะทำอะไร… ??? ”

“ ถ้ากูฆ่ามึงทิ้ง นี่มันจะดีไหมละ ?? ”

ร่างสูงกระซิบผมเบาๆ ก่อนจะเพิ่มแรงบีบที่กรามของผมแน่นขึ้น  ความเจ็บปวดก็เริ่มมาเยือน ต่างจากเขาที่กำลังหัวเราะอย่างสะใจ

“ ฮ่าๆ อย่ากลัวไปเลย กูยังไม่ให้มึงตายตอนนี้หรอก เพราะมึงต้องมาเป็นทาสรับใช้กู เข้าใจไหม ??? ”

ทาส?? หรือบุคคล ที่ขาดซึ่งอิสรภาพ ~~~~~~~~ ไม่มีทาง ไม่ขอรับข้อเสนอนี้

ซอกจินมันเลวเกินไปแล้ว มันเป็นใครกันห่ะ ถึงจะมาบังคับ คนนู้นคนนี้ไปทั่ว

“ ที่มึงมองหน้ากูนี่ มึงไม่พอใจหรอ ??? ”

“ ป่ะ..ป่าว…”

“ มึงคิดดูดีดีแล้วกัน ว่าจะอยู่กับกูแบบสงบสุข หรืออยากตาย เพราะคนอย่างกูถ้าคิดจะเล่นใคร แล้วกูไม่ปล่อยไว้หรอก ”

คำขู่!!! ที่แสนจะโหดร้าย มันทำให้ผมต้องจำใจรับข้อเสนอ เพราะ ถ้าคิดจะทำเกรดได้ดี ก็ต้องเรียนอย่างสงบสุข และถ้าคิดจะเรียนอย่างสงบสุข ก็ต้องไม่มีปัญหากับ ไอ้อันธพาลคนนี้

“ ถ้าเข้าใจ แล้วส่งโทรศัพท์ของมึงมา ให้กูเดี๋ยวนี้ ”

ทำไมกัน โทรศัพท์ของผมไปเกี่ยวอะไรด้วย ?? แต่ไม่ทันได้ถาม มือหนาของเขา พยายามล้วงหามันในกระเป๋าทันที โทรศัพท์สีแดงสุดที่รักของผม ตอนนี้ไปอยู่ในมือของซอกจิน เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่เขาจะกดเบอร์มือถือตัวเองลงไป และโทรออก

ติ๊ดตะลิ๊ดคิ๊ดคิ๊ด

โทรศัพท์เครื่องสีแดงถูกโยนกลับมาให้ผม ราวกับขยะที่เขาทิ้ง มือของเขาถูกทดแทนด้วย โทรศัพท์สุดหรู ราคาดาวน์รถมอไซต์

“ นั่นเบอร์กู มึง เมมไว้สะ !!! ห้ามปิดเครื่อง หรือไม่รับสาย ไม่งั้น กูจัดหนักมึงแน่ ไอ้จองกุก !!!!!  ”

“ ไอ้เชี่ยจิน มึงทำอะไรเพื่อนกูวะ !!!! ”

เสียงของซูก้า ผู้ที่มาช่วยชีวิตผมในตอนที่สายเกินไป ตวาดซอกจินเสียงดัง เมื่อเห็นผมยืนอยู่กับมันสองคน

“ ป่าวนิ กูก็แค่ทำความรู้จัก กับเพื่อนใหม่ของเราก็เท่านั้น !!! ”

ซอกจินพยายามแก้ตัวข้างๆคูๆ ก่อนจะทำเป็นกอดคอผมอย่างเป็นมิตร และตบบ่าผมเป็นการเตือนสติ

“ ถอยออกไปเลยมึงอ้ะ !!! จองกุก บอกมานะ ว่ามันทำอะไรมึงบ้าง !!!!! ”

ซูก้า เดินเข้ามาผลักอก ซอกจิน จนเซไปอีกด้านนึง และสอบผมด้วยท่าทางเป็นห่วง ส่วนตัวผมก็ได้แต่อึกๆอัก จะบอกความจริงไปก็ไม่ได้ เพราะ ซอกจินกำลังจ้องผมตาเขม้ง

“ มะ..ไม่มี อะไรหรอก ฮ่าๆๆ ไปนั่งที่โต๊ะกันเหอะ เอ่อ เดียวกูไปเอาโต๊ะมาก่อนนะ ”

ผมพยายามโกหกเพื่อนหนุ่ม ที่กำลังทำหน้าอย่างเป็นห่วง  เพื่อไม่ให้เขาสอบความยาวสาวความยืดอีก ทำเอาจีมินถึงกับมึนงง เลยทีเดียว ก่อนจะไปนั่งตามที่ผมบอก

 “ She looked at the moon. It was big. It was round. It was white. It was big and round and white. It was much bigger than all the stars. The stars were little lights.”

บทความภาษาอังกฤษ ถูกอาจารย์ประจำภาควิชา สาธยายออกมาอย่างเห็นภาพ สำเนียงราวกับเจ้าของภาษา มันยิ่งทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้ม ซึ่งแตกต่างกับซูก้า ที่เอาแต่หลับตั้งแต่ต้นคาบ

ครี๊ดๆๆๆ

เสียงสั่นจากมือถือของผม แสดงให้เห็นว่าข้อความเข้า จากเบอร์ที่ผมเมมไว้ว่า อันธพาล

~~เย็นนี้ หลังเลิกเรียนมาเจอกูหน้ามอ เข้าใจไหม??? ~~

นี่กะจะใช้งานผม ตั้งแต่วันนี้เลยหรอ เนี่ย ?? มันบ้าไปแล้ววว ผมรีบหยิบมือถือขึ้นมา พร้อมกับพิมพ์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

~~ฉันไม่ว่าง เย็นนี้ ฉันมีนัดแล้ว !!!!!~~

~~~คิดจะขัดคำสั่งกูหรอ ฮะ !!! อยากเจอดีหรือไง ~~

สงสัยหมอนั่นจะอ่านภาษาคนไม่รู้เรื่อง ผมเลยจัดการรัวรูปหมาน้อยไปให้เขา ฮ่าๆๆๆๆ

~~ หยุดส่งหมามาได้แล้ว มึงคิดว่ากูเป็นเพื่อนเล่นมึงหรือไง สรุปมึงจะมาหรือไม่มา ~~

~~ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ว่าง เอาเป็นว่า หลัง หกโมงถ้านายหาฉันเจอ ฉันจะไปกับนาย ~~

~~ มึงอย่าคิดตุกติก กับกูละกัน กูยิงมึงไส้แตกแน่ ไอ้จองกุก ~~

ในขณะที่ผมกับซอกจิน ง่วนแต่ส่งข้อความหากัน กลับไม่ทันสังเกต ว่า…

“ คิมซอกจิน จอนจองกุก นายสองคนทำอะไรกัน ฮะ ???? ”

อาจารย์สาวสุดโหด เดินเข้ามาพร้อมไม้เรียวที่ยาวเป็นเมตร ก่อนจะฟาดลงที่โต๊ะผมอย่างแรง ทำเอาคนที่กำลังหลับอยู่อย่างซูก้า ถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ซวยกันทั่วหน้าจ้า

“ เธอสองกดอะไรใต้โต๊ะ เอาออกมาให้ฉันดูเดี๋ยวนี้นะ !!!!!! ”

ผมค่อยๆยืนโทรศัพท์ของตัวเองให้กับ อาจารย์ดู รวมถึงซอกจินก็ด้วย

“ นี่พวกเธอ แอบแชทกัน ในคลาสของฉัน หรอเนี่ยยย ??? ไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้   ”

และแล้วกรรมก็ตกลงมาที่ผมจริงๆ เพราะไอ้อันธพาลซอกจินคนเดียวเลย ผมจึงต้องมายืนหน้าห้องเรียนร่วมกับมันอย่างนี้

“ ทำไม มึงไม่พอใจหรือไง ??? ”

“ เลิกหาเรื่องสักทีได้ไหม แล้วก็ช่วยหุบปากด้วย ถ้าไม่อยากให้อาจารย์ออกมาด่าอีก !!! ”

“ นี่มึงสอนกูหรอวะ ไอ้จองกุก !!!! ”

ซอกจินพูดพร้อมกับเอานิ้วมาดีดที่ ใบหูของผม หลายครั้ง จน มันแดงเกลื่อนไปหมด

“ อาจารย์คร้าบบบ !! ซอกจินเขาทำร้ายร่างกายผม !!! ”

เสียงตะโกนของผม ทำให้อาจารย์รีบออกมาดู รวมถึงซอกจินที่กำลังตกใจ ในความกล้าหาญของผม

“ คิมซอกจิน นายนี่มันปัญหาเยอะจริงๆ ไปวิ่งรอบสนามจนกว่าจะหมดคลาส เด๋วนี้ !!! ส่วนนาย จอนจองกุก นายก็ยืนต่อไปจนหมดคลาสเหมือนกัน ”

อาจารย์สาวกล่าวตัดสินโทษ ก่อนจะสะบัดก้นเข้าไปสอนในห้องต่อ ส่วนไอ้อันธพาลซอกจิน ก็ได้แต่ส่งสายตาเคียดแค้นมาที่ผม ก่อนจะเดินลงไปยังสนามหญ้าทันที ฮ่าๆๆ อย่างน้อยผมก็เอาคืนเขาได้ มันน่าภูมิใจจริงๆ

และแล้วเสียงออดดังขึ้น เป็นสัญญานของการหมดคลาส ผมจึงรีบวิ่งไปเก็บสัมภาระ และชิ่งหนีก่อนที่ ซอกจินมันจะกลับมา แก้นแค้น

V

V

V

v

ครื๊ดๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงโทรศัพท์ของผมยังสั่นไม่หยุด 108 มิสคอลจาก เบอร์ที่เขียนว่าอันธพาล ผมได้แต่นอนเอกเขนก อยู่ในห้องเล็กของตัวเอง พลางหยิบขนมขึ้นมากิน

ครื๊ดๆๆ

ผมมองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง แต่คราวนี้กลับเป็นจีมินที่โทรหาผม มือเรียวๆจึงรีบรับสายทันที

“ ว่าไง จีมิน ??”

[ อยู่ไหน ตกลงจะมาหากูไหม ??? ]

“ อื้มไปสิ ขออาบน้ำก่อนละกัน เด๋วจะลงไปหาที่โรงยิม ”

[อื้ม กูจะรอนะ ]

เขาพูดเสร็จก่อนจะตัดสายไป ผมจึงรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อลงไปดูจีมินซ้อมบาสทันที

เวลาผ่านไปสักพัก ในที่สุดผมก็มาอยู่หน้าโรงยิมที่จีมิน ซ้อม ด้านในเต็มไปด้วยนักกีฬาบาสเก็ทบอล ที่กำลังซ้อมกันอย่างดุเดือด ท่ามกลางแอร์ที่หนาวเย็น ผมกระชับเสื้อตัวนอก ก่อนจะนั่งลงใกล้กับถึงน้ำสำหรับนักกีฬา

“ แฮ่กๆๆ มาแล้วหรอ ..”

จีมินรีบวิ่งมาทักทายผม ทันทีที่เห็น ผม  สภาพเปียกโชกของเขา บวกกับใบหน้าขาวที่มีเลือดฝาดเพราะความเหนื่อย

“ กินน้ำหน่อยไหม ??? ”

ผมหยิบน้ำยื่นให้กับบุคคลด้านหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะรับมันและนั่งลง ใกล้ๆกับผม

“ เรียนเป็นไงบ้าง ??? ”

“ อื้มเยี่ยมไปเลยละ ”

ว่าแล้วก็นึกขำคิมซอกจินไม่หาย ไม่รู้ว่าหมอนั่นโดนวิ่งไปกี่รอบ เห็นว่าถึงกับเป็นลมเลย

“ เห้ยย นั่นเด็กที่ไหนวะ ไอ้จีมิน  ”

หนุ่มหล่อนักบาส เพื่อนของจีมิน ถามขึ้นทันที ที่เดินเข้า

“ เพื่อนกู อ่ะ ชื่อ จองกุก และจองกุก นี่ นัมจุน สมาชิกทีมบาสของกู ”

จีมินแนะนำ เพื่อนของตัวเองให้ผมรู้จัก ก่อนที่นัมจุนจะเข้ามาทักทายกับผมอย่างเป็นกันเอง

“ ยินดีที่ได้รู้จักนะ จองกุก แล้วมึงไอ้จีมิน กูบอกแล้วไง ให้เรียกกูว่า แรปม่อน  ”

“ เออๆ เอาน่ะ แรปม่อนก็แรปม่อน  ป่ะป่ะ ไปซ้อมต่อได้แล้ว !!! ”

“ จองกุกจ๋า เป็นกำลังใจ แรปม่อนด้วยนะจ้ะ จุ๊บ !!! ”
 

“ เห้ยย ไปได้ละ เด่วกูเตะ เลย !!!! ”

จีมินรีบตัดบท กลับไปซ้อมต่อ ก่อนจะส่งมือมาโบกให้ผมเล็กน้อย

เวลาผ่านไปสักพัก  ซึ่งสายตาของผมยังคงจับจ้องไปที่ผู้เล่นในสนาม ที่เล่นกันอย่างคล่องแคล้ว และแข็งแรง จนไม่ทันได้สังเกตว่า จะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองในอีกไม่ช้า

เพราะจู่ๆ ก็มีมือปริศนา และบุคคลหลายสิบคน มาลากตัวผมออกไปจากโรงยิมทันที

แงแง TT ช่วยผมด้วยย ผมถูกลักพาตัวววววววววววววววววว






####################################################################

อย่าลืมนะจ้ะ หนึ่งคอมเม้นเท่ากับหนึ่งกำลังใจ ให้กับไรท์ตัวเล็กๆคนนี้ !!!!

อย่าลืมโหวตนิยายให้ด้วยนะจ้ะ รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน

BlackForest