Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2: And So We Met (และแล้วเราก็เจอกัน)

ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...

ทันทีที่ประตูเปิดเสียงดังโหวกเหวกทั้งหลายแหล่ก็เงียบกริบทันที ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องก่อนที่จะวางแฟ้มสีดำขนาดใหญ่เสียงดังให้นักเรียนในห้องได้สะดุ้งกันอีกครั้งก่อนที่จะกลืนน้ำลายก่อนจะพร้อมใจคิดเหมือนกันว่า...

...ท่าทางจะโหดจริงๆด้วย...

“ครูชื่อชเวซีวอน เป็นอาจารย์ประจำห้องพวกนาย และยังเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครอง...ใครก็ตามที่โดดเรียนไม่ว่าจะเป็นวิชาโฮมรูมหรือวิชาไหนก็ตาม จะโดนลงโทษหมด!!!”ร่างสูงตวาดดังลั่นในประโยคสุดท้ายทำเอานักเรียนทุกคนสะดุ้งอีกรอบไปตามๆกัน

“ฝึกให้เด็กเป็นโรคหัวใจวายตายหรือไงวะ?”ร่างบางพูดพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะเหลือบมองเข้าไปข้างใน

แจจุง ซองมิน ดงแฮ ขอโทษนะ...ฉันไม่ชอบขี้หน้าไอ้ขี้เก็กนี่หวะ พวกแกสามคนเรียนไปก่อนก็แล้วกัน ฉันจะขอโดดไปงีบสักก่อนนะ แล้วจะกลับมาหาพวกแกตอนเที่ยงก็แล้วกัน

Adiós mi amigo...กู้ดบาย มายเฟรน!

คิดได้ดังนั้นร่างบางก็หมุนตัวกลับแล้วก้าวเท้ากำลังจะเดินจากไปจากห้องเรียนของตนโดยทิ้งเพื่อนรักให้นั่งทนเบื่อไปกันเอง แต่มันไม่ง่ายนักหนะสิ นั่นก็เพราะว่า...

“คิมฮีชอล!”

 


-------------10%-------------

เสียงตวาดเรียกชื่อของร่างบางที่กำลังจะโดดเรียนวิชาโฮมรูมนั้นดังลั่นขึ้นมาทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงทันที

เป็นเสียงใครไปไม่ได้นอกจากคนที่ยืนมองรายชื่อนักเรียนในสมุดสีฟ้าโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองแม้แต่น้อย

อาจารย์ประจำห้องคิงปี4และอาจารย์ฝ่ายปกครองคนใหม่...ชเวซีวอน!

“กลับเข้ามาในห้องเดี๋ยวนี้!”

แม้แต่แจจุง ซองมินและดงแฮยังอ้าปากค้างกับร่างสูงที่ยังคงพลิกหน้ากระดาษต่อไปโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองแม้แต่น้อย

หรือว่า...

คิมฮีชอลจะสิ้นลายในมือของอาจารย์คนใหม่คนนี้แล้ว?!?!

“คิมฮีชอล”ร่างสูงเรียกชื่อเจ้าตัวดีที่กำลังช้อกอยู่ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ใบหน้าคมคายเงยหน้าแล้วจับจ้องไปยังประตูหลังห้องที่ร่างบางบืนหลบอยู่บริเวณนั้น

ทุกคนพร้อมใจกันหันพรึ่บไปมองตามที่ร่างสูงมองไปทันที

“จะมาไม่มา...ไม่งั้นจะโดนทำโทษนะ”เจ้าของชื่อสบถออกมาเบาๆก่อนที่จะเอนตัวไปข้างหลังแล้วหมุนตัวกลับเดินมายังประตูหน้าห้องด้วยสีหน้าเซ็งโลก

“มาแล้วค้าบ มาแล้วมาแล้ว=[]=;;”ร่างบางตะโกนอย่างเบื่อหน่ายก่อนที่จะลากเท้าเดินมายังที่นั่งริมประตูห้องของตนแล้วใช้ขาเรียวลากเก้าอี้ออกมาก่อนที่จะทิ้งตัวลงอย่างไม่สบอารมณ์นัก

เก่งมาจากไหนวะ? ทำไมถึงรู้ได้ว่าจะโดดเรียน?!?!

“ดี”ร่างสูงพูดพลางกระตุกยิ้มที่มุมปากทำเอาอารมณ์ของฮีชอลพุ่งปรี้ดทันที

“ไอ้ขี้เก็กเอ้ย”เสียงหวานพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ซีวอนมองร่างบางที่ทำหน้าเซ็งโลกแล้วอมยิ้มกับตัวเอง น่าแปลกที่ร่างสูงไม่รู้สึกโกรธกับกิริยาและการกระทำของนักเรียนชื่อฮีชอลแม้แต่น้อย กลับรู้สึกอยากแกล้งเป็นยิ่งนัก

“คิมฮีชอล นายได้ยินที่ครูบอกไปหรือยัง”ร่างสูงถามอย่างอารมณ์ดีเล็กน้อย

“คร้าบบบบบบบ=[]=“เจ้าตัวดีลากเสียงยาวยานคางอย่างเบื่อหน่าย

“ครูหวังว่านายจะทำตามนะ”

“หวังว่าฮะ”ร่างบางตอบอย่างยียวนกวนประสาท ร่างสูงข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้ตวาดลั่นอย่างเคยชินเหมือนที่เคยทำในโรงเรียนอื่นที่ตนเคยสอน

ร่างบางมองหน้ากับใบหน้าสวยของแจจุงที่นั่งข้างๆตนก่อนที่จะอ้าปากพะงาบๆเป็นภาษาใบ้ให้เข้าใจกันเพียงสองคนเท่านั้น แจจุงพยักหน้าก่อนที่จะยกมือขึ้น

“อาจารย์ฮะ”

 ใบหน้าคมคายพยักหน้าเป็นเชิงอณุญาติ แจจุงลุกขึ้นยืนตัวตรงตามมารยาท

“กฏของโรงเรียน...อาจารย์คังโฮดงเคยบอกว่าถ้าโดดเรียนไปได้แล้วสำเร็จก็จะไม่ทำโทษนักเรียนที่โดดเรียนไปได้”

“อาจารย์คังโฮดงลาออกไปแล้ว กฏนั้นก็ถือว่าเป็นการยกเลิกไปด้วย”ร่างสูงพูดต่อทันทีที่แจจุงพูดจบ ใบหน้าสวยของแจจุงนิ่วหน้าอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยกับคำตอบ

ซองมินรีบลุกขึ้นทันที

“แล้วอาจารย์จะตั้งกฏใหม่หรือครับ?”

“ใครที่โดดเรียนแล้วโดนจับได้จะโดนทำโทษอย่างหนัก! นี่แหละกฏใหม่”ซองมินทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนที่จะนั่งลงที่เดิมพร้อมๆกับแจจุงอย่างเบื่อๆ

...มีเพียงร่างบางเท่านั้นที่นั่งอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อยู่คนเดียว

“อาจารย์ฮะ อาจารย์ใหญ่ชินดงเคยว่าเอาไว้...กฏที่อาจารย์ฝ่ายปกครองเป็นคนตั้งแล้วจะไม่สามารถแก้กฏได้ ยกเว้นอาจารย์คนนั้น...จะลาออก...”

ใบหน้าคมคายของร่างสูงพยักหน้าอย่างไม่คิดอะไรมาก ร่างบางยิ้มหวานกับตนก่อนที่จะกำหมัดเร็วๆจนมีเสียงลมออกมาพร้อมกับใบหน้าเจ้าเล่ห์ราวกับผู้ชนะ

 ริมฝีปากเรียวกระซิบออกมาเป็นคำพูดที่ทิ้งความสงสัยไว้แก่ซีวอนก่อนออกไปเป็นอย่างมาก...

“งั้นผมว่าอาจารย์จะอยู่ในตำแหน่งนี้...ได้ไม่นานแล้วหละฮะ”

-------------40%-------------

ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...

“สอบประวัติศาสตร์ย่อย ให้เวลาที่ 30 นาที ห้ามลอกกัน ใครตกโดนกักบริเวณหนึ่งวันหลังเลิกเรียน!”เสียงทุ้มต่ำที่ดังมาก่อนเจ้าของเสียงดังลั่นขึ้นมา ทำเอานักเรียนที่คุยจ้อกแจ้กกันเมื่อซีวอนเดินจากไปพร้อมกับความสงสัยในประโยคร่างบางพากันสะดุ้งอีกครั้ง

“อาจารย์จะบ้าหรือไง? อาจารย์ยังไม่สอนอะไรเลย จู่ๆก็มาสอบงั้นเหรอ?!?!!!”ซองมินท้วงเสียงดังลั่น คยูฮยอนที่กำลังแจกข้อสอบนักเรียนหันมามองร่างอวบ

 “สิทธิส่วนบุคคลที่ครูพึงมี...ให้สอบ ห้ามถามอีก เข็มยาวถึงเลขสิบ...สอบได้!!!”ร่างสูงพูดเสียงดังลั่นพลางเดินไปหน้าห้องและนั่งตรงเก้าอี้โต๊ะครู

ฮีชอล แจจุง ซองมินและดงแฮมองหน้ากันพร้อมกับสีหน้าเหยเก

ฮีชอล :: ไอ้พวกอาจารย์ใหม่นี่ขี้เก็กไม่พอ ชอบทำให้เด็กนักเรียนหัวใจวายอีก สักวันจะได้ตายจริงๆแน่! =[]=lll

แจจุง :: คือมันเป็นใครมาจากไหนวะ?!?! เก๋ามาจากไหนวะ ให้ตายเถอะโรบิน~ =_=^

ซองมิน :: สอบประวัติศาสตร์! อะไรวะ! ไม่ได้เรียนมาสามเดือนแล้วแม่งมาสอบ ความรู้คืนครูเก่าไปหมดแล้วโว้ย!!!

ดงแฮ :: วันนี้วันแรกของพวกมัน ทำได้ถึงขนาดนี้แล้วสองคน อีกสองคนจะเป็นไงวะ - -*

“ทั้งสี่คนแถวหลังริมประตูหลังห้องหนะ ทำข้อสอบไป ห้ามคุย!”เสียงตวาดลั่นของร่างสูงที่นั่งมองนักเรียนทำข้อสอบตวาดลั่น ทั้งสี่คนรีบหันหน้ามามองข้อสอบของตนทันที

1)      ทหารที่เสียชีวิตในสงครามโลกครั้งที่หนึ่งมีจำนวนทั้งหมดกี่คน?

ซองมินอ้าปากค้างทันที ดวงตากลมแป๋วเบิกโต

กูจะไปรู้ม้ายยยยยยย?!?!!!

ใบหน้าหวานของซองมินนิ่วหน้าก่อนที่จะเขียนคำตอบไปดั่งใจคิด...

“หมดเวลา!!!”คยูฮยอนตวาดเสียงดังลั่นเมื่อเข็มยาวชี้มาตรงเลขหกพอดีเป้ะๆ นักเรียนทุกคนตกใจ

อะไรของมันวะ = =^

ทุกคนได้แต่สบถออกมาในใจพลางยื่นกระดาษข้อสอบให้แก่คยูฮยอนทีเดินเก็บข้อสอบมาจนหมดห้องก่อนที่จะเดินกลับไปที่โต๊ะแล้ววางข้อสอบเสียงดังปึงบนโต๊ะครู ร่างสูงก้าวยาวๆไปยังบอร์ดสีเขียวและหยิบชอลก์ขึ้นมาจรดตรงบอร์ด

หน้า 85-86 ข้อ 1-3

“ทำตามที่สั่งในบอร์ด”

แล้วเสียงทุกคนเปิดหน้ากระดาษพรึ่บพรั่บระหว่างที่คยูฮยอนนั่งลงแล้วหยิบข้อสอบมาตรวจ

“เฮ้พวกนาย!”เสียงหวานของดงแฮกระซิบเบาๆให้ได้ยินแค่เพื่อนซี้ในแก็งค์ของตน ใบหน้าหวานของฮีชอลหันมามอง ใบหน้าสวยของแจจุงหันมามอง ใบหน้าน่ารักของซองมินหันมามอง

“ต่อไปวิชาเคมี พวกเราเอาไงดี”

ทุกคนทำหน้าครุ่นคิดเป็นอย่างหนัก เพราะวิชาเคมีนั้นจะมีครูใหม่มาสอน

...จุงยุนโฮนั่นเอง!

 “เอาเป็น...”

“ลีซองมิน!!!”เสียงทุ้มต่ำของบุคคลที่นั่งตรวจข้อสอบบนโต๊ะครูตวาดเรียกชื่อร่างอวบดังลั่น

“ครับ?”

“ใครใช้ให้นายตอบแบบนี้?!?!”ไม่ว่าเปล่ามือหนาก็ชูกระดาษข้อสอบประจานให้นักเรียนคนอื่นดู

“ตอบแบบไหนจารย์? ผมมองไม่เห็น อ่านให้ฟังหน่อย”ซองมินตอบอย่างยียวนกวนประสาท คยูฮยอนถอนหายใจอย่างเบื่อๆก่อนที่จะอ่านให้ทุกคนได้ฟัง

“ข้อแรก! ทหารที่ตายในสงครามโลกครั้งที่หนึ่งมีจำนวนทั้งหมดกี่คน? คำตอบคือ...มากกว่า1คน!!!”

 สิ้นประโยคของร่างสูง ฮีชอล, แจจุงและดงแฮก็ปล่อยก๊ากออกมาอย่างไม่เคารพคนที่ยืนตัวสั่นอย่างโมโหตรงหน้าห้อง นักเรียนทุกคนเริ่มเหงื่อตกและใบหน้าซีดเซียวด้วยความกลัว

...สงครามกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว!!

“ไม่ตลกเลย ใครใช้ให้นายตอบแบบนี้ ลีซองมิน!”

ร่างอวบอมยิ้มพลางลุกขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น

“ก็ผมไงหละครับ^^”

ฮีชอลกลั้นหัวเราะพลางสะกิดเรียกแจจุงและดงแฮให้เข้ามาใกล้ๆ มือเรียวหยิบดินสอขึ้นมาเขียนแผนการอะไรบางอย่างลงบนสมุดของตนแล้วส่งให้สองคนนั้นอ่าน

แจจุงและดงแฮรับมาแล้วอ่าน ดงแฮยิ้มร่าราวกับเห็นด้วยกับแผนการของร่างบาง แจจุงเบ้หน้าเล็กน้อยก่อนที่จะหันมามองใบหน้าหวานแล้วชีนิ้วมายังตัวเองด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ

“เพราะแกแอ้บแบ้วได้ดีสุดรองลงมาจากซองมิน”

คำตอบของร่างบางทำเอาคนหน้าสวยอย่างแจจุงยิ้มแห้งๆแล้วพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจและเห็นด้วย ทั้งสามคนมองไปยังนาฬิกาบนหัวของคยูฮยอน

เหลือเวลาอีก 5 นาที!

“ทำไมถึงตอบแบบนี้?”โจคยูฮยอนถามเสียงต่ำ เขาพยายามอย่างมากในการสะกัดกั้นไม่ให้อารมณ์โกรธของตนปะทุ

ไม่เคยโกรธใครได้ถึงขนาดนี้มาก่อนในชีวิตเลย ให้ตายสิ!!!

“สิทธิส่วนบุคคลที่ผมพึงมี...จะตอบ”

ร่างอวบพูดตามประโยคของคยูฮยอนที่เคยพูด คยูฮยอนเม้มริมฝีปากหนาอย่างหงุดหงิดเมื่อโดนเอาคืนแบบนี้

“ลีซอ....”

“หมดคาบเรียนแล้ว! นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพคุณครู!!!”

 ฮีชอลตะโกนขัดคยูฮยอนที่อ้าปากจะเรียกชื่อร่างอวบที่ยืนมองตนอย่างท้าทาย ร่างบางตะโกนเสียงดังพร้อมกับลุกขึ้นยืน แจจุง ดงแฮและนักเรียนคนอื่นรีบทำตามทันทีแม้แต่หัวหน้าห้องอย่างคิมจุนซูเองก็ยังงงๆเมื่อโดนแย่งหน้าที่ไปแต่ก็ทำตามแต่โดยดี

ใครจะกล้าไปมีเรื่องกับแก็งสุดแสบนี่หละ แถมคนตะโกนยังเป็นหัวโจกอีกด้วย!!!

“ขอบพระคุณครับคุณครู”พูดจบดงแฮก็วิ่งลิ่วออกจากห้องทันทีโดยมีฮีชอลตามไปติดๆ แจจุงถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะเดินมาหาซองมินที่นั่งลงแล้วยื่นกระดาษแผนการให้

โจคยูฮยอนพยักหน้าตอบรับอย่างไม่สบอารมณ์นักก่อนที่จะก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องเรียน

ฝากไว้ก่อนเถอะ ลีซองมิน และแก็งของนายด้วย!!

-------------60%-------------

ร่างบางของดงแฮวิ่งกระหืดกระหอบไปตามทางเดินของโรงเรียนอย่างรวดเร็วโดยมีร่างบางของฮีชอลตามมาติดๆ ทั้งสองคนมาหยุดอยู่หน้าห้องพยาบาล

“ดงแฮ ฝากหน่อยนะ”ใบหน้าหวานไม่แพ้กันของดงแฮพยักหน้า มือเล็กบางเอื้อมไปเปิดประตูห้องพยาบาลแล้วรีบวิ่งเข้าไป ฮีชอลปิดประตูห้องพยาบาลให้ดงแฮที่เข้าไปแล้วก่อนที่จะวิ่งเลยไปอีกห้องหนึ่ง

ร่างบางค่อยๆชะลอฝีเท้า จากวิ่งกลายมาเป็นเดินแบบปกติในที่สุด ฮีชอลมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องที่เขียนเอาไว้ว่า

‘ห้องพักครู’

มือเรียวเอื้อมมือไปเปิดประตูสีขาวก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไป

“อาจารย์ฮะ...มีกาแฟสักถ้วยเหลือไหมฮะ?”ร่างบางถามเสียงหวานพลางเดินมาหาบุคคลที่นั่งจมกองเอกสารอยู่

ใบหน้าหวานเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นมามอง มือเล็กขยับแว่นตาสีแดงของตนเพื่อปรับสายตาให้เห็นร่างบางที่เดินมายังโต๊ะของตนก่อนที่เบิกยิ้มออกมา

“ฮีชอลงั้นรึ จะรับครูวิธีไหนเนี่ย?”เสียงหวานออกห้าวเล็กน้อยถามขึ้นเบาๆราวกับอ่านใจร่างบางออกพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังโต๊ะชงเครื่องดื่ม

“ก็จารย์คิดว่าไงหละฮะ?”ร่างบางถาม ผู้เป็นอาจารย์ยิ้มตอบแทนพร้อมกับมือบางที่จัดแจงชงกาแฟตามคำขอของร่างบางหัวโจกสุดแสบ

“อาจารย์ฝ่ายปกครองคนใหม่หนะ...”

“ชเวซีวอนนั่นหนะเหรอ?”

“ว่าไงหละ? โหดมั้ย? เห็นในประวัตินี่เป็นครูเนี่ย เฮี้ยบมากเลยหละ เมื่อเช้าคุยด้วยครูยังเสียวสันหลังเลย คนอะไรเย็นชาอย่างกับน้ำแข็งแม้กับครูกันเอง”

“เย็นชาอย่างกับน้ำแข็งเหรอฮะ?”

อาจารย์ร่างบางพยักหน้าก่อนที่จะคนกาแฟที่อยู่ในถ้วยสีขาวในมือบางของตนอย่างชำนาญแล้วยื่นให้ร่างบาง ฮีชอลยิ้มหวานเป็นเชิงขอบคุณ

“ขอบคุณฮะ จารย์ฮยอก”

ร่างบางเดินออกไปจากห้องพักครูแต่ก็หยุดเดินแล้วหันหลังกลับมาประจันหน้ากับลีฮยอกแจ อาจารย์ร่างบางที่ตนสนิทด้วยสุดๆแล้วยิ้มให้

“อีกอย่างนะฮะจารย์...”

 ฮยอกแจยืนมองลูกศิษย์สุดที่รักของตนที่สนิทที่สุดอย่างเงียบๆ

“...ถ้าเย็นชาเหมือนน้ำแข็งนัก...”

ร่างบางยิ้มร่าก่อนที่จะต่อประโยคสุดท้ายให้จบ

“...ผมเนี่ยแหละ จะเป็นไฟหลอมน้ำแข็งให้ละลายเองฮะ!”

“เจอแล้วโว้ย!”เสียงหวานของดงแฮพูดเบาๆก่อนที่จะผงยาสีขาวเข้ากระเป๋าไปแล้วกำลังจะหันหลังกลับไปแต่...

“เข้ามาทำอะไรในนี้หนะ?”เสียงทุ้มต่ำของคิมคิบอม อาจารย์สอนวิชาภาษาอังกฤษดังขึ้น ดงแฮสะดุ้งโหนงก่อนที่จะหันหลังกลับไปมอง

ร่างสูงในชุดสูทสีดำสำหรับครู ดวงตาสีนิลคมเข้มจ้องมายังดงแฮ

“ผมมาหายาแก้ปวดหัวหนะครับ แฮะๆ แต่อาจารย์ไม่อยู่ก็เลยหากินเองหนะครับ โอ้ะๆ ได้เวลาเรียนแล้ว...แค่นี้ก่อนนะครับ^^”ร่างบางตีหน้าซื่อแล้วเดินผ่านร่างสูงไป

“เดี๋ยว...”

ดงแฮหยุดเดินทันที ใบหน้าซีดสนิท เหงื่อออกตรงอุ้งมือนุ่มของตน

หรือว่าจารย์เขาจะเห็น...ที่เขาแอบขโมยไอ้นั่นไป...

“ระวังตัวด้วยหละ”คิบอมพูดเรียบๆ ดงแฮยิ้มกว้างก่อนที่ใบหน้าหวานจะหันไปส่งยิ้มหวานให้ผู้เป็นครูที่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ขอบคุณฮะจารย์^^”

“เทเลยๆๆ ค่อยๆนะเว้ย”เสียงหวานของร่างอวบบอกแฝดผู้น้องของตน มือเรียวยกขึ้นมาก่อนที่จะเทผงยาสีขาวลงไปในกาแฟน้ำตาลอ่อนๆ ช้อนเหล็กคนไปอย่างรวดเร็วและช่ำชอง

“เฮ้ยๆ มาแล้วเว้ยๆ มาแล้ว!”แจจุงที่เฝ้าสงเกตุการณ์รีบวิ่งมาบอกเพื่อนซี้ของตน ทั้งสามคนสลายโต๋แล้วกลับไปนั่งที่เรียนของตน แจจุงนั่งข้างฮีชอล ดงแฮนั่งข้างซองมิน

ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดด...

อาจารย์สอนเคมีและพ่วงตำแหน่งผู้ช่วยอาจารย์ฝ่ายปกครอง จุงยุนโฮเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับสมุดการเรียนการสอนวิชาเคมีกองใหญ่ก่อนที่จะวางปึงลงบนโต๊ะไม้สีน้ำตาล ดวงตาสีชากวาดสายตาไปรอบๆห้องแล้วสะดุดกับร่างบางของฮีชอลที่นั่งอยู่หลังห้องริมประตูหลังและมองตนด้วยสายตาเรียบๆแต่แฝงอำนาจท้าทายตนเอาไว้

คิมฮีชอล เด็กแสบที่ซีวอนและคยูฮยอนเล่าให้ฟังงั้นเหรอ? หึๆ สวยดีนี่...

เหมือนแจจุงจะรู้หน้าที่ ร่างบางที่นั่งข้างๆฮีชอลลุกขึ้นพร้อมกับถ้วยกาแฟในมือทำให้ยุนโฮละสายตาจากฮีชอลไปมองร่างบางอีกร่างที่เดินมาหาตนพร้อมกับถ้วยกาแฟในมือ

“ของขวัญเล็กๆน้อยๆจากปี4ห้องคิงฮะ อาจารย์ยุนโฮ^^”คิมแจจุงพูดเสียงหวาน ยุนโฮยิ้มตาม มือแกร่งรับกาแฟจากมือเรียวของร่างบางหน้าตาสวยงามราวเจ้าหญิง

สวยจริงๆ แถมยังมีน้ำใจอีกด้วย น่าเสียดาย...ที่ต้องมานั่งใกล้หัวโจกนิสัยแย่ๆอย่างฮีชอลเนี่ย

“ขอบใจนะ เอ่อเธอ...”

“คิมแจจุงฮะ^^”แจจุงพูดเสียงหวาน

“ขอบใจนะแจจุง”ยุนโฮพูดพลางหยิบกาแฟขึ้นมาจรดปากก่อนที่จะดื่มมันไปทีละนิดๆจนหมดแก้ว

แจจุงและเพื่อนซี้แถวหลังอีกสามคนเฝ้ามองการกระทำของร่างสูงตั้งแต่เมื่อครู่ยันตอนที่วางแก้วกาแฟที่ว่างเปล่า

“หวังว่าจารย์จะชอบนะฮะ กาแฟถ้วยนี้หนะ...”

แจจุงทิ้งช่วงก่อนที่จะมอบยิ้มหวานที่เคลือบไปด้วยยาพิษให้อาจารย์หนุ่มที่มองตนอย่างหลงใหลและเหม่อลอย

“พิเศษเพื่ออาจารย์ยุนโฮโดยเฉพาะเลยฮะ^^”

ตุบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ...

ใบหน้าคมคายที่เคยยิ้มตอนนี้กลับกลายเป็นไปกองอยู่บนโต๊ะเรียนเรียบร้อย จุงยุนโฮนอนหลับไหลอย่างไม่รู้เรื่องไปบนโต๊ะ มือหนาแกว่งไปมาและหยุดอยู่ข้างๆลำตัวบนเก้าอี้

“Mission Complete!”ฮีชอลที่นั่งดูเหตุการณ์อย่างใจจดใจจ่อตะโกนลั่นออกมา ซองมินและดงแฮร้องเฮออกมาดังๆ แจจุงหันหลังกลับมาไปมองเพื่อนซี้ของตน

“เสร็จแล้วก็...โบอาๆๆ โบอาจ๋าาาา....”ร่างบางตะโกนเรียกชื่อพวกสาวร่วมชั้นเรียน หญิงสาวหน้าตาดีหันมามอง

“จะยืมใช่มั้ย?”ไม่ว่าเปล่าก็หยิบกระเป๋าสีดำขนาดเล็กแล้วโยนให้ร่างบาง ฮีชอลรับมันมาแล้วยิ้มให้

“รักแกหวะเพื่อนเลิฟ”พูดจบร่างบางก็เดินไปข้างหน้าพร้อมกับดงแฮและซองมิน

ทั้งสามคนเดินมายังหน้าห้องที่มีร่างสูงนอนหลับคาโต๊ะอยู่ แจจุงปรบมือให้กับฮีชอลพร้อมๆกับดงแฮและซองมิน จากนั้นคนอื่นๆในชั้นเรียนก็ต่างพากันทำกิจกรรมของตนเองเช่น คุยโทรศัพท์ อ่านหนังสือฟังเพลง...

ซึ่งคนอื่นที่ไม่ได้อยู่ในโรงเรียนนี้ผ่านมาเห็นก็แทบจะไม่เชื่อเลยว่า ห้องๆนี้เป็นห้องคิงของโรงเรียนชื่อดังแห่งนี้!!!

“แผนนายสุดยอด!”

“กาแฟใส่ยานอนหลับชนิดออกฤกษ์เร็ว! คิดได้ไงวะนั่น!!”

“นั่นดิ ว่าแต่คาบต่อไปโดดปะ?”ทุกคนหันมามองร่างบางที่ลงเปิดกระเป๋าสีดำของโบอาอ้าออกมา ภายในกระเป๋ามีอุปกรณ์แต่งหน้า มือเรียวคว้าลิปสติกสีแดงออกมาก่อนที่จะเปิดมันแล้วจรดลิปสติกสีแดงแจ๋นั่นลงไปบนริมฝีปากหนาของยุนโฮที่หลับคาโต๊ะอยู่!!!

 ฮีชอลหันมามองก่อนที่จะแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“โดดดิ! ไม่โดดก็ซวยดิ...เพราะไอ้หมอนี่หนะ...กลายเป็นลิเกไปแล้ว!!!”

ตึงตังตึงตังตึงตังตึงตังตึงตังๆๆๆ...

ร่างบางทั้งสี่ร่างที่ประกอบไปด้วยคิมฮีชอล คิมแจจุง ลีดงแฮและลีซองมินวิ่งไปตามทางเดินของโรงเรียน ทั้งสีคนสะพายกระเป๋าเรียนติดตัว

”พวกนาย! ทำอะไรกันหนะ?!?!”เสียงทุ้มต่ำของคนที่เพิ่งสอนห้องทั้งสี่คนดังขึ้น โจคยูฮยอนเดินออกมาจากห้องเรียนปี4ห้อง10แล้วมองหน้าทั้งสี่คนที่หยุดเดินแล้วหันมามองเจ้าของเสียง

“จารย์คิดว่าพวกผมจะทำอะไรหละ?”ฮีชอลถามเรียบๆ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และท้าทาย

“พวกเธอจะโดดเรียน?”

“อ่าววว...จารย์รู้แล้วถามทำไมหละ?”ร่างอวบของซองมินตอบบ้าง คยูฮยอนละสายตาไปจากฮีชอลแล้วสบตามองซองมิน

“กลับไปที่ห้องเรียน เดี๋ยวนี้! คาบเรียนเคมีกับยุนโฮไม่ใช่เหรอ? ไปสิ!”คยูฮยอนตวาดเสียงดังจนทุกคนหยุดเรียนแล้วหันมามองความกล้าของอาจารย์ใหม่สอนประวัติศาสตร์รูปหล่อร่างสูงคนนี้...

...ที่กล้ามีเรื่องกับแก็งที่แสบที่สุดในโรงเรียน!

“ฝันไปเถอะฮะจารย์ พวกผมไปแล้วนะ บั้บบาย!”ฮีชอลพูดตัดบทพร้อมกับวิ่งนำเพื่อนๆลงบันไดออกไปจากตึกปี4 คยูฮยอนก้าวเท้าจะเดินตามไปแต่ก็ฉุดคิดได้เสียก่อน

ยุนโฮไม่เคยปล่อยเด็กให้ออกมานี่

แถมเด็กโดดเรียนมาอย่างง่ายดายราวกับคาบเคมีของไอ้ยุนโฮเป็นคาบว่าง...

เกิดอะไรขึ้นหนะ? หรือว่า...

“เดี๋ยวจารย์มา อ่านหนังสือไปก่อน เงียบๆด้วยหละ!!!”

ดวงตาคมเข้มเบิกโตอีกครั้งเมื่อกลุ่มเด็กนักเรียนปี4จำนวนสี่คนวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าโรงยิม หนึ่งในนั้นมีผมสีแดง...สีผมสีเดียวในโรงเรียนนี้ที่เป็นสีผมของ...คิมฮีชอล!!!

“เฮ้อออ โดดเรียนอีกแล้วสินะสี่คนนี้”เสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจสุดๆของชินดงดังขึ้น

ร่างสูงยังคงมองดูร่างบางผมแดงที่ปีนไปบนลังไม้ก่อนที่จะกระโดดคว้าหมับตรงกำแพงสีขาวของโรงเรียนแล้วปีนขึ้นไปนั่งก่อนที่จะหันกลับมามองแล้วสบตากับร่างสูงโดยบังเอิญ

คิมฮีชอลฉีกยิ้มอย่างท้าทายและมีชัยให้ มือเรียวยกคิ้วตรงคิ้วก่อนที่จะตะเบ้ะท่าเหมือนท่าทำความเคารพพวกทหารให้ก่อนที่จะกระโดดลงไปอีกฝาก ร่างสูงกำหมัดอย่างโกรธแค้น

“หลังโรงยิมตรงนั้นหนะ เป็นตรงที่นักเรียนโดดเรียนง่ายที่สุด เพราะกำแพงมันปีนง่ายมาก”ชินดงพูด เรียกความสนใจจากร่างสูงที่ยืนมองร่างบางวิ่งจากไปให้หันมาสนใจได้

 ชเวซีวอนเลิกคิ้วก่อนที่จะหันกลับไปมองสถานที่นั้นที่ถูกพูดถึงอีกครั้ง

หลังกำแพงไปก็เป็นพื้นที่เรียบ...

“งั้นเราก็คงต้องหาอะไรมากั้นแถวนั้นเอาไว้”

“อะไรหละ”

อาจารย์ฝ่ายปกครองยิ้มอย่างเย็นชาและเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะหันมามองอาจารย์ใหญ่ร่างทวมที่นั่งตรงข้ามกับตน

“ปล่อยเอาไว้เป็นหน้าที่ของผมเองครับ”

--------------------------------------------------------------------------------


100% ส้ากที
เฮ้อ...เลือดตาแทบกระเด็น
เริ่มมันส์ขึ้นมาแล้ว...ช่ายปะคะ? ผู้อ่านว่าไงอะ?
ตอนหน้า รับรองความมันส์สุดขีด!!! ((อ้ะป่าว?))


My One & Onlyตอนนี้ยังตันอยู่
คิดได้เมื่อไหร่จะมาอัพนะคะ
เพราะว่างานเยอะมากๆๆ
Y__________________________Y



Writer's Babble:
มุขทหารตายในสงครามโลกเป็นเรื่องจริงคะ! ไม่อยากจะบอก
เกิดขึ้นกับซ๊องเอง ๕๕๕๕
วันนั้นเมื่อประมาณ2ปีที่แล้วมั้ง
ซ๊องสอบประวัติศาสตร์ แล้วมันถามว่า
ทหารออสเตรียตายในสงครามโลกครั้งที่2กี่คน ซ๊องอึ้งเลย!
'กูจะไปรู้มึงมั้ย?'
ซ๊องเลยเขียนว่า
more than 100 ...มากกว่าร้อย
ครูแกให้ 0 เลย

TB